Ἄλλο ἕνα ἄρθρο γιά τό ὑπ΄ ἀριθμόν ἕνα πρόβλημα πού θά ἔπρεπε νά ἀπασχολῆ τήν Ἑλληνική πολιτεία. Ὁ ἐφιάλτης τοῦ λαθρομεταναστευτικοῦ πού ταλανίζει τά τελευταῖα χρόνια τήν πατρίδα καί τούς συμπολίτες μας. Ἀπό τήν ἀνεξέλεγκτη, πλέον, εἰσβολή καθημερινῶς τῶν λαθρομεταναστῶν πού ἔχουν εὕρει τό ξέφραγο ἀμπέλι πού λέγεται Ἑλλάς – μέ τήν ἀνοχή γιά τούς δικούς τους λόγους τῶν ἰθυνόντων, βεβαίως – καί εἰσέρχονται στήν ώρα ἀπορρέουν καί ἄλλου εἴδους προβλήματα, ὅπως τό ἤδη ἐγκατασταθέν πρόβλημα τῆς ἐγκληματικότητος, τῆς οἰκονομικῆς ἐξοντώσεως, τῆς φυλετικῆς ἀλλοιώσεως τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέσω τῆς κανούργιας “κουλτούρας” τῶν λαθροεισβολέων κλπ.

ἀπό τό ρεσᾶλτο 

Δίχως αμφιβολία, ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα θέματα στην ελληνική κοινωνία, ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα που απασχολούν τον μέσο Έλληνα πολίτη, είναι αυτό της παρουσίας εκατομμυρίων μεταναστών στην χώρα μας. Ταυτοχρόνως, το ζήτημα αυτό -τις συνέπειες του οποίου βιώνουμε σε καθημερινό επίπεδο- αποτελεί κι ένα «ταμπού» για την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Είναι ένα θέμα που, κυριολεκτικώς, απαγορεύεται να συζητείται! Οποιαδήποτε τοποθέτηση επί του αντικειμένου, που ξεφεύγει από την δογματική θέση του επιδοτούμενου «αντιρατσισμού», ακόμη κι αν αυτή διατυπώνεται με επιχειρήματα αμιγώς πολιτικά και επιστημονικά, είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων ως «ρατσιστική» και «φασιστική»!

Είναι τέτοια η πλύση εγκεφάλου που διενεργείται μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, που τυχόν διάλογος πάνω στο θέμα του μεταναστευτικού προβλήματος καταλήγει σχεδόν πάντοτε σε δριμεία σύγκρουση, με τον «αντιρατσιστή» να εκτοξεύει κάθε είδους ύβρεις και αφορισμούς σε οποιονδήποτε έχοντα αντίθετη γνώμη, σε σημείο που ο αρνητής του «πολυπολιτισμικού παραδείσου» να ταυτίζεται στο μυαλό του μέσου θεατή, με ό,τι πιο βδελυρό και μισάνθρωπο έχει εμφανιστεί ποτέ.

Βλέπουμε, λοιπόν, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί, με επιχειρήματα λογικά και τεκμηριωμένα, να παρουσιάσει τις αρνητικές συνέπειες της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης –ως μέσου στα χέρια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης για την αποδόμηση και αποσύνθεση των εθνικών κοινωνιών- να φθάνει στο σημείο να στηλιτεύεται και να αφορίζεται ως «ρατσιστής» από τους ινστρούχτορες της «πολυφωνικής δημοκρατίας». Πρόκειται για ένα παιχνίδι εντυπωσιασμού, το οποίο αναμφίβολα βολεύει τους «αντιρατσιστές», καθώς η συζήτηση για το μεταναστευτικό μετατοπίζεται εντέχνως από την σφαίρα του πραγματικού, στην αναζήτηση της ιδεολογικής προέλευσης του «αντιφρονούντος», ο οποίος σπεύδει σε δηλώσεις μετανοίας του τύπου: «δεν είμαι ρατσιστής, δεν είμαι φασίστας, δεν είμαι ακροδεξιός».

Με αυτά τα χιλιοειπωμένα τσιτάτα έχουν καταφέρει να παραπλανήσουν έναν ολόκληρο λαό, προσβλέποντας, διά της συνεχούς επανάληψής τους, να εξουθενώσουν ηθικά οποιονδήποτε τολμήσει να αρθρώσει μια λέξη ενάντια στον πρωτοφανή και άνευ προηγουμένου μαζικό εποικισμό της χώρας μας από απειράριθμους βαλκανικούς και τριτοκοσμικούς συρφετούς, πολιτικά και πολιτισμικά καθυστερημένους.

Κάθε ένας, λοιπόν, που θα τολμήσει να καταγγείλει την απάνθρωπη τακτική του καπιταλισμού, ο οποίος εισάγει εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους ανθρώπους χρησιμοποιώντας τους ως ΔΟΥΛΟΥΣ –με όσες παρενέργειες έχει αυτό στον ντόπιο πληθυσμό (αύξηση εγκληματικότητας, ανεργίας, γκετοποίηση κ.ο.κ.) βαπτίζεται αυτομάτως από τις «αντιρατσιστικές» ύαινες ως… μέλος της Κου-Κλουξ-Κλάν ή ως δεσμοφύλακας στο Άουσβιτς!

Το πού αποσκοπούν με την ιδεολογική αυτή τρομοκρατία είναι φανερό: στο να κάμψουν την αντίθεση του μέσου Έλληνα στην πληθυσμιακή και πολιτισμική αλλοίωση, χαρακτηρίζοντας αυτή του την αντίθεση ως… ακροδεξιά νοοτροπία, που πρέπει πάραυτα να αποβάλει. Παράλληλα, το Σύστημα, γνωρίζοντας καλά τις διογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις, πολύ έξυπνα, δημιουργεί και τις απαραίτητες «ακροδεξιές» ασφαλιστικές δικλείδες, στις οποίες θα καταφεύγει ο απελπισμένος μικροαστός, που βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Έτσι, όποιος καταφέρεται εναντίον της εισβολής των ξένων, κατατάσσεται αυτομάτως στους οπαδούς του Καρατζαφέρη!

Κι ενώ μπροστά σ’ αυτό το ακανθώδες πρόβλημα η Αριστερά έπρεπε να στέκεται πρωτοπόρα, αναδεικνύοντάς το σε όλες του τις πτυχές και καταγγέλλοντας με δριμύτητα τους δοσίλογους του επιδοτούμενου αντιρατσισμού, απεναντίας βλέπουμε μια Αριστερά κουρασμένη, παραζαλισμένη, απλό θεατή των κοσμογονικών εξελίξεων που συντελούνται σε διεθνές επίπεδο την τελευταία δεκαπενταετία. Ταυτιζόμενη ουσιαστικά με τις νεοταξικές επιταγές της κοσμοπολίτικης παγκοσμιοποίησης, και γαλουχημένη με θεωρίες και μορφές δράσης από την εποχή του… Μεσοπολέμου, η καθεστωτική Αριστερά αδυνατεί να εισχωρήσει στο βάθος των γεγονότων, αρκούμενη σε μία στείρα και άνευ αντικρύσματος καταδίκη του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού». Αδυνατεί να αντιληφθεί ο μεταμοντέρνος αστός της «προοδευτικής» αριστεροσύνης τις ασύλληπτες –και καθόλου αθώες- προεκτάσεις του μεταναστευτικού ζητήματος. Και πολύ περισσότερο, αρνείται και στους άλλους να τις αντιληφθούν, πιστεύοντας προφανώς ότι η νυχτερινή θητεία του κάποτε στο στρατόπεδο του μαρξισμού, του παραχωρεί ες αεί και το… παπικό αλάθητο!

«Έλληνες στο ικρίωμα, μετανάστες στο απυρόβλητο!»

Παρατηρείται, λοιπόν, το φαινόμενο, κάθε φορά που κάποιες τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται ενάντια στην αντιρατσιστική προπαγάνδα των εξουσιαστών, οι αυτόκλητοι υποστηρικτές των λαϊκών στρωμάτων, να ξεσηκώνονται με λύσσα κατά των κοινωνιών αυτών, εναντίον των οποίων ασχημονούν. Το αξίωμα του «αντιρατσιστή» πολιτικού, μεγαλοδημοσιογράφου, καναλάρχη κ.ο.κ. έχει καταστεί και το επίσημο δόγμα της εγχώριας θολοκουλτούρας: ποτέ, πουθενά και για κανένα λόγο ο μετανάστης δεν φταίει για κάτι. Υπαίτιος είναι μόνο ο Έλληνας «ρατσιστής», ο οποίος τον ωθεί στο έγκλημα, μέσω της καταπίεσης που του ασκεί!

Μνημειώδες δείγμα αυτής της παρανοϊκής νοοτροπίας, είναι λ.χ. ένα κείμενο του Γιώργου Δελάστικ, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πριν» της 24/10/2004. Στο κείμενο αυτό, ο αρθρογράφος καταφέρεται με έναν απίστευτα αποκρουστικό τρόπο ενάντια στους κατοίκους στο Λάππα Αχαΐας, οι οποίοι δεν επέτρεψαν στα παιδιά τους να συμμετάσχουν στην παρέλαση, αν σημαιοφόρος γινόταν κάποιος αλλοεθνής (να σημειωθεί εδώ ότι χωριό αυτό οι Έλληνες μαθητές προέβησαν ακόμη και σε κατάληψη του σχολείου τους!). Ας δούμε όμως τι έγραψε τότε επί λέξει ο γνωστός δημοσιογράφος: «Μίσος. Οργή. Αηδία. Φόβος. Περιφρόνηση. Έντονα, βίαια συναισθήματα γεννάει κάθε σκέψη που κατευθύνεται προς αυτά που έκαναν οι αποκρουστικοί χωριάτες του Λάππα, αυτά τα ρατσιστικά γουρούνια, που ώθησαν ακόμη και τα παιδιά τους να κάνουν κατάληψη στο γυμνάσιο για να μη σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση η αριστούχος Σονίλα Μετούσι, μόνο και μόνο επειδή είναι Αλβανή! Κατόρθωσαν, τα καθάρματα, να δηλητηριάσουν και να μετατρέψουν σε βασανιστήριο τη μεγαλύτερη ηθική χαρά που θα μπορούσε να νιώσει ένα φτωχόπαιδο μετανάστη, να βγει πρώτο στην τάξη, με όλα τα εμπόδια που βάζει η ζωή ενός φτωχού σε ξένη χώρα…».

«Μίσος, Οργή, Αηδία, Φόβο, Περιφρόνηση» νοιώθει για τους απλούς Έλληνες εργαζομένους ο αριστερός κύριος Δελαστίκ. Κι αυτά τα συναισθήματα καλύπτονται κάτω από το περιτύλιγμα του «αντιρατσιστικού» ιδεολογήματος, που αντικρύζει πλέον τον «φτωχό προλετάριο» στο πρόσωπο του κάθε τριτοκοσμικού εποικιστή! Μήπως αυτό το ιδεολόγημα δεν είναι τίποτε άλλο από το αντιλαϊκό μένος της Νέας Τάξης, που ανερυθρίαστα εκφράζεται με «αριστερό» προσωπείο; Αυτό διαφάνηκε στη συνέχεια τού εν λόγω κειμένου: «…Σε τούτη τη χώρα δεν θα σας ανέχονται ποτέ ως γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους. Οι τοπικές κοινωνίες θα σας ανέχονται ως εργάτες γης, καθαρίστριες, πουτάνες. «Καλός» Αλβανός είναι μόνο ο δούλος Αλβανός. Εδώ δεν σας απομένει παρά μόνο ο δρόμος του εγκλήματος, αν θέλετε να έχετε τουλάχιστον την ικανοποίηση να δείτε να τρέμουν μπροστά σας όλοι αυτοί οι ψευτοπαλληκαράδες που τώρα πρωτοστατούν στις διώξεις εναντίον σας, όταν θα σας ικετεύουν να μην τους σφάξετε καθώς θα τους ληστεύετε!».

Πέρα από το παραλήρημα του κ. Δελαστίκ περί της ανοχής για «ανώτερες» εργασίες, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τα όσα ανατριχιαστικά περί «να έχετε τουλάχιστον την ικανοποίηση… κ.λπ.» το οποίο δεν είναι απλώς εμετικό, αλλά με έναν απίστευτο τρόπο δικαιολογεί τις σφαγές και τις ληστείες των Αλβανών εις βάρος των Ελλήνων. Αμέσως μετά ο Δελαστίκ συνεχίζει και λέει τα εξής… «προοδευτικά»: «Το ζήτημα δεν είναι φυσικά ότι ιδεολογικά οι χωριάτες του Λάππα βρωμάνε χειρότερα από το βούρκο των γουρουνιών τους. Το ζήτημα είναι ότι η «δημοκρατική» Αχαΐα του Λάππα πάει χέρι χέρι με την «παρακρατική» Θεσσαλονίκη του Ψωμιάδη, με την «ανοικτόμυαλη» Αθήνα του ρατσιστικού παραληρήματος, της κλήρωσης των εργατικών κατοικιών στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ο ρατσισμός είναι πλέον κυρίαρχο στοιχείο στην ελληνική κοινωνία».

Εμείς θα λέγαμε, ότι οι απόψεις αυτές –που κάθε άλλο παρά αριστερές ή προοδευτικές είναι-, εκφράζουν μία κυρίαρχη τάση που επικρατεί στους κόλπους της καθεστωτικής «Αριστεράς». Η μετάλλαξη στο μυαλό του «νέου αριστερού» είναι ιλιγγιώδης: ο απλός τίμιος εργαζόμενος μετατρέπεται σε «χωριάτη», ο οποίος εκτρέφει γουρούνια, τα οποία «βρωμάνε». Το μόνο που θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε εδώ είναι ότι η… ευαίσθητη όσφρηση ορισμένων δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τον λαϊκό μόχθο και ιδρώτα.

Παρόμοια κρούσματα αντιλαϊκού παραληρήματος παρατηρήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, και στην περίπτωση της Νέας Μηχανιώνας Θεσσαλονίκης, όταν οι κάτοικοί της αρνήθηκαν δύο φορές (2000 και 2003) στον Αλβανό «αριστούχο» Οντίν Τσενάι να παρελάσει κρατώντας την ελληνική σημαία στις μαθητικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Χωρίς να μας λένε πώς κατάφερε ο εν λόγω αλλοδαπός μαθητής (τρία χρόνια μεγαλύτερος από τους άλλους συμμαθητές του!) να συγκεντρώσει τους απαιτούμενους βαθμούς ώστε να καταστεί «αριστούχος» -όταν δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε μια πρόταση στα ελληνικά…-, οι «αριστεροί» αντιρατσιστές επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου συκοφαντική δυσφήμηση των «χωριατών» της Νέας Μηχανιώνας, οι οποίοι, προφανώς, τους χάλασαν την σούπα… Ταυτίστηκαν, έτσι, κατ’ ουσίαν, όλοι αυτοί οι «αριστεροί» κήρυκες της «πολυπολιτισμικής» ισοπέδωσης με τον… βαρύγδουπο Θεόδωρο Πάγκαλο που είχε δηλώσει ότι πρέπει να αποδοθεί εντός 24 ωρών η ελληνική υπηκοότητα στον Αλβανό μαθητή, για να το βουλώσουν οι «ηλίθιοι Ελληναράδες»! (Έναν χρόνο μετά, φοιτών σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ με χρηματοδότηση από τον «προοδευτικό» Τριανταφυλλόπουλο, ο Οντίν Τσενάι θα δηλώσει: «Με ανάγκασαν να πω ότι νοιώθω Έλληνας»!! Κάθε σχόλιο περιττεύει…).

Τελευταίο και πιο πρόσφατο κρούσμα «αριστερής» υποκρισίας είναι τα όσα επακολούθησαν τα γεγονότα στην Αμάρυνθο στα τέλη του περασμένου έτους. Μία ολόκληρη τοπική κοινωνία στην Εύβοια συκοφαντείται ακατάπαυστα επί εβδομάδες ως κοινωνία «ρατσιστών κακοποιών και εγκληματιών», εξαιτίας ενός αναπόδεικτου «βιασμού» που έλαβε χώρα σε σχολικές τουαλέτες, εις βάρος μιας 16χρονης Βουλγάρας. Το συγκεκριμένο περιστατικό –που μόνο τυχαίο δεν είναι, αν αναλογιστεί κανείς την σήψη που δυστυχώς έχει εισχωρήσει και μέσα στα σχολεία- χαρακτηρίσθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ως ένα γενικευμένο φαινόμενο «ρατσιστικής και σεξιστικής βίας» που συντελείται εις βάρος των μεταναστών! Αντί, δηλαδή, να καταγγελθεί η σαπίλα των δομών του Συστήματος που προωθεί με κάθε μέσον την διαφθορά, την πορνογραφία και την απαξίωση του οικογενειακού θεσμού, σε όλο και πιο νεαρές ηλικίες, μεθοδεύτηκε η ηθική εξόντωση μίας ακόμη τοπικής κοινωνίας.

Την σκυτάλη της υστερίας κατά των Αμαρυνθιωτών παρέλαβε η καθεστωτική «αριστερά», για να την μεταδώσει στα «τάγματα εφόδου» των ψευτοαναρχικών, οι οποίοι μετέβησαν στο χωριό με μισθωμένο (!) πούλμαν, για να προβούν σε κάθε είδους βανδαλισμούς α λα Εξάρχεια! Φυσικά, η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας ήταν σφοδρή και ακαριαία, ρίχνοντας στα νερά της θάλασσας κάθε… επαναστατική διάθεση των εξ Αθηνών μεταφερόμενων «αντιρατσιστών».

Τα κρούσματα είναι πολλά, αλλά εμείς θα μείνουμε σ’ αυτά. Πιστεύουμε ακράδαντα πως ήρθε πλέον η ώρα, περισσότερο από ποτέ, η Αριστερά να αφουγκρασθεί την βάση της και να πάψει να κωφεύει απέναντι στο πιο εκρηκτικό ζήτημα της εποχής μας, που είναι το μεταναστευτικό. Τα παραδείγματα από την ευρωπαϊκή «πολυπολιτισμική» εμπειρία είναι πολλά και διαρκώς αυξανόμενα. Τα γεγονότα στα προάστια των Παρισίων θα έπρεπε να μας προβληματίζουν. Αντ’ αυτού, ο πολιτικός κόσμος του ελλαδικού μικροκόσμου επιμένει να βαυκαλίζεται με κλισέ και στερεότυπα περί «ενσωμάτωσης» και «πολυπολιτισμικής συνύπαρξης». Το «Ρεσάλτο», για μια ακόμη φορά, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και καλεί σε ανοικτό διάλογο μέσα από τις σελίδες του κάθε έχοντα αντίθετη άποψη περί του θιγέντος θέματος. Διερωτώμαι: θα συζητήσουμε;      

Ἡ ἀπάντησις εἶναι, μᾶλλον, ὄχι!!!

εἰκόνα