Ἔχουμε πόλεμο, ῥεεεεεέ! Δὲν εἶναι ἀστεῖο!


γραφα προχθς γι τν νάγκη κάποιων ν τ πμε λο ατ πο μς συμβαίνει …πι μαλακά!
Εναι πράγματι πολ κουραστικν ν πασkίζς ν παλέψς μ αώνων τρομοκρατία.
Προσπαθ ν φανταστ πς θ ασθάνθηκε Κολοκοτρώνης, ταν μαθε γι τς δράσεις το Νενέκου κα γι τ προσκυνοχάρτια:

«…Ες τν  καιρν το προσκυνήματος μόνον φοβήθηκα δι τν  πατρίδα μου, χι λλην φορ.  Οτε ες τς ρχς, οτε ες  τν  καιρν το Δράμαλη, που λθε μ 30.000 στρτευμα κλεκτ, οτε ποτμνον ες τ  προσκύνημα φοβήθηκα. Ρομελη τον λη προσκυνημνη, θνα πεσμένη, τ  ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, μόνον Πελοπόννησος ταν μενεμένη μ τ δυό νησιά, Ύδρα κα Σπέτσαις, πο εχαν δύναμιν…..

… πλωσα τ στρατεύματα ες τ  προσκυνημένα χωριά,κα έκαμα διαταγας, τι ποιο χωριό δν γυρίσει πίσω, εναι τ σπίτια του καϊμένα, τ αμπέλια τους καϊμένα, θ τος φανίσω πό τ πρόσωπο τς γς, κατι, ν πιστρέψη, τθνος θ τος συγχωρήση, καλλα περισσά, φοβέραις…

Κατσι γύρισαν πίσω τ χωριά, ποταν προσκυνημένα, καπαίρναμε  πίσω τ προσκυμοχάρτια κα τος δίναμε το έθνους.

Κατσι γύρισαν  πίσω ες τ  χωριά τους, δι ν μν τος κάψουν τ σπίτια τους» 

Μόνον ες τν καιρν το προσκυνήματος φοβήθη Γέρος μας!
Τί σημαίνει μως προσκύνημα; 
Γιατί συζητμε σήμερα γιά προσκύνημα;

Τότε, χαντζάρα το δημίου ταν κάτι πάρα πολ εκολο ν σὲ εὕρῃ.
Μ κα κάποιος κουνιόταν, τν πομένη το εχαν κάψει σπίτι, γυναίκα, παιδι κα τν εχαν στείλει διάβαστον.
νας Κολοκοτρώνης ψωσε τν φωνή του κα ἐθύμισε στος λληνες πς ταν λληνες. Κι ατ μ τν σειρά του φερε σθένος κα πυγν καὶ   ποτελέσματα!
Μόλις μως ἐπάτησε μπραμ τ πόδι του στν Πελοπόννησο, μέσως πιασε τρόμος τν χωριάτη. κλεισαν πόρτες, παράθυρα. Ἐχάθηκαν πολεμιστές… πρεπε βλέπετε τ θηρίον νρεμήσ! Ν τ μαλακώσουν… Ν τ ξεγελάσουν… Κα τότε κατεπιάσθησαν ν δουλεύσουν μὲ τ προσκυνοχάρτια.

Ἐπέρασαν χρόνοι πολλο κι φθάσαμε στ σήμερα. 
Μ καταπιασθ μ τς συνθκες τς σκλαβις μας πάλι. 
Θ καταπιαστ μόνον μ τ προσκυνοχάρτια μας. 
Ναί, ατ πο ο σημερινο «χωριτες» ρπάζουν ς σανίδαν σωτηρίας. 
Εναι λλης μορφς, λλ τοδίου εδους. 
Κα τότε κα τώρα πέβλεπαν στν σιωπή, στν νοχή, στν συμβιβασμό!
Μόνον πο τότε βία ταν μφανής, ξεκάθαρος, ἀναγνωρίσιμος ν σήμερα μετονῳμάσθηκε σ …πολιτισμὸ καὶ …δημοκραία!

Θυμμαι κάποτε πο ἐμάλωσα σχημα μναν δήμαρχο, γι τν θλιότητα πο βιώναμε, λόγ τορχομο τολεκτρικο σιδηροδρόμου (ΜΕΤΡΟ) στν πόλιν μας. 
Δν μπορούσαμε ν περπατήσουμε στος δρόμους μας, δν μπορούσαμε νδηγήσουμε, ν σταθμεύσουμε, νναπνεύσουμε.
Λεωφορεα π κάθε μερι τν θηνν εχαν βάλει ς στόχον τν ραία μας πλατεία. 
νάπηροι κα μητέρες μ καρότσια εχαν χάσει τ δικαίωμα τς λευθέρας κι σφαλος διακινήσεως. 
Παιδιπαψαν ν παίζουν στς πέριξ παιδικς χαρές. 
Γέροντες ἐκλείσθησαν στ σπίτια τους, μναπνευστικ προβλήματα κα μ τν φόβο τοτυχήματος. 
Ξέρετε τί πήντησε δήμαρχος στίς διαμαρτυρίες μου:
«Πρέπει ν γίνουμε Ερώπη! Φέραμε τν πολιτισμό!»
μεινα φωνη! Ἐὰν ταν δυνατόν! 
τσι ντιλαμβανόταν καϋμένος τν πολιτισμό. Μ τν καταστρατήγησιν κάθε νθρωπίνου δικαιώματος στν διαβίωσιν!

Προσεπάθησα ν τοξηγήσω πς ατταν βία κι χι πολιτισμός. Ν τοποδείξω να ταξείδι στν Ερώπη, πρ κειμένου ν διαπιστώσ μόνος του, τ τί σημαίνει λεκτρικς σιδηρόδρομος. Ν δ κα τν λλην πλευρά, ατν πο οδόλως ντιλαμβάνετο! Μάταιον! δήμαρχος ταν πανευτυχής! Δν νογοσε! 

Σήμερα, τ περιστατικν πο σς στόρησα χει ξεχασθε
Δν εναι μόνον στος δρόμους  μας, στν έρα μας κα στ νερό μας βία. 
Εναι παντο!
Ναί, δν χουμε τς χαντζρες π τς κεφαλς μας. 
λλχουμε αἰσθηματικς, θικές, νοητικς χαντζρες π τς κεφαλς μας. 
Ν μ  μιλήσουμε. Ν μν ντιδράσουμε! Ν μ στοχοποιηθομε! 
Ν μ καταλάβ νέος πασσς, κάθε πασσς, πς μες τν καταλάβαμε. Γεμίσαμε πασσδες κα τσιφλίκια! Μικρ κα μεγάλα! Σ κάθε κφρασιν τς ζως μας!
Μόνον ἐὰν κινήσουν κι λλοι μαζύ μας, μόνον τότε σως ν συμπράξουμε!
ως τότε μως, δν πειράζει… χει θεός. 
Τ κεφάλι μας ν μέν στν θέσιν του… μισθουλκος ν πέφτ κατσαρόλα ν γεμίζ… 
Ποιάν χαντζάρα λοιπόν;

χουμε πόλεμον! λοκληρωτικόν, πάνθρωπον, πάνθρωπον πόλεμον!
Βαλλόμεθα π παντο
Κα ο χαντζρες π τς κεφαλς μας ναμένουν ν κόψουν…. 

Μς λείπει Γέρος μας; 
Δν λείπει διόλου. δ εναι! Μαζύ μας! Δίπλα μας! δηγε! Σς διαβεβαι!
πλς κι ατς λλαξε προσωπεον, χροι στν φωνή του, μφάνισιν.. Γι πολλος λόγους.
λλα πλα ντιμετωπίζει σήμερα. 
λλης μορφς βία ντιμάχεται!
λλα προσκυνοχάρτια καλεται ν κάψ!
Δν γίνεται λοιπν νμφανισθ μ μίαν περιβολ γνωστή! Δν εναι νόητος! φστε πο θ τν ναγνωρίσουν κα θ τν φανίσουν! 

Τί κάνουμε μως λοι μες; 
Περιμένουμε τόν Γέρο μας νά βγ
μπρός; Νά πιάσ τήν ντουντούκα καί νά καλ τούς ναπομείναντες λληνες; χι; 

Σήμερα Γέρος μας δν μάχεται μπλα ποως τώρα ξέραμε. 
Μάχεται μ
πλα πο πράγματι χρειαζόμαστε! 
Τ
μεγαλύτερον πλον μας εναι Νόησις! Γνώσις! Παιδεία!
Μ
ατ τπλα παλεύει! Μ ατ τπλα θ νικήσουμε τος νέους Κύκλωπες κα τος νέους Λαιστρυγόνες. Κι ς φαντάζ παράλογον στν ντίληψίν μας κα στν …πραγματικότητά μας κάτι τέτοιο! 

Ο περισσότεροι γύρω μας θεωρον πς χθρός μας εναι κυβέρνησις. ο κερδοσκόποι. ο μεσάζοντες. Γερμανία, Τουρκία, μερική, οβραοι, ο …ποντικοί… 
σως… λλ δν εναι κριβς τσι!
 Α
τ πο βλέπουμε εναι κορυφ το παγόβουνου! 
οσία, τ κέντρο, καρδιά του εναι λλο πργμα! Κα εναι λλο!

χουμε πόλεμον! λοκληρωτικόν! Κα δν εναι μόνον δικός μας! Εναι πλωμένος σλον τν πλανήτη. λλως τε, μία πρόχειρος ματι στς περισσότερες χρες τς φρικς, καθς κα σ πολλς χρες τς σίας θ μς πείσ
πόλεμος κατ τς νθρωπότητος δν ξεκίνησε π τν λλάδα!
πόλεμος κατ τς νθρωπότητος χει ξεκινήσει π ατος πο θεωροσαν αυτος περισσότερο δυνάμους! Πρς τοτο καφανίζονται-κάμπτονται τόσο γρήγορα!

πόλεμος κρατε καλά! Παντο γύρω μας! Καδίως μέσα μας!
Ποιοί ε
μαστε μες πού θά σώσουμε τόν κόσμο; δ καλ καλ δν μπορομε ν σώσουμε τς οκογένειές μας κα τος αυτούς μας, τούς πεινασμένους το πλανήτου θά προστατεύσουμε; ς παλέψουν μόνοι τους κι ατοί… λλ δν εναι τσι… Δν εναι κριβς τσι…

μως κι δ ν σταθομε λίγο. δ, στν τόπο μας. Στ δικά μας. Τϊ κάνουμε; 
Κάποιοι,
ξω  διαρκς κτυπιονται μ κάθε δυνατν τρόπο, μ τ σύστημα κα κάποιοι λλοι ναμένουν ντολς καποδείξεις, π τος φερομένους ς …ρχηγούς τους! Ετε ατο εναι σωματεα, ετε συνδικαλιστικς πιχειρήσεις, ετε κόμματα. 
Πόσοι
χουν  καταλάβει πώς ατός πόλεμος δέν εναι κάτι σύνηθες; Πώς μέσα πό ατόν τόν πόλεμο θά ποδείξουμε άν μπορομε καί δικαιούμεθα νά παραμείνουμε νθρωποι;

Ατς πόλεμος εναι τομικς πρτα κα μετ συλλογικός. Εναι πόλεμος πρτα μ τν αυτόν μας, μ τς ξεις μας κα μετ μ τος κρατοντες. Εναι πόλεμος πρωτίστως μ τν ντίληψιν ποχουμε γι τ πράγματα κα μετ μ τος λλους. 

Καί τί κάνουμε; 
Λέμε, δ
ν βαριέσαι, ς ξεκινήσλλος πρτα… Κα μετά, ταν θ μαζευθον πολλοί, ταν θ πληθύνουν, τότε κι γ θποφασίσω ἐὰν θ κάνω κάτι γι τν Γ.

Θαυμάσια;
χι, διόλου θαυμάσια!
Πρ
μερικν μηνν, ταν γραφα τ κείμενον γι τν φίλο Παναγιώτη, ποθελε πως λεγε ν πολεμήσ, λλθελε κα ν βγ ζωντανός, κριβς τδια γραφα. γώ, σύ, ατός.. καθες πμς ΜΟΝΟΣ του θ πολεμήσ. Παράλογα, νέφικτα, νέλπιδα!
Δ
ν θ τ κάν κανες λλος!
Θ
τ κάνουμε μόνοι μας!
καθες μόνος του!
Στ
σημεον πο «μς ρίστηκε»! Μόνον!
Διότι α
τς πόλεμος δν εναι μ συνήθη πλα. Οτε μ συνήθεις μεθόδους. Εναι κάτι λλο..  Κι χει ν κάν μόνον μμς, σν τομα κι χι σν μέλη μίας μάδος. χι κόμη τολάχιστον! 

Δν θ σηκωθ κάποιοςς γι ν σταθ στ πλάι μας! Μόνοι μας θ παλέψουμε γι τς δέες μας, γι τ πιστεύω μας κα γι τνειρά μας!
Μόνοι μας θ
βγομε μπρός! Μόνοι μας!
Μόνοι μας θ
γωνισθομε γι ν ξαναστήσουμε τν τόπο μας στ πόδια του!
Κα
μόνοι μας θ τ κερδίσουμε!
Κάποιοι
λλοι, λο κα λιγότεροι κάθε φορά,  θ παρακολουθον μέτοχοι, φοβισμένοι, φωνοι!
Δ
ν θ κουνήσουν οτε τ δακτυλάκι τους! σως κόμη ν σταθον κι πέναντι!
Κα
δν χει καμμίαν σημασία ἐὰν ατο πο θ βλέπουν εναι ο πολλο ο λίγοι! Καμμίαν πολύτως!
Σημασία
χει ν ξέρουμε πς κάθε νας πμς εναι να καρφί, μία πρόκα, να παλούκι στ μάτι το συστήματος!!! Κι καθες ξ μν εναι μία νίκητος δύναμις!

λλά τί πρέπει νά λλάξουμε; 
ταν λέμε πώς πρέπει νά λλάξουν τά πάντα, ναφερόμαστε μόνον σέ ατά πού λοι ολλοι πρέπει νά λλάξουν;
Νά κάνουν ο
λλοι τήν πανάστασιν; Νά πέσουν ολλοι στήν φωτιά καί νά βγάλουν τά κάστανα; Νά δαρθον, νά γδαρθον καί νά φυλακισθον λοι ολλοι γιά νά σωθομε μες καί βολή μας;
Κι
μες τί θά κάνουμε; Θά λλάξουμε τήν πιλογή το κόμματος πού ψηφίζουμε κι λα θά εναι μία χαρά;
μες, σάν τομα, σάν προσωπικότητες τί θά κάνουμε; Θά συνεχίσουμε τσι; Δίχως καμμίαν λλαγή μέσα μας; Μίαν τόση δά; σα γιά νά νοίξουμε τό πτικό μας πεδίον;

Εμαστε δυσσες κι χουμε μπρός μας Κύκλωπες!
Δεκάδες χιλιάδες πελωρίους Κύκλωπες!
Κι α
τος πρέπει ν τος τσακίσουμε!
νας τόσο δά  δυσσεύς πέναντι σέ μίαν ντουζίνα τεραστίων Κυκλώπων;
Γιατί
δυσσεύς τά κατάφερε μως καί δέν θά τά καταφέρω γώ;
γ θ τ καταφέρω! Θέλω δν θέλω, ντέχω δν ντέχω, μπορ δν μπορ!

Δν μουν ποτ βολεμένη. Δν χρωστ σ κανέναν κα δν μ καπέλωσε κάποιος. Δν μπκα ποτ σ μαγαζάκια, σ συντεχνίες, σ μικρ μεγάλα συμφέροντα.
Μόνη μου ἐπάλευα κα
μόνη μου παλεύω.
Γιατί λοιπόν σήμερα νά περιμένω κάτι
πό κάποιον;
Ο
σύντροφοί μου εναι δη ρθιοι! Παλεύουν!
λλος κλωτσ, λλος φωνάζει, λλος πολεμ… Εναι ξω, κε κα μάχονται! Κα δν εναι στατικοί! Κάθε μέρα γίνονται κα καλλίτεροι, δυνατότεροι, ποτελεσματικότεροι!
σοι ταν ν πολεμήσουν χουν ξεκινήσει πρ πολλο! Τ κάνουν! Δν περιμένουν νλλάξ κάτι! Τλλάζουν μόνοι τους! λλάζουν κι ατοί! Ξανὰ εὑρίσκουν τν Φύσιν τους! 

Εναι βαρύ! Δύσκολο! Μοναχικό! λλ εναι πιλογή!
Δ
ν γίνεται ν περιμένω νλλάξ κάτι. Οτε ν χαϊδεύω ατιά! Οτε ν παρακαλ! Κουράστηκα τόσους αἰῶνες ν παρακαλ! Θέλω π τέλους ν σταθρθια! Τ δικαιομαι! Κα θ τ κάνω!

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Θυμήθηκα, τότε μ τν Καμίνη, πο μία κοπέλλα πγε κι γραψε κάποια συνθήματα στν πλατεία Κλαυθμνος. Δν τν μπόδισε οτε στυνομία οτε Δμος. Τν μπόδισε, τολάχιστον προσεπάθησε ν τ κάν, κάποιος περαστικός. Ατς φοβήθηκε ν μ χαλάσ εκόνα τς πλατείας περισσότερο. Λέτε λοιπόν ατός νά πολογίζεται; Λέτε νά μπορέσ; Λέτε νά χρειάζεται κι ατός στοργή, γαπολες, καρδολες καί τρυφερότητα; Πμε καλά;

Υ.Γ.2. Δν εναι περίπατος ατ πο ξεκινήσαμε. Οτε μία σήμαντος περιπέτεια. Οτε θπανέλθουν τ δεδομένα πο γνωρίζαμε!  Δν γίνεται πλέον! ντίστροφος μέτρησις ξεκίνησε. θ εμαστε χι κε! Κα δν μς κάνει κανες πλάκα! 

ντιγραφ τοποσπάσματος γι τ λόγια το Γέρου μας π Καρδαμς  λείας κα φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply