Αρχές της δεκαετίας τού ’50.

Πρώτος μαθητής στήν τάξη μου στό δημοτικό.

Μέ το κατηχητικό σχολείο (σχεδόν) υποχρεωτικό.

Μέ τά (εβραίικα) θρησκευτικά επικουρούμενα από το Χόλλυγουντ, το “χιτώνα”, το “Μπέν Χούρ” να μας ανυψώνουν πνευματικά. Μέ τίς δήθεν ιστορικές τεκμηριώσεις τών προπαγανδιστών τής Σιών, δεύτερης, μετά την Ελλάδα πατρίδας μας ( ή μήπως πρώτης;;;)

Μέ τη στολή τής εκκλησίας (παπαδάκι) στόν επιτάφιο.

Μέ το “πιστεύω” υποχρεωτικό από τη συγκατοικούσα γιαγιά πρίν τον ύπνο το βράδυ.

Μέ το “πάτερ ημών” υποχρεωτική πρωινή προσευχή στο σχολείο.

Με τίς νηστείες, τίς κοινωνίες, τα αντίδωρα, ( αλήθεια, πώς κατάφερα κι απέφυγα την “ιερά” εξομολόγηση !!..)

Μέ γελοία ρητά καί παραινέσεις γύρω από το ( αποκλειστικά καί μόνον το Σάββατο ) λούσιμο, ως καί το κόψιμο τών νυχιών από τη συχωρεμένη τη μάνα μου τού στύλ .

Τετάρτη καί Παρασκευή

τά νύχια σου μην κόψεις

τήν Κυριακή να μή λουστείς

άν θέλεις να προκόψεις !!..

Ο πατέρας μου, Επαμεινώνδας, τάβλεπε αυτά χωρίς να λέη τίποτα. Ιδεολόγος κομμουνιστής, πότε πότε διακριτικά επανελάμβανε τά λόγια τού Μάρξ ” η θρησκεία είναι το όπιο τών λαών “

Μιά φορά με τό φίλο του  Αγαμέμνονα “τόλμησαν” να θέσουν υπό αμφισβήτηση τίς θέσεις μου γύρω από τούς εβραίους προφήτες καί κριτές πού μάθαινα στήν τετάρτη δημοτικού. Δέχτηκαν τέτοια μου αντεπίθεση, συνεπικουρούμενη από τη γιαγιά ” καλά σάς τα λέει το παιδί, αχαίρευτοι ” πού το βούλωσαν.

Νίκησα. Ο περιούσιος λαός, μέσα στόν οποίο έβλεπα τον εαυτό μου εντεταγμένο, επιβλήθηκε. Σιωπή καί σέβας από τούς άθεους αμφισβητίες.

Όμως…

Όμως κάτι συνέβαινε τότε, στήν Αθήνα τού 1950, πού δέν μπορούσα να εξηγήσω.

Μόλις ο πατέρας μου, Επαμεινώνδας θύμωνε, κι αυτό δέν ήτανε καθόλου σπάνιο, τά πράγματα άλλαζαν…άρχιζε να βρίζει ” τα θεία ” Απευθυνόμενος σε όσους τόν νευρίαζαν, υπαλλήλους, συνεργάτες, μέλη της οικογένειας ακόμα,

Γαμώ τήν κοινωνία σου

Γαμώ το καντήλι σου

Γαμώ το σταυρό σου

έβγαιναν αδίστακτα από το στόμα του.

Καί το χειρότερο, η γιαγιά, η σύμμαχός μου, τό βούλωνε. Άντε το πολύ πολύ καμμιά φορά, σπάνια, σιγομουρμούριζε μέσα από τα δόντια της, ” Μά τι λές βρέ παιδάκι μου, άντε σταμάτα τώρα “. Οπότε ο Επαμεινώνδας, έξαλλος τής απαντούσε, ” κοίτα τη δουλειά σου, Μαμάκα, μή γαμήσω το εικονοστάσι καί το καντήλι πού ανάβεις κάθε βράδυ μές το σπίτι μου “

Άναυδος έβλεπα τη γιαγιά να αποχωρεί αμίλητη από το δωμάτιο.

Ευτυχώς, δέν αισθανόμουνα μίσος για τον πατέρα μου γι αυτή του τή συμπεριφορά.

Μόνο τεράστια απορία, πελώρια ερωτηματικά. Ντροπή γιά λογαριασμό του.

” Νά φταίει ο Μάρξ ” αναρωτιόμουνα

Όμως παρόμοια δρώμενα δέν έλειπαν από την καθημερινή ζωή τής Αθήνας, τής Ελλάδας.

Έφτανε να προσβάλης, άς πούμε, έναν ταξιτζή, αυθόρμητα απαντούσε,

Μά τί λές βρέ μαλάκα, γαμώ το Χριστό σου

ή έναν χασάπη, ή έναν μανάβη, βιοπαλαιστές της καθημερινής ζωής.

Γαμώ την Παναγία σου

Γαμώ τη βαγγελίστρα σου

Γαμώ την πίστη σου

ήτανε λόγια πού ακούγονταν κι ακόμα ακούγονται απανταχού της Ελλάδος, από αμόρφωτους ή μορφωμένους, από πλούσιους ή φτωχούς, από αξιοπρεπείς ή αλήτες Έλληνες, όταν κάτι τούς κτυπά στά νεύρα, όταν ο θυμός ξεχειλίζει, όταν επίκειται χειροδικία, ίσως μιά βαλβίδα πός αποφυγήν αυτής της τελευταίας. Άλλες φορές πάλι ο στόχος ήτανε πιό συγκεκριμένοι θρησκευτικο – τελετουργικο – δογματικοί  χλευασμοί – υποβιβασμοί τού στύλ

Γαμώ τα δώδεκα ευαγγέλια

Γαμώ την κολυμπήθρα σου

Γαμώ τον άγιο Κωσταντίνο

Γαμώ τον άγιο Πέτρο σου

 μερικές φορές περίεργα πρωτότυποι όπως

Παπά, γαμώ τα ράσα σου

Γαμώ το καλυμαύχι σου

Γαμώ την αδερφή τού δεσπότη

κι άλλες φορές ευρηματικά έξυπνοι όπως

Γαμώ το γαιδούρι πούφερε το Χριστό καί τα βάγια σας.

 

Όσο περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποιούσα ότι αυτή η ιδιαιτερότητα τού Έλληνα νά υβρίζη ” τα θεία ” αρχίζοντας από τον ίδιο το Χριστό καί φτάνοντας μέχρι τού τελευταίους παππάδες, εκπροσώπους του στη γή, καί τα χριστιανικά τους σύμβολα, δέν απαντάται πουθενά σέ καμμία ανα την υφήλιο, Καθολική, Ορθόδοξη, Προτεσταντική, Λουθεριανή, Ευαγγελική κλπ. κοινότητα. Μικρο-ακρότητες  μόνον τού στύλ ” porca madonna ” ( γουρουνοπαναγία ) από τούς γείτονές μας Ιταλούς, όμως καμμία χρήση τού ρήματος γαμώ, όχι βέβαια στη σημασία τού έρχομαι εις γάμον, αλλά αντιθέτως στήν τόσο θυμοειδή του χρήση καί έννοια τού βιάζω – επιβάλλομαι διά της βίας – εξουσιάζω – καθυποτάσσω – διεμβολίζω ακουσίως = εξευτελίζω – ατιμάζω – μειώνω – ταπεινώνω τό θύμα.

Γιατί ;

Γιατί ο ” χριστανός ” Έλληνας στρέφεται κατά τής ίδιας του της θρησκείας, κατά τών θεών – αγίων –  ιερέων – συμβόλων πού πιστεύει καί ασπάζεται όταν σκύβει καί φιλάει τις ” ιερές ” εικόνες ? Γιατί λίγες στιγμές μετά, αυτά τά ίδια πού πιστεύει, σέβεται καί προσκυνά, τά γαμεί;

Τί φταίει;
Ποιός ψυχαναλυτής μπορεί να δώση την απάντηση;

Άραγε ο Εβραίος Φρόυντ ήτανε γνώστης αυτής της συμπεριφοράς τών Ελλήνων;

Γιατί η γιαγιά  μου Χριστοφίλη, αλλά καί κάθε γιαγιά χριστιανοθρησκευόμενη ” το βουλώνει ” όταν  ο Νεοέλλληνας μαινόμενος αρχίζει να κατεβάζη καντήλια;

Από πού καί πότε κρατάει τή σκούφια της αυτή η παράδοξη συνήθεια;

Γιατί πολιτεία τε καί εκκλησία παρά τίς παραινέσεις ” μή υβρίζετε τά θεία ” καί την ποινική δίωξη πού προβλέπεται κατά τών υβριστών αδυνατούν να εξαλείψουν το φαινόμενο;

Τί είδους μνημοσύνη, τί είδους συμπλέγματα τρέφουν αυτό το νεοελληνικό ξέσπασμα;

Γιατί πουθενά, σέ καμμία αρχαιοελληνική επιγραφή δέν αναφέρεται κάποια ανάλογη  προσβλητική συμπεριφορά πρός το Ελληνικό δωδεκάθεο;

 

Θαρρώ πώς η απάντηση είναι απλή, πολύ απλή.

Τήν ανακάλυψα ( δυστυχώς ) σέ πολύ προχωρημένη ηλικία.

‘Οταν πρωτοδιάβασα γιά τούς διωγμούς, κατατρεγμούς, βασανιστήρια, διαπομπεύσεις, εξευτελισμούς, σφαγές, ανασκολοπισμούς, σταυρώσεις, λιθοβολισμούς κλπ. ασύλληπτες γιά τη φαντασία ακρότητες πού διέπραξαν οι χριστιανοί αυτοκράτορες, στρατηγοί, επίσκοποι – δήμιοι  καί ο ακολουθών αυτούς έξαλλος χριστιανικός όχλος κατά τών Ελλήνων από το 324μΧ  μέχρι τον έννατο μΧ αιώνα.

Όταν διάβασα με ανατριχίλα γιά το κάψιμο τού 99% τών συγγραμάτων της εθνικής Ελληνικής κληρονομιάς, γιά την ολοσχερή εκ θεμελίων κατεδάφιση τών αρχαιοελληνικών ναών καί μνημείιων από σχιζοφρενείς επισκόπους καί εν παραληρήματι τελούντα καί εκτελούντα τις εγκληματικές τους προσταγές όχλο…

…κατάλαβα…

ναί, κατάλαβα τί ήτανε αυτό το κλίκ στή χειροβομβίδα…

Δέν ήτανε μόνο η απασφάλιση, το τράβηγμα της περόνης.

Πού ξεκίνησε πρίν 17 ολόκληρους αιώνες.

Μέ συμπλέγματα καί αναπόφευκτα γαμοσταυρίδια.

17 αιώνες τώρα ο Έλληνας προσ-τάζεται, δια-τάζεται, επι-τάσσεται…

αλλά δέν υπο-τάσσεται ! Ούτε απο-τάσσεται τον πατρώο πολιτισμό.

Ναί, κύριε Φρόυντ, άν θέλεις να κάνης σωστή μελέτη καί διατριβή γύρω από το υποσυνείδητο, χρησιμοποίησε για παράδειγμα τόν Έλληνα. Γαμεί, 17 αιώνες τώρα, τούς δήμιους – βασανιστές του, το θεό τους, τούς αγίους τους, τα σύμβολά τους, εξευτελίζοντας την ίδια την παρουσία τους στόν Ελληνικό χώρο με τόν ιδιαίτερα θαυμαστό – πρωτότυπο τρόπο της δήθεν αφέλειας να φιλάη το χέρι τού παππά – και ύστερα να τού γαμεί τά ράσα, ή να φιλάει τό εικόνισμα τής παναγίας την Κυριακή το πρωί στη λειτουργία καί, δυό ώρες μετά, όταν χάνει στό τάβλι στό καφενείο, να τη γαμεί, δημοσίως παρουσία καί υπό τα μειδιάματα τών  θαμώνων.

Μόνο πού, κύριε Φρόυντ, αυτό πού εσύ νόμισες ότι ανακάλυψες, το είχε ανακαλύψει ο ιερός Σωκράτης πρίν 2.400 χρόνια καί το είχε ονομάσει μνημοσύνη.

Αυτή η μνημοσύνη έθρεψε τό μένος, το ξέσπασμα, το ” δέν πάει άλλο ” τού Έλληνα.

Τού Έλληνα, πού με μόνο το 1% σωσμένο από την πολιτιστική του κληρονομιά δέν έπαψε ποτέ να είναι υπερήφανος γιά τον 100άκις παππού του ‘Ομηρο, τον 90άκις παππού του Ηράκλειτο τούς 80άκις παππούδες του Σωκράτη, Πλάτωνα Δημόκριτο, Αριστοτέλη. Πού δεν έπαψε ποτέ να ανατρέχει σ αυτούς γιά οξυγόνο ύπαρξης καί επανένταξης στή φυσική θεϊκή του υπόσταση.

Όλα αυτά τα χρόνια γαμούσε τούς αυτουργούς τού πολιτισμικού του θανάτου, καθώς καί τά είδωλα καί εμβλήματά τους. Τώρα δεν τούς στέργει ούτε ένα απαξιωτικό βλέμμα από κεί ψηλά πού ξανα ανέβηκε. Τού αρκεί να τούς παραπέμψει στον Ευριπίδη ( διά στόματος θεού Διονύσου – Βάκχαι )

« Κούφα γάρ δαπάνα νομίζειν ισχύν τόδ έχειν, ότι ποτ’ άρα

τό δαιμόνιον τό τ’ εν χρόνω μακρώ νόμιμον αεί φύσει τε πεφυκός »

πού σημαίνει

« Τί κούφια ματαιοδοξία ν αποκαλύψεις την ουσία ( τού θείου )

αφού τό θείον αναφέρεται στο χρόνο τον αιώνιο καί μές τη φύση φυτευμένο

κρύβεται το μυστικό του »

 

Ζείρων ( Βασίλης Κούβαρος ) από Μαδαγασκάρη. 

φωτογραφία