Ὁ τίτλος ἀπὸ σχόλιο τῆς Ἀθηναΐδος.
Καί μήπως δέν εἶναι ἐτσι;
Μήπως τελικῶς ἡ Πατρίς δέν εἴμαστε ἐμεῖς;
Οἱ μνῆμες μας;
Ἡ ἱστορία μας;
Τό ἦθος μας;
Οἱ ἀξίες μας;
Τό ὄνειρό μας;
Καί ποῦ βασίζονται ὅλα αὐτά;
Μήπως δέν βασίζονται στήν μνήμη;
Στήν ῥίζα;
Στήν ἀρχή;
Πατρίδα μου Ζεῖς ὅσο σὲ σκέπτομαι, σὲ τιμῶ καὶ σὲ θυμᾶμαι!
Ἐὰν ἐγὼ σὲ ξεχάσω, τότε κι ἐσὺ θὰ σβήσῃς!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Ὄχι βρὲ παιδιά, ὄχι “πατρίδα μου βράζεις (ζεῖς) ὅσο σὲ θυμόμαστε” ἀντὶ τοῦ ὀρθοῦ “πατρίδα μου ζῆς ὅσο σὲ θυμόμαστε”.
Τὶ εἶναι ἡ πατρίδα διὰ νὰ ζεῖ (βράζει); χοχλιός εἰς τὸ καζάνι;
Ζεῖς, ἐκ τοῦ ζέω ποὺ ἐμπεριέχει καὶ τὸ …βράζω.
(Μήπως εἶναι διαρκές;)