Εἶναι ἀπὸ ἐπιλογὴ νὰ παραμένῃς ἔξω ἀπὸ τὰ συνήθη!
Νὰ μὴν ἐμπίπτῃς στὴν κατηγορία ἐκείνην ποὺ ὅλοι σχεδὸν πράττουν τὰ ὅμοια!
Νὰ μὴ κλέψῃς, νὰ μὴ πῇς ψέμματα, νὰ μὴν ἐξαπατήσῃς!

Ὅλοι μας κατὰ καιροὺς ἔχουμε ὑποπέσει σὲ κάποιαν παγίδα. 
Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι εἶτε τυχαῖον εἶτε συνειδητόν.
Κι ὅταν εἶναι τυχαῖον, δῆλα δὴ κάτι ἔκτακτον, ἀλλὰ δὲν γίνεται στάσις ζωῆς, ναί, εἶναι ἀμελητέον, ὄχι ὅμως καὶ κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀγνοοῦμε.
Τὸ ἀντίθετον φυσικὰ συμβαίνει ὅταν εἶναι στάσις ζωῆς. Δὲν συζητᾶμε γιὰ ἐθισμούς!

Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ὑπηρετῇς, μὲ κάθε τίμημα, τὴν ἀλήθεια, τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἠθικόν. 
Μὲ κάθε τίμημα ὅμως! 
Διότι συνήθως ἀναλογιζόμενοι τὰ τιμήματα, ὑπεκφεύγουμε καὶ τὴν …πατᾶμε!
Καὶ εἶναι πράγματι πολὺ μεγάλο θέμα νὰ κοιμᾶσαι τὶς νύκτες μὲ τὴν συνείδησίν σου πεντακάθαρη!
Πιστεύω πὼς εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ πέρας τῶν ἀνθρωπίνων θέσεων ἐπὶ τοῦ πλανήτου! 
Ἀλλὰ ἰδίως ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ πέρας τῆς ζωῆς κι ὄχι τῆς ὑπάρξεως.  

Ναί, ἔχω ζηλεύσει, πρόσκαιρα, κι ἐγὼ τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων.
Ἔχω μπεῖ στὸν πειρασμὸ νὰ ἁπλώσω τὸ χέρι μου καὶ νὰ τὰ πάρω, τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν μὲ βλέπουν. 
Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔχω κάνει! Κι αὐτὸ εἶναι ἐπιλογή!
Ὄχι ἀπὸ φόβο μήπως καὶ μὲ δοῦν. Ἀπὸ καθαρὴ ξεκάθαρο ἐπιλογή!
Ἄλλως τε, ἐγὼ θὰ μὲ εἶχα δεῖ… Ὑπάρχει άξιοπιστότερος μάρτυς ἀπό αὐτόν; 

Ναί, ἔχω πολλὲς φορὲς σκεφθεῖ νὰ διασκίσω ἀνάποδα ἕναν μονόδρομον, τὴν ὤρα ποὺ δὲν μὲ βλέπουν. 
Νὰ σταματήσω στὴν εἴσοδο μίας πυλωτῆς. 
Ἤ νὰ πατήσω περισσότερο τὸ ποδόνακτρον καὶ νὰ παραβιάσω τὸ ὅριον ταχύτητος. 
Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκανα. 
Βλέπετε, μία ἀρχὴ μὲ σταματᾶ.
Ἄν καὶ διαφωνῶ μὲ πάρα πολλοὺς νόμους αὐτοῦ τοῦ Ἑλλαδοξεφτιλιστᾶν, ἐφ’ ὅσον ἔχω ἀποφασίσει νὰ ζῶ ἐδῶ, θὰ τοὺς σέβομαι. Δὲν θὰ τοὺς καταπατῶ. 
Διαφορετικῶς ἄς ζοῦσα στὴν Ζιμπάμπουε.. Ἤ στὸ Καφριστάν… Ἤ τέλος πάντων κάπου ποὺ αὐτὸς ὁ νόμος δὲν ὑφίσταται.
Ἐφ’ ὅσον ἐπιλέγω νὰ διαβιῶ σὲ χώρα ποὺ διαθέτει τύποις κάποιους νόμους, γιὰ ὅσο ἀκόμη, ἐγὼ ὀφείλω νὰ τοὺς σέβομαι καὶ νὰ τοὺς προασπίζομαι.
Καὶ δὲν ἔχω ἀποτρέψει τὸν ἐαυτόν μου ἀπὸ τὴν παραβίασιν τῶν ὀρίων διότι κάποιος φόβος μὲ ἐκράτησε. Ὄχι!
Εἶναι μόνον ἀπὸ ἐπιλογή! 

Ναί, ἔχω ἀρκετὲς φορὲς μπεῖ στὸν πειρασμὸ νὰ κάνω μίαν ἀπάτη. 
Ἤ μίαν «ἄλλου εἴδους» συναλλαγήν.
Ἤ τέλος πάντων νὰ «δῶ» μὲ ἄλλα μάτια κάθε ἀρσενικὸ γύρω μου καὶ νὰ «κοροϊδεύσω» τὸν σύντροφό μου. 
Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔχω κάνει. 
Καὶ οὔτε θὰ τὸ κάνω. 
Διότι ἀπὸ ἐπιλογὴ ἔχω κρατήσει συγκεκριμένη στάσιν ζωῆς. Καὶ σὲ αὐτὴν δὲν χωρᾶ ἡ ἀπάτη!

Ναί, ἔχω μπεῖ πολλὲς φορὲς στὸν πειρασμὸ νὰ πῶ ψέμματα. 
Νὰ ἀδικήσω. 
Νὰ στηρίξω σὲ μίαν ἀντιδικίαν αὐτὸν ποὺ συμπαθῶ περισσότερο.
Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔχω κάνει. 
Καὶ οὔτε θὰ τὸ κάνω. 
Διότι ἀπὸ ἐπιλογὴ ἔχω ἀποφασίσει νὰ παραμένω δικαία.

Ναί, ἔχω ἀρκετὲς φορὲς σκεφθεῖ μὲ τὸν τρόπο ποὺ σκέπτονται πολλοὶ ἄλλοι γύρω μου. 
Ἀλλὰ δὲν ἐφαρμόζω τίποτα ἀπὸ ὅσα ὥς «πειρασμοί» εἰσβάλλουν στὴν σκέψιν μου. 
Ἐπιλέγω νὰ κρατῶ τὶς δικές μου ἀρχὲς ἐπάνω ἀπὸ κάθε ἄλλην σκέψιν ἤ ἐπιθυμία ἤ «πειρασμό».  

Εἶναι ὑψηλότατον τὸ τίμημα!
Εἶναι πάρα πολὺ δύσκολον, καθημερινῶς, μὲ τόσους «πειρασμοὺς» γύρω μας, νὰ  παραμένουμε «καθαροί».
Σχεδὸν ἀδύνατον θὰ ἔλεγα!
Ἁλλὰ εἶναι ἐπιλογὴ αὐτό!
Πονᾶ… Κουράζει… Σταματᾶ τὴν ἀνάσα  κάποιες φορές… 
Ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη! Καὶ στὴν ἀνάγκη δὲν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τίποτα. Τὴν ὑπηρετοῦμε! 

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ ἄλλη ἐκδοχή. Αὐτὴ ποὺ ἰσχυρίζεται πὼς ἐφ’ ὅσον ἔχω σκεφθεῖ, ἐφ’ ὅσον ἐπέτρεψα στὴν «παρασπονδία» νὰ εἰσβάλῃ στὴν σκέψιν μου, ναί, οὐσιαστικῶς εἶμαι ἔνοχος. 
Ἴσως μάλιστα, κατὰ μίαν ἔννοιαν, νὰ θεωρεῖται πὼς ἔχω ἤδη πράξει, ἐφ΄ ὅσον ἡ σκέψις προηγεῖται τῆς πράξεως. Συνεπῶς, ἐφ’ ὅσον τὸ σκέφθηκα, ναί, ἴσως θεωρητικῶς, νὰ εἶμαι ἔνοχος. 
Ἀλλὰ μὲ διαχωρίζει κάτι, τόσο δὰ μικρό, ἀπὸ τὸ νὰ εἶμαι ἀπολύτως ἔνοχος. 
Δὲν προεχώρησα στὴν πράξιν.
Καὶ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἐὰν οἱ ἄλλοι προεχώρησαν. 
Μόνον ἡ δική μου θέσις καὶ ἡ δική μου στάσις μετρᾶ.  
Δὲν ζῶ μέσα ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους!
Ζῶ μέσα ἀπὸ ἐμέναν γιὰ ἐμέναν, κι ἐὰν ἐγὼ εἶμαι ὅπως ὀφείλω νὰ εἶμαι, τότε ναί, καὶ οἱ ἄλλοι θὰ δοῦν, δὲν θὰ ἀκούσουν, αὐτὰ ποὺ ἔχω νὰ τοὺς δείξω. Ἀλλὰ ὅλο αὐτὸ συμβαίνει γιὰ ἐμέναν. Ὄχι γιὰ τοὺς ἄλλους!
Ἡ δική μου ἐπιλογὴ μὲ κάνει νὰ εἶμαι αὐτὸ ποὺ εἶμαι κι ὄχι ἡ παρουσία τῶν ἄλλων.  

Ξέρω, δὲν γίνεται νὰ εἶσαι πάντα ὅπως θὰ ἤθελες. Ναί, δὲν γίνεται… 

Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς κάνει νὰ διαχωρίζουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τοὺς κάφρους. 
Κι αὐτό, ἄν καὶ μὲ ὑψηλὸν τίμημα, εἶναι ποὺ μᾶς κάνει νὰ διαφοροποιούμεθα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ἐκλείψῃ!
Διότι, ἄν καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε ἀκόμη ἀπόλυτα, ἡ σημαντικοτέρα μας «ἀποστολή» εἶναι αὐτὴ ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μόνον μὲ τὸ πῶς θὰ ἔχουμε δομήσει τὸ «ΕΓΩ» μας. Ὄχι μὲ αὐτὸ ποὺ θὰ κάνῃ ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος!
Ἐὰν ἐγὼ εἶμαι, τότε καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι!
Ἐὰν ἐγὼ περιμένω ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ εἶναι, τότε δὲν θὰ εἶμαι ποτὲ κάτι ἐγὼ καὶ θὰ ἀναμένω ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ φτιάξουν τὸν κόσμο. Κάτι ποὺ φυσικὰ ἐὰν συμβῇ, δὲν θὰ μὲ περιλαμβάνῃ! Διότι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀσχοληθοῦν σοβαρὰ μὲ τὸ νὰ φτιάξουν τὸν κόσμο, δὲν θὰ ἀσχοληθοῦν διόλου μὲ τὸ νὰ φτιάξουν ἐμέναν. 
Ἐὰν ἐγὼ  λοιπὸν δὲν εἶμαι ὅσα πρέπει νὰ εἶμαι γιὰ ἐμέναν, τότε δὲν θὰ εἶμαι τίποτα καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ τὸν κόσμο. 
Εἶναι τόσο ἁπλὸ καὶ παραλλήλως τόσο περίπλοκο!
Κι εὐτυχῶς, τὰ δυσκολότερα θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὴν ἀνθρωπότητα, εἶναι πάντα ἀπλᾶ… Ἐμεῖς τὰ κάνουμε νὰ φαίνονται δύσκολα!

Φιλονόη.  

Υ.Γ. Ναί, εἶναι ἐπιλογὴ τελικῶς νὰ «ζωγραφίζω» τὸν ἑαυτόν μου, διότι κατὰ βάθος «ζωγραφίζω» τὸν ἄνθρωπο καὶ τελικῶς ὅλον τὸν κόσμο…. 

φωτογραφία