Περὶ τῆς Ἁλώσεως!

Πάλι μὲ χρόνια καὶ καιρούς … πάλι δική μας θά ‘ναι.

Ἡ «ΠΟΛΙΣ» θὰ εἶναι δική μας ὅταν ξυπνήσῃ ὁ Μαρμαρωμένος «ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ».
Ὁ Πολίτης θὰ εἶναι Ἐ-λεύθερος καὶ Ε-ὐδαίμων στὴν Πλατωνικὴ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ὅταν ἡ Φλόγα τῆς Ζωῆς σμίξῃ μὲ τὴν Φλόγα τῆς Γνώσεως καὶ δώσουν πάλι σάρκα καὶ ὀστᾶ στὸν Παλαιὸ Λόγο τοῦ Ἀγαθοῦ καὶ τοῦ Καλοῦ, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν Σύγχρονο Λόγο τῆς Δυνάμεως χωρὶς Ἠθική.

Ὁ πολίτης χρειάζεται ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ νὰ ΕΠΙΒΙΩΣῌ, ἀλλὰ χρειάζεται Ἠθικὲς Ἀρχὲς γιὰ νὰ ΖΗΣῌ καὶ νὰ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣῌ  ἕνα Οἰκοδόμημα ἄξιο νὰ στεγάσῃ τὰ παιδιά του καὶ τὰ δικά τους παιδιά.

Ὅταν ὁ Κόσμος γύρω σου καταῤῥέῃ, ἡ ἐπιστροφὴ στὴν Παράδοσι καὶ τὶς φυλετικὲς καὶ Ἐθνικὲς ῥίζες εἶναι τὸ μόνο ἀσφαλὲς καταφύγιο.
Ὅταν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔγραφαν Φιλοσοφία, δὲν τὸ ἔκαναν γιὰ νὰ ἀφήσουν παρακαταθήκη στὶς ἑπόμενες γενιές, ἀλλὰ ἁπλᾶ κατέγραφαν τὴν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ τους.
Δὲν ἀρκεῖ νὰ παπαγαλίζουμε τὸ ΤΙ ἔγραψαν οἱ Μεγάλοι Ἕλληνες.
Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε ὅπως αὐτοὶ ποὺ Μεγαλούργησαν…

Ὅταν μέτρο Ἀξίας δὲν θὰ ἀποτελῇ ὁ ἀριθμὸς κατοχῆς οἰκονομικῶν μονάδων μετρήσεως ὅπως τὸ Νόμισμα, ἀλλὰ ἡ ὕπαρξις πολυπληθῶν καὶ διαφορετικῶν Ἀρετῶν.

Ὅταν δὲ θὰ ἔχῃ ἀξία τὸ «πόσα ἔχεις» ἀλλὰ τὸ μὲ πόσο σεβασμό  θὰ συμπεριφέρεσαι στὸν διπλανό σου, κυρίως στὸν ἀσθενέστερό σου.

Ὅταν θὰ ἔχῃς  τὴν Παιδεία νὰ διαφεντεύῃς τὸ μέλλον σου καὶ δὲν θὰ ἐκχωρῇς τὰ δικαιώματα τοῦ Αὔριο τῶν παιδιῶν σοῦ σὲ δημαγωγοὺς ποὺ πλουτίζουν ἀπὸ τὸ αἷμα καὶ τὸν ἱδρῶτα σου, κατηγορῶντας σὲ μετὰ γιὰ συνένοχο ἐπειδὴ σοῦ ἔδωσαν ΔΟΥΛΕΙΑ (καὶ ὄχι ΕΡΓΑΣΙΑ), πετῶντας σου ἕνα ξεροκόμματο ἀπὸ τὰ κλεμμένα.

Ὅταν οἱ μαννᾶδες θὰ φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ μὲ σκοπὸ νὰ δημιουργήσουν ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ μὲ ΑΡΧΕΣ καὶ ΟΡΑΜΑ γιὰ τὸ Μέλλον, καὶ ὄχι γιὰ νὰ παίρνουν τὰ ἐπιδόματα τῆς ἀνυπάνδρου μητρὸς ἀπὸ τὸ κράτος καὶ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν «γηροκόμους» ὅταν γεράσουν.

Ὅταν τὰ παιδιὰ θὰ ξέρουν νὰ μιλοῦν μὲ σεβασμὸ στοὺς μεγαλυτέρους τους, σεβασμὸ τὸν ὁποῖο οἱ μεγαλύτεροι θὰ ΕΜΠΝΕΟΥΝ καὶ δὲ θὰ ἀπαιτοῦν.

Ὅταν τὸ Ἀγαθὸ θὰ ἐπικρατῇ τοῦ Κακοῦ…
Τότε ἡ «ΠΟΛΙΣ» θὰ εἶναι δική μας καὶ ἐμεῖς θὰ ἤμαστε ΠΟΛΙΤΕΣ.
Μέχρι τότε εἴμαστε ἁπλῶς κάτοικοι…

Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

Δὲν ἀσχολήθηκα ἐχθὲς διόλου μὲ τὰ τῆς ἁλώσεως. 
Γιατί νά τό κάνω; 
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ὅσα χάσαμε,  τὰ χάσαμε μόνοι μας! Τὰ παραδόσαμε! 
Γιατί κλαιγόμαστε;
Ναί, στὴν Πόλιν ἔγινε μάχη. Κι ἀλλοῦ ἔγιναν μᾶχες. Καὶ πάντα ἐγίνοντο μᾶχες…
Ἀλλὰ οἱ μᾶχες ἐγίνοντο ἀπὸ κάτι ῥομαντικούς, λιγοστούς, ἀνοήτους, κατὰ πῶς ἀπέδειξε ἡ ἱστορία…
Ἥρωες τοὺς λέμε κάπου κάπου…
Διότι οἱ προδότες καὶ τότε ἦσαν μέσα στὴν πόλιν… Ἦταν στὰ μοναστήρια, περισσότεροι ἀπὸ 100.000 (κατ  ἄλλους 400.000) τότε, ἀποφεύγοντας τὴν στράτευσιν καὶ προπαγανδίζοντας ὑπὲρ τοῦ τουρκικοῦ σαρικίου καὶ κατὰ τῆς φραγκολεβαντίνικης τιάρας. 
Ἀπό ποῦ λοιπόν εἰσῆλθε ὁ ἐχθρός; Ἀπό ἔξω ἤ ἀπό μέσα; Καί γιατί συζητᾶμε γιά Ἅλωσιν κι ὄχι γιά Παράδοσιν; 

Σήμερα, κατ’ ἀντιστοιχίαν, μποροῦμε νὰ δοῦμε μίαν ἀπόλυτον ἅλωσιν! 
Αὑτὴν τὴν φορὰ δὲν ὑπάρχουν ὀχυρά, πολεμίστρες καὶ πανοπλίες. Οὔτε Παλαιολόγοι ὑπάρχουν…
Κάτι παλαβοί, γραφικοί, ἀνόητοι πασκίζουν μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ ἀποδείξουν πὼς ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια ἰστορία.
Πὼς ἡ ἅλωσις ἐκ νέουν θὰ συμβῇ ἐκ τῶν ἔσω….
Μόνον ποὺ ὑπάρχει μία πάρα πολὺ μεγάλη διαφορὰ τοῦ τότε μὲ τὰ τοῦ τώρα.
Τότε ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς κοινωνίας ἐπολέμησε μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια τὴν Ἀναγέννησιν τῶν Ἑλλήνων. (Πλήθων.)
Καὶ ἐνίκησε!
Ἐνίκησε διότι ἡ ἀντίστασις ἦταν τοπική, μονομερής, ὅλη ἡ Εὐρώπη κοιμόταν βαθειὰ μέσα στὸν μεσαίωνά της.
Σήμερα ὅμως ὅλος ὁ πλανήτης, καὶ φυσικὰ ἡ Εὐρώπη, ἀναγεννᾶται πραγματικῶς!
Ἀνακαλύπτει τὴν Ἑλληνικότητά του καὶ τὴν πραγματική του δύναμιν!
Ὁ ἴδιος ἐχθρὸς τότε καὶ τώρα…
Φοροῦσε σαρίκι, φορᾶ γραβάτα… Ἄλλαξε δῆλα δὴ τὸ σημεῖον ποὺ ἐτοποθέτησε τὴν δέστρα του… 
Τότε ἐπεκράτησαν ἐπὶ τῶν λιγοστῶν οἱ πολλοί, οἱ βάρβαροι, τὰ κτήνη…
Τώρα, ἄν κι ἐπίσης λιγοστοί, τὰ δεδομένα εἶναι διαφορετικά!
Τώρα ἔχουμε σπείρει σπόρο! Κι αὐτὸς ἔχει ῥιζώσει! Κι ὅπου νὰ ‘ναι καρπίζει… Κι αὐτὸ ἀγαπητοί μου δὲν νικιέται!

Τότε ἔκαψαν ἀκόμη καὶ τὸν σπόρο!
Τώρα ὁ σπόρος εἶναι ζωντανός, βλασταίνει, ἀναπτύσσεται….

Ἀλλά…Ἐμεῖς; 

Τί κάνουμε ἐμεῖς;
Μήπως ἐπίσης τώρα κλεινόμαστε στά ἀντίστοιχα μοναστήρια, (καναπέδες τὰ λέν, Μύκονο τὰ λέν, βόλεμα τὰ λέν) προσευχόμενοι στούς ἁγίους καί τούς ὁσίους νά μᾶς λυπηθοῦν; 
Μήπως ὁμοίως κι ἐμεῖς, ὅπως τόσοι καὶ τόσοι ἄλλοι προσκυνημένοι τότε, πράττουμε τά ὅμοια;
Ἐλπίζουμε σέ τί; Σέ θείαν παρέμβασιν; Καί πότε μᾶς ἔφθασε ἡ θεία παρέμβασις γιά νά φθάσῃ καί τώρα;
Πότε, ὅταν δέν κουνήσαμε τό δακτυλάκι μας, ἔβαλε τό χέρι της ἡ κάθε Ἀθηνᾶ ἤ ἡ κάθε Παναγιά;
Ἀγαπητοί μου συμπατρῶτες, καλημέρα σας!
Δὲν ζητῶ ἀπὸ κανέναν νὰ «ξυπνήσῃ»! Δὲν μὲ ἀφορᾶ τὸ ἄθλημα αὐτό! 
Ἄλλως τε, ὅσοι ἦταν νὰ ξυπνήσουν, τὸ ἔχουν κάνει πρὸ πολλοῦ…
Ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντα ἐκεῖ, Πολεμιστές, μάχιμοι καὶ τελικῶς νικητές!
Ἐτούτη ἡ Ἅλωσις ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀγαπητοί μου εἶναι ἡ τελική!
Κάποιοι Παλαιολόγοι, ὅπως καὶ τότε, μαζὺ μὲ κάποιους Ἰουστινιάνηδες, παρέα μὲ κάτι ἄλλους τρελλούς, εἶναι ἤδη στὶς ἐπάλξεις.
Μόνον ποὺ τώρα ἡ μεγάλη μάχη δὲν δίδεται στὰ τείχη κάποιας πόλεως…
Δίδεται στ τείχη κα στς πολεμίστρες το ΕΓΩ μας!
Αὐτὴ ἡ μάχη, αὐτὸς ὁ πόλεμος, αὐτὴ ἡ τεραστία σύγκρουσις, δὲν γίνεται διότι πρέπει νὰ ἐπικρατήσῃ ὁ καλὸς ἤ ὁ κακός.
Αὐτὰ μᾶς ἐτελείωσαν. Τὰ εἴδαμε, τὰ ξαναείδαμε… Πάπαλα!
Αὐτὴ ἡ σύγκρουσις συμβαίνει διότι πρέπει νὰ βγοῦμε ἐκτὸς ὁρίων! Ἐκτὸς τῶν τετριμμένων!  Ἐκτὸς τῆς πεπατημένης!
Ὅσοι ἐξέλθουν, ἐνίκησαν…
Ἀλλὰ δὲν θὰ τραβήξουν μαζύ τους καὶ ἄλλους!
Ἡ Νίκη αὐτὴ εἶναι μὲν συλλογική, ἀλλὰ ἀφορᾶ σὲ συγκεκριμένον εἶδος. Ἀφορᾷ μόνον στὸ εἶδος τῶν Πολεμιστῶν!
Ποιοί εἶναι αὐτοί;
Μὰ εἴπαμε ἤδη… Οἱ νικητές!

Φιλονόη.  

Υ.Γ. 1.Ὅταν θὰ ξαναγίνουμε αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ γίνουμε, τότε μόνον θὰ ἔχουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή.

Ἔως τότε θὰ ὑπάρχουμε, ὑπὸ ἄλλων ἀρχῶν, τέτοιων ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ὅλο καὶ πιὸ δυσκολοπάτητα μονοπάτια!
Σαφῶς καὶ εἶναι θέμα ἐπιλογῆς…
Μόνον!

Ὅταν θὰ ξανὰ γίνουμε ἄνθρωποι, μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ λογισθοῦμε καὶ ἐλεύθεροι…

Ἀντὶ περαιτέρῳ δικοῦ μου σχολιασμοῦ ἕνα ποιήμα τοῦ Νίκου Λυγεροῦ:

Οι αλλάνθρωποι

Αν τα καταφέρεις άτομο
θα γίνεις συνάνθρωπος
μέσω των ανθρώπων
αλλά για να γίνεις αλλάνθρωπος
ο θάνατος δεν αρκεί
χρειάζεται η γενοκτονία
για να πάρεις θέση
μέσα στην ανθρωπότητα
μα και τον χρόνο.
Δεν είναι εύκολο να είσαι ο άλλος
εκτός αν ήσουν τέρας,
αλλιώς πρέπει να το παλέψεις
για να γίνεις δίκαιος.

Νίκος Λυγερός

Υ.Γ.2. Καλημέρα μας.

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply