Σταθεῖτε ὄρθιοι Ἕλληνες! Φθάνουμε στὶς Θερμοπῦλες…

Αύτὴ ἡ περιοχὴ τοῦ πλανήτου, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, γιὰ κάποιον λόγο, λέγεται ΕΛΛΑΣ! Σᾶς ἀρέσει ἤ δὲν σᾶς ἀρέσει, ὁ τόπος αὐτός δομήθηκε ἀπὸ ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, ὡςτε νὰ γίνῃ ὁ οἶκος τῶν Ἑλλήνων. Ὥςτε νὰ κρατήσῃ ἐν ζωῇ τὸν Ἕλληνα. Καὶ γιὰ ἐτοῦτο ὀνομάσθηκε ΕΛΛΑΣ.

Εἶναι πολλοί αὐτοί ποὺ ἐφθόνησαν! Αὐτοὶ ποὺ ἐζήλεψαν! Αὐτοὶ ποὺ θέλησαν νὰ ἀφανίσουν κάθε ἴχνος σκέψεως, ζωῆς  καὶ ἐλευθερίας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους του. Καὶ σὲ ὅλη τους τὴν ἱστορία, μοναδικός σκοπός τους ἦταν πάντα ἡ καταπάτησις τοῦ χώρου καὶ ἡ ἐκτόπισις τῶν νομίμων κατοίκων του. Λὲς κι ἐγεννήθησαν μόνον γιὰ νὰ στήνουν ἐμπόδια καὶ παγίδες  στὴν δική μας ὕπαρξι… Πόθησαν νὰ μᾶς ἀφανίσουν. Εἶναι ἀμέτρητα τὰ παραδείγματα μέσα, στὴν πολλῶν χιλιετιῶν ἱστορία μας, χθρν, πραγματικν χθρν, πο φθασαν ως δ, μὲ μοναδικόν σκοπό τὸν ἐκτοπισμὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν καταπάτησι τοῦ τόπου. Στόχος τους ΠΟΤΕ δὲν ἦταν ἡ ἁπλῆ κατάκτησις! Στόχος τους πάντα ἦταν ὁ πνευματικός καὶ νοητικός  μας ἀφανισμός.  

ντισταθήκαμε κα νικήσαμε πολλς φορές. μέτρητες. μασταν πάντα νίκητοι. Λιγοστο κα νίκητοι! Πάντα.

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον κτυποῦσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες, ἦταν τὰ ὅπλα. Τὰ πολλὰ ὅπλα. Ὅπλα κάθε εἴδους. Ἀλλὰ τὰ ἀντιμετωπίζαμε!  Πάντοτε εἶχαν ὑπέρμετρη ἀριθμητικὴ ὑπεροχή, κι ἐπάσχιζαν νὰ καταπατήσουν καὶ νὰ ἁρπάξουν, ὅσο περισσότερο ζωτικό χῶρο μποροῦσαν. Ἀλλὰ ἐπέστρεφαν στὴν βάσι τους ἡττημένοι.

Ὅσους κι ἐὰν κτυπούσαν ἀπὸ ἐμᾶς, ἄλλοι τόσοι ξαναπετοῦσαν ῥίζες καὶ κλαδιὰ καὶ ἄνθη… Κι ὁ τόπος, παρὰ τὰ κτυπήματα, παρὰ τὶς ἐπιθέσεις, παρέμενε στὴν ἰδιοκτησία τῶν Ἑλλήνων.

Ὅταν ὅμως κατάλαβαν πὼς εἴμαστε ἀνίκητοι, ἀπεφάσισαν νὰ ἀλλάξουν τρόπο πολέμου. Ἄλλαξαν τοὺς ὅρους… Σκοτεινὰ πάντα, ὅπως μόνον αὐτοὶ σκαρφίζονταν! Κατάλαβαν πὼς στὸ τιμημένο πεδίο τῶν μαχῶν δὲν νικοῦν. Γιὰ ἐτοῦτο καὶ ἄλλαξαν πεδίο!

Ἀλλαγή στὰ πάντα! Ὅπλα! Μεθόδους! Πρόσωπα. Ἐκεῖ κτύπησαν!  Κατάφεραν μὲ τὸν δόλο νὰ ὑπεισέλθουν μέσα στὴν φυλή. Ἄλλαξαν ταυτότητες, ὀνόματα, τρόπο ἐκφράσεως. Ἔγιναν κάποιοι ἄλλοι καὶ «χτίστηκαν» μαζί μας. Δὲν ξέχασαν ποτὲ ὅμως τὸν μεγάλο τους πόθο. Τὴν ἰσοπέδωσί μας. Ποτέ!

Δούλεψαν σὲ βάθος. Χρόνους πολλούς! Κι ἔχτισαν κάτι νέο καὶ μὴ ἀναγνωρίσιμο. Παρασκηνιακά, συστηματικά, ἀθόρυβα. Ἄλλαξαν πρόσωπα, ῥοῦχα καὶ λόγο. Ὡς κάποιοι ἄλλοι, κάποιοι ποὺ μᾶς ὁμοίαζαν, κατάφεραν νὰ χτίσουν Κερκόπορτες. Πολλὲς Κερκόπορτες. Σὲ κάθε φρούριο καὶ μία Κερκόπορτα.

Σὲ κάθε λόχο κι ἕναν προδότη. Σὲ κάθε οἰκογένεια κι ἕναν «ἀδελφὸ» ἱκανό νὰ ἀφανίσῃ ὅλην τὴν οἰκογένεια. Κτύπησαν ἀπό μέσα. Στὴν ῥίζα. Στὴν βάσι. Στὴν πηγή.  Ἔγιναν ἡ μάνα μας, ὁ πατέρας μας, ὁ θεῖος, ὁ ἀδελφός…. Ὅ,τι μποροῦσαν… Μία μάσκα, μία ἀλλαγὴ ταυτότητος καὶ μετὰ ἡ ἀλλοίωσις…

Ὑπῆρξαν ἀκόμη καὶ  φορὲς ποὺ «συνέπασχον» μαζί μας, γιὰ νὰ μήν γίνουν ἀντιληπτοὶ καὶ ἀπωλέσουν τὰ ὅσα ἐδόμησαν τόσους αἰῶνες

Ἐργάσθηκαν αἰῶνες μὲ αὐτό τὸ σχέδιο. Ἐμεῖς, ἀγαθοί, μὲ τὴν πραγματική ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀγνοὶ καὶ ἔντιμοι, δὲν εἴδαμε, δὲν καταλάβαμε. Ὅταν ἀναγνωρίσαμε τὸν ἐχθρό, ἦταν πολύ ἀργά! Ἡ λεπίδα του μᾶς ἔκοψε τὴν καρωτίδα.

Τότε ξεκίνησαν οἱ δικές τους νίκες! Κατέκτησαν σιγὰ σιγὰ ὅλον τὸν τόπο καὶ κυνήγησαν τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ φόνοι δὲν μετρῶνται. Τὸ χῶμα μας, τὸ ἱερό μας χῶμα, ἔχει ποτιστεῖ ἀπό ποτάμια αἵματος. Ἔχει ἀλλάξει χρῶμα… Ῥοδίζει… Ὡς παντοτινὸς μάρτυρας τῶν ἐγκλημάτων ποὺ ἔχουν διαπραχθεῖ…

Αὐτὰ τὰ ἄθλια ἀνθρωπάρια ποὺ κατάφεραν νὰ ἁλώσουν ἐκ τῶν ἔσω τὴν φυλὴ καὶ τὸν τόπο, ποτὲ δὲν ἔφυγαν. Πάντα ἐδῶ, ἀνάμεσά μας, σὰν ἐμᾶς, ὅμοιοί μας κάποιες φορές… Ἤ ἀκόμη κι ἐμεῖς, κάποιες ἄλλες…. Πληγὲς ἀγιάτρευτες…. Δεσμοφύλακες ἐπικίνδυνοι καὶ τρομεροί.

Θὰ ἔλεγε ὅμως κάποιος παρατηρητής, πὼς κάτι ἤ κάποιος, δὲν ἐπέτρεψε ΠΟΤΕ τὸν ὁλικό μας ἀφανισμό! Μᾶς ἐμίσησαν καὶ πολὺ μεθοδευμένα,  μᾶς ἐκτύπησαν. Μᾶς λιγόστεψαν!  Μᾶς ἔλιωσαν! Ἀλλὰ πάντα κάτι, ἤ κάποιος, κράταγε ἕνα κερὶ ἀναμμένο. Μία σπιθίτσα, τόση δα, ποὺ κατὰ καιροὺς γινόταν  φλόγα… Πυρκαϊά! Καὶ ξανὰ ὅλοι αὐτοὶ ἔπεφταν ἐπάνω μας μὲ λάσπες, χώματα καὶ κόπρανα γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν καταστροφή. Καὶ κρυβόμασταν σὲ σπηλιὲς καὶ πηγάδια. Ἀλλὰ σὲ λίγο ξαναβγαίναμε στὸ φῶς, πανέτοιμοι γιὰ νέα μάχη. Γιὰ νέα διεκδίκησι ἐλευθερίας.

Οἱ αἰῶνες κύλησαν… Ἕνα κομμάτι μας κατάφερνε συχνά νὰ ἀποτινάξῃ τμῆμα τῶν «φρουρῶν» μας. Νὰ ἀνακτήσῃ κομμάτια ἐλευθερίας. Ἀλλὰ πιὰ τὸ μεγάλο κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ μας ἦταν ἀλλοιωμένο. Φοβισμένο!  Καταπατημένο! Δηλητηριασμένο!   Ἀσήμαντο! Ἄχρηστο!

Καὶ λιγοστεύαμε.. Ὅλο καὶ λιγοστεύαμε… Ἀλλὰ ξανασηκωνόμασταν καὶ ξαναδίναμε μάχες…

Διότι,

μόλις οἱ καταπατητὲς ἔβλεπαν τὴν ἀναγέννησι, ὁρμοῦσαν πάνοπλοι καὶ κτυποῦσαν ἀλύπητα. Ἀλύπητα! Ἀνελέητα! Ἦταν πολλοί! Ἦταν παντοῦ! Ἦταν μέσα μας! Καὶ μᾶς ἔριχναν πίσω στὴν σπηλιὰ καὶ τὰ πηγάδια… Ξαναέπεφταν ἐπάνω μας, γιὰ νὰ τὸ ξανακλέψουν ἤ νὰ τὸ ξαναθάψουν αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ γινόμαστε ἐκ νέου ἐλεύθεροι.

Αἰῶνες σκλαβιᾶς… Αἰῶνες σκότους… Αἰῶνες δυστυχίας….

Ὅμως,

ὡς μικρόβιο, τὸ ἄλλο κομμάτι, τὸ καθαρό, τὸ ἀμόλυντο, μεγάλωνε κι ἅπλωνε… Καὶ μαζύ του ἅπλωνε τὴν «μόλυνσι» τοῦ πόθου γιὰ ἐλευθερία! Ἀργὰ ἀργὰ, ἀλλὰ σταθερά! Αἰώνων «μόλυνσις»! Παντοῦ. Ἀφανές! Ἀλλὰ τόσο δραστικό. Τόσο ὑγιές! Τόσο ὄμορφο! Τόσο ἐρωτικό! Ἱκανό νὰ «ξυπνήσῃ» ἀκόμη καὶ τὸν νεκρὸ ἥρωα, γιὰ νὰ συμπράξῃ στὴν ἀπελευθέρωσι…. Ὁρμητικό!!! Πλῆρες ζωῆς καὶ εὐτυχίας… Κι ὅταν τὸ ἀνακαλύπταμε, μέσα στὸν τόσο ζόφο, σιγὰ σιγὰ, ξαναχτίζαμε ἀπὸ τὸ μηδὲν τὸ εἶναι  μας….

Καὶ τώρα…

Ἕνας ἕνας βγήκαμε ἀπὸ τὴν σπηλιὰ κι ἀπὸ τὸ πηγάδι.. Πατήσαμε στὴν γῆ καὶ λουστήκαμε στὸν ἥλιο! Καὶ ὁρκιστήκαμε γιατί ξέρουμε πὼς ἔφθασε ἡ μεγάλη ὥρα! Ποτὲ ξανὰ σκότος! ΠΟΤΕ! Καὶ τότε καταλάβαμε πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ διεκδικοῦμε τὰ λίγα! Ὅλα ἔπρεπε νὰ τὰ  πάρουμε πίσω. Ὅλα!

Τώρα κάτι ἀλλάζει… Ἡ «μόλυνσις» ἅπλωσε πολύ! Πιὸ πολύ ἀπὸ κάθε φορά! Παντοῦ!

Κάτι ξύπνησε ἀκόμη καὶ μέσα στοὺς μισοπεθαμένους.. Ἀκόμη καὶ μέσα στοὺς χαμένους… Ἀκόμη καὶ μέσα στοὺς ξένους… Ἀκόμη καὶ μέσα στοὺς καταπατητές μας….Κάτι ποὺ θύμισε φῶς… Μία λεπτή ἀχτίς δειλή, τρεμάμενη.. Μᾶς ἄγγιξε καὶ μᾶς χάϊδεψε τρυφερά.. Ἦταν ἱκανή ὅμως, τόσο μικρὴ κι ἀδύναμη, νὰ μᾶς τραβήξῃ ἀπό τὴν λήθη… Σὰν τὸ μικρόβιο ποὺ ἁπλώνεται σὲ ὅλο τὸ σῶμα.. Τόσο δυνατὸ καὶ ἀνίκητο…

Πιάσαμε λοιπὸν νὰ δυναμώνουμε, νὰ χτιζόμαστε, νὰ ξαναγεννιόμαστε… Κάθε ἡμέρα, κάθε στιγμή… Σὰν «μικρόβιο» ἡ ὀμορφιά τῆς ἀφυπνίσεως ἁπλώνει παντοῦ… Ἀγγίζει ἀκόμη καὶ κομμάτια ἐχθρῶν… Καὶ τὰ ἀλλοιώνει.. Δὲν τὰ ἀχρηστεύει. Μόνον τὰ ἀλλοιώνει. Τὰ ἀποδυναμώνει….

Σήμερα, ζωντανοί ἀκόμη, πιὸ δυνατοὶ ἀπό πολλὲς ἄλλες στιγμὲς μέσα στὴν ἱστορία, σηκώνουμε τὸ βλέμμα, ἀναζητώντας φῶς κι ἐλευθερία.  Ἀναζητώντας αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀνήκει. Διεκδικώντας τὸ ἀδιαπραγμάτευτό μας δικαίωμα νὰ παραμένουμε φωτοδότες καὶ ζωοδότες.

Σήμερα, τὸ γνωρίζουν πὼς ἐπιστρέφουμε. Ἔχουν στήσει τὰ μαγαζάκια τους μέσα στὶς ζωὲς μας καὶ πασχίζουν γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ ἐπιτύχουν ἐκ τῶν ἔσω τὴν ἅλωσι. Δουλεύουν ἀκούραστα, ἀσταμάτητα, ἀτελείωτα…. Κι ὅταν κατάλαβαν πὼς δὲν μποροῦν νὰ τὸ σταματήσουν καὶ νὰ τὸ ἀνακόψουν, ἀπεφάσισαν νὰ χρησιμοποιήσουν ἕναν πρωτόγνωρο συνδυασμό ὅπλων. Τὰ παλαιά τους καὶ τὰ νέα. Τὴν πολυπληθή τους ἐπίθεσι μὲ ἑκατομμύρια στρατευμένων καὶ τὸν ἐκ τῶν ἔσω δηλητηριασμό. Δοκιμασμένα ὅπλα. Δυνατά!

Μᾶς γέμισαν τὴν χώρα, τὸν ζωτικό μας χῶρο, μὲ ἑκατομμύρια χειραγωγούμενα ἀνθρωπάρια… Μὲ πλῆθος ὅπλων… Ἀμέτρητα πλήθη… Μᾶζες ἐλεγχόμενες καὶ καθοδηγούμενες νὰ σκοτώσουν μόνον… Δίχως κρίσι… Δίχως σκέψι… Δίχως λογική…. Πλημμύρισε ὁ τόπος ἀπὸ τὰ στίφη τῶν στρατῶν τους… Στρατοὶ ἀπαίδευτοι… Μπουλούκια… Ὅπως τότε, στὸν Μαραθώνα… Ποὺ κρατοῦσαν ὅπλα ἀλλὰ δὲν ἤξεραν τὴν χρήσι τους.. Ὅπως τότε!

Γιατί τόσους; Γιατί τώρα; Διότι ξέρουν! Γνωρίζουν πώς ὅσα κι ἐὰν κάνουν, τὸ «μικρόβιο» πέρασε καὶ στοὺς δικούς τους… Τοὺς ἀλλάζει καὶ τοὺς ἀχρηστεύει! Κρατοῦν ὅπλα δόλου δυνατά! Ἀλλὰ ξέρουν πώς ἔχουμε μάθει πλέον νὰ πολεμοῦμε καὶ τὸν δόλο τους. Εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ ὅλα! Γιὰ Ἐλευθερία ἢ γιὰ Θάνατο! Γιὰ ὅλα!

Σταθεῖτε ὄρθιοι Ἕλληνες! Ἡ μεγάλη μάχη πλησιάζει! Εἶναι στὴν φύσι μας μόνον ἡ νίκη! Ἔτσι μάθαμε! Ἄλλως τε, δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο. Ἢ στὰ πηγάδια καὶ στὶς σπηλιές, ἢ στὸ φῶς! Κόψτε τὶς γέφυρες! Ὅση σκιὰ κι ἐὰν «δημιουργήσουν τὰ βέλη ἀπό τὰ τόξα τους», ὅσοι κι ἐὰν εἶναι, φθάνουμε στὶς Θερμοπῦλες… Κοντεύουμε. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ πέσουμε ἐκεῖ, αἰώνιοι φύλακες… Ἀλλὰ ἔρχονται καλπάζοντας ἡ Σαλαμίνα καὶ οἱ Πλαταιές.

Σταθεῖτε λοιπὸν ὄρθιοι Ἕλληνες! Ὄρθιοι! Φθάνουμε στὶς Θερμοπῦλες μας! Καὶ μετά, ξέρετε….

Φιλονόη.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply