Δὲν ἤθελα νὰ γράψω….

Σήμερα δὲν ἤθελα νὰ γράψω. Δὲν εἶχα διάθεσι. Οὔτε κέφι. Αἰσθανόμουν μία κόπωσι, μίαν ζαλάδα, μίαν βαθειὰ κούρασι… Χρειαζόμουν ὕπνο. Πολὺ ὕπνο. Ἀλλὰ ὁ ὕπνος δὲν ἐρχόταν. 

Δὲν ἤξερα τί μοῦ συμβαίνει. Τὸ μόνο ποὺ ἄκουγα, σὰν μία φωνούλα ἀπὸ μακρυά, ἦταν νὰ ξεπεράσω τὴν ἀρνησι καὶ νὰ γράψω γιὰ τὴν ἄρνησι. 

Πρὸ ὁλίγου διάβασα τὸ μήνυμα μίας φίλης: «νὰ γράψῃς», ἔλεγε… Ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν εἶχα τὴν ὄρεξι….

Σιγὰ σιγὰ, ἔπιασα τὸν ἑαυτό μου καὶ ἄρχισα νὰ τὸν τραβῶ νὰ σηκωθῇ. Νὰ τὸν ἐρωτῶ τί τοῦ συμβαίνει. Γιατί σήμερα εἰδικῶς εἶναι ἔτσι; 

Ἔφερα στὸν νοῦ μου κάθε συζήτησι, κάθε ἐπικοινωνία, κάθε σκέψι. Καὶ κάποιαν στιγμή, μόλις πρὸ ὁλίγου κατάλαβα. Συνειδητοποίησα ἀπὸ ποῦ προήρχετο ἡ ἄρνησις. 

Ἐδῶ καὶ μερικὲς ἡμέρες, κυρίως ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ποὺ τὰ κείμενά μου ἄρχισαν νὰ βγάζουν τὴν ἀπόλυτο βεβαιότητα, (κι ὄχι τὴν ὑποψία) τῶν ὅσων ἔρχονται, ἀμέσως σχεδὸν ἄρχισα νὰ λαμβάνω τηλεφωνήματα, μηνύματα, σκέψεις ἀκριβῶς ἀντίθετες. Τὸ ἀποκορύφωμα ὅλων ἦταν τὸ ἀτύχημα (;;;;) στὴν Κύπρο. 

Θὰ σᾶς τὸ γράψω λοιπὸν μίαν καὶ τελευταῖα φορά:

Ἐγὼ πιστεύω στὸν Ἕλληνα! Πιστεύω στὴν μεγάλη ἀλλαγή ποὺ καταφθάνει. Πιστεύω σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν ζήμωση ποὺ γίνεται μέσα μας καὶ γύρω μας. Βλέπω μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς μου κυρίως, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν διαίσθησι, τὴν ἐπομένη  ἡμέρα. Χαμογελῶ γιατί θὰ εἶναι ὑπέροχη καὶ μοναδική! Τὸ ξέρει κάθε μου κύτταρο. Κάθε μου σκέψις τὸ κτίζει. Τὸ ζῶ ἤδη. 

Ἐσεῖς ἀμφιβάλλετε! Θέλετε νὰ πιστέψετε, ἀλλὰ δὲν μπορεῖτε. Παραμένετε φυλακισμένοι στὸ ἐδῶ καὶ τώρα. Ἀρνεῖσθε νὰ δεῖτε μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς σας. Ἴσως νὰ ἔχετε κλειδώσει τὴν καρδιά σας ἤδη. Ἴσως, ἀκόμη κι ὅταν ἔλθῃ, νὰ μὴ τὸ ἀναγνωρίσετε. 

Δὲν ἔχω ὅμως ἐγὼ τὸ πρόβλημα. Ἐσεῖς τὸ ἔχετε! Ἐγὼ ζῶ ἤδη στὸ αὔριο. Δὲν θὰ σᾶς ἀφήσω μὲ τοὺς φόβους σας νὰ μοῦ τὸ στερήσετε! Ἄλλως τε, γιὰ ἐτοῦτο τὸ αὔριο γεννήθηκα, ὑπάρχω καὶ θὰ ὑπάρχω. Δὲν γίνεται νὰ τὸ χάσω. Εἶμαι κομμάτι του!

Μὴ μοῦ ξαναμιλήσετε γιὰ τοὺς φόβους σας. Μὴ μοῦ ξαναγράψετε γιὰ τὶς ἀμφιβολίες σας. Μὴ προσπαθήσετε νὰ μὲ ἀποκόψετε ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ζῶ. Ζῶ ἤδη τὴν εὐτυχία. Καὶ θὰ μπορούσατε ἴσως κι ἐσεῖς ἐὰν ἀφήνατε τοὺς φόβους σας καὶ τὶς καταβολές σας. 

Ἕνας θεϊκὸς φίλος πρὸ μερικῶν ἡμερῶν μοῦ εἶπε: «εἶναι σὰν νὰ ἔχῃς ἐμπρὸς σου τὸν ἔρωτα τῆς ζωῆς σου. Ἢ θὰ τὸν ζήσῃς ἢ θὰ φύγῃς καὶ δὲν θὰ τὸν ζήσῃς!»

Ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι αὐτὸ ποὺ ζῶ. Ὁ ἀπόλυτος Ἔρως! Ὁ ἀπόλυτος. Ἡ Εὐτυχία! Ἡ ἴδια ἡ ζωή! Δὲν φεύγω, θὰ τὸ ζήσω! Γεννήθηκα γιὰ νὰ τὸ ζήσω. Δὲν τὸ ἐγκαταλείπω τώρα. 

Ὁ δικός μου Ἔρως λέγεται Ἑλλάς! Καὶ ζῶ ἤδη μέσα στὴν ἔκστασι ποὺ μοῦ προσφέρει. Γνωρίζω πὼς ἐκτὸς ἀπὸ χαρὲς ἔχει καὶ πόνους. Ἴσως κι αἷμα. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει. Γεννήθηκα γιὰ νὰ τὸν ζήσω καὶ θὰ τὸν ζήσω. Δὲν μπορῶ ἄλλως τε νὰ ζήσω δίχως αὐτὸν τὸν ἀπέραντο Ἔρωτα πλέον, τώρα ποὺ τὸν γεύθηκα. 

Ἴσως στὴν ἐπομένη γωνία πεθάνω. Ἀλλὰ ἔως τότε, θὰ ἔχω ζήσῃ πάρα πολλά! Τόσα ποὺ ἀξίζει γιὰ αὐτὰ τὰ πολλά νὰ σβήσω. 

Ἀνοῖξτε τὴν ἀγκαλιά σας καὶ καλέστε την κι ἐσεῖς. Ἐὰν δὲν τὸ κάνετε, δὲν θὰ τὸ βιώσετε. Δὲν θὰ νοιώσετε τὴν ὀμορφιά. Δὲν θὰ ζήσετε τὴν ἀλλαγή. Καὶ ἡ ἀλλαγὴ ἤδη συμβαίνει! Ἤδη ἔχουμε νικήσει. Ἤδη οἱ Ἕλληνες ἐπέστρεψαν!

Μὴ μὲ ξαναγυρίσετε πίσω στὴν ἀμφιβολία. Σᾶς νοιώθω, σᾶς κατανοῶ, βαδίζω δίπλα σας.. Ἀλλὰ τὸ βλέμμα μου ταξειδεύει ἤδη. Ἀκολουθεῖστε κι ἐσεῖς αὐτὸ τὸ βλέμμα καὶ θὰ δεῖτε ὅσα τώρα ἀμφισβητεῖτε. Μὴν ἀμφιβάλλετε. Καὶ μὴν ἀφήσετε τοὺς φόβους τοῦ ἐχθές νὰ σᾶς κρατήσουν φυλακισμένους. Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο. 

Φιλονόη.

Υ.Γ. Γιὰ ὅσους ἀκόμη ἀμφιβάλλουν, τοὺς ἀφιερώνω αὐτὸ τὸ ὑπέροχο τραγούδι τοῦ Σταύρου Ξαρχάκου καὶ τοῦ Νίκου Γκάτσου.

Ἡ τελευταῖα στροφὴ ἔχει τὶς ἀπαντήσεις ποὺ χρειάζονται. Τοὺς στίχους τοὺς εὑρίσκετε ἐδῶ

φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply