Καὶ τόσοι ἄλλοι… Νύκτα καὶ ἡμέρα «δουλεύουν» γιὰ ἐμᾶς…  Φωνάζουν γιὰ ἐμᾶς! Ἔχουν χάσει τὸν ὕπνο τους γιὰ ἐμᾶς…

Ἐν τάξει… Ἴσως νὰ εἶμαι ὑπερβολικὰ καχύποπτη… Ἴσως νὰ εἶμαι καὶ λίγο καμμένη… Ἴσως καὶ λίγο νὰ ἔχω ξεφύγει… Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ βλέπω διόλου δὲν μὲ καθυσηχάζει.

Ξέρετε κάτι; 

Σωστὰ τὰ λένε.. Ἀλλὰ ἐκφράσεις ὅπως «ἠλίθιος» ἢ «χρεωκοπημένος» ἢ «νὰ ξεπουλήσῃ τὴν χώρα του γιὰ λίγα χαπάκια» ἢ «Παπαλαγός», «τὴν κοπανάει κάπου μαζὺ μὲ τὶς πρεζοπόρνες του» ἐμένα δὲν μοῦ «κολλοῦν»!
Ἐμεὶς βρίζουμε περισσότερο ἴσως, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, καταγγέλουμε, τρέχουμε, καυτηριάζουμε… Ἀλλὰ ἐμεῖς ἔχουμε τὸ πρόβλημα! Εἶναι τὸ δικό μας σπίτι καὶ τραβᾶμε νὰ τὸ νοικοκυρέψουμε. Θὰ ποῦμε καὶ μίαν κουβέντα παραπάνω.

Ὅλοι αὐτοὶ ὅμως; Μὲ ποιάν ἰδιότητα ἔρχονται; Τοῦ συμβούλου; Τοῦ φίλου; Τοῦ σωτῆρος; Ἢ μήπως τοῦ καπελωτοῦ, τοῦ καθοδηγητοῦ καὶ τοῦ μπροστάρη;

Δὲν ἔχουν καταλάβει πὼς δὲν χρειαζόμαστε πλέον σωτῆρες; Πὼς μόνοι μας θὰ τὰ καταφέρουμε; Πὼς ὅσα ἐμπόδια κι ἐὰν μᾶς φέρουν, θὰ τὰ ἀγνοήσουμε ὡς μὴ ὑπάρχοντα;

Νὰ εἶναι καλὰ οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ λένε… (Νὰ βάλουν καὶ λίγο πλάτη στὸ μεταξύ… Χρειάζεται κι αὐτή…) Νὰ εἶναι καλά… Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ θυμὸς εἶναι δικός μας. Ὁ λογαριασμὸς ἐπίσης δικός μας εἶναι! Τὰ κέρδη καὶ οἱ χασοῦρες δικές μας. Δὲν θέλουμε οὔτε ἄλλους σωτῆρες, οὔτε ἄλλους ἀνθρωπιστές, οὔτες ἄλλους συμβούλους. Εἴμαστε ἀρκετὰ ἱκανοὶ γιὰ νὰ τὰ καταφέρουμε μόνοι μας. ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ! Ὅ,τι κι ἐὰν γίνῃ! Διότι δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο. 

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Τώρα τελευταῖα μεγάλωσαν οἱ δουλειές τῶν «σωτήρων» μας! Ἀναφέρουν καὶ τὸ θέμα τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας. Πιστεύω πὼς ἔτσι ὅπως τὸ πηγαίνουν, σὲ μίαν δεκαετία, ὅταν δὲν θὰ ὑπάρχουμε πλέον, θὰ τολμήσουν νὰ θίξουν καὶ τὸ θέμα τῶν ΛΑΘΡΟεισαγωμένων… Ὀψόμεθα…