Ὁ Ταχὴρ Παπούλιας.

Τό  μῆλο κάτω ἀπό τήν μηλιά θά πέσῃ;
Κατά  μάννα κατά κύρη;

Πάντως, μ τέτοιους προγόνους, γιατί ξακολουθομε τόν διάλογο;

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. άν δέν τιμήσ κάποιος τούς προγόνους του…

Υ.Γ.2. Πάντως λένε πς κδίκησις εναι να πιτο πο τρώγεται κρύο… Λέτε κάποιος νά μς κδικεται; 

Ο Ταχίρ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ, συνελήφθη από Σουλιώτες και μεταφέρθηκε στο Σούλι αιχμάλωτος για να ξεχερσώνει και να σπέρνει τα χωράφια των Σουλιωτών, για να δικαιούται τα προς το ζειν!!!!=== Το ….ιερό βιβλίο «ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ», στο οποίο ο «Π.Α.Π.» εξιστορεί άπαντα τα συμβάντα στις όμορες Ελληνικές και Ιλλυρικές χώρες, από το σωτήριο 1821 !!!! έως και το 1854 και τυπώθηκε στην Αθήνα το 1856, μας δίδει επαρκή ενημέρωση, δια τα τότε και δια τα μέλλοντα της σήμερον!!!!

  === Εκείθε, στις σελίδες 347-348 του πρώτου από τους δύο τόμους, ο «Π.Α.Π.» μας αφηγείται:
=== «….Την 3 δε του μηνός Μαϊου (1821) Σουλιωτικόν σώμα, συμλακέν στη Λάμαρη(Ηπείρου) μετά του τότε (Οθωμανού) διοικητή της Πρέβεζας ΤΑΧΙΡ ΠΑΠΟΥΛΙΑ, τον οποίον κατεδίωξε μέχρι τη Πρέβεζα. Όταν δε, αυτός (ο ΤΑΧΙΡ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ), επετόλμησε να βγει από τη Πρέβεζα, για να εκδικηθεί τους Σουλιώτες, τους συνάντησε γύρω από το χωριό του Κάντζα, στο οποίο έγιναν πολύωρες μάχες, στο τέλος των οποίων νικάται και συλλαμβάνεται αιχμάλωτος ο αναφερθείς (πιο πάνω) ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ, μετά τετρακοσίων περίπου στρατιωτών (του) Αλβανών και Τσάμηδων.
=== Τους αιχμαλώτους εκείνους, οι νικητές (Σουλιώτες) τους οδήγησαν στο Σούλι, όπου τους χρησιμοποίησαν σε εργασίες στα γύρω χωράφια και για να σπέρνουν, σαν αντάλλαγμα της τροφής που τους χορηγούσαν (οι Σουλιώτες)….. ….. …..
=== ….. …..Μετά την κατάληψην δε της θέσεως εκείνης, η χώρα της Λάμαρης ελευθερώθηκε εξ ολοκλήρου, με αποτέλεσμα εκεί να υπάρχει συνεχής πρόσβαση των Ελληνικών πλοίων, δια των οποίων προμηθεύονταν εύκολα οι Σουλιώτες και πολεμοφόδια και τα αναγκαία για να επιζήσουν…..«

 === Αυτά που λες ….Παπούλια μου!!!!
=== Κανονικά ο Καρλ, που είχε συστήσει σε υπουργούς εξωτερικών της Ελλάδας, να μην αναμειγνύονται στα εσωτερικά της Αλβανίας, κάθε φορά που θα σφάζουν και κάποιον ΒορειοΗπειρώτη, θα έπρεπε ακόμα να σπάει πέτρες και να ξεχερσώνει χωράφια στο Ηρωϊκό Σούλι και στα διαλείμματα να τα σπέρνει, αντί να μαλακίζεται στο Μέγαρο….. Αλλά ας όψεται ο Ανδρέας που τον έκανε άνθρωπο για μια ρακί…..

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Την τελευταία παράγραφο (περί Λάμαρης) τη συμπεριέλαβα επίτηδες και εξηγώ, αφενός προς όσους Αρβανίτες δεν ξέρουν την Ελληνικώτατή τους καταγωγή και αφετέρου προς τους πονηρούς Τουρκαλβανούς, που δεν σταματούν ούτε στιγμή να υποδαυλίζουν πικρίες και ασχετοσύνες.
Όπως γνωρίζουν σχεδόν οι πάντες, η Εύβοια είναι ένας κατεξοχήν τόπος υποδοχής ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ, ΤΗ ΚΡΊΣΗΜΗ ΧΡΟΝΙΚΉ ΠΕΡΊΟΔΟ 1810-1828 (μέσες-άκρες). Μετά τη Στενή, πίσω από τη θέση Ράχη Δίρφυος, υπάρχουν τα χωριά Στρόπωνες, Κούτουρλας, Μετόχι και ….Λάμαρη!!!! Εγώ προσωπικά φίλα περίεργος και εκ Αρβανίτικης και Στροπωνιάτικης καταγωγής, ξέρω ότι τα χωριά αυτά φτιάχτηκαν λίγο πριν και λίγο μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821, από ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ, που είχαν εκδιωχθεί βίαια από τα χωριά του Σουλίου. Η ονομασία «Λάμαρη» του χωριού της Δίρφυος Ευβοίας, είναι σε ανάμνηση της Σουλιώτικης Λάμαρης, που περιγράφει ο καλός συγγραφέας, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ, μετά τις συγκεκριμένες μάχες. Και να μη ξεχνάτε, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, ήταν μακρόχρονος και είχε και τα πάνω του και τα κάτω του. Όποτε στα χωριά του Σουλίου, υπήρχαν «τα κάτω του», τότε είχαμε και καραβάνια προσφύγων προς τη νότια Ελλάδα. Η Εύβοια ήταν ένας αγαπημένος τους. Γκέκε Τουρκαλβανέ???
21 !!!! (Μπρᾶρμπα Νίκος Ἀρβανίτης)

Η Μάχη του Βραχωρίου και ο Ταχήρ Παπούλιας

Τελικά δεν υπήρχε μόνο Γαλάνης Μεγαπάνος στην ιστορία του τόπου μας υπήρχε και κάποιος Ταχήρ Παπούλιας. Την ιστορία αυτού του κυρίου την βρήκαμε σε μια περιήγηση στην ιστοσελίδα της Wikipedia. Τα συμπεράσματα δικά σας.  

Μ.Ε.Π

—————————————————————————————————- 

Περί τα τέλη Μαΐου 1821 μόλις συναθροίστηκαν στρατιωτικά σώματα Ελλήνων γύρω από το Βραχώρι, πολιορκώντας το στενά. Αρχηγοί ήταν ο Δ. Μακρής από την επαρχία Ζυγού, έχοντας περίπου 700, ο Σιαδήμας από το Απόκουρο με 500, ο Θεόδωρος Γρίβας με 200 από την Ακαρνανία, ο Αλέξανδρος Βλαχόπουλος, ο Τζιόγκας με 500 Ακαρνάνες και Βλάχους, ο Ν. Κακαρής Σουλιώτης με 150 Ηπειρώτες και άλλοι διάφοροι. Οι Τούρκοι της πόλης με δύο Δερβεναγάδες Αλβανούς, τον Ταχήρ Παπούλια και Νούρκα Ζέβρανη ήταν περίπου χίλιοι. Οι Έλληνες άρχισαν πρώτοι τον πόλεμο και ανάγκασαν τους Τούρκους να αποσυρθούν μέσα στον Πύργο και στα οχυρά σπίτια. Η μάχη διήρκεσε δέκα ημέρες με καθημερινούς ακροβολισμούς και από τις δύο μεριές. Στο μεταξύ, ο Νούρκας Σέβρανης νύκτα απέδρασε μαζί με τους Αλβανούς του και αναχώρησε με κατεύθυνση την Θεσσαλία διαμέσου της Ευρυτανίας. Οι υπόλοιποι Οθωμανοί όμως αναγκάστηκαν να παραδοθούν, γιατί τους τέλειωσαν οι ζωοτροφές. Έτσι έπεσε το περίφημο Βραχώρι, η πρωτεύουσα της ηγεμονίας των υπό των Οθωμανών ονομαζόμενης Κάρλελη.

 [Επεξεργασία] Πηγές

Λάμπρος Κουτσονίκας (1863). Γενική ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Τόμος Α΄

. Εν Αθήναις: Εκ του «Ευαγγέλιμου» Δ. Καρακατζάνη. Ανακτήθηκε την 12 Ιανουαρίου 2011.
Γεώργιος Κρέμος (1839-1926) (1879). Χρονολόγια της Ελληνικής Ιστορίας : προς χρήσιν πάντος φιλομαθούς, ιδία δε των εν τοις γυμνασίοις μαθητών.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply