Ἡ ἐπανάληψις εἶναι ἡ μήτηρ τῆς μαθήσεως.

Επανάληψη συνιστά ο νέος γύρος δηλώσεων περί εξόδου της χώρας μας από το ευρώ και περί των καταστροφικών συνεπειών για την Ελλάδα και  πλέον γνωρίζουμε το ότι αμέσως μετά  πρέπει να αναμένουμε νέα επαχθή μέτρα.

 Ήδη η Ελληνική Τρόϊκα  ΝΔ-ΠΑΣοΚ-ΔΗΜΑΡ, αναλίσκεται στο πως θα μας «σερβίρει» τα νέα επαχθή μέτρα με κορνίζα διαπραγμάτευσης, ώστε η μεν ΔΗΜ.ΑΡ να μην καταλήξει Λ.Α.Ο.Σ., η  δε ηγεσία του Π.Α,Σο.Κ. να αποφύγει καταλυτικούς εσωκομματικούς τριγμούς ,αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς να διατηρήσει την Αρχηγία  και την κομματική συνοχή, υπό το άγρυπνο βλέμμα της «επικίνδυνα» σιωπηλής Ντόρας Μπακογιάννη.

Γενικά υπάρχει μία σιωπή από πλευράς πολιτικού συστήματος με ελάχιστες εξαιρέσεις  αλλά και φίμωση φωνών  η/και απαγόρευση προβολής όσων τολμούν να εκφράσουν αντίθετη άποψη.

Το εκνευριστικό είναι ότι πρωταγωνιστές στις προσβολές κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων πολιτών είναι οι …»φίλοι μας» Γερμανοί (όχι όλοι), οι οποίοι έχουν ποικιλοτρόπως ωφεληθεί από την κρίση, ή κατά τον  Ρίτσαρντ Κου του οίκου αξιολόγησης Nomura, «Η κρίση στην ευρωζώνη ξεκίνησε για να σωθεί η Γερμανία». ( «Η κρίση στην ευρωζώνη ξεκίνησε για να σωθεί η Γερμανία»! –παρακάτω ὅλο τὸ ἄρθρον)

  Η εκκωφαντική σιωπή των θεσμών της Ελληνικής Πολιτείας είναι απογοητευτική!

Αντίθετα, το 1946 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Τσαλδάρης διατύπωνε «την βαθυτάτην απογοήτευσιν και αηδίαν του ελ­ληνικού λαού δια την κακοµεταχείρισιν της Ελλά­δος υπό των συµµάχων της» (Από την 1η σελίδα της εφημερίδας «Καθημερινή», φύλο της 5.10.1946, συντάκτης Κ. Ζαφειρόπουλος).

Οδεύοντας σε μία επανάληψη ραγιαδίστικης οσφυοκαμψίας εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, οι Έλληνες πολίτες είναι στα πρόθυρα να διατυπώσουν για ακόμη μία φορά  «την βαθύτατη απογοήτευσιν και αηδίαν τους δια την κακοµεταχείρισιν της Ελλά­δος υπό των πολιτικών της.» με όποια επανάληψη  έκφρασης της αγανάκτησης και αν συνεπάγεται αυτό.

Ιωάννης Δέμος

Άρθρο-καταπέλτης: «Η κρίση στην ευρωζώνη ξεκίνησε για να σωθεί η Γερμανία»!

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την ευρωπαϊκή κρίση και το «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας» του ευρωπαϊκού Νότου έγραψε ο γνωστός οικονομολόγος του οίκου Nomura, Ρίτσαρντ Κου στο Business Insider.

 

Ο οικονομολόγος τονίζει ότι το πρόβλημα έχει πολύ διαφορετική βάση και ξεκινά το 2000 όταν έσκασε η «τεχνολογική φούσκα» ή -αλλιώς- η φούσκα στην αγορά των ηλεκτρονικών ειδών. Τότε, υποστηρίζει ο Κου, η ΕΚΤ εσκεμμένα υιοθέτησε υπερβολικά χαλαρή νομισματική πολιτική με σκοπό να τονωθεί η οικονομία και να μη χρειαστεί δημοσιονομική πολιτική η Γερμανία για την αναζωογόνηση της δικής της οικονομίας!

 
«Αυτή η επιλογή δεν είχε πολλά οφέλη για την εγχώρια αγορά της Γερμανίας, η οποία έπασχε από ύφεση του ισολογισμού. Ωστόσο, έδωσε γερή ώθηση στις οικονομίες της περιφέρειας προκαλώντας ώθηση στις εισαγωγές από τη Γερμανία, με αποτέλεσμα να χρεώνεται η περιφέρεια για να τονωθούν οι γερμανικές εξαγωγές, διασώζοντας έτσι τη Γερμανία από την “τεχνολογική φούσκα”» σημειώνει ο οικονομολόγος της Nomura.
 
Την περίοδο εκείνη, προσθέτει ο Κου, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου είχαν ισχυρές οικονομίες και μεγάλη ζήτηση κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα: «Η πολιτική της ΕΚΤ με το επιτόκιο στο 2% οδήγησε σε απότομη αύξηση της προσφοράς κεφαλαίου, η οποία στη συνέχεια τροφοδότησε την οικονομική επέκταση και τις φούσκες στην αγορά ακινήτων. Οι μισθοί και οι τιμές αυξήθηκαν, καθιστώντας τις χώρες αυτές λιγότερο ανταγωνιστικές σε σχέση με τη Γερμανία. Με λίγα λόγια, το πολύ χαμηλό επιτόκιο της ΕΚΤ είχε μεν πολύ θετικές επιπτώσεις στη Γερμανία, η οποία έπασχε τότε από ύφεση του ισολογισμού, αλλά ήταν πολύ χαμηλό για άλλες χώρες της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να προκύψει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των χωρών στους δείκτες του πληθωρισμού».
 
Σύμφωνα με τον ίδιο, η Γερμανία γινόταν ολοένα και πιο ανταγωνιστική απέναντι στις δυνατές οικονομίες του Νότου, οι εξαγωγές αυξάνονταν και έβγαινε εκτός ύφεσης, με εμπορικό πλεόνασμα που γρήγορα ξεπερνούσε και αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας.
 
«Το 2005 είπα σε ένα αξιωματούχο της ΕΚΤ ότι ήταν άδικο να αναγκαστούν οι λοιπές χώρες να σώσουν τη Γερμανία καταφεύγοντας σε μια ενίσχυση των οικονομιών τους μέσω μιας χαλαρής νομισματικής πολιτικής. Κανονικά θα έπρεπε να υποχρεωθεί η Γερμανία να εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής τόνωσης. Μου απάντησε ότι αυτό ακριβώς σημαίνει ένα ενιαίο νόμισμα: επειδή στη Γερμανία δεν μπορούσε να γίνει εξαίρεση για τα δημοσιονομικά κίνητρα, η μόνη επιλογή ήταν να γίνει μια προσπάθεια να ανακάμψει όλη η ευρωζώνη μέσω μιας νομισματικής πολιτικής».
 
Με άλλα λόγια, επισημαίνει ο γνωστός οικονομολόγος, δεν θα είχε διευρυνθεί το χάσμα ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου με την υπόλοιπη ευρωζώνη σε τόσο δραματικά επίπεδα, εάν η Γερμανία είχε χρησιμοποιήσει δημοσιονομικά κίνητρα για την αντιμετώπιση της ύφεσης του ισολογισμού της. Και καταλήγει: «Οι χώρες της νότιας Ευρώπης δεν είναι υπεύθυνες για αυτά τα προβλήματα και είναι καιρός πλέον να γίνει αυτό ευρέως κατανοητό». (πηγή)
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply