Η διασημότερη φράση τής Ελλάδος.Έχει χρησιμοποιηθεί για διάφορους λόγους. Ως δικαιολογία για τη σύγχρονη βαρβαρική νεορωμαϊκή σκέψη και δράση. Ως απόδειξη για το ότι λέει είμαστε τουρκόσποροι. Ως σκέψη-σπέρμα μίσους για τους απέναντι. Ως μεγαλόστομη κουβεντούλα άσχετων από ιστορία που απλώς θέλησαν κάτι να πουν. Ως αντίδοτο για τη δυσωδία βράζοντος κουνουπιδιού. Κάνει και καφέ και τον κερνάει στον εαυτό της. Καπνίζει κι ένα τσιμπούκι προσπαθώντας να επιλύσει μόνη της το πρόβλημα τής υποτιθέμενης τουρκοσποράς. Προσπαθεί να καταλάβει πως μπορεί κάτι τέτοιο να στέκει, όταν οι Τούρκοι σταμάτησαν να είναι συνονθύλευμα Αράβων, Ελλήνων, Αρμενίων Κούρδων και Σελτζούκων, μόλις 100 χρόνια μετά την απελευθέρωση(;) τού ’21. Κι όταν οι μουσουλμάνοι στην κυρίως Ελλάδα ποτέ δεν ξεπέρασαν το 10% του γηγενούς πληθυσμού. Η φράση, προβληματίζεται και γυρνάει το φλιτζάνι ανάποδα. Ένα άλλο γελοίο πλαστό κείμενο που ξεκινά με τις λέξεις “είπατε τω βασιλεί…” τής είχε μάθει κάποτε να λέει τον καφέ. Και γυρνάει στην κολλητή της, την “Είμαστε τουρκόσποροι” και τής λέει: “Μωρή παλαβιάρα, θα τρίζουν τα κοκκαλάκια τού Δαρβίνου με τις λέξεις σου”. Και τότε, η “Είμαστε τουρκόσποροι” βγάζει ένα τουρκικό χαντζάρι και αυτοκτονεί.

Μετά, η διασημότερη φράση τής Ελλάδος, αρχίζει και φιλοσοφεί γύρω από τον εαυτό της. Τώρα τελευταία αμφισβητήθηκε έντονα. Ένας εξωραϊσμός τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, προσπαθεί να μας πείσει πως η φράση είναι ψευδής γιατί λέει τα πρώτα 200 χρόνια τής σκλαβιάς υπήρχε ανάπτυξη, αφού οι Αλβανοί έκτιζαν εδώ πόλεις. Και τα υπόλοιπα 200 δεν ήταν ζήτημα σκλαβιάς αλλά κακής πολιτικής των αρχόντων μιας παρηκμασμένης αυτοκρατορίας.

Η διασημότερη φράση τής Ελλάδος, όταν βρίσκεται στην Αθήνα, βλέπει σκλαβιά από το 146 π.σ.χ κι εύκολα καταλήγει πως είναι η πιο παράλογη και ανακριβής έμπνευση των “ιστορικών”. Τότε, μπερδεύεται. Με τι μαχαίρι να πάω να βρω τη φιλενάδα μου που το ‘σκασε πριν λίγο; Με ρωμαϊκό; Με φραγκικό; Καταλανικό; Βυζαντινό μήπως; Μετά μαθαίνει πως στη δεύτερη άλωση τής Πόλης 40.000 Έλληνες ήταν απ’ έξω και προσπαθούσαν να μπουν μέσα, ενώ μέσα από τα τείχη υπήρχαν μόνο 9.000 προσευχόμενοι μισθοφόροι απ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο και μερικοί ακόμη που νόμιζαν πως είναι Έλληνες. Σκέφτεται και το ότι ενώ η σκλαβιά δεν έχει τελειώσει ακόμη, οι σύγχρονοι Έλληνες, πνιγμένοι στο ραγιαδισμό και τη ρωμαιοποίησή τους, οδηγημένοι από κατά παραγγελία ιστορικούς, πιστεύουν σε μία ελληνική ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία στην οποία κάποτε ζούσαν ελεύθεροι. Ασχέτως αν τότε ήταν που εκδιώχθηκε και υπνωτίστηκε ολοκληρωτικά το ελληνικό πνεύμα. Και διαλέγει το βυζαντινό…