Τὸ ἄθλιο σήμερα καὶ τὸ καλλίτερο αὔριο.

Τὸ ἄθλιο σήμερα ποὺ ζοῦμε… Τὸ γεμᾶτο κόπο, πόνο, ἀγωνίες..

Ποῦ ἡ ἀνεμελιά; Ἡ ἀσφάλεια; Τὰ ὄνειρα;

Μία κατάθλιψις ἡ ζωή μας πλέον…

Άλλὰ… Μήπως δὲν εἶναι μόνον ἔτσι;

Θεωρῶ, ὅπως ἔχω ξαναγράψει, πὼς τὰ προβλήματά μας δὲν εἶναι οἰκονομικὰ ἀλλὰ ἀξιακά. Τὰ προβλήματά μας εἶναι προβλήματα ἤθους, ἀξιοπρεπείας, συνειδήσεως, ἀνοχῆς, αὐτογνωσίας, αὐτοεκτιμήσεως… 

Εἶτε λοιπὸν γιατὶ οἱ ἀξίες μας εἶχαν ἐκπέσει, εἶτε γιατὶ ἡ Ὕβρις ἦταν καὶ παραμένει στὰ μέγιστα ἐπίπεδα ποὺ ἀνέχεται κι ἀντέχει ὁ πλανήτης, εἶτε γιατὶ δὲν γίνεται νὰ ἀπαιτῇς ἀπὸ κάτι ἀνύπαρκτον νὰ γίνῃ ὑπαρκτόν, αἰσθανόμουν πάντα ἥρεμη στὸ θέμα τῶν οἰκονομικῶν… Κανένας φόβος, καμμία ἀνασφάλεια, καμμία ἀγωνία.

Ναί, φυσικὰ τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν γύρω μας εἶναι σοβαρότατα. Ναί, οἱ προδοσίες καὶ οἱ δοσιλογισμοὶ εἶναι ἀμέτρητοι. Ναί, τὸ ἕνα οἰκονομικὸ σκάνδαλο διαδέχεται τὸ ἄλλο. Τὸ ΔΝΤ εἶναι ἐδῶ, τὸ μΠΑτΣΟΚ μὲ σύσσωμη τὴν ἀντιπολίτευσι ἐργάζεται γιὰ νὰ μᾶς ἁρπάξουν ὅσα δὲν ἅρπαξαν οἱ προηγούμενοι, ἡ ἀνεργία θερίζει, οἱ αὐτοκτονίες μᾶς ἀποδεκατίζουν, ἡ πείνα εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν.

Ἀλλὰ τί πρέπει νὰ κάνουμε; Πῶς θὰ ἀντιπαρέλθουμε τὸ ἀδιέξοδο; Πῶς θὰ καταφέρουμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα.

Προσπαθῶ νὰ βλέπω τὸ θετικὸ τῆς ὑποθέσεως. Διότι δὲν γίνεται νὰ μὴν ὑπάρχῃ κάτι θετικό, ὅσο ἄσχημες κι ἐὰν εἶναι οἱ καταστάσεις ποὺ ἀντιμετωπίζουμε.

Ποιό, ἢ ὀρθότερα, ποιά εἶναι τὰ θετικά;

Δὲν ἔχουμε πρωτογενὴ παραγωγὴ ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐμεῖς ἀποφασίσαμε νὰ ἀφήσουμε τὴν αὐτάρκεια καὶ νὰ χωθοῦμε στὸ δημόσιο ἢ ὅπου ἀλλοῦ. Καλῶς ἢ κακῶς ἔγινε. Κάποιοι σήμερα ἀντιλαμβάνονται τὸ πρόβλημα κι ἔχουν ξεκινήσει νὰ ἐπιστρέφουν στὰ χωριά τους. Φτιάχνουν κήπους ἀκόμη καὶ στὶς ταρᾶτσες τους. Ἀναζητοῦν τρόπους νὰ ἀναστήσουν τὴν κτηνοτροφία μας, τὴν ἀλιεία μας, τὴν γεωργία μας. Διότι τὸ πρῶτο καὶ τὸ τελευταῖο πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητος παραμένει ἡ διατροφή της. Τί νὰ κάνουμε τὰ χρήματα ποὺ μᾶς κλέβουν; Ἂς πᾶνε στὰ κομμάτια τὰ χρήματα. Σημασία ἔχει νὰ γεμίσῃ τὸ στομάχι. Συνεπῶς νὰ τὸ πρῶτο θετικό: ξανὰ ἀνακαλύπτουμε τὴν ἀξία τῆς αὐταρκείας! Τί σημαντικότερον; Θὰ ξαναζωντανέψῃ, (θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε) ἡ ξεχασμένη μας ὕπαιθρος.

Τί ἄλλο μᾶς καταστρέφει καὶ μᾶς κάνει νὰ χάνουμε τὸν ὗπνο μας; Ἡ κατασπατάλησις τοῦ δημοσίου χρήματος; Σωστά. Μήπως ὅμως κι ἐμεῖς κατασπαταλήσαμε μεγάλα χρηματικὰ ποσὰ ἀπὸ τὸ δικό μας αὔριο; Μήπως κι ἐμεῖς πρέπει νὰ ξαναδομήσουμε τὴν ὀπτική μας, τίς ἀνάγκες μας καὶ τὸν προγραμματισμό μας; Ἢ διαφορετικῶς, μήπως νὰ ἀναθεωρήσουμε πάρα πολλά; Βλέπω γύρω μου ἀνθρώπους ποὺ ἔως ἐχθὲς ζοῦσαν ἐν τελῶς σπάταλα νὰ ἔχουν ἀλλάξει τὰ πάντα. Βλέπω οἰκογένειες νὰ «ξανακολλοῦν», νὰ ξαναστηρίζουν, νὰ ξαναδένονται. Βλέπω γειτονιὲς νὰ ξαναζωντανεύουν. Κι ὅλα αὐτὰ γιατί ἀντιληφθήκαμε πὼς κάτι πρέπει ἐμεῖς νὰ ἀλλάξουμε.

Συνεπῶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀναθεώρησι, ποὺ τελικῶς μᾶς μένει ὡς κέρδος, ἔχουμε κι ἀναδόμησι κοινωνικῶν δομῶν. Σίγουρα δὲν θὰ τὸ πράξουν ὅλοι. Τί σημασία ἔχει; Πότε στὸ παρελθὸν ὅλη ἡ κοινωνία μας ἔπραττε τὰ ἴδια; Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ αὐξηθοῦν ἐκείνοι ποὺ πράττουν τὰ ἀπαραίτητα.

Ἡ βιομηχανία μας, ἡ βιοτεχνία μας, ἡ μεταποίησις, ἡ ἐπιστήμη, ἡ ζωγραφική, ἡ λογοτεχνία φυτοζωοῦν. Καιρὸς νὰ ζωντανέψουν. Καιρὸς οἱ τέχνες, τὰ γράμματα ἡ ἐπιστήμη, ὁ ἐσωτερισμός, ἡ αὐτάρκεια νὰ ξαναγίνουν τρόπος ζωῆς μας. Ἐδῶ γεννήσαμε τόσους καὶ τόσους πολιτισμούς. Καιρὸς νὰ ξαναγεννήσουμε. 

Λίγα θετικὰ σᾶς παρουσίασα μόνον… Πολὺ λίγα ἀπὸ ὅσα βλέπω καθημερινῶς. Ἀλλὰ αὐξάνονται διαρκῶς. Καὶ εἶμαι σίγουρη πὼς ἡ ἐπομένη ἡμέρα, αὐτὴ ποὺ ὅλοι μας περιμένουμε μὲ ἀγωνία, θὰ μᾶς βρῇ ὅλους καλλίτερα καὶ καλλίτερους.

Φιλονόη.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply