Γιατί τὰ πετρέλαια;

Μόνον ὁ Πάγκαλος;

Γιατί τόσος καϋμός μὲ τὰ πετρέλαια; Γιατί τόση μεγάλη κάψα; Γιατί τόσος πόνος; Μήπως τελικῶς δὲν εἶναι τὰ πετρέλαια ἀλλὰ κάτι ἄλλο, βαθύτερο καὶ πλέον οὐσιαστικό;

Ὁ Ἰωάννης μοῦ ἔστειλε μίαν «ἀνάλυσι» ποὺ παρουσιάζεται στὴν Αὐγή:

Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ως η μόνη θετική προοπτική για την Ειρήνη
Του Νάσου Θεοδωρίδη*

Το τελευταίο διάστημα άρχισε και πάλι μια συζήτηση για το ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Ως συνήθως, η πληροφόρηση είναι μονομερής και οποιαδήποτε αιρετική θέση τίθεται αυτομάτως εκτός ατζέντας. Όμως μια αριστερή -και άρα βαθιά αντιεθνικιστική- προσέγγιση στο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου από τις δύο γειτονικές χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) οφείλει να εκκινήσει από την κατάφαση δύο αδιαμφισβήτητων παραδοχών: Πρώτον, ότι η Ειρήνη είναι ένα υπέρτατο αγαθό που όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι το επιζητούμε διακαώς και πασχίζουμε είτε να το αποκτήσουμε είτε να το διατηρήσουμε πάση θυσία. Και δεύτερον, ότι ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός θα πρέπει να βρουν ένα σταθερό δρόμο φιλίας και συνεργασίας που θα αντέξει στον χρόνο.

Με μια ματιά στον χάρτη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι μια μονόπλευρη και ολοκληρωτική ηγεμονία δηλαδή της ελληνικής άρχουσας τάξης στο Αιγαίο δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Αυτό είναι δεδομένο, λογικό και αναπόφευκτο. Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη, αλλά μια διεθνής θάλασσα που απλώς τυχαίνει να περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών, χωρίς αυτό να δίνει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο στην ελληνική πλευρά να κυριαρχεί εξ ορισμού (!!) και επί των υπόλοιπων στοιχείων της Φύσης, δηλαδή επί νερού, θάλασσας και υπεδάφους.

Καταρχάς, τα οικονομικά οφέλη μιας συνεκμετάλλευσης είναι ολοφάνερα και για τις δύο χώρες. Βέβαια, τα κέρδη στις καπιταλιστικές κοινωνίες καταλήγουν στις τσέπες των ολίγων. Όμως σε περίοδο κρίσης η ανεύρεση επιπρόσθετων πόρων, και μάλιστα άνευ περιττών προστριβών «εθνικής βάσης», θα συμβάλει αντικειμενικά στην αλλαγή συσχετισμών μεταξύ άρχουσας τάξης και εργαζομένων, ώστε ο νέος αυτός υλικός παράγοντας να αφαιρέσει κάθε σημερινό «επιχείρημα» των εκατέρωθεν νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων για υπερφορολόγηση χαμηλών και μεσαίων τάξεων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση.

Με τα οικονομικά οφέλη σχετίζεται και το θέμα των στρατιωτικών εξοπλισμών. Το καλό κλίμα συνεργασίας θα συμβάλει σε μια δραστική μείωση -και μελλοντικά ίσως και κατάργηση- των πολυδάπανων προμηθειών πανάκριβου στρατιωτικού υλικού, που συνιστά αυτή καθαυτή μια αφόρητη οικονομική αιμορραγία.

Ακόμη πιο σημαντική όμως θα είναι η θετική πολιτική επίπτωση της συνεκμετάλλευσης, καθώς αυτή θα αποτελέσει ζωντανή και διαρκή Γέφυρα Ειρήνης και Φιλίας στο Αιγαίο. Οι δύο οικονομίες θα μάθουνε να ζουν στους ίδιους ρυθμούς, με αποτέλεσμα η προοπτική ενός πολέμου να καθίσταται εντελώς ασύμφορη επιλογή και να εξωθηθεί οριστικά στις καλένδες. Και μόνο για το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές της Ελλάδας θα πάψουνε να γαλουχούνται με το παραμύθι του τουρκικού κινδύνου, αξίζει τον κόπο να αποτελέσει η συνεκμετάλλευση μια βασική επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, διότι θα πρόκειται για θρίαμβο της συνύπαρξης των πολιτισμών.

Τέλος, είναι προφανές ότι μια συνεκμετάλλευση προϋποθέτει να έχουν καθοριστεί με κοινή αποδοχή τα χωρικά ύδατα, η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Δεν είναι π.χ. αυτονόητο ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αρκεί για να πιστώσει όλη την ΑΟΖ στην Ελλάδα!! Απαιτείται πλέον είτε μια απευθείας διαπραγμάτευση με κοινές υποχωρήσεις, κατά τις οποίες π.χ. η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που να ξεκινά από τα 12 στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 στο περίκλειστο Αν. Αιγαίο, είτε μια κοινή προσφυγή των δύο χωρών στη Χάγη , όχι όμως μόνο για ένα θέμα, αλλά για ολόκληρη τη δέσμη των εκκρεμοτήτων, ώστε η μοιρασιά να γίνει από το Διεθνές Δικαστήριο.

* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων (Αὐγή)

Γενικῶς τὶς ἀριστερίζουσες θέσεις γιὰ τὸ Αἰγαῖον τὶς ἔχουμε πλέον ἀντιληφθεῖ καὶ δὲν μᾶς ξαφνιάζουν. Τὸ ζητούμενον ὅμως, αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον προβληματίζομαι, βασίζεται σὲ ἄλλες παραμέτρους. 

Ἕνα σημεῖον ἀπορίας καὶ διαφωνίας μου, μὲ ὅσα γράφει ὁ Θεοδωρίδης, εἶναι τὸ θέμα τῆς συνεκμεταλλεύσεως. Γιατί; Μὰ διότι εἶναι πασιφανὲς τὸ ζήτημα τῶν χωρικῶν ὑδάτων μας. Ἐὰν βέβαια ὁ Θεοδωρίδης, κι ὁ κάθε Θεοδωρίδης, πασκίζουν νὰ τὸ ἀγνοήσουν, παραποιῶντας το, εἶναι ἕνα προσωπικό τους θέμα, ποὺ οὐδόλως ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν πραγματικότητα. 

Ἐὰν κυττάξουμε στὴν ὁριοθέτησι ΑΟΖ τῶν ἄλλων χωρῶν, οὐδεπόποτε ἐπαρουσιάσθη ζήτημα «συνεκμεταλλεύσεως» μεταξὺ δύο χωρῶν, ὅταν τὰ ζητήματα τῆς ΑΟΖ ἔχουν ἐπιλυθεῖ. Βέβαια, στὸ Αἰγαῖον εἰδικά, ὑπάρχει χρῆμα ποὺ προέρχεται ἀπὸ τοὺς γαιάνθρακες. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀλλάζει τὸ «νόμιμον καὶ δίκαιον» διότι ἔτσι τοῦ ἐξημέρωσε τοῦ Θεοδωρίδου. 

Δὲν ἔχω καμμίαν ἀντίρρησι νὰ συζητήσουμε γιὰ συνεκμετάλλευσι ἀλλὰ ἐπί ποίου ζητήματος. Ἐὰν ἐγὼ ἔχω μίαν κερασιὰ στὴν αὐλή μου, ἀλλὰ τὰ κλαδιά της περνοῦν στὸ χωράφι τοῦ γείτονα, σημαίνει πὼς τὴν ἔχουμε ἐξ ἡμισείας; Ὄχι φυσικά! Ἐγὼ τὴν ποτίζω, τὴν κλαδεύω, τὴν ξεχορταριάζω… Ἐὰν ὁ γείτονας πάρῃ μερικὰ κεράσια, δὲν σημαίνει πὼς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μοιρασθοῦμε τὸν καρπό τῆς κερασιᾶς. 

Θεωρῶ φυσικότατον νὰ λάβῃ κι αὐτός κάποιους καρπούς. Ἀλλὰ μόνον αὐτοὺς τοὺς καρποὺς ποὺ περνοῦν στὸ δικό του χωράφι. Ἐὰν ἔλθῃ στὸ δικό μου γιὰ νὰ λάβῃ περισσοτέρους, δὲν συνιστᾶ καταπάτησι κάτι τέτοιο; Κλοπή; Ὑφαρπαγή;

 Γιὰ νὰ πάρουμε τώρα τὴν κερασιά καὶ νὰ τὴν πᾶμε στὴν αὐλή τοῦ Θεοδωρίδου. Κάθεται ὁ Θεοδωρίδης ὅλον τὸν χρόνο, τὴν κλαδεύει, τὴν ποτίζει, τὴν λιπαίνει, τὴν χαϊδολογᾶ, τῆς γλυκομιλᾶ, τὴν καμαρώνει… Κι ὅταν μὲ τὸ καλὸ τὸ δένδρο καρπίσῃ, ἔρχομαι ἐγώ, ὡς γειτόνισσα, μὲ τὸ καλαθάκι μου καὶ τὰ συναφή, καὶ τοῦ λέω: τὰ κλαδιά σου περνοῦν στὴν αὐλή μου. Μισό-μισό τὸ δένδρο!!! Παράλογον; Γιατί; 

Τὸ Αἰγαῖον, πλήν Ἴμβρου καὶ Τενέδου, ἀνήκει στὴν Ἑλλάδα. Ἡ ὑφαλοκριπίς, ποὺ δὲν ἔχει ὁρισθεῖ, καθορίζει συγκεκριμένο «ἰδιοκτησιακό κι ἐθνικό» καθεστῶς. Ἕνα καθεστῶς ποὺ ΟΙ ΔΙΚΟΙ μου πρόγονοι, ὄχι τοῦ Θεοδωρίδου, καθῴρισαν μὲ ποταμοὺς αἵματος. Ὅπως θὰ προσέφερε ὁ Θεοδωρίδης τὰ κεράσια του σὲ ἐμένα, διότι αὐτὰ ἐπέλεξαν νὰ καρπίσουν στὴν δική μου αὐλή, ἔτσι καὶ τὸ τμῆμα τῶν προκεκαθορισμένων χωρικῶν ὑδάτων, συνεπῶς καὶ ἡ ἐκμετάλλευσίς τους, ὁρίζεται ἀπὸ τὰ θαλάσσια σύνορα.

Ὅπως ὁ Θεοδωρίδης δὲν θὰ μοῦ ἐπέτρεπε νὰ μπῶ στὴν δική του  αὐλή, γιὰ νὰ παραλάβω τὰ κερασάκια ποὺ (δὲν μοῦ ἀνήκουν) ἐκαλλιέργησε, ἔτσι καὶ τὰ καρντάσια δὲν γίνεται νὰ περάσουν στὴν δική μας αὐλή, (ὑφαλοκριπίδα, ΑΟΖ) πρὸ κειμένου νὰ λάβουν κάτι ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει. 

Ἀλλὰ τίθεται κι ἄλλο ζήτημα. Οἱ θέσεις Θεοδωρίδου μὲ παραπέμπουν σὲ μίαν ἄλλην περίοδο τῆς ἱστορίας μας, ἰδιαιτέρως ἐπίπονο. Στὴν μικρασιατικὴ καταστροφή. 

Τότε λοιπὸν τὰ πρωτοεμφανιζόμενα ἀριστερὰ μυαλά, ἀπεφάσισαν πὼς ἔπρεπε μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο νὰ ἀκυρώσουν τὴν ὕπαρξι τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ, τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν καὶ τῆς νικητηρίου πορείας μας στὰ πατρογονικά μας. (Ὑπάρχει εὐθύνη ΚΚΕ γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή;)
Διέπραξαν κάθε δυνατὸ ἔγκλημα, πρὸ κειμένου νὰ διαβρώσουν τὸ πνεῦμα συνοχῆς ποὺ ἐπικρατοῦσε. Τὰ κατάφεραν; Κατὰ τὰ δικά τους καὶ μόνον λεγόμενα, ναί. Ἐπέτυχαν δῆλα δή νὰ κατασφάξουν οἱ «Τοῦρκοι» κάθε ἀλλόθρησκο πληθυσμό, μὲ πρώτους στὴν λίστα τοὺς στρατιῶτες μας. Αἰσθάνονται ἰδιαιτέρως ὑπερήφανοι γιὰ αὐτό τους τὸ ἐπίτευγμα.

Σήμερα λοιπὸν ὁ Θεοδωρίδης μοῦ δίδει τὴν ἐντύπωσι πὼς ἐξακολουθεῖ τὸ ἔργο τῶν προγόνων του. Κι αὐτὸ μὲ τρομάζει ἰδιαιτέρως. Διότι ἐὰν εἶχε ἐπισήμως ἐξουσία, θὰ ἤθελα πράγματι νὰ δῶ τὸ ὅριο. Ἔως ποῦ θὰ ἔφθανε; Ἔως τὸ Σούνιο; Καὶ γιὰ πόσους νεκρούς πλέον θὰ συζητούσαμε; Ἢ δὲν θὰ συζητούσαμε διότι θὰ μᾶς εἶχαν ἀφανίσει ὅλους, μὲ ἐξαίρεσι κάτι τύπους σὰν τὸν Θεοδωρίδη; Γιὰ τὸν ὁποῖον ὅμως διατηρῶ πολλὲς ἀμφιβολίες ἀναφορικῶς μὲ τὶς ῥίζες του.

Ὅσο γιὰ τὴν εἰρήνη… Μόνον ὅταν κάποιος εἶναι πανέτοιμος νὰ ἀντιμετωπίσῃ ὁποιονδήποτε ἐχθρό, ἔχει δικαίωμα στὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἐλευθερία. Ὅταν δὲν εἶναι, καταντᾶ ταχαίως δοῦλος καὶ ὑποτακτικός.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ὑπάρχει κάποιος μήπως ποὺ ἀκόμη ἀμφιβάλλει γιὰ τὶς προθέσεις τους;  Καὶ τελικῶς, τίθεται θέμα πετρελαίων ἢ άλλοῦ πονάει καὶ τσούζει;

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply