Ο «ἀνθρωπισμὸς» τῶν γειτόνων μας!

Ὅταν ἢμουν παιδάκι ἄκουγα ἀπὸ τὴν γιαγιὰ Πολυξένη ἀπίστευτες ἱστορίες γιὰ τὴν βαρβαρότητα τῶν τούρκων. Ἱστορίες ποὺ τότε δὲν μποροῦσα νὰ ταξινομήσω καὶ νὰ συνειδητοποιήσω. Μϊα ὀργὴ ἐδομεῖτο μέσα μου ὅμως σταδιακῶς. Μϊα ὀργὴ γιὰ τὸν ἀναίτιο πόνο ποὺ ἔζησαν πρόγονοι καὶ μή.  

Μεγαλώνοντας ὅλες αὐτὲς οἱ ἱστορίες σιγὰ σιγὰ ταξινομήθηκαν. Βρῆκαν τὴν θέσι τους στὴν καρδιά μου καὶ στὴν συνείδησί μου. Προσπάθησα μὲ τὴν λογικὴ νὰ ἀποτρέψω τὴν συντήρησι συναισθημάτων μίσους καὶ τὴν ἐπιθυμία γιὰ  ἐκδικητικότητα ποὺ ἀνέδυε κάθε φορὰ ποὺ ἔφερνα στὸν νοῦ μου τέτοιες θύμισες. Διάβασα, σκέφτηκα, συζήτησα, ἔγραψα, ἀκόμη καὶ κατενόησα σὲ ἕναν βαθμό, ἐπέτρεψα στὸ μυαλό μου νὰ ἀπεγκλωβιστῇ ἀπὸ τὶς φυλακὲς τῶν ἀρνητικῶν συναισθημάτων καὶ ἰδίως τοῦ πόνου καὶ τοῦ θυμοῦ. 

Ὅμως κάθε φορὰ ποὺ μία νέα πληροφορία, ἕνα νέο πετραδάκι προστίθεται στὴν συλλογὴ τῶν γεγονότων ποὺ ἔχω συγκεντρώσει, ἀνασύρει ἀπὸ τὴν μνήμη ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ζοῦν σὲ κατάστασι καταστολῆς, ὅλα ἐπανέρχονται σύσσωμα. Κι ὅλος ὁ πόνος ἀναδύεται σὰν νὰ νὰ μὴν ἔφυγε ποτέ. Σὰν νὰ ἢμουν κι ἐγὼ ἐκεῖ πάντα, κάθε φορὰ ποὺ αὐτὰ τὰ ὑπάνθρωπα κτήνη ἀσκοῦσαν μικρὴ ἢ μεγάλη βία σὲ ὁποιονδήποτε ἀνθρώπινο ὄν. 

Δὲν μισῶ τοὺς γείτονες. Δὲν μπορῶ νὰ μισήσω κανέναν ἔτσι κι ἀλλοιῶς. Ἀλλὰ θυμώνω μὲ τὴν στάσι τοῦ προσκυνημένου ποὺ διατηροῦν ἐδῶ καὶ  δεκαετίες ὅλα τὰ ψωροκωσταινέικα κατάλοιπα. Θυμώνω! Δὲν τὸ ἀποφεύγω. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συζητᾶ κρᾶτος μὲ ἐθνικὴ κυριαρχία, ποὺ τὴν κέρδισε μὲ ποτάμια ἀπὸ αἶμα, μὲ ὁποιονδήποτε  ἀπὸ τοὺς κληρονόμους τῶν σφαγέων του. Κι ἐὰν τὸ κάνῃ ὀφείλῃ νὰ τὸ κάνῃ μὲ σεβασμὸ στὴν μνήμη τῶν νεκρῶν του καὶ τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. 

Δὲν ἀνέχομαι νὰ μὲ διοικοῦν νούμερα ποὺ ἔχουν ἐθιστεῖ στὸ προσκύνημα, σὰν νὰ μὴν ἔφυγε ποτὲ ἀπὸ ἐδῶ ὁ ἀφέντης μογγόλος. Λὲς κι ἐπιδιώκουν τὴν συνέχεια αὐτῆς τῆς σχέσεως. Λὲς καὶ τοὺς βολεύει. Λὲς καὶ ὅλο αὐτὸ λειτουργεῖ ἐνισχυτικὰ γιὰ τὴν συνέχεια καὶ τὴν ἐξακολούθησι τῆς σκλαβιᾶς μας. 

Ὄχι, θὰ ἦταν παράλογο νὰ ἀπαιτῶ ἐκφράσεις μίσους κι ἐπιφυλακτικότητος.  Δὲν ἔχουν νόημα ἄλλως τε. Ἀλλὰ ὁ σεβασμὸς στοὺς νεκροὺς ἀξιώνει νὰ μὴν γίνονται ποτὲ συναλλαγὲς ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς σιωπῆς. Δὲν γίνεται νὰ συζητᾶμε τὸ ὁ,τιδήποτε ὑπὸ τὸ σκότος τῆς τεχνητῆς ἀγνοίας. Ἢ ἀκόμη καὶ τοῦ φόβου.

Γιὰ νὰ συνδιαλαγῶ μὲ τὸν σφαγέα μου θὰ πρέπῃ αὐτὸς νὰ ἔχῃ πρωτίστως ἀποδεχθεῖ τὰ λάθη του. Νὰ ἔχῃ μετανοήσῃ γιὰ τὰ ἐγκλήματά του κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Νὰ ἔχῃ φροντίσῃ νὰ ἀλλάξῃ ὀ ἴδιος καὶ ἡ κοινωνία του. Ἐὰν δὲν τὸ κάνῃ, αὐτομάτως ἀποδεικνύει τὴν ἐμμονή του σὲ συμπεριφορὲς τοῦ παρελθόντος καὶ μοῦ δίδει τὴν ἀπόδειξι πὼς θὰ ἐπαναλάβῃ μὲ τὴν πρώτην εὐκαιρία τὰ ἴδια ἐγκλήματα δίχως νὰ αίσθανθῇ διόλου ἐνοχὴ ἢ κάποιο ἄλλο συναίσθημα ἀνθρωπισμοῦ. 

Γιατί ὅλος αὐτός ὁ πρόλογος; Ἀντιλαμβάνεστε φαντάζομαι… Ἔχω «φορτώσει» θυμό πλέον. Κάπως πρέπει νὰ ἐκφραστῶ. Βαρέθηκα νὰ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό μας. Ὁ τοῦρκος εἶναι ἐκεῖ, δίπλα μας, ἴδιος κι ἀπαράλαχτος μὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν πρὸ 10 ἢ 12 ἢ 14 αἰώνων. Σφαγέας, δολοφόνος καὶ ὑπάνθρωπος. 

Δὲν στάθηκε ποτὲ νὰ ἀναλογιστῇ τὰ ἐγκλήματά του. Δὲν αἰσθάνθηκε ποτὲ μετάνοια γιὰ αὐτά. Δὲν προσπάθησε ποτὲ νὰ ἀλλάξῃ τὴν στάσι του καὶ τὴν σκέψι του. Παρέμεινε στὰ ὅσα τότε, ὡς νομάς, ἐξέφραζε. Ἴσως νὰ φταῖνε οἱ κυβερνῶντες του. Ἴσως ἡ φύσις του. Ἴσως καὶ τὰ δύο. Πάντως σὲ κάθε εὐκαιρία ἀποδεικνύει μόνον τὴν ταὐτοσημότητά του μὲ αὐτὸ ποὺ ξεκίνησε κάποτε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας κι ἁπλώθηκε βάφοντας μὲ αἷμα κατακόκκινη κάθε πατημασιά του. Γιατί λοιπόν ἐγὼ νὰ τὸν ἀντιμετωπίσω διαφορετικά ἀπό αὐτὸ πού ἦταν; Ἔκανε κάτι γιά νά ἀλλάξῃ ἢ ἁπλῶς κουκουλώνει, ὅπως ὁ κάθε ἀνάλογος ἐγκληματίας, τά ἐγκλήματά του ὡς μή γενόμενα;

Ὁ αὐτοπροσδιορισμός μας γιὰ νὰ γίνῃ ὀφείλουμε νὰ συναναστρεφόμεθα μὲ αὐτοπροσδιορισμένους συνομιλητές. Ἐὰν αὐτὸ συμβαίνῃ μόνον σὲ ἐμᾶς, τότε τὸ ἐπίπεδον συνδιαλλαγῆς ὀφείλουμε νὰ κατεβῇ στὸ ἐπίπεδον τοῦ συνομιλητοῦ. Δῆλα δή στὸν προσδιορισμό του καὶ στὴν ἐπαναφορά του ἐκεῖ ποὺ ἀνήκει. Πρῶτα θὰ γίνῃ ἄνθρωπος, στὸν βαθμὸ πάντα ποὺ μπορεῖ, καὶ μετὰ θὰ κάνω διαλόγους ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Πρῶτα θὰ ἀναγνωρίσῃ τὶς γενοκτονίες ποὺ διέπραξε καὶ μετὰ θὰ διαπραγματευθῶ. Πρῶτα θὰ ζητήσῃ συγγνώμη ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια   τῶν θυμάτων του καὶ μετὰ θὰ ἀνεχθῶ ἀξιώσεις καὶ ἀπαιτήσεις του. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ λογικὴ σειρὰ τῶν δεδομένων ποὺ ὀφείλει νὰ ἐξετάζῃ ἕνας πολιτικὸς ὅταν ξεκινᾶ διπλωματικὲς σχέσεις μὲ ἕνα ὑπάνθρωπο ὄν. Ἐὰν δὲν τὸν κάνῃ  τότε αὐτοακυρώνεται. Γιὰ ἐτοῦτο οἱ «κύριοι» ποὺ ἔχουν ἀναλάβει ἔως σήμερα τὴν «διακυβέρνησι» τῆς χώρας εἶναι γιὰ φτύσιμο μόνον. Διότι ἡ ἀπουσία ἀκριβῶς αὐτῶν τῶν παραγόντων ἔχουν ὁδηγήσει ἕναν ὁλόκληρον λαό, (πλὴν ἐλαχίστων δοσιλόγων καὶ προδοτῶν) στὴν παράνοια. Μᾶς ἔχουν παραγεμίσει τὸν ἐγκέφαλο μὲ ἄχρηστες πληροφορίες. Πασχίζουν μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο νὰ ἀκυρώσουν τὴν λογική μας. Καὶ ἡ λογικὴ ἐπιτάσσει νὰ ἀπεγκλωβιστοῦμε διὰ παντὸς ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ προσκυνημένου. 

Πολλὰ τὰ λάθη. Πάρα πολλά. Λειτουργοῦν πλέον σωρευτικὰ καὶ ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπαγορευτικὸ γιὰ μίαν νέαν ἀρχή. Ἕνα νέο ξεκίνημα καὶ μίαν συνειδητοποιημένη στάσι. 

Σήμερα θέτω ὡς ὅρο συνδιαλλαγῆς μόνον τὴν παραδοχή.

Ἕνας νέος δρόμος ἀνοίγεται ἐμπρός μας σταδιακῶς, γιὰ τὸ πῶς θὰ πρέπῃ νὰ στεκόμαστε ἐμπρὸς στὰ γεγονότα καὶ τὶς συνδιαλλαγές μας. Σὲ λίγο, σὲ πολὺ λίγο, τὰ πολιτικὰ δεδομένα στὴν χώρα μας ἀλλάζουν. Κάποιοι κατακρημνίζονται καὶ τὴν θέσιν τους θὰ ἀναλάβουν νέοι «ἄρχοντες». Ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ κι αὐτὸ θὰ ξεκαθαρίσῃ, ἂς ἔχουν στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ τους τὴν ἀνάγκη ὅλων μας. Τὴν ὄρθια στάσι τοῦ σώματος. 

Ἀρκετὰ μᾶς ταλαιπώρησαν ἔως σήμερα ἡγεμονικὰ κατάλοιπα. 

Φιλονόη. 

Σημείωσις.

Θέτω σὲ εἰσαγωγικὰ τὴν λέξι ἄρχοντες διότι οἱ πραγματικοί, οἱ ἄξιοι καὶ δίκαιοι ἄρχοντες εἶναι στὸν δρόμο γιὰ τὴν ἀνάληψι τῆς ἐξουσίας. Στὸ μεσοδιάστημα ὑποψιάζομαι πὼς κάποιοι ἄλλοι, δυστυχῶς ἡμί- κι αὐτοί, θὰ ἀναλάβουν προσωρινῶς, ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ ἐπιφέρουν τὸ ἀπόλυτον χάος. Ἂς προσέξουν περισσότερο τὶς κινήσεις τους. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Δὲν εἴμαστε ἀμνήμονες. Ἀντιθέτως θὰ ἔλεγα… Πίστωσι χρόνου δίδουμε κι εὐκαιρίες. Ἔχουμε ὑπομονὴ ἀλλὰ δὲν εἴμαστε ἠλίθιοι. Ἂς τὸ κρατήσουν ὡς πληροφορία. Θὰ εἶναι χρήσιμος.

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παραπάνω σημείωμα ἦταν τὸ παρακάτω ἀνάγνωσμα:

Στον τουρκικό κατοχικό στρατό, τα βασανιστήρια είναι στην ημερήσια διάταξη

Ένας ακόμα νεκρός, μετά από εγκλεισμό του και βασανισμό του σε πειθαρχείο, στα κατεχόμενα

Μέγα θέμα έχει γίνει στην δήθεν «ευρωπαϊκή» Τουρκία ο βασανισμός που επέφερε το θάνατο στρατιώτη, σε τάγμα του τουρκικού κατοχικού στρατού, στην Κύπρο. Η παρακάτω ιστορία, είναι ενδεικτική της βαρβαρότητας που επικρατεί στο στρατό της γείτονος, αλλά και των προβλημάτων σε επίπεδο πειθαρχίας και ηθικού, που αντιμετωπίζουν τα στρατεύματα του Αττίλα. Το θύμα, εν ονόματι Ουγούρ Καντάρ, επειδή άργησε να γυρίσει μετά από έξοδο στη μονάδα του, υπέστη σκληρά βασανιστήρια στο πειθαρχείο, πέντε μόλις ημέρες πριν απολυθεί. Επί 2,5 μήνες, ο 21χρονος νοσηλευόταν σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Τελικά, απεβίωσε. Ακολούθησε θύελλα…

Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά. Στη «δύναμη ειρήνης», όπως προκλητικά αποκαλούν οι Τούρκοι την κατοχική δύναμη στην Κύπρο, οι δολοφονίες και οι ύποπτες «αυτοκτονίες» αποτελούν σύνηθες φαινόμενο. Μόνο που αυτή τη φορά, αντέδρασε με οργή η οικογένεια του στρατιώτη και τα μέλη της έκαναν δηλώσεις κατά του τουρκικού στρατού και των πρακτικών του. Το αποτέλεσμα: δέχθηκαν επίθεση… στην κηδεία (!) από δεκάδες παρακρατικούς, την ώρα που δέχονταν συλληπητήρια και ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα! Ο δε παππούς του στρατιώτη, νοσηλεύεται! Το παρακράτος στη γείτονα, το οποίο δήθεν «ξεδόντιασε» ο Ταγίπ Ερντογάν, ζει και βασιλεύει.

Το κλίμα αυτή τη στιγμή είναι μάλιστα φορτισμένο, καθώς βασανιστήρια κατήγγειλαν και δώδεκα φοιτητές που συνελήφθησαν σε εκδήλωσης διαμαρτυρίας στη διάρκεια επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν, στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με τους συλληφθέντες, οι αστυνομικοί τους χτύπησαν με τους υποκόπανους των όπλων τους στο κεφάλι, με αποτέλεσμα κάποιοι εξ αυτών να χάσουν τις αισθήσεις τους, ενώ τους βούτηξαν τα κεφάλια μέσα σε κουβάδες με νερό. (ellcosmos)


φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply