Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἕνας τσαλαπετεινός, σχετικὰ μικρός, ἔκανε τσάρκα στὴν αὐλή μας. Τὸ πετεινὸ δὲν μποροῦσε νὰ πετάξῃ καὶ πάσχιζε νὰ ἀποφύγῃ τοὺς πιθανοὺς κινδύνους τρέχοντας, μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις. Τὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς ἔσπευσαν νὰ τὸν μαζέψουν καὶ νὰ τὸν προστατεύσουν. Τοῦ ἔφτιαξαν μία φωλίτσα, ἀπὸ κλούβα, τοῦ ἔβαλαν μέσα τροφὴ καὶ νερὸ καὶ κάθισαν πέριξ νὰ τὸν καμαρώνουν. Ἤθελαν νὰ τοῦ δώσουν χρόνο νὰ μπορέσῃ νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ ἕνα τραῦμα στὰ φτερά του, καὶ μετὰ νὰ τὸν ἀφήσουν ἐλεύθερο.
Κάποιαν στιγμὴ ξεχάστηκαν. Ἔπιασαν τὸ παιχνίδι καὶ δὲν πρόσεξαν πὼς τὸ πετεινὸ ἐξῆλθε τῆς φωλιᾶς του καὶ ἔπιασε πάλι τὴν τρεχάλα. Ὅταν τὸ ἀντελήφθησαν ἦταν ἀργά. Ἕνας τεράστιος γᾶτος τὸ εἶχε ἁρπάξει κι ἔτρεχε μὲ τὸ θήραμά του καρφωμένο στὰ δόντια, πρὸ κειμένου νὰ ἀπολαύσῃ τὸν μεζέ του ἀνενόχλητος.
Τὰ παιδιὰ κυνήγησαν τὸν γᾶτο, ἀλλὰ ἀδίκως. Ὅταν ὁ γᾶτος, μετὰ ἀπὸ τὸ κυνήγι τῶν παιδιῶν, τὸν ἐγκατέλειψε ὁ τσαλαπετεινὸς ἦταν ἤδη νεκρός. Τὰ παιδιὰ ἔπιασαν τὸν θρῆνο. Πῶς νά τούς ἐξηγήσῃς πώς γᾶτος καί τσαλαπετεινός ἔκαναν αὐτό πού ἔπρεπε;
«Πάει ὁ τσαλαπετεινός. Πάει… »Καὶ ἡ χαρά τους ἔγινε πίκρα… Ἔκλαιγαν ὅλα μαζύ.. Καί ποιός νά τά σταματήσῃ;Τί νά τούς πῇς γιά νά τά παρηγορήσῃς;
Θυμήθηκα ὅμως ἕνα ἄλλο περιστατικόν, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, ποὺ διεδραματίσθῃ σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Ἠπείρου. Μία καλὴ κυρία, ἡ κυρία Ῥούλα, εἶδε ἕνα τζιτζίκι νὰ ἔχῃ πιαστεῖ στὸν ἱστὸ μίας ἀράχνης, ἡ ὁποία ἔσπευδε νὰ περιλάβῃ τὴν λεία της. Ἡ κυρία Ῥούλα βιάστηκε νὰ ἀπελευθερώσῃ τὸ τζιτζίκι καὶ νὰ τὸ τοποθετήσῃ προσεκτικὰ σὲ κάποιο ἄλλο κλαδὶ τοῦ δένδρου. Ἀστραπιαίως ὅμως πετάχτηκε ἀπὸ τὸ πουθενὰ μία γάτα, ἁρπάζει τὸ τζιτζίκι κι ἐξαφανίζεται. Ἡ κυρία Ῥούλα ἔμεινε ἄναυδη! Ἔσωσε τὸν τζίτζικα ἀλλὰ ἡ Φύσις του εἶχε ἀποφασίσει πρὸ πολλοῦ γιὰ αὐτόν! Εἶχε φθάσει ἡ στιγμὴ νὰ γίνῃ τροφή!!! Κι ἔγινε!
Αὐτοὶ οἱ κύκλοι διατηρήσεως τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου, κάποιες φορὲς φαντάζουν πλήρεις ἀδικίας στὸ βλέμμα μας. Ἀλλά εἶναι; Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι. Ὅλα τὰ πλάσματα ἔχουν ἕναν βιολογικὸ κύκλο κι ἕναν ῥόλο. Τὸ φίδι ὑπάρχει γιὰ νὰ μειώνῃ τὸν ἀριθμὸ τῶν τρωκτικῶν καὶ ὁ σκαντζόχοιρος γιὰ νὰ μειώνῃ τὸν ἀριθμὸ τῶν φιδιῶν. Οἱ κουκουβάγιες γιὰ νὰ μειώνουν τὸν ἀιρθμὸ τῶν κουνουπιῶν καὶ τὶς κουκουβάγιες τὶς μειώνουν τὰ μεγαλύτερα ἁρπακτικά. Οἱ ἀλεποῦδες μειώνουν τοὺς πληθυσμοὺς τῶν λαγῶν καὶ οἱ λύκοι τῶν ἀλεπούδων. (Προσπάθησα νὰ ἁπλοποιήσω ὅσο τὸ δυνατὸν τὸν κεντρικὸ ῥόλο τῶν παραπάνω ζώων.) Γενικῶς, τὰ πάντα στὴν Φύσιν ἔχουν μίαν ἀρμονία. Μίαν τάξιν. Οὐδὲ ἕνας πληθυσμὸς δύναται νὰ ὑπάρξῃ δίχως φρένο. Δῆλα δή, ὑπάρχει ἕνας ἄγραφος νόμος ἐλέγχου τῶν γεννήσεων. Ἀλλὰ τὸ σημαντικότερον ὅλων εἶναι τὸ ὅ,τι οὐδὲ ἕνα πᾶσχον ἄτομο μίας κοινωνίας, ἀπὸ ὁποιοδήποτε πρόβλημα, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑπάρχῃ. Ἐπίσης ἄγραφος νόμος.
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν γέννησε στὴν βεράντα μου μία γάτα. Ὅλα τὰ γατάκια ἦταν θαυμάσια, ὑγειὴ καὶ πανέμορφα. Ἕνα μόνον εἶχε πρόβλημα. Ἦταν τυφλό! Τὸ μαζέψαμε, τὸ περιποιηθήκαμε καὶ ἀναζητούσαμε κάποιον νὰ ἀναλάβῃ τὴν κηδεμονία του. Ἕνα τρυφερὸ πλᾶσμα, ποὺ ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιβιώσῃ μόνο του, παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀνθρώπινον παρέμβασιν. Ἐμεῖς δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ κρατήσουμε. Τὸ δικό μας σπίτι ἦταν ἐμπρὸς ἀπὸ κεντρικὸ δρόμο. Μία δική μας ἀπροσεξία θὰ ἔστελνε τὸ γατὶ στοὺς τροχοὺς κάποιου ὀχήματος. Ἀφῆστε δὲ ποὺ εἴχαμε σκύλο στὸ σπίτι καὶ τὸ γατάκι διαρκῶς περνοῦσε ταραχές. Ὄχι γιατὶ ὁ σκύλος μας ἦταν ἐπιθετικός. Ἀντιθέτως. Πήγαινε δίπλα του καὶ τὸ ἔγλειφε, πασχίχζοντας νὰ τοῦ δώσῃ ἕνα μερικὸ αἴσθημα ἀσφαλείας. Ἀλλὰ τὸ γατί, ἐφ’ ὅσον ἦταν τυφλό, δὲν μποροῦσε νὰ δεκτῇ εὔκολα τὴν ἐπαφή. Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεως ἦταν μεγαλυτέρα. Τότε λοιπὸν βρέθηκε μία κυρία, ἡ ὁποία εἶχε πολλὰ ἀκόμη γατιά, σὲ περιφραγμένο καὶ προστατευόμενο χῶρο, καὶ τὸ ἀνέλαβε. Πήγαμε ἀρκετὲς φορὲς νὰ τὸ δοῦμε. Ἦταν μία χαρά. Ἀλλὰ καὶ πάλι μὲ προβλημάτιζαν κάποια πράγματα.
Ἡ μάνα γάτα τὸ εἶχε ἐγκαταλείψει. Ἦταν δυνατόν ἕνα πλᾶσμα, τόσο τρυφερὸ μὲ τὰ παιδιά του, νά παρατήσῃ ἕνα ἀπό αὐτά σέ βεβαιωμένο θάνατο; Ἦταν δυνατόν νά εἶναι τόσο ἄκαρδη; Νά μήν ἐνδιαφέρεται γιά τήν τύχη του; Τὰ θήλασε περισσότερο ἀπὸ τρεῖς μῆνες. Ἔμενε κοντά τους διαρκῶς καὶ ὅταν κάποιος πλησίαζε, ἀκόμη κι ὅταν τὰ γατάκια εἶχαν μεγαλώσει ἀρκετά, γινόταν ἀκραία ἐπιθετική. Γιατί λοιπόν ἐγκατέλειψε ἕνα παιδί της; Τί ἦταν αὐτό πού τήν ἔκανε νά συμπεριφερθῇ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο;
Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεως. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐπιβιώσῃ ἡ μητέρα γάτα ἐὰν ἔσερνε ἀπὸ κοντὰ ἕνα ἀνάπηρο γατί. Γρήγορα, πολὺ γρήγορα, καὶ τὰ δύο πλάσματα, θὰ γίνονταν θύματα κάποιου ἐχθρού. Τὸ μικρὸ δὲν εἶχε πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Ἀντιθέτως ἡ μάνα εἶχε. Ἀφῆστε δὲ ποὺ σὲ λίγους μῆνες γέννησε πάλι μία σειρὰ γατάκια…. Δῆλα δή, εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ «ἀντικαταστήσῃ» αὐτὸ ποὺ παράτησε.
Ἡ Φύσις εἶναι ἀμείλικτος σὲ μὴ ἀρτιμελὴ ἄτομα! Ἀμείλικτος! Μόνον ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δὲν κάνουμε τέτοιες σκέψεις. Μόνον ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμαστε τὰ δεδομένα διαφορετικῶς. Μόνον ἐμεῖς παρεμβαίνουμε στοὺς τόσο αὐστηροὺς νόμους τῆς Φύσεως, ἀλλοιώνοντάς τους. Καὶ φυσικά, ἐφ’ ὅσον συζητᾶμε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, καλῶς κάνουμε. Εἶναι πάρα πολλὲς ἐκεῖνες οἱ περιπτώσεις ἀνθρώπων, ποὺ ἄν καὶ μὲ κάποιες ἀναπηρίες, ἔφεραν στὸν κόσμο ὑγιεῖς διαδόχους. Ἀλλά ὅσον ἀφορᾷ στήν Φύσιν; Κάνουμε καλῶς;
Ὅταν μοῦ δίδεται ἡ εὐκαιρία παρατηρῶ γύρω μου τὰ πλάσματα τοῦ κόσμου μας. Διαπιστώνω μὲ μεγάλη μου θλίψι, πὼς τὰ πλέον ἀδύναμα σιγὰ σιγὰ περιθωριοποιοῦνται καὶ πεθαίνουν. Ἀντιθέτως, τὰ δυνατά, αὐτὰ ποὺ ἔχουν τὴν ἱκανότητα τῆς καλῆς ἀναπαραγωγῆς, αὐτὰ ποὺ ἔχουν τὸν μεγαλύτερον δείκτη προσαρμοστικότητος, ὄχι μόνον ἐπιβιώνουν, ἀλλὰ διαμορφώνουν κι ἄλλες ἐξελικτικὲς διαδικασίες. (Ναί, σὲ ἕναν βαθμὸ δέχομαι τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἱκανότητα ἐπιβιώσεως.) Καὶ πάντα ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν ἐμεῖς ὥς ἄνθρωποι κάνουμε καλῶς ποὺ δὲν συμπεριφερόμαστε ἀναλόγως στὰ δικά μας παιδιά. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα. Εἶναι κάτι ποὺ σαφῶς πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολῇ, νὰ μᾶς θέτῃ ἔμπροσθεν τῶν εὐθυνῶν μας, ἀλλὰ ὄχι νὰ μᾶς κάνῃ κριτὲς τῆς φύσεως. Ἡ Φύσις σαφῶς καὶ ξέρει καλλίτερα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μόνον ζῶον ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ μόνο του γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὴν γέννησίν του. Ἄλλο εἶδος. Ἄλλες διαδικασίες. Συνεπῶς, ἐὰν δὲν δύναται νὰ σταθῇ μόνος του, εἶναι φυσικὸν ἐπόμενον νὰ τοῦ δίδονται διαρκῶς εὐκαιρίες νὰ ἀλλάξῃ καὶ νὰ μάθῃ νὰ ἐπιβιώνῃ. Κάποιοι θὰ τὸ καταφέρουν καὶ κάποιοι ἄλλοι ὄχι. Γιὰ ἐτοῦτο ὑπάρχουμε ὅλοι ἐμες οἱ ὑπόλοιποι. Ὀρθόν;; Στραβόν; Θὰ μάθουμε σιγὰ σιγά….
Θὰ μὲ χαρακτηρίσετε ἴσως ἄκαρδη, ῥατσίστρια, ἀκραία… Κάνετε λᾶθος ὅμως. Οὐδέποτε θὰ μποροῦσα νὰ αἰσθανθῶ θυμὸ ἤ μῖσος ἤ κακία γιὰ κάποιο ἀδύναμο πλᾶσμα. Θλίψις ναί, ἀλλὰ ποτὲ κάποιο ἀρνητικὸ συναίσθημα. Μόνον προβληματίζομαι. Μόνον ἀναρωτιέμαι. Κάνουμε καλῶς πού ἔχουμε δικούς μας νόμους; Κάνουμε καλῶς πού ἔχουμε τέτοιους νόμους, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται σέ ἀντίθεσιν μέ τήν ἴδιαν τήν Φύσιν μας; Κι ἐάν ὄχι, τότε πῶς ἀλλάζει αὐτό;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.