Μάθημα Δημοκρατίας τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά.

 

Τὸ ἄρθρον παλαιόν ἀλλὰ ἡ πληροφορία του πάντα  ἐπίκαιρος.

Δὲν εἶναι ποὺ ἡ ὑπουργὸς ἀπαιδείας ἔχει καταστήσει τὴν ἀγγλικὴ κυρία γλώσσα τῆς χώρας. Δὲν εἶναι ποὺ ἀγνοεῖ  ἐπιδεικτικῶς τὴν σημασία τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς. Εἶναι ποὺ κατὰ βάσιν μᾶς λέει ἐπισήμως πλέον, πὼς θὰ πράξῃ ὅσα ἀπαιτοῦνται πρὸ κειμένου νὰ μὴν μᾶς ἀφήσῃ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ πενία. Γνωρίζει φυσικὰ πὼς ἡ πνευματικὴ πενία ὁδηγεῖ στὴν ἀνικανότητα κρίσεως, στὴ ἀδυναμία ὀρθῆς σκέψεως καὶ στὸν ἔλεγχό μας. Δῆλα δή κατ’ οὐσίαν, μᾶς θέλει μόνον σκλάβους. 

Θὰ πράξῃ τὰ πάντα, αὐτὴ καὶ κάθε ὅμοιός της, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς κρατᾶ ἐλεγχομένους. 

Ἀλλά…. Ξυπνήσαμε….

Φιλονόη

Σε πρόσφατη έκδοση της γερμανικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσιεύεται ολοσέλιδο άρθρο του δημοσιογράφου και αρχαιογνώστη Konrad Adam, ο οποίος αναφέρει ότι στα πλαίσια ορισμένων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρούνται σε αρκετά γερμανικά κρατίδια, πρέπει να ενισχυθεί η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα γερμανικά σχολεία. Κύριο επιχείρημά του είναι ότι τα αρχαία ελληνικά ακονίζουν το δημοκρατικό φρόνημα και την πολιτική συνείδηση των παιδιών σε μια κοινωνία καταναλωτική που την χαρακτηρίζει η πνευματική νωθρότητα.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «ποτέ ένας αρχαίος συγγραφέας δε μεταδίδει ένα μόνο μήνυμα, ένα δόγμα ή ένα πρόγραμμα. Συνήθως πρόκειται για δύο ή και περισσότερες αρχές που αντιτίθενται μεταξύ τους και προσπαθεί η μια να επιβληθεί στην άλλη: Ο Κρέων και η Αντιγόνη, ο Ιάσων και η Μήδεια, ο Σωκράτης και ο Καλλικλής, ο Έρως και το Νείκος. Πάντα η πάλη ενός λόγου και ενός αντίλογου, αυτή η πάλη που έφτασε στην τελειότητά της με τους σοφιστές…»

Στη συνέχεια ο κ. Adam θυμίζει στους αναγνώστες του ότι «ο τελευταίος γερμανός αυτοκράτορας ήθελε τα γερμανικά σχολεία να βγάζουν νέους Γερμανούς και όχι Έλληνες και Ρωμαίους. Ορθά ο αυτοκράτορας δεν ήθελε τα αρχαία, αφού γνώριζε ότι μόνο την τυφλή υπακοή στον ανώτατο άρχοντα δεν θα ενστάλαζαν στην ψυχή των παιδιών. Ο φόβος του δεν ήταν μήπως οι γερμανοί μαθητές διδαχτούν κάτι περιττό γι αυτούς, αλλά μήπως μάθουν κάτι περιττό γι αυτόν, μήπως μάθουν να αντιδρούν, να αντιστέκονται, να εξεγείρονται».

«Η ελληνική λογοτεχνία, συνεχίζει το άρθρο, βρίθει από τέτοιους αυτόνομους ανθρώπους. Ας αφήσουμε την Αντιγόνη και τους επώνυμους. Ο Πλούταρχος μας διασώζει την περίπτωση ενός ανώνυμου. Όταν ο στρατηγός Μιλτιάδης ζήτησε από το δήμο των Αθηναίων να του χαρίσουν έναν τιμητικό στέφανο, αυτός ο ανώνυμος αντιτάχθηκε με το επιχείρημα ότι, απ όσο ήξερε, στο Μαραθώνα ο Μιλτιάδης δεν είχε πολεμήσει μόνος του. Αν στο μέλλον πολεμούσε κατά των Περσών μονάχος και τους νικούσε, τότε μπορούσε να υποβάλει πάλι το αίτημά του στο δήμο. Μακάρι να είχαμε τέτοιους πολίτες σήμερα. Όχι να δέχονται τα πάντα, αλλά να υποβάλλουν ενστάσεις».

Τα αρχαία ελληνικά, λοιπόν, μας βοηθούν όχι απλώς να θυμηθούμε τις απαρχές της δημοκρατίας, αλλά, όπως σχολιάζει και ο συνεργάτης της Deutsche Welle Σπύρος Μοσκόβου, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα της δημοκρατίας σήμερα.

Το πιο πάνω δημοσίευμα της Frankfurter Allgemeine Zeitung μας θυμίζει και ένα άλλο δημοσίευμα της αυστριακής εφημερίδας Neue Presse (Βιέννη, 10/8/2004), σύμφωνα με το οποίο ιατροί επιστήμονες κατέληξαν στο παράξενο αλλά και πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα ότι η απαγγελία των ομηρικών επών επιδρά θετικά στην κυκλοφορία του αίματος, αφού με το ρυθμό που επιβάλλει η απαγγελία του δακτυλικού εξάμετρου συντονίζονται οι λειτουργίες της καρδίας και της αναπνοής, με αποτέλεσμα να πέφτει η πίεση του αίματος!

Σήμερα διερωτάται κανείς ποια θέση, για να μην πούμε ποια τύχη, έχουν τα αρχαία ελληνικά στο σύνολο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που τελευταία, ομολογουμένως, επιχειρείται με περισσότερη προσοχή και υπευθυνότητα. Τι προνοούν για τα αρχαία ελληνικά τα αναλυτικά προγράμματα που ετοιμάζονται από τις ειδικές επιτροπές; Πόσο λαμβάνεται υπόψη η διαχρονική τους αξία; Θα συνεχίσουμε να μη βλέπουμε και να μην κατανοούμε αυτό που βλέπουν και κατανοούν οι ξένοι όσον αφορά τα αρχαία ελληνικά; Η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη από παραδείγματα που βοηθούν το σύγχρονο άνθρωπο να κατανοήσει ότι η διατύπωση μιας θέσης, οδηγεί στην αντίθεση και ότι στη συνέχεια και τα δυο μαζί οδηγούν στη σύνθεση. Ή ότι ο λόγος οδηγεί στον αντίλογο με κατάληξη το διάλογο που είναι και το μόνο μέσο να βρεθεί συναινετική λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα. Θα περιοριστεί και πάλιν η διδασκαλία του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών σε εκείνους τους λίγους μαθητές που θα «τολμήσουν» να το επιλέξουν; Ας προβληματιστούν περισσότερο οι επικεφαλής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και ας δώσουν επιτέλους στα αρχαία ελληνικά τη θέση που τους αξίζει στην εκπαίδευση των παιδιών μας. Και ας μη κρυβόμαστε πίσω από τον μέχρι σήμερα λανθασμένο ίσως τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος, γιατί αυτό αποτελεί ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο. (army alert)
* του Χρίστου Παντελίδη φιλόλογου, τ. Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Μάθημα Δημοκρατίας τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά.

  1. Ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο, ἡ ἐγκατάλειψη τῆς κλασικῆς παιδείας μεταπολεμικὰ δὲν ἔγινε μόνο γιὰ τὴν στροφὴ πρὸς τὴν τεχνικὴ ἐκπαίδευση καὶ τὴν διευκόλυνση τῆς ἀναπτύξεως, ὅπως ἔλεγαν -ἂν καὶ αὐτὸ ἀμφισβητεῖται πλέον οὐσιαστικά, ἐὰν συνεκτιμήσουμε τὴν ἐπιδείνωση τοῦ κλίματος, ὅπως καὶ μόνο τὶς δαπάνες γιὰ τὴν ἀποκατάστασή του-, ἀλλὰ πρωτίστως γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ ἀμερικανικοῦ τύπου ὁλοκληρωτισμοῦ.
    Γενικεύθηκε μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ σοβιετικοῦ συστήματος, καὶ τὴν ἀπόλυτη ὐποταγὴ τοῦ διαδικτύου στὴν ἐξυπηρέτησή του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἰδεολογικὴ προπαγάνδα, ὅπως “περὶ τοῦ τέλους τῆς ἱστορίας” καὶ τοῦ “πολέμου τῶν πολιτισμῶν”. Αὐτὸ τὸ ζοῦμε καθημερινά, μὲ χειρότερη ἐφαρμογὴ στὴ χώρα μας τὰ τελευταῖα χρόνια: ὄ,τι δὲν ἐντάσσεται στὰ ἀτλαντικὰ συμφέροντα κάθε μορφῆς ἐξοβελίζεται ἀπ’ τὸν τύπο. Γνωστὰ αὐτά.
    Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὰ περίφημα σεμινάρια τοῦ Namour τῆς Μασσαχουσσέτης καὶ τοῦ Palmo Ato τῆς Καλιφορνίας στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1950. Τὸ βιβλίο της Celine Lafontaine, “L’ empire cybernetique”, ἐκδόσεις Seuil, εἶναι διαφωτιστικώτατο.
    Στὴν Ἑλλάδα, κατὰ τὴν σοσιαλιστικὴ διακυβέρνηση, τὰ ἠνία κινοῦσε ὁ φίλος τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου καὶ καθηγητὴς στὴν Ἀμερική, Ἐλευθέριος Σταυριανός, γιὰ τὴν έπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ, τὴν ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας, τὸν ἀφελληνισμὸ τῆς χώρας. Ἔχει θεωρήσει αὐτὸς ὡς λάθος τὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση…
    Τὴν πολιτική του ἐφαρμόζει ἡ σημερινὴ ὑπουργός, ἠ ὁποία ἔχει ἀγανακτήσει γιατὶ δὲν πέτυχε ἡ πολιτική τους, τριάντα χρόνια τώρα, κι οὔτε πρόκειται φυσικὰ νὰ πετύχει. Ἔχει ἀνεξάντλητες γραμμὲς ἀμύνης αὐτὸς ἐδῶ ὁ λαός, κι ἂς μὴν αὐταπατῶνται.
    Ἔχει καὶ πολύτιμους φίλους στὸ ἐξωτερικό. Ἡ ψηφιακὴ ἐπανάσταση ὁδηγεῖ τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τοὺς ξένους στὴν ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς, ὡς τῆς πλέον δημιουργικῆς παγκοσμίως τουλάχιστονγιὰ τοὺς ἐρευνητές της. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ στροφὴ στὴν κλασικὴ παιδεία στὶς χῶρες μὲ σοβαρὲς κυβερνήσεις.

    Χρῆστος

Leave a Reply