Συνδιαλέγομαι μόνον μὲ τοὺς καλλίτερους.

 

Ἕνα σημεῖον κλειδί ποὺ προσωπικῶς ἔχω βιώσει, εἶναι ἡ προσπάθειά μου νὰ συναναστρέφομαι ὅσο τὸ δυνατόν, μὲ καλλιτέρους μου. Πάντα ἔχω νὰ πάρω. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς ἀπορρίπτω ὅλους τοὺς ἄλλους. Ἀλλὰ οἱ προσωπικές μου ἐπιλογές, οἱ φίλοι μου, οἱ συναναστροφές μου εἶναι πάντα καλλίτεροί μου. Πολύ καλλίτεροι. Τοὺς θαυμάζω. Μαθαίνω ἀπὸ αὐτούς. 

Ὄχι, δὲν εἶναι μονομερεῖς οἱ σχέσεις. Ἄλλως τε ὅλες οἰ σχέσεις ὅταν γίνονται ἀπὸ καρδιᾶς, πάντα δίδουν σὲ κάθε πλευρά. Ὅμως φροντίζω νὰ σιωπῶ καὶ νὰ μαθαίνω ὅταν πρέπει.

Ἔχω τὶς ἀπόψεις μου, τίς θέσεις μου, τὶς γνῶμες μου… Εἶμαι συνήθως σκληρό καρύδι στὶς συζητήσεις μου. Ἀλλὰ στὸν καλλίτερο πάντα σιωπῶ. Ἔτσι πρέπει μὲ τὰ δικά μου κριτήρια! Κι αὐτὸ μὲ κάνει ἐμένα κάθε ἡμέρα καὶ καλλίτερη. (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς τελείωνει ἡ διαδρομή κάποτε.)

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ταὐτοχρόνως, ὅσοι ζοῦν γύρω μου, σταδιακῶς πράττουν ἀναλόγως. Κι ὅλα μεταμορφώνονται διαρκῶς.

φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

11 thoughts on “Συνδιαλέγομαι μόνον μὲ τοὺς καλλίτερους.

  1. Κι αν κάποιος θεωρεί εσένα καλύτερό του κι επιδιώκει τη συναναστροφή σου; Τι κάνεις, θα τον αποπέμψεις ως κατώτερό σου;

    • Ὁ «καλλίτερός» μας εἶναι αὐτὸς ποὺ μποροῦμε νὰ μοιραζόμαστε πράγματα καὶ νὰ μαθαίνουμε.
      Ἕνα παράδειγμα:
      Ἂς ὑποθέσουμε πὼς γνωρίζω ἀστροφυσική. Κάποιος θέλει νὰ μάθῃ ἀστροφυσικὴ καὶ μὲ πλησιάζει. Ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον ἔχω νὰ «πάρω» ἀπὸ αὐτόν, εἶναι ἀπολύτως σίγουρον πὼς ἐγώ θὰ τοῦ μάθω ἀστροφυσική κι αὐτὸς κάτι ἄλλο. Πάντως σὲ αὐτὸ ποὺ θὰ κληθῇ νὰ μὲ διδαξῃ εἶναι βεβαιωμένο πὼς θὰ εἶναι καλλίτερος.
      Μϊα ἄλλη πραγματικότης αὐτοῦ εἶναι ἡ ἱκανότης τοῦ νὰ μοιραζόμαστε. Ἐὰν ἐγὼ θέλω μόνον νὰ παίρνω καὶ ἀδυνατῶ νὰ μοιραστῶ καὶ νὰ δώσω, τότε κάποιαν στιγμὴ θὰ «φρακάρῃ» αὐτὴ ἡ διαδικασία. Ἕνα δοχεῖο ἐὰν μόνον γεμίζῃ, κάποιαν στιγμὴ ξεχειλίζει.
      Τέλος, τὸ «ἐπιλέγω τοὺς καλλιτέρους μου» (συνειδητὰ δὲν διευκρινίσθηκε) ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν προσωπικὴ θεώρησι τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ «ἀνοδικὴ» πορεία. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συναναστραφῶ μὲ κάποιον ποὺ δὲν θέλει νὰ «ἀνεβῇ» τὰ σκαλοπάτια τῆς γνώσεως; Δὲν θὰ τὰ καταφέρουμε ποτέ.

  2. Τις προσωπικές σχέσεις μπορούμε να τις αντιλαμβανόμαστε, ή ως «ζωντανά κύτταρα» της κοινότητας, στην οποία συμμετέχουμε, ή ως χρηστικά μέσα εξασφάλισης της οργανικής μας επιβίωσης.
    Σύμφωνα με τη δεύτερη περίπτωση, τις σχέσεις (δικές μας ή τρίτων) που αρμόζουν στα συμφέροντά μας τις κάνουμε enlarge προκειμένου να επαυξήσουμε το κέρδος μας, ενώ εκείνες που αποδυναμώνουν ό,τι προβάλλουμε ως δεδομένο και αυτονόητο (για να εξυπηρετηθεί το συμφέρον μας), τις κάνουμε delete και πάμε παρακάτω.
    Πριν γεννηθεί μια προσωπική σχέση, πώς είναι ποτέ δυνατό να προβλέψουμε τα χαρακτηριστικά της;
    Τα πρόσωπα (ανώτερα, μη επιδεκτικά ανάπτυξης, κλπ) από πού «λαμβάνουν» τις «ιδιότητες» που (νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και νομίζουμε ότι μπορούμε να) τους αποδίδουμε αν όχι αποκλειστικά από τις τρέχουσες προσωπικές τους σχέσεις;
    Προκύπτει από πουθενά ότι οι ιδιότητες μιας δυνητικής νέας προσωπικής σχέσης, ενός δεδομένου προσώπου, καθορίζονται ή περιορίζονται κατά οποιοδήποτε τρόπο από τις υπόλοιπες σχέσεις του; (π.χ. πόσους εκπαιδευτικούς βλέπουμε να τα κάνουν «θάλασσα» εκεί που κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι, μέσω της σχέσης τους με τους μαθητές τους καταφέρνουν να μεταλαμπαδεύσουν πραγματική παιδεία;).
    Νομίζω το πρόβλημα είναι αλλού. Στην ανάγκη να χτίσουμε μια τέτοια δημιουργική δημοκρατική πολιτεία που η ενσωμάτωση των πολιτών στις εργασιακές τις δομές, να μη συνεπάγεται δεσμεύσεις τέτοιες που να υποβιβάζουν τις προσωπικές μας σχέσεις, από «τρόπο ύπαρξης», σε «τρόπο βιολογικής επιβίωσης». Διαφορετικά, θα φτάσουμε στο σημείο, οι επιλογές μας να αρμόζουν, περισσότερο σε ένα πλήκτρο και λιγότερο σε έναν Άνθρωπο.

  3. Η ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΕΙΝΩ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΑΜΒΑΝΩ.
    ΦΙΛΟΝΟΗ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ, ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΕΙΣ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΣΟΥ.
    ΕΡΡΩΣΘΕ.

    • Ὄχι Ἀνδρομέδιε. Δὲν εἶμαι ἡ καλλίτερη. Δὲν γίνεται νὰ εἶμαι ἡ καλλίτερη διότι διψῶ γιὰ γνώσι καὶ ἐπιστήμη. Διψῶ. Κι ὅμως εἶμαι τόσο πίσω καὶ τόσο φτωχή σὲ γνώσεις ποὺ ἐὰν κάτσουμε καὶ τὸ ἀναλογιστοῦμε, θὰ πονέσουμε.
      Ὑπάρχουν καλλίτεροι παντοῦ γύρω μας.
      Καλλίτερος μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα παιδί ποὺ μᾶς μαθαίνει τὸ παιχνίδι τῆς ζωῆς.
      Καλλίτερος κι ἕνας γέρος, μὲ γεροντικὴ ἀνία, ποὺ μᾶς μαθαίνει τὴν ὑπομονή.
      Καλλίτερος κι ἕνας πεινασμένος ποὺ μᾶς μαθαίνει τὴν ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμό.
      Κι ὄχι ἐμεῖς.
      Ἔχουμε μακρύτατον δρόμο ἐμπρός μας.
      Ἔρρωσθε!

  4. Κινούμαστε ως άτομα σε ένα άνυδρο κι ερημικό κοινωνικό τοπίο, μή συμμετοχής σε μια κοινότητα, που ως τέτοια εξάλλου δεν υφίσταται, χωρίς την ελευθερία να συνάπτουμε ποικίλες, ετερώνυμες , ανοικτές στον ξένο σχέσεις. Απειράριθμες διάσπαρτες μικρές νησίδες που επικοινωνούν αλλά δεν κοινωνούν μεταξύ τους. Ετσι το ηλεκτρονικό μήνυμα, η online συνομιλία και το κολημένο στο αυτί κινητό δηλώνουν στο περιχαρακωμένο στον εαυτό του αυτιστικό άτομο, την απουσία και μη γνώση του άλλου προσώπου, άρα και την ανυπαρξία σχέσης. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υφίσταται προαγωγή της γνώσης – κατακλυζόμαστε από πληροφορίες- χωρίς να εκτιθέμεθα στη δυναμική δράση της ζωντανής αλληλοεπιροής και επομένως μένουμε διαρκώς διψασμένοι και για σχέση επαρκή και για επάρκεια γνώσης. Αυτό συνιστά την διχαστική και τραγική κατεύθυνση του Μετανθρώπου, αυτού του σύγχρονου όντος που τείνει να ξεχάσει τι εστί έρωτας, φιλία, αλληλεγγύη και άλλα ηχηρά παρόμοια!

    • Ἐλευθέριε, νομίζω στὴν τελευταία σου φράσι κατέγραψες ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουμε.
      Μὰ ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι τὸ ζητούμενον.
      Ὀ ἔρως, ἡ φιλία καὶ ἡ ἀλληλεγύη. Ἐὰν διψουμε, διψοῦμε διότι δὲν δυνάμεθα νὰ τὰ προσεγγίσουμε.
      Εἶναι ὁ φυσικὸς τρόπος ζεῖν ποὺ δὲν βιώνουν οἱ ὑπήκοι.

  5. ΣΥΜΦΩΝΩ, ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ,ΑΛΛΟ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΒΙΩΜΑ.
    ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ.
    ΑΛΛΑ ΛΙΑΝ ΣΥΝΤΟΜΩΣ ΚΑΤΑΦΘΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ.
    ΕΡΡΩΣΘΕ.

  6. Γιέ μου κι αν πας στο καπηλειό

    Γροικάτε ίντα παράγγελνε γ-είς φρόνιμος του γιού του:
    — Γιέ μου κι’ αν πας στο καπηλιό και βρεις τσι χαροκόπους
    ντήρα, διαντήρα το σκαμνί, την τάβλα που καθίζεις
    τον φρόνιμον ατίμαζε (τίμα) τον κουζουλό χαιρέτα
    με τον καλιά σου κάθιζε και νηστικός σηκώνου
    να σε τιμούν οι γι-άρχοντες, να σε τιμά κι’ ο τόπος.

Leave a Reply