Εἰς τὴν γῆ τῆς Λεμεσοῦ.

Εἰς τὴν γῆ τῆς Λεμεσοῦ

Δειλινὸν ἦταν τ’ Ἀπρίλη καὶ πόλεμος 
εἰς τῆς Λεμεσοῦ τὶς ἀκρογιαλιές·
ἥμερον ἦταν γαλάζιον ἡ ἀκτή,
τὰ μπλὲ σκοταδιασμένα ἀντίκρυ
καὶ μέσα του πορφύρα καρδιὰ 
καὶ μαβιὰ, κατακτηταὶ ἦταν, χρώματα…

Σιωπηλὸν τὸ χῶμα πλάϊ τους, ἄκουε,
πὼς μὲ αἷμα ἡρώων ἦταν θηλασμένον 
καὶ πὼς ἐπάνω του πέφτει δειλά,
μὲ ντροπὴ τὴν νύκτα ἡ βροχή,
νὰ δροσίσῃ τῆς Κύπριδος αὐτὴν τὴν Γῆ.

Ἔχει γλυκόπιοτον λένε ἡ Κουμανταριά,
κεκραμένον ἐραστὴν ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου τοὺς χρόνους,
ἐξαγνισμένου λιαστοῦ σταφυλιοῦ,
μὲ τοῦ φωτὸς τὸ βασίλεμα ζυμωμένον.

Εἶδα τότες ἀπὸ μέσα τους 
νὰ ὀρθώνεται Λεμεσιανὴ ψυχή·
χελιδονάτη ἦταν λευτεριά, γαλάζια 
καὶ κλαίοντας,
νικημένα ἀπὸ δειλινὰ ἀνοιξιάτικα τὰ πέλαγα,
ἐρασταὶ τῶν ἀκτῶν της ἦλθαν θερμοί.

Εἶδα πρώτη νὰ σείρῃ ἡ αὐγή,
χορὸν εἰς τὸ μοσχοβολάτον της χῶμα 
καὶ στολισμένη μὲ ἀμυγδαλιὲς ἡ ἄνοιξις,
κερνοῦσε τὴν φύσιν 
Ἑλλήνων ἡρώων αἷμα…

Εἶδα τότες ἀπὸ μέσα τους νὰ ὀρθώνεται ψυχὴ 
κι ἀλλοπαρμένοι ἀνέμοι ξωπίσω ἀπ’ τὸ φευγιό της,
ἄλλοτες φουρτουνιασμένοι καὶ γκρίζοι,
ἄλλοτες πυρρωμένοι τοῦ Φοίβου ὁδηγοί,
πότες γελῶντας καὶ πότες κλαίοντας,
τὴν Ἐλευθερίαν ξέσερναν…
νὰ ‘ναι ἤθελαν, 
τῆς ἀμμουδιᾶς ἡγέτιδα ἀλήθεια.

Καὶ βότσαλα Λεμεσιανὰ ἦταν σκόρπια ἐπάνω της 
καὶ ξημέρωμα ἀπὸ τὴν πούλια κυνηγημένον 
καὶ δροσιὰ εἰς τὰ ἴχνη τους κρυμμένη 
καὶ ξαστεριὰ μονάχη σὲ νύκτα ἀφημένη 
καὶ λευτεριὰ εἰς τὴν Κύπριδαν Γῆ ζωγραφισμένην,
εἶδα εἰς τὸ χῶμα της…

ΥΓ: Ἔλαβε μέρος εἰς τὸν Διαγωνισμὸν Λογοτεχνίας τῆς Λεμεσοῦ, ἀλλὰ δὲν διακρίθηκε.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην 
3-11-2011

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply