Ἓνα ἀνήθικον σύστημα! 

Ἓνας ἰδιάζων τρόπος διαχωρισμοῦ τῶν πολιτῶν σέ “προστατευομένους” καί μή “προστατευομένους”.

Ἐὰν γιά παράδειγμα ἐγώ κτυπήσω κάποιον μέ τό αὐτοκίνητό μου, τρέχα καί γύρευε πόσα δικαστήρια θά ἀντιμετωπίσω!

Ἐάν ὃμως τό κάνῃ ἓνας βο(υ)λευτής, τρέχα καί γύρευε πόσες κλειστές πόρτες θά βρῇ τό θύμα!!

Ἓνα ἀνήθικον σύστημα γιά νά ἐξακολουθήσῃ τήν ὓπαρξί του ὀφείλει νά βασίζεται στήν ἀνομία. Ὀφείλει δῆλα δή νά θέτῃ νόμους γιά ὃλους τούς ἂλλους ἀλλά νά θέτῃ κι ἐαυτόν ἐκτός νόμου!

Σέ κάθε ἂλλην περίπτωσι βουλιάζει καί καταπίνεται ἀπό τά ἲδια του τά ἒργα ἢ τίς παραβλέψεις!

Ἐδῶ ὃμως σήμερα θά διαπιστώσουμε πώς τό σύστημα ἒχει διαπράξει ἓνα μέγιστον σφᾶλμα καί τελικῶς τείνει νά αὐτοκαταργηθῇ!

Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται, ὃπως πάντα φυσικά!

Ἡ Κερκόπορτα; Ἡ κυρία Μιλένα Ἀποστολάκη!

Πρό μερικῶν ἐτῶν (ὃπως μαθαίνω ἀπό τό διαδίκτυον τό 2003) ἒρχεται εἰς γάμου κοινωνία μέ τόν κύριο Πολυχρόνη Συγγελίδη. Δέν θά σταθῶ στά κουτσομπολίστικα καί τά παρασκηνιακά πού κατά καιρούς πληροφορούμαστε.

Ἒγινε λοιπόν ὁ γάμος (2003) ἀλλά συντόμως,  γιά λόγους πού προσωπικά ἀγνοῶ,  ἀκολουθεῖ  ἓνα, κατά κάποιους, ἐπεισοδιακόν διαζύγιον (2005)!

Ἡ κα Ἀποστολάκη ὃμως  διέθετε τήν ἀνάλογον βουλευτική ἀσυλία. Αὐτό τῆς ἒδιδε τό δικαίωμα νά ἀγνοήσῃ ἐπιδεικτικῶς δικαστικές ἀποφάσεις εἰς βάρος της, πού ἐξέδιδαν τά ἑλληνικά δικαστήρια καί νά μήν ὑποχρεωθῇ σέ ἐφαρμογή τους.

Γιά δίωξι φυσικά οὖτε λόγος!! Κι ὃλες αὐτές οἱ καταδικαστικές ἀποφάσεις προέρχονταν ἀπό τήν παραβίασι γραπτῶν συμφωνιῶν πού ἀφοροῦσαν τό παιδί τους.  Διότι παρεβίασε τίς γραπτές συμφωνίες πού εἶχε ὑπογράψει μετά τοῦ κου Συγγελίδη ἀρχικῶς! Ὁ κος Συγγελίδης ὃμως δέν ἦταν κάποιος πού θά χάριζε τό παιδί του γιατί ἓνα παράνομον σύστημα τοῦ εἶπε ὂχι. Καί ξεκίνησε!

Κι ἐδῶ ἀρχίζουν τά πολύ ἐνδιαφέροντα!!!!!

Ὁ κος Συγγελίδης, βλέποντας πώς τό βο(υ)λευτικόν ἂσυλον στρέφεται κατά τῆς ἰσορροπίας τοῦ ἰδίου καί τοῦ παιδιοῦ τους, καταφεύγει στό Εὐρωπαϊκόν Δικαστήριον τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἐφ’ ὃσον φυσικά εἶχε πρωτίστως ἀπευθυνθεῖ στά ἐθνικά δικαστήρια, τῶν ὁποίων ὃμως οἱ ἀποφάσεις δέν ἐφαρμόζονταν!!!

Ἡ ἀπόφασις; Καταπέλτης!

Καταδίκη τῆς Ἑλληνικῆς βο(υ)λῆς γιά παραβίασι ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων!*

Ἐν ὁλίγοις (καί γιά ὃσους δέν ἒχουν καί πολύ μεγάλην διάθεσι νά διαβάσουν ὃλους αὐτούς τούς νομικίστικους ὃρους) :

Ἡ βο(υ)λευτική ἀσυλία ὃταν ἐφαρμόζεται ἐπί τῆς γνωστῆς βάσεως, πού ὃλοι ἒχουμε  διαπιστώσει, παραβιάζει βασικούς κανόνες ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Διότι,

-δέν εἶναι δυνατόν σέ ἀστικά ἢ ποινικά δικαστήρια νά ἰσχύῃ ἂλλη νομοθεσία γιά τούς “κοινούς” θνητούς καί ἂλλη γιά τούς “ἂρχοντες”.

-δέν εἶναι δυνατόν νά ἒχουν κατατεθῇ  πλέον τῶν 800 καταγγελιῶν (γιά παραβίασι νόμων τοῦ κράτους) πρός τήν βο(υ)λή καί μόνον σέ 4 περιπτώσεις (μέ τήν συναίνεσι φυσικά τῶν διωκομένων) νά ἒχῃ ἀρθῇ ἡ ἀσυλία! Ὃλοι οἱ ἐνάγοντες ἦταν τρελλοί;

-δέν εἶναι δυνατόν νά δύναται ὁ θύτης νά διώξῃ τό θῦμα (καταγγέλων)  μόνον καί μόνον γιατί ὁ θύτης εἶναι ὑπέρ ἂνω παντὀς νόμου!

-δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἐφαρμόζονται δικαστικές ἀποφάσεις ἐθνικῶν καί εὐρωπαϊκῶν δικαστηρίων, γιατί ἒτσι γουστάρει (κυριολεκτικῶς) ἡ κρατοῦσα τάξις.

-δέν εἶναι δυνατόν νὰ ἐχῃ τό θρᾶσος  καί τό δικαίωμα νά πολιτεύεται κάποιος πού δέν ἒχει δικαστεῖ  (καί σέ κάποιες περιπτώσεις καταδικαστεῖ) διότι ἡ ἀσυλία τόν χρίζει παιδί ἑνός ἂλλου πλανήτου.

-δέν εἶναι δυνατόν νά  ὑπάρχῃ  ἡ δυνατότης ἐξακολουθήσεως τοῦ ἀνηθίκου αὐτοῦ συστήματος μόνον καί μόνον διότι 300 πρόσωπα τό ἐπιθυμοῦν. Ὃταν γιά παράδειγμα ὑπάρχουν πλέον τῶν 50.000 ὑπογραφῶν ἀπό πολῖτες πού ἐπιθυμοῦν τήν ἂρσι τῆς βουλευτικῆς ἀσυλίας. (Ἐξακολουθεῖ ἡ συλλογή ὑπογραφῶν !)

Πρός ὃλα ἐτοῦτα (καί ἀρκετά ἂλλα φυσικά, νομικῆς φύσεως) ἡ βο(υ)λή μας ἒθαψε τήν καταδίκη. Βλέπετε δημιουργεῖτε   προδεδικασμένον!

Ἀκριβῶς ἐκεί βρίσκεται ἡ Κερκόπορτα!

Καί εἲμαστε πάρα πολλοί γιά νά μᾶς σταματήσῃ ἓνα θαψιματάκι τέτοιου εἲδους!

Ἒ ῥε γλέντια!!!!

Φιλονόη

*διότι:

βάσει τῶν ἂρθων 6.1 καί 14 ἰσχύουν τά κάτωθι:

ἂρθρον 6 § 1

«Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως (..) υπό (..) δικαστηρίου (.., το οποίον θα αποφασίση (..) επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως (..)»

Άρθρο 14

Η χρήσις των αναγνωριζομένων εν τη παρούση Συμβάσει δικαιωμάτων και ελευθεριών δέον να εξασφαλισθή ασχέτως διακρίσεως φύλου, φυλής, χρώματος, γλώσσης, θρησκείας, πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων, εθνικής ή κοινωνικής προελεύσεως, συμμετοχής εις εθνικήν μειονότητα, περιουσίας, γεννήσεως ή άλλης καταστάσεως.»

Μέ ἐκτίμησι τοῦ δικαστηρίου:

α) Ως προς την εφαρμογή του άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης

27. Σε ό,τι αφορά την αστική φύση της διαδικασίας, το Δικαστήριο επαναλαμβάνει ότι η Σύμβαση δεν παραχωρεί αφʼεαυτού το δικαίωμα της δίωξης ή καταδίκης τρίτων για ένα ποινικό αδίκημα. Προκειμένου να υπεισέρχεται στο πεδίο εφαρμογής της Σύμβασης, το εν λόγω δικαίωμα πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εκ μέρους του θύματος άσκηση του δικαιώματός του να ασκήσει την αστική αγωγή που προσφέρεται από το εθνικό δίκαιο, έστω και ενόψει της επίτευξης μιας συμβολικής επανόρθωσης ή της προστασίας ενός δικαιώματος αστικής φύσεως, όπως το δικαίωμα της απόλαυσης μιας «καλής φήμης» (βλέπε Perez κατά Γαλλίας [GC], no.47287/99, § 70, ECHR 2004-I).

28. Από τη νομολογία αυτή προκύπτει ότι το άρθρο 6 § 1 της Σύμβασης εφαρμόζεται σε διαδικασίες που σχετίζονται με μηνύσεις με παράσταση πολιτικής αγωγής από τη στιγμή της δήλωσης παράστασης πολιτικής αγωγής, εκτός αν ο μηνυτής έχει παραιτηθεί κατά τρόπο μη διφορούμενο από την άσκηση του δικαιώματός του σε επανόρθωση (βλέπε πιο πάνω αναφερόμενη απόφαση Perez, § 66).

29. Εν προκειμένω, ο προσφεύγων δήλωσε παράσταση πολιτικής αγωγής για ποσό που ισοδυναμούσε με δέκα ευρώ, όταν κατέθεσε μήνυση ενώπιον του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών, στη βάση του άρθρου 232Α του Ποινικού Κώδικα. Συνεπώς, η διαδικασία ήταν αστικής φύσεως καθώς είχε οικονομική πτυχή, κάτι που προκύπτει από το ποσό των δέκα ευρώ, όσο συμβολικό κι αν είναι αυτό, για το οποίο ο προσφεύγων δήλωσε παράσταση πολιτικής αγωγής (βλέπε Γώρου κατά Ελλάδας (αριθ.2) [GC], no. 12686/03, §§ 24-26, 20 Μαρτίου 2009).

30. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά το επιχείρημα της Κυβέρνησης που σχετίζεται με τον αποφασιστικό χαρακτήρα της διαδικασίας για το εν λόγω δικαίωμα, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι αυτή αφορούσε την αποζημίωση του προσφεύγοντος για την ηθική βλάβη που υπέστη λόγω της επικαλούμενης παραβίασης της απόφασης αριθ. 528/2005 από την πρώην σύζυγό του και όχι τη ρύθμιση της πρόσβασής του στον γιο του. Ως εκ τούτου, το δικαίωμα του προσφεύγοντος να αποζημιωθεί για την επικαλούμενη μη συμμόρφωση προς την απόφαση αριθ. 528/2005 διακυβευόταν άμεσα στην επίδικη διαδικασία (βλέπε Gorraiz Lizarraga και λοιποί κατά Ισπανίας, αριθ. 62543/00, §§ 46-47, ECHR 2004-III).

31. Τέλος, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι παρόλο που η μήνυση που κατέθεσε ο προσφεύγων ενώπιον του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών βασιζόταν στην επικαλούμενη μη συμμόρφωση της πρώην συζύγου του προσφεύγοντος προς την προηγούμενη προσωρινή διαταγή, ωστόσο εισήγαγε ένα εντελώς αυτοτελές αίτημα αποζημίωσης για την ηθική βλάβη που υπέστη. Συνεπώς, δεν μπορεί να θεωρηθεί από τη φύση της «προσωρινή». Λαμβανομένων υπόψη των παραπάνω, το Δικαστήριο θεωρεί ότι το άρθρο 6 § 1 έχει εφαρμογή στην παρούσα υπόθεση και ότι οι ενστάσεις της Κυβέρνησης πρέπει να απορριφθούν.

β) Ως προς την ένσταση περί μη εξάντλησης των εθνικών ενδίκων μέσων

32. Το Δικαστήριο επαναλαμβάνει ότι κατά την πάγια νομολογία του ένας προσφεύγων πρέπει να κάνει φυσιολογική χρήση των εθνικών ενδίκων μέσων που είναι αποτελεσματικά και επαρκή. Όταν έχει ήδη ασκηθεί ένα ένδικο μέσο, δεν απαιτείται η χρήση ενός άλλου ενδίκου μέσου που έχει κατʼουσίαν το ίδιο αντικείμενο (βλέπε Yasa κατά Τουρκίας, 2 Σεπτεμβρίου 1998, 1998-VI, § 71, και Riad and Idiab κατά Βελγίου, αριθ. 29787/03 και 29810/03, § 84, ECHR 2008-..).

33. Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι στην παρούσα υπόθεση ο προσφεύγων κατέθεσε μήνυση ενώπιον του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών στη βάση του άρθρου 232Α του Ποινικού Κώδικα διεκδικώντας αποζημίωση για την επικαλούμενη παραβίαση της απόφασης αριθ. 528/2005 από την Μ.Α. Ως εκ τούτου, η εν λόγω μήνυση δύνατο να επανορθώσει άμεσα την επίδικη κατάσταση των πραγμάτων, ήτοι την ηθική βλάβη που υπέστη ο προσφεύγων λόγω της επικαλούμενης μη εκτέλεσης της απόφασης αριθ. 528/2005 (βλέπε Wiktorko κατά Πολωνίας, αριθ. 14612/02, § 34, 31 Μαρτίου 2009). Υπό τις συνθήκες της υπόθεσης, αυτό συνιστούσε ένα επαρκές και αποτελεσματικό ένδικο μέσο με την έννοια του άρθρου 35 της Σύμβασης.

34. Επιπλέον, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι η αιτίαση αυτή δεν είναι προδήλως αβάσιμη με την έννοια του άρθρου 35 § 3 της Σύμβασης. Επιπλέον, σημειώνει ότι αυτή δεν προσκρούει σε κανέναν άλλο λόγο απαραδέκτου. Πρέπει επομένως να κηρυχθεί παραδεκτή.

Μέ Γενικές Ἀρχές: ……

42. Το Δικαστήριο παρατηρεί συναφώς ότι όταν ένα κράτος αναγνωρίζει ασυλία στους βουλευτές του είναι δυνατόν να θιγεί η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Τούτο ωστόσο δε σημαίνει ότι η βουλευτική ασυλία μπορεί να θεωρηθεί καταρχήν ότι επιβάλλει έναν δυσανάλογο περιορισμό στο δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο, όπως αυτό περιλαμβάνεται στο άρθρο 6 § 1 (βλέπε πιο πάνω απόφαση Kart κατά Τουρκίας, § 80). Όπως το δικαίωμα αυτό είναι συνυφασμένο με την εγγύηση για δίκαιη δίκη, η οποία εξασφαλίζεται από το άρθρο αυτό, έτσι και ορισμένοι περιορισμοί στην πρόσβαση πρέπει ομοίως να θεωρούνται

ως συνυφασμένοι με αυτή, όπως για παράδειγμα οι γενικώς αποδεκτοί από τα Συμβαλλόμενα Κράτη περιορισμοί ως προς την αρχή της βουλευτικής ασυλίας (βλέπε πιο πάνω απόφαση Α. κατά Ηνωμένου Βασιλείου, no. 35373/97, § 83, και, mutatis mutandis, Al-Adsani κατά Ηνωμένου Βασιλείου [GC], no. 35763/97, § 56, ECHR 2001-XI). Το Δικαστήριο έχει ήδη αναγνωρίσει ότι είναι μακρόχρονη πρακτική των Κρατών να χορηγούν εν γένει διάφορους βαθμούς ασυλίας στους βουλευτές, με σκοπό να επιτρέπεται η ελευθερία λόγου για τους αντιπροσώπους του λαού και να αποτρέπεται η ανάμειξη των παραπόνων των οπαδών με την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων (βλέπε πιο πάνω απόφαση Α. κατά Ηνωμένου Βασιλείου, §§ 75-77, πιο πάνω απόφαση Cordova, § 55, και De Jorio κατά Ιταλίας, no. 73936/01, § 49, 3 Ιουνίου 2004). Δεδομένου τούτου, η δημιουργία εξαιρέσεων σε αυτή την ασυλία, των οποίων η εφαρμογή εξαρτάται από τα συγκεκριμένα περιστατικά της κάθε υπόθεσης, θα υπονόμευε σημαντικά τους διωκόμενους θεμιτούς σκοπούς (βλέπε πιο πάνω απόφαση Α. κατά Ηνωμένου Βασιλείου, § 88).

43. Εν τούτοις, θα ήταν ομοίως ασύμβατο προς τον σκοπό και το αντικείμενο της Σύμβασης εάν τα Συμβαλλόμενα Κράτη, υιοθετώντας κάποιο από τα συστήματα τα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται προς εξασφάλιση ασυλίας στους βουλευτές, απαλλάσσονταν κατʼαυτόν τον τρόπο από κάθε ευθύνη έναντι της Συμβάσεως στον τομέα της βουλευτικής δραστηριότητος. Το Δικαστήριο υπομιμνήσκει ότι σκοπός της Συμβάσεως είναι η προστασία δικαιωμάτων όχι θεωρητικών ή κενών ουσιαστικού περιεχομένου, αλλά συγκεκριμένων και πραγματικών. Η παρατήρηση αυτή ισχύει ειδικότερα για το δικαίωμα πρόσβασης στα δικαστήρια, λόγω της εξέχουσας θέσης την οποία κατέχει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη σε μία δημοκρατική κοινωνία (βλέπε Ait-Mouhoub κατά Γαλλίας, 28 Οκτωβρίου 1998, § 52, Reports 1998-VIII). Θα ήταν ασυμβίβαστο με την υπεροχή του δικαίου σε μία δημοκρατική κοινωνία ή με τη θεμελιώδη αρχή που διέπει το άρθρο 6 § 1, εάν ένα Κράτος είχε τη δυνατότητα, ανεπιφυλάκτως και άνευ ελέγχου εκ μέρους του Δικαστηρίου, να αποκλείει της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων μία ολόκληρη σειρά προσφυγών αστικής φύσεως ή να παρέχει ασυλίες σε κατηγορίες προσώπων (βλέπε Fayed κατά Ηνωμένου Βασιλείου, 21 Σεπτεμβρίου 1994, § 65, Series A no. 294-Β).

44. Ως εκ τούτου, στην περίπτωση κατά την οποία η βουλευτική ασυλία παρεμποδίζει την άσκηση του δικαιώματος πρόσβασης στη δικαιοσύνη, το Δικαστήριο, κατά τον προσδιορισμό της αναλογικότητας ή μη ενός συγκεκριμένου μέτρου, εξετάζει εάν οι επίδικες πράξεις συνδέονταν με την άσκηση των βουλευτικών

καθηκόντων με την αυστηρή έννοιά τους (βλέπε πιο πάνω αποφάσεις Cordova (no.1), § 62 και De Jorio, § 53). Το Δικαστήριο επαναλαμβάνει σε αυτό το σημείο ότι η απουσία προφανούς σχέσεως με τη βουλευτική δραστηριότητα απαιτεί μία στενή ερμηνεία της έννοιας της αναλογικότητας μεταξύ του διωκόμενου σκοπού και των χρησιμοποιούμενων μέσων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση κατά την οποία οι περιορισμοί στο δικαίωμα πρόσβασης απορρέουν από την απόφαση ενός πολιτικού οργάνου (βλέπε πιο πάνω απόφαση Kart κατά Τουρκίας, § 83 και Τσακιλτζής κατά Ελλάδας, αριθ. 11801/04, § 49, 16 Νοεμβρίου 2006). Επιπλέον, όσο πιο ευρεία είναι η ασυλία, τόσο πιο επιτακτικός πρέπει να είναι ο λόγος αυτής (βλέπε πιο πάνω απόφαση Α. κατά Ηνωμένου Βασιλείου, § 78).

Ἡ διαδικασία άναλυτικά βρίσκεται ἐδῶ καί μπορεῖ κάποιος μέ ὑπομονή νά τήν μελετήσῃ.