Τί σοῦ κάνει ὁ φόβος τοῦ θανάτου;


βλεπα τν Τσβες προχθς κα συγκινήθηκα βαθύτατα!
Τ τν θεό του πικαλεῖτο, τί γιὰ τὴν ζω ποὺ ζητοσε ν το δοθῇ περισσότερη, τ τελεία στάσις μετανοημένου ταν ατη!  πόλυτος ατοκατάργησις!

Ελικρινς, μόνον μπρς στν θάνατο ποκαλύπτεται πραγματική μας ταὐτότης!
Μόνον φόβος το θανάτου εναι κανς ν μς μεταμορφώσ σντα δίχως βούλησιν κα δίχως σθένος!
Κι ατ πο εδα στ πρόσωπο το Τσβες προχθές μπεγοήτευσε!

Τί εναι θάνατος; Τί εναι ζωή; Τί κριβς φοβόμαστε; Γιατί φοβόμαστε ταν γνωρίζουμε (πιβεβαιωμένον ατό) πώς θά πμε σέ παραδείσους μέ χωρίς πιλάφια; Γιατί θάνατος μπορε νά μς καταστήσνικάνους κόμη καί νά κουνήσουμε τό δάκτυλό μας; 
Γιατί λα ρχίζουν καί τελειώνουν μέ τόν θάνατον; Τί στό καλό; Μήπως σταμάτησε Γ νά γυρίζ μήπως νθρωπότης μς ἐτελείωσε;

Κι πό τήν λλην, τί ρευνον τόσοι καί τόσοι πιστήμονες ν τόν πλανήτη; Μήπως τόν θάνατο δέν πασκίζουν νά καταλύσουν; Μήπως πρός ατήν τήν κατεύθυνσιν δέν στρέφονται λων τν εδν ορευνες; 

Εναι θάνατος κάτι πού νατρέπεται; Σταματ; λλάζει;

Στν πλανήτη Γ πάντως δν πάρχει περίπτωσις νλλάξ κάτι στς σχέσεις νθρώπου κα θανάτου. Ατ τ γνωρίζουμε. Ετε τποδεχόμεθα ετε χι, εμαστε θνητοί, φθαρτοί, βρωτοί! ρα χουμε μερομηνίαν λήξεως!

Τί θά μποροσε νά κάν τόν θάνατο νεκτό; Νά καταργήσ τήν τρομοκρατία πού σκε; Νά τόν κάν φίλο μας;

Μόνον τρόπος διαβιώσεώς μας μπορε ν κάν κάτι τέτοιο! 
συνείδησίς μας! διαρκς ασθησις πς πράττουμε πάντα ατ πομες πιλέξαμε κι χι ατ πολλοι μς ρίζουν! ταν σσα μς φορον παραμένουμε δίκαιοι καντιμοι, τότε μόνον θανασία μς ναμένει!
μως ταν ζομε κατ τ πς κριβς μες πιστεύουμε, ατχει τιμήματα. Καθημερινς μάχες.  γνες! 
Κα κάθε γώνας φέρνει συναισθήματα χαρς, κστάσεως κα βαθυτάτου πόνου. κανοποίησις κα ατοαποδοχή! πογοήτευσις καπμόνωσις!
Σ κάθε περίπτωσιν μως εναι θέμα προσωπικς πιλογς τἐὰν θ, δν θά, περάσουμε στν θανασία.

Τί σημαίνει θανασία; Σημαίνει παραιτήτως πώς δέν πάρχει θάνατος; 
Σημαίνει πς κάποιος ξεπέρασε τν θάνατο!
Μπορομε μως μες νά τόν ξεπεράσουμε; Μπορομε νά γίνουμε θάνατοι; Μπορομε νά γίνουμε κάτι πού οδες λλος χει γίνει;

Πιστεύω πς ναί. Μπορομε! χι δι τς λογικς δομως!

Παραδείγματα πλ:
Γιατί σχυριζόμαστε πώς ριστοτέλης παραμένει ζωντανός;
Εναι τό σμα του ζωντανό; Εναι νάμεσά μας; 
χι βέβαια! Εναι μως τ πνεμα του δ. μέγιστος λόγος του! Εναι ατς τιμος λόγος του πο μς δίδει τναυσμα ν γίνουμε καλλίτεροι νθρωποι. Συνειδητοποιημένοι! ρθότερα, νθρωποι!

Τό διο δέν ασθανόμαστε γιά τόν Κυναίγειρο; Γιά τόν Μιλτιάδη; Γιά τόν Θεμιστοκλ; Γιά τόν Νικηταρ; Τόν Γέρο μας; Τόν Καραϊσκάκη; 
Δέν τούς ασθανόμεθα ὡς ζωντανούς νά μς καθοδηγον καί νά μς συμβουλεύουν; Δέν τούς νοιώθουμε κάπου δ γύρω νά «παρακολουθον»  τά δικά μας ργα καί νά μς κρίνουν; 
Μήπως ατό κριβς δέν εναι κάτι πό θανασία;

Κάποτε, πρρκετν τν, φοβόμουν τν θάνατο. Φαντάζομαι πως κι λοι μας. 
κόμη κα σήμερα θντιδράσω στν βία, πρ κειμένου ν ατοπροστατευθ. λλ σν δέα, σν κατάληξις δν μ τρομάζει διόλου πλέον.
χω ποδεχθε τν θνητή μου φύσιν κα διόλου δν τν πολεμ.

μως τί κάνω γώ γιά νά μπορέσω νά φήσω τό στίγμα μου στόν πλανήτη; Τόν κοπρίζω σκέτο κάνω κάτι περισσότερον;
Ζ κατά συνείδησιν; χι; Κλείνω τά μάτια μου τίς νύκτες ρεμη, σφαλής, μέ πόλυτον πεποίθησιν πώς χω κάνει στήν διάρκεια τς μέρας τά καλλίτερα πού μποροσα νά κάνω, χω τήν παρέα τν κενν πού μέ κυνηγον γιά νά μέ κατασπαράξουν; 
Σπέρνω; Ἐὰν σπέρνω χει σημασία τό άν θά καταφέρω νά θερίσω γώ κάποιοι λλοι;
Διότι κακ τ ψέμματα, στόχος τονθρώπου εναι σπορά. 

Πρ τολάχιστον εκοσι τν, κάπου στρειν τς Κρήτης, νας παππος (πολ παππος, κοντ στ 100!!!) ἐφύτευε μίαν μυγδαλιά. 
Στάθηκα ξαφνιασμένη κα τν κυττοῦσα, μάλλον ερωνικά. «Τί κάνει;» σκεπτόμουν. «Πιστεύει πώς θά προλάβ νά τήν δ δένδρο;»

Ἐπλησίασα κα τν ρώτησα. παππος, παρακάμπτοντας τ νεαρν τς λικίας μου (καθς κα τν θρασύτητα πο σίγουρα διέθετα τότε), χαμογέλασε καπήντησε: «νθρωπος παιδί μου, ἐὰν δν πίστευε πς εναι θάνατος, δν θκανε τίποτα. Κουτσούρι θταν. Θ περίμενε μόνον ν πεθάν. τσι κι γ φυτεύω γιατ θέλω ν τ δ ν καρπίζ.» 
Ξαφνιάστηκα μ τν λόγο το παππο κα ντράπηκα. 
Σήμερα συμπληρώνω κενες τς σκέψεις το γέροντος μ τ παρακάτω: 
«Ἐὰν νθρωπος δν πίστευε κατ βάθος πς εναι θάνατος, τίποταε δν θκανε.  Κουτσούρι θμενε. Θ περίμενε μόνον τν θάνατον. Σπέρνω σήμερα κα γιατλπίζω πς θ δ ν καρπίζουν, λλ κα γιατ θ καρπίσουν οτως λλως, κα θ τ δον λλοι.»

άν λοιπόν Τσβες σπειρε καλά, πάρχει περίπτωσις νά μή καρπίσουν ο σπόροι του; πάρχει περίπτωσις νά μή βλαστήσουν; 
Τί φοβται λοιπόν καί ντιμετωπίζει τόν θάνατον κατ’  ατόν τόν τρόπο; 
μήπως τώρα πιά δέν εναι Τσβες πού ξέραμε λλά κάποιο ν πού τό λέγχουν τά φάρμακα καί ο χημειοθεραπεες; 

Τί σο κάνει φόβος το θανάτου τελικς; Σέ καταλύει σέ δυναμώνει;

Φιλονόη .

φωτογραφία 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply