Ὁ ἄνεμος ψιθυρίζει ἱστορίες…

Ἀφηγεῖται ὄνειρα… ἐλπίδες… προσμονή…
καὶ κάποιες φορὲς μεταφέρει μηνύματα.
Ὅπως κάποιο ἄρωμα ποὺ ξυπνᾶ μνῆμες ἀλλοτινές…
καὶ κάποιες μνῆμες ἀπὸ τὸ Μέλλον.
Ὅταν ὅλα ἦσαν τόσο ἁπλᾶ.
Ἐσὺ ἤσουν τόσο ἁπλός…

Παιχνίδια Δυνάμεως καὶ διαπραγματεύσεις…
συμβιβασμοὶ καὶ ὑποχωρήσεις…
πύῤῤρρειες νῖκες καὶ νικηφόρες ὑποταγές…
ἡ πραγματικὴ εὐτυχία εὑρίσκεται στὴν ἀθωότητα τῶν παιδικῶν χρόνων.
Γιατί ἄραγε προσπαθοῦμε νὰ εἴμαστε ἀρεστοὶ στοὺς ἄλλους καὶ ξεχνᾶμε τὸ βασικότερο;
Νὰ ἤμαστε ἀρεστοὶ στὸν ἑαυτό μας…
Δὲν χρειάζεται νὰ εἶσαι Τέλειος.
Ἀρκεῖ νὰ εἶσαι Ἐσύ…

Καὶ ὅταν ἔχεις εὕρῃς τὸν Ἀληθινὸ σοῦ Ἑαυτό…
Οἱ Πύλες τοῦ Αὔριο ἀνοίγουν γιὰ Ἐσένα ἀποχαιρετῶντας  ὅ,τι καὶ ὅποιους ἀφήνεις πίσω…
μὲ ἕνα γλυκόπικρο μειδίαμα γιὰ τὸ Ἐχθὲς ποὺ ἐπέρασες.
Μειδίαμα Δυνάμεως, Αὐταρκείας καὶ Ἐλευθερίας…
καὶ ἕνα ἀλύκτισμα.
Λυκίσιο…

© 2012 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος