Ἀόρατος πόλεμος… Ὀρατὴ Ἀντίστασις….

Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς στὸ βάθος τόσο τῆς Ἱστορίας, ὅσο καὶ τῆς «Μυθολογίας», εἶχε ἕνα πανίσχυρο ὅπλο. Αὐτὸ κατάφεραν καὶ τοῦ ἐστέρησαν μὲ δόλιο τρόπο, γιὰ αὐτὸ καὶ σήμερα, στὸ μεταίχμιο τῆς Ἱστορίας ποὺ διανύουμε, ὅπου ὁ Ἀόρατος Πόλεμος γίνεται σιγά-σιγά ὁρατός, βλέπουμε τὸ τί συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα.

Ἀπὸ τὶς ἀπαρχές του Χρόνου, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἀκόμη τῆς Δημιουργίας της, ἡ Ἀνθρωπότης ἐγέννησε καὶ τὶς δικλεῖδες ἀσφαλείας ποὺ θὰ Τῆς ἐπέτρεπαν νὰ συνεχίσῃ νὰ Ὑπάρχῃ, τόσο στὸν Χρόνο, ὅσο, κυρίως, στὸν Χῶρο. Καὶ μιᾶς καὶ ἡ Ἀνθρωπότης ἐγεννήθη στὴν μικρὴ χθονοφυσικὴ περιοχὴ ποὺ γνωρίζουμε σὰν «Ἑλλάδα», εἶναι λογικὸ ὅτι καὶ αὐτὲς οἱ δικλεῖδες ἀσφαλείας, χμμμ… κάτι σὰν Ἀόρατοι Φύλακες σὰν νὰ λέμε, ἐγεννήθησαν καὶ αὐτὲς στὴν Ἑλλάδα.

Ὁ Ἀέναος Κύκλος… τὸ Φίδι ποὺ τρώει τὴν οὐρά του… ὁ Οὐροβόρος Ὄφις… Τὸ οἰκειοποιημένο ἀπὸ τὶς «Μαῦρες» ὀργανώσεις Ἑλληνικό, ἄρα Πανανθρώπινο σύμβολο, ἔχει πάρα πολλοὺς ἀποσυμβολισμούς, ὅπως ἄλλωστε κάθε Σύμβολο Δυνάμεως. Ἐξαρτᾶται πάντα ἀπὸ τὴν ὑποκειμενικὴ ματιὰ τοῦ κάθε ἐρευνητοῦ νὰ δώσῃ τὴν ἑρμηνεία ποὺ ταιριάζει στὶς ἤδη πεποιθήσεις του. Άρα μποροῦμε νὰ μιλοῦμε γιὰ Ἀπόλυτη Ἀλήθεια; Σαφῶς καὶ ὄχι, ἄλλωστε καὶ ἐγὼ μέσα ἀπὸ τὸ παρὸν κείμενο μιλῶ ἀπὸ τὴν δική μου, καθαρὰ ὑποκειμενικὴ θέσι, προσπαθῶντας νὰ μιλήσω σὲ κάθε ἕναν σας καθαρὰ ὑποκειμενικά.

Ἀλλά… μὴ ξεχνᾶμε πὼς καὶ ὁ Λύκος, σὰν τοτεμικὸ ζῶο τοῦ Ἀπόλλωνος, θεοῦ τοῦ Φωτός, ἄρα καὶ τῆς Γνώσεως, κινεῖται ὕπουλα … πονηρά … λυκίσια όπως θὰ ἔλεγαν κάποιοι…
Ὅσο ἐμεῖς μιλᾶμε μὲ ἀκατάπαυστα λόγια σὲ συνειδητὸ ἐπίπεδο… ἴσως νὰ ἐπικοινωνοῦμε καὶ μὲ ἄλλους τρόπους. Και πίσω ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα κατασκευάσματα ὅπως μιὰ ὀθόνη ὑπολογιστοῦ, ἕνα πληκτρολόγιο καὶ μιὰ γλῶσσα ἐπικοινωνίας, ὑπάρχουν ἀκόμη κάποια Ἀρχέγονα Ὅπλα.
Ὅπως κάθε ὅπλο ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό του, εἶναι σὲ κοινὴ θέα… ἀλλὰ ὄχι χρήσις. Κάτι σὰν τὸ τόξο τοῦ Ὀδυσσέως… πάρα πολλοὶ οἱ μνηστῆρες ποὺ δοκίμασαν νὰ τὸ τεντώσουν, ἀλλὰ μόνο ὁ Ἀληθὴς βασιλεὺς τῆς Ἰθάκης, μπόρεσε νὰ τὸ κάνῃ. Καὶ ὅταν τὸ ἔκανε… οἱ πρῶτοι ποὺ ἔπεσαν ἀπὸ τὴν χρήσι τοῦ Ὅπλου ἦταν οἱ ἐπίδοξοι μνηστῆρες ποὺ ἤθελαν νὰ τὸ ἰδιοποιηθοῦν γιὰ δική τους, καθαρὰ προσωπικὴ χρήσι, ξεχνῶντας πῶς το Ὅπλο τοῦ Βασιλέως ὑπάρχει γιὰ νὰ προστατεύῃ τὸν Λαό του.
Τέλος πάντως… τὸ ἄρθρο αὐτῆς τῆς ἑβδομάδος μιλᾶ γιὰ ἕνα Πανίσχυρο Ὅπλο ποὺ ἐστέρησαν οἱ ἐπίδοξοι κατακτητὲς ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ στερῶντας του, προσωρινῶς, τὴν Δύναμιν γιὰ Ἀντίστασιν.
Μά… ἀκόμη δὲν καταλάβατε ποιό εἶναι αὐτό;
Γιὰ ῥίξετε μιὰν ματιὰ πιὸ ἐπάνω… ἐλπίζω νὰ εἶναι κατανοητὴ τόσο ἡ γραφὴ ὅσο καὶ ἡ ὀρθογραφία μου καί, κυρίως, τὰ σημεῖα στίξεως καὶ ἡ ἔμμεσος ὑπογράμμισις κάποιων λέξεων.
Ω ναὶ λοιπόν… η Ἑλληνικὴ Γλῶσσα…
Ὄχι τόσο τὸ συνειδητὸ κομμάτι της, ὅσο, κυρίως, τὸ υποσυνείδητο μήνυμα ποὺ περνᾶ στὴν συνείδησι τοῦ ἀναγνώστου της.
Καὶ εἴπαμε… ὅλοι οἱ ἀναγνῶστες μπορεῖ νὰ διαβάζουν, ἀλλὰ μόνον αὐτοὶ ποὺ πρέπει, λαμβάνουν τὸ Μήνυμα.
Ὅπως ἄλλωστε καὶ κάθε ἀντιγραφεὺς μπορεῖ νὰ μιμηθῇ τὸν τρόπο γραφῆς ἑνὸς συγγραφέως, ἀλλὰ μόνον αὐτὸς ποὺ πρέπει μπορεῖ νὰ περάσῃ τὸ Μήνυμα.
Κάτι σὰν τὸ Τόξο τοῦ Ὀδυσσέως ἕνα πρᾶγμα…

Τὶς πρὸ ἄλλες θυμήθηκα (ἀπὸ κάποιο ἄρθρον τῆς Μαρίας μας) τὰ ὀνόματα μερικῶν  ἀπὸ τοὺς μνηστῆρες ποὺ ἐφόνευσε ὁ Ὀδυσσεύς. Ἀλκίνοος, Ἀμφίνομος, Ἀγέλαος καὶ Εὑρύμαχος
Καὶ ἐχαμογέλασα… 
Θυμήθηκα τὸ παρασκήνιον ποὺ ὕφανε ὁ Ὀδυσσεύς, πρὸ κειμένου νὰ φθάσῃ στὸ ποθούμενον ἀποτέλεσμα…
Θυμήθηκα τὴν παρουσία τῆς Ἀθηνᾶς… Τοῦ ….Ἀοράτου Παράγοντος…
Καὶ φυσικὰ τὸ Τέλος….
Καὶ σήμερα ὁ Νικόλας τὰ ξαναφέρνει στὴν ἐπιφάνεια…
Πρὸ ὁλίγου συζητοῦσα μὲ τὸν φίλο Γιάννη γιὰ τοὺς Δουρείους Ἵππους… 
Τὸ πῶς κάποιοι χρησιμοποίησαν ὀδυσσειακὰ κόλπα γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ μᾶς κατατροπώσουν….
Καὶ πάλι ἐχαμογέλασα…
Καὶ μετὰ ἐδιάβασα τὸ κείμενον τοῦ Νικόλα… Καὶ κατάλαβα κάτι λίγο παραπάνω…
Κρατῆστε τὰ ὀνόματα…
Κρατῆστε ἀκόμη καὶ τοὺς Δουρείους Ἵππους, ποὺ ἔχουν εἰσβάλει παντοῦ καὶ μᾶς ἔχουν πιάσει στὸν ὗπνο…
Καὶ θυμηθεῖτε ἕνα μόνον…
Οὐδέποτε θὰ γίνουμε Τρῶες!  δῆλα δὴ τρωτοί!!! Μὰ οὐδέποτε! Γιατί; Διότι στὴν Ἀνάγκη πάντα ἔχουμε τὴν ἱκανότητα καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ δικά μας ὅπλα. Δὲν μᾶς χρειάζονται τὰ σιδηρικὰ τῶν σαπροφύτων. Ἔχουμε καλλίτερα.
Οὐδέποτε θὰ γίνουμε Τρῶες καὶ τρωτοί.
Διότι καὶ ὁ Δούρειος Ἵππος ἀκόμη χρειάζεται ἕναν Ὀδυσσέα του πρὸ κειμένου νὰ γίνῃ τέλεια ἀποτελεσματικός!

Κι ἐμεῖς, ἐκτὸς ἀπὸ Φῶς, ἔχουμε κάτι ἀκόμη… Ἔχουμε καὶ κάτι ἀπὸ Ὀδυσσέα μέσα μας….
Καθῶς καὶ τοὺς …ἀσταθμήτους παράγοντες… Ἤ Ἀοράτους Φύλακες… Ἤ σκέτο τὴν Μάννα Φύσιν μας….
Ὅ,τι θέλετε κρατήσετε…
Σημασία ἔχει πὼς γιὰ νὰ ὑπάρξουν Ἰθᾶκες πρέπει νὰ ὑπάρξουν πρωτίστως Ὀδυσσεῖς…
Καὶ οἱ  Ὀδυσσεῖς ἐξύπνησαν… Εἶναι ἐδῶ….  Ὅπως καὶ οἱ μνηστῆρες… Καὶ περιμένουν τὰ πάντα νὰ (ξανα)συμβοῦν στὴν ὤρα τους…..
Υ.Γ.1. Ὁ Δούρειος Ἵππος προηγήθη τῆς μνηστηροφονίας, καθῶς καὶ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ ἑνὸς ὀφθαλμοῦ τοῦ Πολυφήμου. Εἴμαστε στὴν τύφλωσιν…. Ποιό τό παλούκι; Ποιός ὁ ὀφθαλμός; Ποιός ὁ Κύκλωψ; Ἔχει σημασία; Σημασία ἔχει πὼς σὲ λίγο θὰ τὸν χάσῃ τὸν ἕνα ὀφθαλμό του καὶ θὰ δοθῇ ὁ κατάλληλος χρόνος στὸν Ὀδυσσέα νὰ συνεχίσῃ τὸ ταξείδι του καὶ νὰ φθάσῃ στὴν Ἰθάκη. Κι εὐτυχῶς, σὲ αὐτὸ τὸ ταξείδι οἱ  Ὀδυσσεῖς εἶναι πολλοί…  Δὲν θὰ φθάσῃ μόνος του…  Κοντεύουμε λοιπόν….  Καὶ ἐκεῖ κάπου θὰ περιμένουν οἱ μνηστῆρες…. Ἀλλά δέν ἔμαθαν ἔως τώρα τίποτα καλά, διότι σὲ τίποτα δὲν ὑπῆρξαν δημιουργοί, παρὰ μόνον ἀντιγραφεῖς… Ἔτσι καὶ στὸ τέλος… Ὥς ἀντιγραφεῖς θὰ χαθοῦν.
Υ.Γ.2. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς θὰ νικήσουμε!
Υ.Γ.3 Τελικῶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Προμηθέα, καλὸ εἶναι νὰ μελετοῦμε καὶ τὸν Ὄμηρο κάπου κάπου….
 
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply