Ἔχουμε δικαίωμα στό λάθος; Καί σέ ποιό λάθος;

Διάβαζα ἓνα ἐνδιαφέρον σημείωμα ἀπό τόν φίλο ΘΟΡΥΒΩΞ.

Τίτλος: «ἂσε με νά κάνω λάθος» (πατῆστε στόν τίτλο γιά νά τό διαβάσετε.)

Οὐσιώδεις προβληματισμοί πού μέ ἒβαλαν ὃμως σέ σκέψεις. Θά πρέπει νά διαχωρίσουμε κάποιους τομείς. Σέ ποιά σημεῖα ἐπιτρέπεται καί σέ ποιά σημεῖα ἀπαγορεύεται μία τέτοια θεώρησις.

Γράφει ὁ φίλος:  

«Φαντάσου να θελήσεις να γίνεις χειρουργός ξεκοιλιάζοντας πτώματα. Και μετά, δοκιμάζοντας τις γνώσεις που αποκόμισες σε κάποιους αθώους που σε πίστεψαν. Φαντάσου να θελήσεις να γίνεις μαθηματικός προσπαθώντας να εμπνευστείς σύμβολα προκειμένου να αριθμήσεις τα πορτοκάλια που έχεις στο καλάθι σου»

Σωστἀ!  Εἶναι παράλογον νά θέσῃς ἐκ νέου τίς βάσεις μίας ὑπαρχούσης ἐπιστήμης πού ἀποδεδειγμένα ἒχει προσφέρει τίς ὑπηρεσίες της. Δέν μπορεῖς γιά παράδειγμα νά θέλῃς νά γίνῃς ἰατρός καί νά μήν ἀπευθυνθῇς σέ ἐκείνους τούς (Πανεπιστημιακούς εἲθισται χώρους) πού θά σέ πεπαιδεύσουν καταλλήλως. Τό νά πιάσῃς ἓνα νυστέρι καί νά σφάζῃς στήν τύχη, δέν εἶναι ἰατρική. Εἶναι ἀνωτάτη Χασαπική! (Πού κι αὐτή ἒχει τά μυστικά της!)

Τὸ νά πιάσῃς ὃμως ἓνα νυστέρι καί νά σφάζῃς  μέ τήν καθοδήγησι καί τήν παράλληλη διδασκαλία κάποιου κατέχοντος, ναί, εἶναι ἰατρική. Τό πόσο μακρυά θά τήν πᾶς ἢ τό πόσο πίσω, ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά καί μόνον ἀπό τήν ἀντίληψί σου.

Κι ἐδῶ μπαίνει ἓνα σημαντικό στοιχεῖο. Δέν μποροῦμε νά ἀγνοήσουμε γιά παράδειγμα τήν περίοδο τῆς χριστιανικῆς ἰατρικῆς. Ἢ διαφορετικά, τῆς μεσαιωνικῆς ἰατρικῆς.  (Καί κάποιες ἂλλες “ίατρικές” πού στόχο τους εἶχαν μᾶλλον τήν ἐξολόθρευσι παρά τήν ἲασι!)

Διαβάζω ἐδῶ:

(Τό κείμενον εἶναι ἀπομαγνητοφώνησις (καί οἱ φωτογραφίες) ἀπό βίντεο τῆς ἐκπομπῆς «Welt der Wunder»  (“Ὁ Κόσμος τῶν Θαυμάτων”) τοῦ Γερμανικοῦ καναλιου ΝΤV.]

“…Οι Ρωμαίοι γιατροί επικαλούνταν στην αρχαιότητα πάντα τους θεούς∙ για το λόγο αυτό μερικά χειρουργικά εργαλεία είχαν το σχήμα κεφαλής φιδιού. Ο Γαληνός (β΄ αι. μ.Χ.) δεν δεχόταν την θεία ίαση∙ πρέσβευε, ότι οι άνθρωποι θεραπεύονται από ανθρώπους κι έτσι στράφηκε στην έρευνα της λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού

Ο Γαληνός επενέβαινε στα μάτια όχι με προσευχές, αλλά με χειρουργικά εργαλεία. Έφτιαξε μιά εξαιρετικά λεπτή βελόνα, με την οποία έσπρωχνε τους πάσχοντες από καταρράκτη φακούς των ματιών στους πυθμένες των οφθαλμών θεραπεύοντας τους ανθρώπους από την τύφλωση. Μέχρι πρίν από 50 χρόνια εφαρμοζόταν η ίδια μέθοδος για τη θεραπεία του καταρράκτη…..

…..Όταν ο Γαληνός επέστρεψε από την Αλεξάνδρεια στην Πέργαμο μπόρεσε να μελετήσει τους αθλητές και τη φυσική τους αποκατάσταση, ειδικά τη θραύση των οστών. Βάσει της ιπποκρατικής μεθόδου τα σπασμένα μέλη τραβούνταν με τροχαλία, ώστε τα οστά τους να αποκατασταθούν ευθέως. Η σημερινή μέθοδος διαφέρει ελάχιστα….

……Ο Γαληνός οργάνωσε στην Αλεσία (βόρεια της σημερινής Ρούρ) το πρώτο νοσοκομείο της Ευρώπης (στην Ελλάδα τεράστια νοσοκομεία (Ασκληπιεία) λειτουργούσαν από τον στ΄ αι. π.Χ.), το οποίο ήταν κτισμένο όπως ακριβώς τα σύγχρονα νοσοκομεία. Τα δωμάτιά του είχαν μόνο τέσσερα κρεβάτια. Στο κέντρο υπήρχε η αίθουσα εγχειρήσεων με θέα στην εσωτερική αυλή, ώστε την ημέρα οι χειρουργοί να βλέπουν καλά. Στην μία του πτέρυγα βρίσκονταν τα λουτρά, που είχαν και τουαλέτες, γιατί ο Γαληνός γνώριζε πόσο σημαντική είναι η υγιεινή. Μόλις τον ιθ΄ αιώνα ξαναεμφανίστηκε αυτή η ιδέα. Στην άλλη πτέρυγα λειτουργούσε μιά εξαιρετικά μοντέρνα κουζίνα.

Υπήρξε ιδιαίτερα πρωτοποριακός στην αντιμετώπιση τραυματισμών του εγκεφάλου. Αφαιρώντας τα τραυματισμένα μέρη του κρανίου των λεγεωναρίων με ειδικό εργαλείο αποκαθιστούσε τα οιδήματα του εγκεφάλου τους……

….Στη συλλογή του Πανεπιστημίου της Ρώμης υπάρχουν στοιχεία για κάτι ακόμα πιό εκπληκτικό. Υπάρχει ένα κρανίο πενταετούς αγοριού της εποχής του Γαληνού, που έχει μιά τρύπα διαμέτρου έξη εκατοστών. Φαίνεται, ότι το αγόρι ήταν υδροκέφαλο και ότι το κρανίο του ανοίχτηκε από τον Γαληνό, ώστε να εξέλθουν τα υγρά. Ο Γαληνός λοιπόν θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης Ιατρικής και ως τον ιστ΄ αι. μ.Χ., οπότε ξανάρχισε η έρευνα, τα έργα του Γαληνού αποτελούσαν τον κανόνα της Επιστήμης αυτής”.

Kρανίο του γ΄ αι. π.Χ., που βρέθηκε στη Χίο, στο οποίο έχει εκτελεσθεί κρανιοανάτρηση. Κρίνοντας από την επούλωση της πληγής συμπεραίνεται, ότι ο ασθενής επέζησε της εγχείρησης κι επί πλέον έζησε και αρκετά χρόνια μετά……”

“…Εκπληκτικό και απολύτως ενδεικτικό της ανέλπιστης και πολυδιάστατης απώλειας των αρχαιοελληνικών ιαματικών τεχνών είναι ένα εύρημα που

πιστοποιεί π.χ. την ορθοδοντική πρόοδο του 5ου π.Χ.αι. που βρέθηκε σε κάτω γνάθο σκελετού απ’ τα Άβδηρα! Στην οδοντοστοιχία της γνάθου αυτής, ύπαρχε ακόμα με χρυσό νήμα από τον έναν μέχρι τον άλλον κυνόδοντα, άριστη ορθοδοντική επέμβαση, ακριβώς όπως την συνιστούσε ο Ιπποκράτης: «αν δε διεστραμμένοι είναι οι οδόντες ζεύξατε τους οδόντας προς αλλήλους με χρυσίον» Περι αρθρων 32.5″
(Μιχάλης Καλόπουλος, ἐμβόλιμον σχόλιον στά παραπάνω.)

Ἐπίσης, περί χριστιανισμοῦ καί ἰατρικῆς διαβάζω ἐδῶ:

“…..Στο Βυ­ζά­ντιο και στην Δυτική Ευρώπη υπήρ­χαν συ­ντα­γές ανα­τρι­χια­στι­κής ια­τρι­κής δει­σιδαι­μονίας. Απο­λαύ­στε λοιπόν τέσσερις συντα­γές που αναφέρονται στο βι­β­λίο της Λιλής Ζω­γρά­φου, Αν­τι­γνώση, σελίδα 369!

    1. Για πα­θή­σεις μα­τιού: «Πά­ρε το δε­ξί μά­τι βα­τρά­χου σε με­τα­ξω­τό πα­νί και κά­ν’ το φυλακτό. Για το αρι­στε­ρό μά­τι πά­ρε το αρι­στε­ρό μά­τι του βα­τρά­χου». Η αλά­θη­τη όμως αυ­τή οφθαλ­μο­λο­γι­κή συ­ντα­γή εί­χε και τις μι­κρο­ελ­λεί­ψεις της, αφού δεν όριζε… το εί­δος του βα­τρά­χου!

    2. Για θε­ρα­πεία φα­λά­κρας: «Συ­χνή επά­λει­ψη με κό­πρα­να χή­νας»! Να λοι­πόν μια ευ­και­ρία για υπερ­κέρ­δη! Αλοι­φή από κου­τσου­λιές χή­νας και η φα­λά­κρα εί­ναι πια πα­ρελ­θόν!

    3. Μια συ­ντα­γή για ίκτε­ρο από την Αγγλία: «Να φά­ει ο άρ­ρω­στος 9 ψεί­ρες με βού­τυ­ρο»! Αν τις φά­ει… χω­ρίς βού­τυ­ρο, τα απο­τε­λέ­σμα­τα δεν εί­ναι εγ­γυ­η­μέ­να!

    4. Μια αρκετά πρόσφατη συ­ντα­γή για χο­λο­λι­θί­α­ση (του 18ου αιώ­να): «Δια­λύ­στε κό­πρα­να προ­βά­του σε φρέ­σκο γά­λα και πο­τί­στε τον άρ­ρω­στο»!……” (Δρ.  Ἰωάννης, Νεοκλῆς Φιλάδελφος, Μ. Ροῦσσος
      Πανεπιστημιακός Καθηγητής Μαθηματικῶν, Ἐρευνητής Χριστιανικῶν καὶ Βιβλικῶν Ζητημάτων, Twin Cities, Minnesota, USA)

Θά μποροῦσα νά γράψω σελίδες ἐπί σελίδων, ἀλλά δέν εἶναι τό θέμα τῆς σημερινῆς ἀναρτήσεως ἡ ἰατρική. Τό θέμα μας παραμένει τό “δικαίωμα στό λᾶθος”.

Δικαιοῦμαι λοιπόν νά κάνω λάθος σέ θέματα ἐπιστήμης; Ἢ ἂλλως νά πειραματιστῶ δίχως νά βασίζομαι σέ προγενεστέρα γνώσι; Ὀπωσδήποτε ὂχι. Ἀμέτρητες ἀποδείξεις μέσα ἀπό τήν ἱστορία.  Ἀπό τήν “ἀπλῆ” ἰατρική ἒως τήν κάθε “μικρή”  ἢ  “μεγάλη”  ἐπιστήμη.

Καί σέ ποιούς τομείς δικαιοῦμαι, ἐὰν φυσικά δικαιοῦμαι κάτι τέτοιο;

Ξεκινῶντας ἀνάποδα, θά ξανασταθῶ  στήν κάθε  “ἐπιστημονική θεοκρατική ἰατρική”  θεώρησι. Ὃταν καταργῇς μίαν ἐπιστήμη, διαπράττεις “λάθος”. Εἶναι σάν τά παραδείγματα πού προανεφέρθησαν.  Καί φυσικά κάτι τέτοιο εἶναι καί ἀνεπίτρεπτον καί ἀπάνθρωπον.

Ἀντιθέτως, ὃταν καταργῇς τήν μπακαλίστικη  θεώρησι πού ἀκυρώνει τήν ἐπιστήμη, εἶναι κάτι ἀπαραίτητον. Τό παράδειγμα τοῦ  Γαλιλαίου εἶναι γνωστόν τοῖς πάσι! Γιά τήν κοινωνική δομή τῆς ἐποχῆς του ἒκανε λάθος. Γιά τήν ἀνθρωπότητα ὃμως;

Καί φθάνω στά βασικά μου ἐρωτήματα.

Τί γίνεται μετά τήν κατάργησι μίας ἐπιστήμης; Μήπως περνᾶμε σέ κάποιες σκοταδιστικές συνθῆκες διαβιώσεως γιά τήν ἀνθρωπότητα; Μήπως καταργεῖται αὐτομάτως καί  τό δικαίωμα τοῦ ἐλευθέρως ζεῖν;  Κι ἐάν ναί, ποιά εἶναι τά ὃπλα πού θά μπορούσαμε νά ἀντιτάξουμε σέ αὐτοῦ τοῦ εἲδους τίς καταστάσεις;

Τίθονται λοιπόν σοβαρές ἀμφιβολίες σχετικῶς  μέ τό δικαίωμα στό λάθος. Ἒχω δικαίωμα νά κάνω “λάθος” ὃταν  ἒχω μάθει λάθος τά πράγματα καί διαισθάνομαι ἢ ἀντιλαμβάνομαι πώς πρέπει νά τά μάθω ὀρθα. Ἂρα καί θά πειραματιστῶ καί θά ἐρευνήσω.

Δέν ἒχω δικαίωμα νά κάνω λάθος ὃταν ἒχει ἀποδειχθεῖ, σέ ἐπιστημονική βάσι κάτι. Δέν δικαιολογεῖται ὁ χασάπης ἰατρός ἢ ὁ χασάπης διδάσκαλος ἢ ὁ χασάπης ἱστορικός.

Τέλος, ῥίχνοντας μίαν ματιά στό λεξικό Δημητράκου, μαθαίνω πώς λᾶθος =λῆθος (δωρικά) καί κατ’ ἐπέκτασιν λήθη!

Συνεπῶς, κάποια λάθη ὁδήγησαν σέ λήθη;

Ἲσως!

Ἡ λήθη (λησμοσύνη) εἶναι μία κατάστασις πού προκαλεῖ  λήθαργον (ὁ ταχέως λησμονών,  ἐπιλήσμων,  νάρκη). Ὃταν κάποιος εὑρίσκεται σέ λήθαργον ἀδυνατεῖ νά πράξῃ κάτι ὀρθόν. Πράττει λάθη! Ἢ διαφορετικῶς ἀναπαράγει λάθη, συνειδητά ἢ μή.  Ἐὰν ὃμως ἐπιλέξῃ νά ἀλλάξῃ θεώρησι καί νά ἐρευνήσῃ, παρά τήν κοινωνική ἀποπομπή (βλέπε Γαλιλαῖος) περνᾶ σέ μίαν ἂλλην σφαῖρα. Ἐκείνην πού χτίζει ἐκ νέου. Οὐσιαστικῶς ἢ ἀναμιμνήσκει ἢ ἐπ(ι)-ἀνακαλύπτει.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἀναρωτιέμαι γιατί τόσο μένος ἀπό τό ὑπουργεῖον ἀΠαιδείας μας γιά τήν δημιουργία συνθηκῶν λήθης σέ ἱστορία καί γλῶσσα! Δέν ὑπάρχει κάποιος ἐκεί μέσα νά ἐπισημάνῃ τό ἐγκληματικόν λᾶθος πού διαπράττουν; Εἶναι λογικόν νά καταργῇς τήν μητέρα κάθε εὐρωπαϊκῆς γλώσσης ἀφαιρῶντας της τόνους, πνεύματα καί συντόμως τά υ,η, οι, ει;  Καί εἶναι ἐπιστημονικόν νά καταργῇς (οὐσιαστικῶς αὐτό κάνουν μέσῳ  τοῦ δικαιώματος τῆς “ἐπιλογῆς” καἰ  μέσῳ τῆς ἀνοχῆς στά τετράτομα τερατουργήματα τῆς νεοεκδοθείσας βαλκανικῆς ἱστορίας) τήν Ἱστορία; Μήπως καταφθάνει ἓνας νέος Μεσαίωνας; Καί μάλιστα καλπάζοντας;

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Ἔχουμε δικαίωμα στό λάθος; Καί σέ ποιό λάθος;

  1. Α εσύ αλλού το πήγες. Εννοείται πως συμφωνώ. Ο Απόστολος έχει μια πολύ ωραία συλλογή αν θυμάμαι καλά από χριστιανικές θεραπείες. Στη Λ.Ζ. υποκλίνομαι γιατί ήταν πρωτοπόρος σε αρκετές σκέψεις.

Leave a Reply