Καὶ μετά σοῦ λὲν γιὰ ἀνατροπές…

Κάθομαι καὶ σκέπτομαι… Άναρωτιέμαι καὶ προβληματίζομαι καθημερινῶς γιὰ τὸ τὶ μέλλει γενέσθαι μὲ ἐμᾶς καὶ τὴν Πατρίδα μας…. Γνωρίζω κι ἄλλους πολλοὺς ποὺ  ἀνησυχοῦν ἀναλόγως… Προβληματίζονται κι αὐτοὶ… Ἀναρωτιοῦνται… Ἀγωνιοῦν…. Σκέπτονται τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο… Κατσουφιάζουν… Καὶ σιγὰ σιγά, δίχως νὰ τὸ καταλαβαίνουμε, ἀπό λαὸς ζωντανός μεταλλασσόμαστε σὲ λαὸ καταθλιπτικό. 

Κάποιες στιγμὲς ὅμως πιάνουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὸ αὐτί καὶ ξανασηκωνόμαστε.. Δὲν θὰ μᾶς ῥίξῃ κάτω ἐμᾶς ἕνα μνημόνιο. Μία ἀνθελληνική κυβέρνησις. Ἕνα βουνὸ ἐθνικὰ προβλήματα.  Κάτι ἑκατομμύρια ΛΑΘΡΟμετανᾶστες… Μία στρατιὰ ἐχθροὶ καὶ δύο στρατιὲς ἐφιᾶλτες. Δὲν γίνεται νὰ μᾶς ῥίξῃ… Ἔχουμε περάσει τόσα καὶ τόσα… Στὰ τελευταῖα θὰ κολλήσουμε; 

Εἶναι ὅμως ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς οἱ ἄτιμες ποὺ ἔχεις πέσει κι ἀρνεῖσαι νὰ σηκωθῇς… Καὶ σὲ ἔχουν σπρώξει κάτι περίεργα γεγονότα… Κάτι γεγονότα ποὺ γνωρίζεις πὼς ὑφίστανται ἀλλὰ θέλεις νὰ προσποιεῖσαι πὼς δὲν ὑπάρχουν. Δὲν σὲ ἀφοροῦν. Δὲν ἀνήκουν στὴν σφαίρα τοῦ πραγματικοῦ… Εἶναι τόσο μικρὰ κι ἀσήμαντα… Κι ὅμως… Κατάφεραν νὰ σὲ κλοτσήσουν μὲ δύναμι καὶ νὰ σὲ σωριάσουν κατὰ γῆς….

Εἶναι κάτι στιγμὲς ποὺ ἀναρωτιέσαι, «γιὰ ποιόν νὰ τὸ κάνω ὅλο αὐτό»; Γιὰ τοὺς λίγους ἢ γιὰ τοὺς πολλούς; Ξέρεις πὼς γιὰ λίγο νὰ ἐξακολουθήσῃ ἀκόμη αὐτὴ ἡ κατάστασις, δὲν θὰ ὐπάρχῃ χῶρος νὰ σταθοῦμε. Τὸ ξέρεις, τὸ φωνάζεις, τὸ δείχνεις καθημερινῶς…. Κι ἐκεῖ ποὺ πιστεύεις πὼς ὅλο καὶ περισσότεροι ἀντιλαμβάνονται  καὶ πλησιάζουν στὴν καρδιὰ τοῦ προβλήματος, κάτι συμβαίνει καὶ προσγειώνεσαι στὴν πραγματικότητα! Δὲν ἔχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ!!! Μὰ τίποτα! 

Τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ τοὺς ληστεύουν τὴν γριά μάνα τους, ἐφ’ ὅσον προηγουμένως τὴν ἔχουν κτυπήσει καὶ τὴν ἔχουν βιάσει, τήν ἴδιαν ἐκείνη στιγμὴ, στὸν ἴδιο αὐτὸν βιαστὴ θὰ δόσουν ἐργασία… Θὰ τοῦ ἐνοικιάσουν τὸ σπίτι τους… Κι ἐὰν τοὺς ἔχει σκοτώσῃ τὴν μάνα, τὴν ἄλλην στιγμὴ θὰ τὸν κάνουν καὶ συνεταῖρο… Καὶ δὲν εἶναι θέμα ἀνθρωπισμοῦ! Εἶναι θέμα βλακείας!  Ἀμνημοσύνης!

Τήν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ ὁ ὑβριστὴς παραδίδει τὸν ἱκέτη στὸν σφαγέα του, ἀντὶ νὰ τιμωρηθῇ, ἀμοίβεται!!! Συλλέγει ψήφους ἐπὶ ψήφων καὶ πρωτοστατεῖ στὶς λίστες τερματισμοῦ! Πρῶτος μεταξύ πρώτων! Ποιός; Ὁ «μαζί τὰ φάγαμε»!! Ὁ μέγιστος ὑβριστὴς ποὺ ἐπέρασε ποτὲ ἀπὸ τὸν τόπο! Ὁ θρασύτερος καὶ ὁ γελοιοδέστερος! Ὁ μοναδικός «Ἕλλην» ποὺ παρέδοσε Ἱκέτη! Ὁ ἀνθέλλην ποὺ θὰ προτιμοῦσε τὴν σημαία στὰ Ἴμια νὰ τὴν ἔχῃ  πάρει ὁ ἄνεμος… Αὐτὸ τὸ λᾶθος τῆς φύσεως, αὐτὸ τὸ ὑβριστικὸ κατασκεύασμα, συλλέγει ψήφους! Κουκιά! Καὶ ἀκόμη ὑπάρχει καὶ ὑβρίζει! Διότι κάποια χέρια τὸν στηρίζουν. Κι αὐτὰ τὰ χέρια εἶναι χέρια «Ἑλλήνων»… Ποὺ λέει ὁ λόγος….

Τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ οἱ  Μέτε καὶ CIA καταπατοῦν τὴν Θράκη κι ὀρέγονται τὸ Αἰγαῖο, κάποιοι ὁλίγιστοι κάνουν ἐπικύψεις ἐμπρός τους! Σκύβουν τὴν δική τους μέσι, τόσο βαθιά καὶ ὑποδουλωμένα, ποὺ σὲ κάθε ὑγιὴ κοινωνία θὰ πήγαιναν  μία βόλτα ἀπὸ τὴν πρώτη κρεμάλα, πρὸ κειμένου νὰ πάρουν τὸν ἀέρα τους. Κι ὅμως, ὤ ἀθλιότης…. Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦν σὲ αὐτὴν τὴν ταλαίπωρη Θράκη μας, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ κινδυνεύουν νὰ ἐκτουρκιστοῦν ἢ νὰ ξεχαστοῦν μέσα σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς χιλιάδες ὁμαδικοὺς τάφους τῶν γειτόνων, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶναι ποὺ ἐπανεκλέγουν  τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια ὁλίγιστα προσκυνημένα ἀνθρωπάρια! Αὐτοί καὶ μόνον αὐτοί! Ποὺ μόλις ῥίξουν τὸ κουκί τους, σκύβουν τὸ κεφάλι κι ἐπιστρέφουν στὴν θλιβερή τους καθημερινότητα, μυξοκλαίγοντας γιὰ ὅσα δεινὰ πίπτουν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τους! 

Τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ εἰσβάλουν οἱ μνημονιακοὶ ὡς νέοι κατακτητές, τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ ὅλοι τοὺς βρίζουν καὶ τοὺς καταριοῦνται, ἐκείνην τὴν ἴδιαν στιγμή, ἐὰν εἶχαν τὴν εὐκαιρία, ὄχι μόνον δὲν θὰ τοὺς πετοῦσαν στὴν  θάλασσα, ἀλλὰ θὰ τοὺς ξαναπροσκυνοῦσαν….Μὲ τὴν ἴδια μοιρολατρία καὶ θρασύτητα! Μαζὶ καὶ τοὺς μνημονιακούς…

Εἶδα αὐτό: 

Καὶ θύμωσα!!!! Πάρα πολὺ θύμωσα!  Ὄχι μὲ τὶς ἀστεῖες ἀντιδράσεις τοῦ ΠΑΜΕ. Αὐτὲς γίνονται γιὰ νὰ γίνονται. Πρέπει νὰ δόσουν καὶ τὴν παράστασι γιὰ τὴν ὁποίαν πληρώθηκαν τὰ παιδιά…Ἐγὼ ἀναφέρομαι στὸ ἄλλο εὐτράπελο….Ἀπὸ τὸ 1:49 καὶ μετά… Στὶς χαρὲς καὶ τὶς ὑποδοχές… Στὰ χειροκροτήματα καὶ στὰ ἀγγίγματα! Στὰ γλειψίματα καὶ στὰ χαριεντίσματα.. Στὶς ἀγκαλιές καὶ στὰ χαρούμενα χαμόγελα…

 Θὰ μοῦ πῆ κάποιος, πὼς μία φούχτα νοματαῖοι ἦταν…

Σίγουρα… Ἀλλὰ ἦταν ἐκεῖ.. Ἀκριβῶς ἐκεῖ… Κι ἔπαιξαν κανονικὰ τὸν ῥόλο  τους… Ψεύτικος; Ἀληθής; Ἦταν ἐκεῖ… Κι ἀρκεῖ… Ὡς εἰκόνα; Μία μαχαιριὰ στὴν ἐλευθερία ἀκόμη…

Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν ἀκόμη πρόσωπα ποὺ ζοῦν ἀπὸ τὴν κομματοκρατία.. Ποὺ τὴν στηρίζουν… Ποὺ τὴν ὑποστηρίζουν…. Ποὺ τρέχουν ὡς σκυλάκια πίσω ἀπὸ αὐτὸν ποὺ θὰ τοὺς πετάξῃ τὸ πιό χονδρό κόκκαλο… Δὲν ξέρω ἐὰν ὑπάρχῃ ἐλπίδα… Δὲν μπορῶ νὰ τὸ φανταστῶ….

Ὁ καθεῖς ἐκεῖ ἔξω ἔχει τὶς ἰδέες του… Τὰ πιστεύω του… Τὶς καταβολές του… Δὲν εἶπα νὰ τὰ ἀπαρνηθῇ… Νὰ σκεφθῇ τοῦ ζήτησα! Νὰ ἀναρωτηθῇ  ἔςτω γιὰ μίαν φορὰ στὴν ζωή του, τί ἐκέρδισε ὁ ἴδιος καὶ ἡ Πατρίδα του ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα. Ἀπὸ τὸ τόσο ξεπούλημα; Ἀπὸ τὸ δικό του βόλεμα καὶ τὸν διορισμὸ τοῦ παιδιοῦ του ἢ τῆς γκόμενάς του… Τί τόπο θὰ ἀφήσῃ πίσω του ὅταν φύγῃ… Μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ κάνῃ αὐτό; Ἤ τὰ λίπη τοῦ ἔκαψαν τὸν ἐγκέφαλο; Μπορεῖ; Ἢ ἐπιλέγει νὰ ζῇ ὡς βδέλλα εἰς βάρος τῶν πάντων; 

Νὰ προβληματισθῇ ἔςτω γιὰ μίαν στιγμή… Γίνεται; Κι ἐὰν εἰλικρινῶς νοιάζεται, νὰ ἐπαναπροσδιορίσῃ τὰ θέλω του καὶ τὶς προτεραιότητές του… Γίνεται; Διαφορετικά, ἐςτω κι ἕνας ἐκεῖ ἔξω νὰ μείνῃ ποὺ θὰ λειτουργῇ ὡς ἀκόλουθος καὶ πιστὸς σκύλος αὐτοῦ τοῦ συστήματος, κλᾶψτε τὴν Πατρίδα… Μᾶς τὴν ἔκλεψαν γιὰ πάντα…

Φιλονόη.

Υ.Γ. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην πάλι… Πάντα λιγοστοὶ ἦσαν οἱ Ἕλληνες. Πάντα… Καὶ πάντα τὰ κατάφερναν. Γιατί τώρα νά ἀλλάξῃ ὁ κανών; Μήπως 

φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply