Ὁ Ξέρξης, ἡ Ἐσθήρ καὶ ὁ Μαρδοχαῖος.

Μία σχέσις ποὺ λίγοι ἔκατσαν νὰ ξεδιαλύνουν, εἶναι ἡ περίεργος σχέσις τῆς Ἐσθῆρ, τοῦ Ξέρξου καὶ τοῦ Μαρδονίου (καὶ Μαρδοχαίου).

Ἀπὸ αὐτὴν καὶ μόνον τὴν σχέσι ἀντιλαμβανόμεθα πόσο βαθὺ καὶ πόσο παλαιὸ εἶναι τὸ μῖσος κάποιων κατὰ Ἑλλήνων.

Ὑπάρχει λόγος. Ἀλλὰ εἶναι ἀκόμη πιὸ δύσκολο κάποιος νὰ ἀποφασίσῃ νὰ τὸν ἀναζητήσῃ, διότι αὐτὴ ἡ ῥημάδα ἡ ἐκπαίδευσις αἰῶνες τώρα, ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει δὲν ἀφήνει καὶ πάρα πολλὰ περιθώρια γιὰ ἔρευνες.

Ὁ Μιχάλης Καλόπουλος ὅμως εἶναι ἀπὸ τοὺς σοβαροτέρους ἐρευνητὲς ποὺ διαθέτουμε, στὸν συγκεκριμένο τομέα. Προσωπικῶς «κυνηγῶ» (κατὰ κάποιον τρόπο) τὰ κείμενά του μετὰ …μανίας διότι, κάθε φορά, αὐτὰ στέκονται ἀφορμὴ γιὰ περαιτέρῳ ἔρευνα καὶ μελέτη. 

Δῶστε μεγάλην προσοχὴ στὴν σχέσι ποὺ καταγράφεται. Εἶναι σημεῖον ἀναφορᾶς πολλῶν ἄλλων καταστάσεων ποὺ ἐπηκολούθησαν.

Φιλονόη.

Το ενδιαφέρον μας λοιπόν, για τον βασιλικό σύντροφο της Εσθήρ κορυφώνεται, όταν συνειδητοποιούμε, ότι αυτός, ο Ξέρξης Α΄, είναι ο βασιλιάς των Περσών, που απείλησε με αφανισμό ολόκληρο τον Μεσογειακό πολιτισμό, φέρνοντας μια ασύλληπτη σε μέγεθος στρατιά[1] κατά των Ελλήνων!
Ο Γ. Δ. Καψάλης γράφει: «Ξέρξης Α΄ βασιλεύς της Περσίας, διεδέχθη τον πατέρα του Δαρείο το 486 π.Χ. Νέος εξαίρετου κάλλους και μεγαλοπρεπής στην όψη… Δεν διέθετε πολεμικό ζήλο και απολάμβανε την ζωή στους κήπους των Σούσων. Η βασιλική όμως αξιοπρέπεια, του επέβαλε να συνεχίσει τον πόλεμο του πατρός του κατά της Αιγύπτου, και της επαναστατημένης Βαβυλώνας. Στο τρίτο έτος της βασιλείας του ευρέθη μεταξύ δύο παρατάξεων (για την καθυπόταξη ή μη της Ελλάδος)… της φιλοπολεμικής (παράταξης) που εκπροσωπούσε ο στρατηγός του Μαρδόνιος και της φιλειρηνικής (παράταξης) στην οποία προΐστατο ο Αρτάβανος ο θειος του Ξέρξη και αδελφός του πατρός του Δαρείου. Ο Ξέρξης δεν άργησε όμως να παρασυρθεί από το φιλοπόλεμο ρεύμα διότι και άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν εις τούτο (θα δούμε σε λίγο, ποιοί ενδεχομένως είναι αυτοί οι «άλλοι παράγοντες» που υπονοούνται εδώ, αλλά δεν κατονομάζονται). Μετά την μεγάλη απόφαση (της εκστρατείας κατά της Ελλάδος), οι προετοιμασίες (στρατολογήσεις) διήρκεσαν πλέον των τριών ετών». Και τελειώνει ο εν λόγω καθηγητής βεβαιώνοντας κι αυτός με την σειρά του ότι, αυτός είναι ιστορικά ο σύντροφος της Εσθήρ: «το τέλος του βασιλέα Ξέρξη (Α΄) ήταν επαίσχυντο, εξώκειλε σε κάθε είδος ακολασίες… Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστός με το όνομα Αχασβερός, στον οποίο αναφέρεται και η ιστορία της Εσθήρ». [2]
Η περιγραφή της καθόδου της στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα από τον Ηρόδοτο, είναι συγκλονιστική. Ποτάμια στερεύουν και λίμνες[3] αποξηραίνονται από τις ανυπολόγιστες ανάγκες σε τροφή και νερό, του τεράστιου συρφετού των ανθρώπων και των ζώων μεταφοράς, που έρχονται από τα βάθη της πολυάνθρωπης Ασίας, για να αφανίσουν μια για πάντα τον αρχαίο πολιτισμό των Μεσογειακών Ελλήνων.
Στο διάβα της η περσική στρατιά αφανίζει τα υλικά αποθέματα ολόκληρων φυλών και λαών, για να εξασφαλισθεί ένα μοναδικό γεύμα στην μεγαλύτερη στρατιά όλων των εποχών! Απ’ όπου περνάει, οι υποτελείς λαοί συνεισφέρουν υποχρεωτικά, στρατό και εφόδια, αυξάνοντας την έκταση της δύναμής του, πέρα από κάθε φαντασία. Η ταυτόχρονη στρατοπέδευσή τους απ’ την πόλη Θέρμη (σημερινή Θεσσαλονίκη) μέχρι τον ποταμό Αξιό[4] και η αποστράγγιση τού ποταμού Εχέδωρου[5] (σημερινού Γαλλικού (;!) ποταμού) για τις ανάγκες υδροδότησης των στρατιωτών του, δείχνουν το μέγεθος της κολοσσιαίας αυτής στρατιάς. (Ηρόδ. 7.124).
Δεν θα αναφερθούμε σε άλλες λεπτομέρειες της περσικής στρατιάς, εκτός από δύο περιπτώσεις, που προσωπογραφούν έντονα τον ανεγκέφαλο αυτόν Πέρση βασιλιά, που επικεφαλής ενός χείμαρου ασιατικής λάσπης, έρχεται να καταπλακώσει την μάννα του πολιτισμού Ελλάδα.
Η πρώτη περίπτωση, είναι η γνωστή καταμαστίγωση των υδάτων του Ελλησπόντου και η ρίψη αλυσίδων στην κοίτη του εις ένδειξη καθυπόταξης των υδάτων. Ηρόδ. 7.35. Και μια δεύτερη, που υπογραμμίζει ανατριχιαστικά το επίπεδο της περσικής βαρβαρότητας και της απίστευτης δεισιδαιμονίας! Για την δεύτερη αυτή περίπτωση διαβάζουμε: «διαβαίνοντας την γέφυρα του Στρυμόνα στην θέση εννέα οδοί (στην σημερινή Αμφίπολη) αναζητώντας αίσιους οιωνούς, κατάχωσαν[6] στην γη ζωντανούς, εννέα παλικάρια και εννέα κοπέλες του ντόπιου πληθυσμού»! Ηρόδ. 7.114.
Αυτός λοιπόν είναι κατά την έρευνά μας, ο «σύζυγος» της Εσθήρ, που από «θεία δίκη» θαρρείς, μπροστά στην ανδρεία και την ευφυΐα των τότε Ελλήνων, υπέστη τις ταπεινωτικότερες ήττες της παγκόσμιας ιστορίας, όπως στήν ανεπανάληπτη στα παγκόσμια χρονικά ηρωική μάχη των Θερμοπυλών, όπου ο γιγαντόψυχος Λεωνίδας, ο βασιλιάς της Σπάρτης, ημίθεος μεταξύ λεόντων, με τους τριακόσιους μαχητές του και ελάχιστους ακόμα Θεσπιείς, φτύνοντας κατάμουτρα τον θάνατο, κατέλαβαν τις παγκόσμιες κορυφές ανδρείας, απαντώντας περιφρονητικά στην ασιατική πλημμυρίδα, με το ανεπανάληπτο: «μολών λαβέ».[7]
Στους ήρωες αυτούς, στους οποίους ο παγκόσμιος πολιτισμός θα αποδίδει αιώνια τιμές αξεπέραστης ανδρείας, χρωστάμε την επιβίωση της κλασσικής αρχαιότητας, με όλα όσα αυτό σημαίνει! Οι άνδρες αυτοί έκαναν κυριολεκτικά επίδειξη περιφρόνησης στον θάνατο και ξάφνιασαν τον υπεράριθμο αντίπαλο, με την αξεπέραστη θυσιαστική τους ανδρεία. Αν και απλοί πολεμιστές, μαχόμενοι κόντρα στο ανέφικτο, έγιναν οι μέγιστοι προστάτες του πολιτισμού, για τους οποίους ο Ηρόδοτος αποδίδοντας ύστατο φόρο τιμής έγραψε:«εγώ έψαξα έμαθα και μάλιστα γνωρίζω τα ονόματά[8] τους»! Ηρόδ.7.224. Καταλήγοντας: «πολλοί μεν άνθρωποι, άνδρες[9] δε ολίγοι». Ηρόδ.7.210.10.

Μετά την τρομακτική ψυχολογική ήττα του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, όπου ελάχιστοι ψυχωμένοι Έλληνες, σκότωσαν 22.000 Πέρσες, ακολούθησε αργότερα και για τον ογκώδη στόλο[10] του η εξευτελιστική ήττα στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, από τον δαιμόνιο Θεμιστοκλή! Τελικά, ο στρατηλάτης της συμφοράς, ο Ξέρξης Α΄, ο του Δαρείου γιος, το ‘βαλε στα πόδια σαν λαγός, για να προλάβει άθικτη την γέφυρα στα στενά του Βοσπόρου και να επιστρέψει κυριολεκτικά σαν κυνηγημένος, ξανά στην αυλική ασφάλεια και τις βασιλικές ηδονές του στην Περσία. Το όνειρο της κατάκτησης των Ελλήνων, συντρίφθηκε οριστικά με την ήττα αργότερα και τού στρατηγού του Μαρδόνιου στις Πλαταιές.

Πέρα όμως απ’ τα ιστορικά αυτά δεδομένα, που είναι λίγο-πολύ γνωστά, εξαιρετικό νομίζω ενδιαφέρον παρουσιάζει, ο τρόπος που ο συγκεκριμένος Ξέρξης έλαβε την τελική απόφαση της συγκεκριμένης εκστρατείας του κατά της Ελλάδος!

Ο Ηρόδοτος, αφηγούμενος κάποιες ανεξήγητες εμπειρίες, που βάρυναν οριστικά στην τελική του απόφαση, μας παρέδωσε συγκλονιστικές λεπτομέρειες! Εντείνοντας λοιπόν την προσοχή μας, διαβάζουμε στον Ηρόδοτο:«αρχικά ο Ξέρξης δεν εκδήλωνε με κανένα τρόπο διάθεση να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος… και συγκέντρωνε στρατό (μόνο) εναντίον της Αιγύπτου. Στην αυλή του όμως, βρισκόταν και ασκούσε πάνω του μεγάλη επιρροή ο Μαρδόνιος,[11] ο γιος του Γωβρύα, εξάδελφος του Ξέρξη και γιος της αδελφής του Δαρείου, που δεν άφηνε ευκαιρία να μην του πει: βασιλιά μου δεν γίνεται να μην τιμωρήσουμε τους Αθηναίους… με τον καιρό ο Ξέρξης πείστηκε να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος. Αυτός ήταν ο δεύτερος χρόνος από τον θάνατο του Δαρείου, πρώτα όμως εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων. Αφού δε τους υπέταξε, οργάνωσε σύναξη των πρώτων ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Ενώ λοιπόν ο Ξέρξης είχε παρασυρθεί από τους φιλοπόλεμους της αυλής και μάλιστα είχε δώσει εντολές προετοιμασίας, σε μια συζήτηση, ο συνετός θείος του ο Αρτάβανος, που έζησε από κοντά και τις εκστρατείες τού πατέρα του Δαρείου, τού είπε πως: «οι Έλληνες είναι πολύ πιο γενναίοι από τους Σκύθες και ασυναγώνιστοι σε στεριά και θάλασσα». Ηρόδ.7.10.18.
Επικαλούμενος μάλιστα ο γηραιός αξιωματούχος, προγενέστερες αποτυχίες των Περσών κατά των Ελλήνων και των Σκυθών, τού εξήγησε, ότι, ακόμα και η γέφυρα με την οποία ήταν αναγκασμένοι να ζεύξουν τον Βόσπορο, αποτελούσε ένα πρόσθετο κίνδυνο αφανισμού, αφού σε περίπτωση ήττας, σε ξηρά ή θάλασσα, οι Έλληνες καταστρέφοντας την γεφύρωση Ασίας και Ευρώπης, θα απέκοπταν οριστικά τον δρόμο της επιστροφής των στρατευμάτων του προς την ασφάλεια της Ασίας.
Φαίνεται πως ο έμπειρος αξιωματούχος, κατάφερε τελικά να βάλει οριστικά τον Ξέρξη σε σκέψεις ματαίωσης, ή αναβολής: «ύστερα έπεσε η νύχτα και όσο το γυρόφερνε στο μυαλό του (ο Ξέρξης) όλο και συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν για το καλό του η εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων. Όταν δε κατέληξε σ’ αυτήν την απόφαση, τον πήρε ο ύπνος, και τότε, σε κάποια ώρα της νύχτας, όπως διηγούνται οι Πέρσες,[12] είδε ένα τέτοιο όνειρο,[13] ένας ψηλός, όμορφος άνδρας, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι του και του είπε: βασιλιά των Περσών, αλλάζεις απόφαση, να μην οδηγήσεις το στρατό σου εναντίον της Ελλάδος, τώρα μάλιστα που παράγγειλες να συγκεντρώσουν στρατό; Λοιπόν δεν κάνεις καλά που αλλάζεις απόφαση κι ούτε θα βρεθεί άνθρωπος να συμφωνήσει μαζί σου, ακολούθησε λοιπόν τώρα τον δρόμο που σου δείχνει η απόφαση που πήρες την ημέρα».Ηρόδ.7.11-12.

Το παράξενο αυτό όνειρο, μας θυμίζει έντονα τις νυχτερινές απειλές των «αγγέλων» της Π. Διαθήκης, που «κατ’ όναρ» και «εν ύπνω»[14] επέβαλαν στα αθώα θύματα, εμφυσώντας τον τρόμο της συμμόρφωσης στις υποδείξεις και τις απαιτήσεις των πατριαρχών!
Ο Ξέρξης όμως, την πρώτη αυτή φορά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο όνειρό του. Έτσι την επαύριο ζήτησε από τους συνεργάτες του να πάψουν να τον επηρεάζουν στην κατεύθυνση της εκστράτευσης και να ματαιώσουν κάθε προετοιμασία λέγοντας: «αν και όσοι με παρακινούν να κάνω την εκστρατεία (κατά των Ελλήνων) δεν λείπουν στιγμή από κοντά μου… Όταν όμως άκουσα την γνώμη του Αρτάβανου, αποφάσισα να ακολουθήσω την γνώμη του. Λοιπόν, από την ώρα αυτή, αλλάζω απόφαση και δεν θα εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος, χαρείτε λοιπόν την ησυχία σας. Τότε οι Πέρσες που τά ‘κουσαν αυτά, έπεσαν καταχαρούμενοι και τον προσκύνησαν.
Όταν όμως ξανάπεσε η νύχτα, το ίδιο όνειρο, στάθηκε ξανά πάνω απ’ το κεφάλι του κοιμώμενου (κείμ.: κατυπνωμένου) Ξέρξη, και του έλεγε. Γιε του Δαρείου, φανερά τώρα πια μπροστά στους Πέρσες αποκήρυξες την εκστρατεία 
(κατά των Ελλήνων) και καμμία σημασία δεν έδωσες στα λόγια μου. Βάλτο λοιπόν καλά στο μυαλό σου, αν δεν εκστρατεύσεις αμέσως (!) να πως θα καταλήξεις. Όπως μέσα σε λίγο καιρό έγινες μέγας και πολύς, έτσι γρήγορα θα γίνεις ταπεινός και ασήμαντος». 

Ο Ξέρξης κατατρόμαξε και ανάστατος πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του και κάλεσε αμέσως τον Αρτάβανο. Όταν εκείνος έφτασε, ο Ξέρξης του είπε. Αρτάβανε, εγώ την πρώτη στιγμή, στην φρόνιμη συμβουλή σου απάντησα με χαμένα λόγια, ύστερα όμως άλλαξα γνώμη και πήρα απόφαση να κάνω κατά την συμβουλή σου. Θέλω λοιπόν να το κάνω, (δηλαδή να μην εκστρατεύσω κατά της Ελλάδος) μα δεν μπορώ, γιατί απ’ την ώρα που άλλαξα γνώμη και απόφαση, ένα φάντασμα έρχεται και ξανάρχεται στα όνειρά μου, που κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζει την απόφασή μου αυτή. Μάλιστα, τώρα δα με κατατρόμαξε με απειλές.
Αν λοιπόν είναι θεός που μου το στέλνει και μόνο κάνοντας την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος ευχαριστηθεί, τότε σκέφτομαι πως το ίδιο ετούτο όνειρο θά ‘ρθει πετώντας και σε σένα. Λέω μάλιστα με τον νου μου, πως αυτό μπορεί να γίνει, (μόνο) αν φορέσεις την στολή μου και καθίσεις στον θρόνο μου και ύστερα πας να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου»
. Ηρόδ.7.13-15.

Ο Αρτάβανος, δεν τον πίστεψε και του απάντησε με φρόνηση, πως: τα όνειρα δεν είναι παρά οι επιθυμίες και οι σκέψεις της ημέρας και δεν έχουν καμμία σχέση με θεό. Είσαι όμως βασιλιάς (του είπε), και μπορείς να πάρεις όποια απόφαση θέλεις, χωρίς να αναζητάς δικαιολογίες. Του είπε μάλιστα και μια όμορφη παροιμία, πως: και η θάλασσα, πολλές φορές λέει πως θέλει να δείξει τον καλό της εαυτό, μα δεν την αφήνει λέει ήσυχη ο αέρας! Έτσι και σένα, σε σπρώχνουν στην πλάνη οι κακές συναναστροφές σου». 
Στην περίεργη πρόταση, να υποκριθεί ο Αρτάβανος για μια μέρα τον βασιλιά, για (να μπορέσει) να τον επισκεφθεί… το όνειρο, ο μυαλωμένος Αρτάβανος, μόνο που δεν πάτησε τα γέλια, λέγοντας του εντελώς προσγειωμένα, ότι τα όνειρα και οι θεοί που λένε ότι τα στέλνουν, δεν ξεγελιούνται από τα βασιλικά ρούχα και τις ψεύτικες τιμές που του προτείνει για μια μέρα!
Άλλωστε, συμπλήρωσε: «αν συνεχιστούν τα όνειρά σου βασιλιά μου, ακόμα και εγώ θα πω πως είναι από θεού». Βλέποντας όμως τον βασιλιά να επιμένει, δεν έχει λόγο να του αρνηθεί να παίξει στο θέατρο της συνάντησης με το «θεόσταλτο όνειρο» «Φόρεσε λοιπόν ο Αρτάβανος τα βασιλικά ρούχα και κάθισε στον θρόνο του Ξέρξη. Ύστερα όταν (το βράδυ) πήγε να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, την ώρα που τον είχε πάρει ο ύπνος, στάθηκε πάνω απ’ το κεφάλι και του Αρτάβανου το ίδιο όνειρο, που ερχόταν και ξαναρχόταν στον Ξέρξη. Και να τι του είπε: Εσύ είσαι λοιπόν εκείνος που βάλθηκε ν’ αποτρέψει τον Ξέρξη από την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος, τάχα από έγνοια γι αυτόν; Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον θα μείνεις ατιμώρητος, φέρνοντας εμπόδια σ’ αυτό που πρέπει να γίνει. Όσο για το τι θα πάθει οπωσδήποτε και ο ίδιος ο Ξέρξης αν με παρακούσει, έχει δηλωθεί σ’ αυτόν τον ίδιο.
Ο Αρτάβανος έβγαλε μια κραυγή και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι, γιατί το φάντασμα μετά τις απειλές, ήταν έτοιμο τα μάτια να του βγάλει με πυρωμένο σίδερο. Και αφού αφηγήθηκε στον Ξέρξη με λεπτομέρειες το όνειρο του είπε: Εγώ βασιλιά μου καθώς είδα με τα μάτια μου πολλές καταστροφές, είχα την γνώμη πως αν χαιρόσουν την ησυχία σου, θα σε μακάριζε όλος ο κόσμος. Επειδή όμως, απ’ ότι φαίνεται, μια θεϊκή δύναμη μας σπρώχνει, και τους Έλληνες θεόσταλτη καταστροφή τους περιμένει, κι εγώ λοιπόν από μόνος μου αλλάζω τώρα γνώμη κι απόφαση κι απ’ την μεριά σου ανακοίνωσε στους Πέρσες, τις εντολές που στέλνει ο θεός και δώσε διαταγή να εκτελέσουν όσα πρωτύτερα τους είχες παραγγείλει. 

Έτσι σπρώχτηκε ο Ξέρξης στην απόφαση της εκστρατείας… και μετά απ’ όλα αυτά, τρίτο όνειρο[15] του παρουσιάστηκε, πως στεφάνι ελιάς του φόρεσαν, που κατά τους Μάγους, σημάδι υποδούλωσης ήταν σ’ αυτόν ολόκληρου του κόσμου». Ηρόδ.7.16-19.

Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αδιατάρακτης μακαριότητας, παντοειδούς αφέλειας και πολυεπίπεδης απάθειας, γιατί, πώς αλλιώς μπορώ να περιγράψω τις απονευρωμένες αντιδράσεις όλων εκείνων των ανθρώπων, που διαβάζοντας αυτές τις αράδες, από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο, δεν αισθάνθηκαν να τους διαπερνά ένα δριμύ ρίγος υποψιασμών;!
Δεν θα περίμενα βέβαια, να πεταχτούν, σαν τον Αρχιμήδη γυμνοί απ’ το χουζούρι της μπανιέρας τους, φωνάζοντας… εύρηκα, εύρηκα… πώς έσυραν τον Ξέρξη στην Ελλάδα! Αλλά νομίζω πως δεν θα ήταν διόλου υπερβολή, αν τους ζητούσαμε να σταθούν λίγο περισσότερο, εξερευνώντας στοχαστικά τις πιθανές εκδοχές, της εντελώς παράξενης αυτής περιγραφής, που βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία της πολυσήμαντης και πολύνεκρης Περσο-ελληνικής σύγκρουσης!
Μπορώ να δεχθώ, ότι στον μέσο αναγνώστη δεν γεννιούνται ερμηνευτικές υποψίες… τι συμβαίνει όμως με τους κατ’ επάγγελμα ιστορικούς; Γιατί παρακάμπτουν τέτοιες κραυγαλέες εκδοχές; Γιατί δεν προβληματίζονται; «Κανείς» δεν θα μπορέσει να μου εξηγήσει ικανοποιητικά, αυτή την μαζική στροφή των «ειδικών» στην επιφανειακή και την συμβατική ερμηνεία των ιστορικών μας δεδομένων, που νομίζω πιά, πως εγγίζει επικίνδυνα τα όρια της αυτο-αχρήστευσης. Θα ‘λεγε κανείς, πως δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να προχωρήσουμε τους υποψιασμούς μας πέρα απ’ τα συνηθισμένα όριά τους!
Αλήθεια, τι μας υποχρεώνει να δεχθούμε ότι ο Ηρόδοτος στην παραπάνω περιγραφή υπερβάλει ή ψεύδεται; Ότι τα περί ονείρων απλώς τα φαντάσθηκε και μόνο «χάριν δραματοποίησης» (όπως επιμένουν κάποιοι ιστορικοί) ενσωμάτωσε την εκπληκτική αυτή ονειρο-χειραγώγηση του σημαντικότερου Περσο-ελληνικού πολέμου;
Γιατί είναι προτιμότερο να δεχθούμε, ότι οι Πέρσες, που κατά δήλωση του Ηροδότου, του αφηγήθηκαν το περιστατικό ψεύδονται; Ή πως όλα αυτά, απλώς είναι υπερβολικά και παράδοξα, για να αποτελούν αληθινή αφετηρία τόσο σημαντικών εξελίξεων;
Αιώνες τώρα, έχουμε πράγματι δεχθεί αδιαμαρτύρητα μόνο τέτοιες χαριστικές και απαξιωτικές εξηγήσεις. Μήπως όμως, παραβλέπουμε τελικά το αυτονόητο και δεν θέλουμε να δούμε ότι παρόμοια «όνειρα» ήταν… και γιατί όχι… παραμένουν ακόμα, ο καλύτερος μηχανισμός χειραγώγησης της ιστορίας και η συνηθέστερη αιτία παντοειδούς «πολέμου»; Ποιός μας απαγορεύει να εξετάσουμε προσεκτικά και την εντελώς ύπουλη και ραδιούργα πλευρά του πράγματος; Μήπως, μέσα από την μόνιμη απαξίωση τέτοιων προεκτάσεων στην ιστορική έρευνα, «κάποιοι» στους πανεπιστημιακούς κύκλους, υπαγορεύουν έντεχνα ένα κλίμα ιστορικού καθωσπρεπισμού, αποκλείοντας έμμεσα τις «ακραίες» εξηγήσεις, ακριβώς για να μείνουν στο σκοτάδι οι δυνάμεις εκείνες που με αφανείς τρόπους όρισαν τις ιστορικές εξελίξεις;

Στο εννιάτομο έργο του Ηροδότου, εξετάζοντας δέκα περίπου αναφορές σε όνειρα, που σχεδόν αποτελούν και το σύνολο των αναφορών του στα όνειρα,[16] διαπίστωσα, ότι καμμία άλλη περίπτωση, δεν έχει ούτε την έκταση (των 146 στοίχων!), που αφιερώνει ο Ηρόδοτος στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά ούτε και το πλήθος των λεπτομερειών, που καθιστούν την περίπτωση αυτή εξόχως μοναδική, εξαιρετικά λειτουργική και οπωσδήποτε άκρως ενδιαφέρουσα! Γιατί πρέπει λοιπόν, αιώνες τώρα, να αποκλείεται, μονίμως, ασυζητητί και απολύτως, έστω και σαν αμυδρό ενδεχόμενο, η κυριολεκτική ερμηνεία της αφήγησης;
Στην δική μας περίπτωση, η κατά γράμμα (κυριολεκτική[17] ) ερμηνεία της αφήγησης την οποία κατ’ επανάληψη επιχειρήσαμε, στην απόπειρα ερμηνείας των βιβλικών θαυμάτων, απέδωσε εκπληκτικά αποτελέσματα! Όταν λοιπόν προσεγγίζοντας οποιονδήποτε γρίφο, αποκλείουμε συνεχώς, έναν συγκεκριμένο τύπο ερμηνείας, (εδώ το ενδεχόμενο κυριολεξίας) χάνουμε την ευκαιρία να ερευνήσουμε τα ενδεχομένως αυθεντικά χαρακτηριστικά του γρίφου! Το αίνιγμα διαιωνίζεται γιατί οι πραγματικοί μηχανισμοί που το γέννησαν, παραμένουν αόρατοι.
Η αφήγηση μάλιστα του Ηρόδοτου, επανέρχεται στην ίδια αυτή ονειρική εμπειρία των δύο ανδρών, και καταγράφει μια αποκαλυπτική συνομιλία μεταξύ τους, που δείχνει ότι τρία τουλάχιστον χρόνια μετά, εκστρατεύοντας πια κατά της Ελλάδος, εξακολουθούν να θυμούνται και να συζητούν την καθοριστική σημασία των ονειρικών εκείνων πιέσεων, υπέρ της εκστρατείας: «Καθώς δε ο Ξέρξης αντίκρυζε τον Ελλήσποντο που είχε σκεπαστεί εντελώς από καράβια και οι ακρογιαλιές του πέρα ως πέρα από ανθρώπους (στρατιώτες) δάκρυσε, μακάρισε εαυτόν και ύστερα… (ρώτησε) Αρτάβανε, μπροστά μας έχουμε σπουδαίες επιχειρήσεις, πες μου λοιπόν την αλήθεια, αν το όνειρο που είδες στον ύπνο σου δεν ήταν τόσο έντονο, (ξεκάθαρο, αληθινό, κείμ: η όψις του ενυπνίου μη ούτω εναργής) θα επέμενες στην πρώτη γνώμη σου, αποτρέποντάς με να εκστρατεύσω εναντίον της Ελλάδος ή (τελικά) θα άλλαζες γνώμη; Βασιλιά μου, (απάντησε με εξαιρετικό σκεπτικισμό ο Αρτάβανος) μακάρι να έχει την κατάληξη που θέλουμε, η οπτασία που παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Εγώ όμως, ακόμα και τώρα είμαι κυριευμένος από φόβο, τα ‘χω χαμένα και πολλά άλλα βάζω με το νου μου». Ηρόδ.7.47.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς εννοούσε μ’ αυτά τα τελευταία του λόγια ο σκεπτικιστής Αρτάβανος. Εμείς σημειώνουμε, ότι τρία ολόκληρα χρόνια μετά, τα δύο θύματα θυμούνται ακόμα! Θυμούνται και σχεδόν με τρόμο σχολιάζουν και παραδέχονται, ότι τα εφιαλτικά εκείνα «όνειρα» υπήρξαν το πραγματικό άγκιστρο, που κυριολεκτικά έσυρε τον Ξέρξη Α΄, στην περιπέτεια της εκστρατείας κατά των Ελλήνων.

Πότε συμβαίνουν όλα αυτά;

Υπάρχει όμως κάποια, έστω και υποτυπώδης χρονική ταύτιση, της δράσης των ηρώων του βιβλίου της Εσθήρ, με τον χρόνο που ο Ηρόδοτος τοποθετεί τους ανθελληνικούς ονειρικούς εκβιασμούς; Όπως καταλαβαίνετε η ερώτηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δεν είναι καθόλου παράξενο που εμείς θα μπούμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε τα χρονικά δεδομένα του βιβλίου της Εσθήρ με αυτά του Ηροδότου! Το αληθινά παράξενο και εντελώς ανεξήγητο είναι, το γιατί δεν έχουν γίνει προ πολλού, ένα πλήθος από ανάλογες σοβαρές ιστορικές μελέτες στο ίδιο θέμα!
Για να σχηματίσουμε μια στοιχειώδη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε κάποιες αφετηριακές χρονολογίες. Ο Ξέρξης λοιπόν, ανέλαβε την βασιλεία αμέσως μετά τον θάνατο του πατρός του Δαρείου, την άνοιξη του 486 π.Χ. Δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα «την άνοιξη του 484 π.Χ. εκστράτευσε κατά των επαναστατημένων Αιγυπτίων».[18] Αφού επέστρεψε, έκανε μέγα επινίκιο συμπόσιο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το έτος 480 π.Χ. ο Ξέρξης εκστράτευσε κατά των Ελλήνων, αφού προετοιμάσθηκε επί τρία περίπου χρόνια. Η απόφαση λοιπόν της εκστρατείας κατά των Ελλήνων, ελήφθη στον ενδιάμεσο χρόνο, ανάμεσα στο εορταστικό συμπόσιο της επιστροφής του από την Αίγυπτο και της τρίχρονης προετοιμασίας κατά της Ελλάδος, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 484-483 π.Χ.
Για το συγκεκριμένο συμπόσιο του Ξέρξη, ο Ηρόδοτος γράφει: «στον δεύτερο χρόνο από τον θάνατο του Δαρείου, (άρα και στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του) αφού πρώτα εκστράτευσε εναντίον των (επαναστατημένων) Αιγυπτίων και τους υπέταξε, (επέστρεψε και) οργάνωσε σύναξη των πρώτων (αξιωματούχων) ανάμεσα στους Πέρσες». Ηρόδ.7.5-7.
Στο βιβλίο της Εσθήρ, το ίδιο περιστατικό αναφέρεται ως: «συμπόσιο εις πάντας τους άρχοντας αυτού (και τοποθετείται) στον τρίτο χρόνο της βασιλείας του (Ξέρξη)». Εσθ.1.3. Η διαφορά που εμφανίζεται εδώ, μπορεί να είναι πολύ μικρότερη του ενός έτους! Αν υποθέσουμε ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στο τέλος του δεύτερου έτους και η Βίβλος στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, τότε η φαινομενική χρονική διαφορά σχεδόν εκμηδενίζεται!
Βίβλος λοιπόν και Ηρόδοτος, συμπίπτουν σχεδόν απόλυτα, ορίζοντας την αφετηρία των εξελίξεων, δηλαδή το συμπόσιο μετά την καθυπόταξη των Αιγυπτίων, κάπου στην αρχή του τρίτου έτους της βασιλείας του Ξέρξη άρα και στα έτη 484-483 π.Χ. Η σύμπτωση των δύο ανεξάρτητων κειμένων, είναι εκπληκτική.

Πότε όμως εμφανίζεται ο Μαρδοχαίος στο παλάτι του Ξέρξη; Στην αρχή του βιβλίου και στο κείμενο των Ο΄, (που απαλείφθηκε από τους Μασορίτες), διαβάζουμε, τα εξής αποκαλυπτικά: «την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα (κείμ: τον μήνα Νισάν) του δευτέρου έτους της βασιλείας του (Αρτα)Ξέρξη, όνειρο είδε ο Μαρδοχαίος. Ο άνθρωπος αυτός (ο Μαρδοχαίος) ήταν Ιουδαίος, κατοικούσε στα Σούσα και ήταν άνθρωπος μέγας, υπηρετών στην αυλή του βασιλέως». Ο΄Εσθ.1.1α.
Ο Μαρδοχαίος λοιπόν ήταν στο παλάτι του Ξέρξη από την αρχή σχεδόν της βασιλείας του, αφού απ’ την αρχή του δευτέρου έτους της βασιλείας του Ξέρξη, υπηρετούσε ήδη στην αυλή του βασιλιά και είχε όλο τον χρόνο να εξοικειωθεί με την αυλική πραγματικότητα και να προετοιμάσει τον δρόμο της Εσθήρ, που εμφανίζεται στην ζωή του Ξέρξη όταν στις αρχές του τρίτου χρόνου της βασιλείας του και στο προαναφερθέν συμπόσιο, καθαιρείται η ανυπάκουη Αστίν και αντικαταστάτριά της, εκλέγεται η εκπαιδευμένη στον έρωτα από τον Μαρδοχαίο Εσθήρ!
Γνωρίζουμε επίσης, ότι μετά τα «θεία ενύπνια», (Ηρόδ.16.19), που επέβαλαν εκβιαστικά την απόφαση στον Ξέρξη, να εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, έως την τελική εκστρατεία, που συνέβη το 480 π.Χ, μεσολάβησαν τρία περίπου χρόνια προετοιμασίας. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι τα τρία τελευταία αυτά χρόνια, οι δύο συνωμότες, ο Μαρδοχαίος και η Εσθήρ, βρίσκονται κυριολεκτικά θρονιασμένοι, ο πρώτος στη θέση του υψηλόβαθμου αυλικού και η Εσθήρ στην αγκαλιά και στον κοιτώνα του Ξέρξη! Αυτός είναι και ο χρόνος που ο Ηρόδοτος τοποθετεί το μπαράζ των απειλητικών ονείρων, που υποχρέωσαν τον Ξέρξη να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε ποτέ το γένος των Ελλήνων!

Η αλήθεια είναι, ότι μετά την επαρκέστατη αυτή χρονική σύμπτωση, το βιβλίο της Εσθήρ, αλλοιώνει εσκεμμένα τα υπόλοιπα χρονικά του δεδομένα, εμφανίζοντας μια χονδροειδή και ολοφάνερα σκόπιμη όπως θα δείτε αριθμητική σύγχυση. Διότι, ενώ παραδέχεται ότι η καθαίρεση της Αστίν και το ζήτημα εξεύρεσης νέας «βασίλισσας» γεννιέται στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του Ξέρξη, (Εσθ.1.3) και συγκεκριμένα, εφτά μόλις μέρες μετά την έναρξη του συμποσίου, (Εσθ.1.9), η Εσθήρ, η φλογερή αντικαταστάτρια της Αστίν, φτάνει στην αγκαλιά του απαρηγόρητου βασιλιά… ένα ολόκληρο χρόνο μετά! (Εσθ.2.12). Παρ’ όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε κάπου στο τέταρτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη, ως θα έπρεπε, αλλά: «η Εσθήρ εφέρθη προ του βασιλέως εις τον βασιλικόν οίκο, τον δέκατο μήνα του έβδομου έτους της βασιλείας αυτού»! Εσθ.2.16.
Δηλαδή, η Εσθήρ αντικαθιστά την Αστίν, στην αγκαλιά του απαρηγόρητου Ξέρξη, πέντε περίπου χρόνια μετά την απομάκρυνση της Αστίν και την λήξη του μοιραίου συμποσίου!!! Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο είναι εντελώς αφύσικο αλλά και ανακόλουθο ακόμα και με την ίδια την ιστορία της Εσθήρ! Είναι αδύνατον, το θέμα της αντικατάστασης της ποθητής Αστίν, να γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην αρχή του τρίτου χρόνου της βασιλείας του βασιλιά Ξέρξη και η αντικατάστασή της απ’ την Εσθήρ, να έγινε το 479 π.Χ. δηλαδή, πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, και το σημαντικότερο… μετά την συντριβή του Ξέρξη στην Ελλάδα! Κάποιοι λοιπόν έχουν αλλοιώσει σκόπιμα αυτές της χρονικές επισημάνσεις!
Οι αδέξια παρατραβηγμένες αυτές χρονομεταθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές! Για να συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της υπερβολικής χρονομετάθεσης, πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς ότι η καταστρεπτικότατη εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδος, συνέβη το 480 π.Χ. Έτσι θα γίνει αμέσως φανερό το γιατί η Εσθήρ έπρεπε να φτάσει στην αγκαλιά του Ξέρξη το 479 π.Χ. δηλαδή πέντε χρόνια μετά την Αστίν, (που υποτίθεται ότι έπρεπε να αντικαταστήσει) ώστε να βρεθεί στην αγκαλιά του Ξέρξη ένα χρόνο μετά τον φθοροποιό για τους Έλληνες πόλεμο!

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μετάφραση του βιβλίου της Εσθήρ (μετάφραση των Ο΄) έγινε στην πρωτεύουσα του Μακεδόνα στρατηλάτη και ένδοξου τιμωρού των Περσών Μεγάλου Αλέξανδρου και στο λαμπρότερο κέντρο της αυτοκρατορίας του, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου υπό την επίβλεψη και το απειλητικό μεγαλείο ενός ένδοξου επίγονου του Αλέξανδρου, του Πτολεμαίου Β΄ (285-246 π.Χ.).
Για τους λόγιους Ιουδαίους μεταφραστές λοιπόν, ήταν παραπάνω από προφανής η ανάγκη, απ’ τα γραπτά τους κείμενα, να μην προκύπτει ότι η Εσθήρ εμφανίσθηκε στην αγκαλιά και τον κοιτώνα του μεγαλύτερου εχθρού των Ελλήνων Ξέρξη, πριν απ’ την εκστρατεία του (480 π.Χ.) κατά της Ελλάδος! Έτσι, ενώ η Εσθήρ γίνεται η εκλεκτή του βασιλιά, λίγο μετά το συμπόσιο, δηλαδή το 484 π.Χ., φτάνει στην αγκαλιά του… πέντε ολόκληρα χρόνια μετά! (το 479 π.Χ.) για να μην μπορεί κανείς ευθέως να χρεώσει στην Εσθήρ ή στον Μαρδοχαίο οποιαδήποτε ανθελληνική επιρροή στις επιθετικές κατά των Ελλήνων αποφάσεις του Ξέρξη!
Οι χρονομεταθέσεις αυτές (όποτε κι αν έγιναν[19]) αν και υπερβολικές και εξόφθαλμες, έπαιξαν επιτυχώς μέχρι σήμερα τον διπλό τους ρόλο. Στους μυημένους ομοεθνείς της Εσθήρ, οι μισές (σωστές) χρονικές σημειώσεις μετέδιδαν επιτυχώς το πραγματικό μήνυμα της δραστικής ανάμειξης της Εσθήρ στην ιστορία, ενώ οι υπόλοιπες οι παρατραβηγμένες και αλλοιωμένες, αιώνες τώρα, εξοστράκιζαν με επιτυχία, τους ελάχιστους χλιαρούς υποψιασμούς των εκατομμυρίων θεοπαρμένων Ελλήνων και λοιπών απαθών αναγνωστών, της θεολογικά εξωραϊσμένης αυτής ιστορίας της Εσθήρ!

Βλέπε την συνέχεια στο άρθρο: Περί «θεών» ονείρων και «θαυμάτων»:
www.epanellinismos.com/index.php?option=com_kunena&Itemid=71&func=view&id=7586&catid=8

Μ. Καλόπουλος

1) Ο συντηρητικότερος όλων Κτησίας γράφει: «Ξέρξης δε συνεγείρας στρατιάν περσικήν άνευ των αρμάτων ογδοήκοντα μυριάδας (800.000) και χιλίας τριήρεις ήλαυνε επί την Ελλάδα». Ο Ηρόδοτος όπως θα δούμε παρακάτω, καταγράφει ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς.
2) Από το άρθρο του Γ.Δ. Καψάλη, τέως πρόεδρου του εκπαιδευτικού συμβουλίου μέσης εκπαίδευσης στην Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στη λέξη «Ξέρξης». Βλέπε επίσης στην λέξη «Εσθήρ», όπου ο Π. Ι. Μπρατσιώτης, καθηγητής της βιβλικής ιστορίας του Πανεπ. Αθηνών, ανεπιφύλακτα επιβεβαιώνει ότι: «ο σύζυγος της Εσθήρ, είναι ο Αχασβερός των Ο΄, δηλαδή ο Ξέρξης Α΄».
3) Στα Άβδηρα η λίμνη «Κύστειρον» αποξηράνθη, για να καλύψει τις ανάγκες των Περσών σε πόσιμο ύδωρ!
4) Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα πως: «στην περιοχή του Αξιού ποταμού, λιοντάρια αφήνοντας τα λημέρια τους, έκαναν την νύχτα συχνές επιδρομές, κατασπαράζοντας μόνο τις καμήλες χωρίς να πειράζουν κανένα άλλο ζώο ούτε άνθρωπο» Ηροδ.7.126. Η λεπτομέρεια αυτή απαντάει στην διαφωνία των αρχαιολόγων, που ξεκίνησε με αφορμή ζωγραφική αναπαράστασης που βρέθηκε σε τάφο της Βεργίνας και που δείχνει τον Αλέξανδρο να κυνηγάει λιοντάρια. Οι πολυμαθέστατοι αυτοί αρχαιολόγοι, ισχυρίζονται κατηγορηματικά ότι δεν υπήρχαν την εποχή του Αλεξάνδρου λέοντες στην Μακεδονία. Ο Ηρόδοτος όμως τους διαψεύδει σαφέστατα.
5) Εχέδωρος (έχει-δώρα) ονομάσθη, επειδή κατά την αρχαιότητα ήταν χρυσοφόρος.
6) «Η Άμηστρις, η γυναίκα του Ξέρξη Α΄, στα γεράματά της κατάχωσε ζωντανούς δεκατέσσερις νέους, γιους επίσημων ανδρών της Περσίας, για να ευχαριστήσει τον θεό που της χάρισε το δώρο της ζωής». Ηρόδοτος 7.114. Η αποτρόπαια αυτή ανθρωποθυσία είναι πανάρχαιο χαλδαιικό έθιμο, βλέπε: ο ένοπλος δόλος «ζωντανοταφές στην Ουρ της Χαλδαίας», όπου περιγράφονται τα ευρήματα καταχώσεων εν ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, στην γενέτειρα του Αβραάμ την Ουρ της Χαλδαίας.
7) «Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος, πέμψον τα όπλα (ο Λεωνίδας) αντέγραψε, μολών λαβέ» Πλούταρχος Βιογρ. Αποφθέγματα Λακωνικά 225.C.11.
8) Τριακόσια ονόματα, που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν ένα προς ένα όλοι οι Έλληνες!
9) Αυτούς που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «άνδρες» με όλη την σημασία της λέξης, κάποιοι ελαττωματικής νοημοσύνης συγγραφείς, αποκαλούν «κίναιδους και τοιούτους»
10) «1207 τριήρεις» Ηροδ. 7.89 και «1800 πλοιάρια συνοδείας». Ηροδ. 7.97.
11) Ο Μαρδόνιος εσφαλμένα συγχέεται με τον Μαρδοχαίο, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» Ηροδ. 7.5.4. Άρα τουλάχιστον από την μεριά της Μητέρας του είναι Πέρσης και όχι εντελώς Εβραίος όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν». Εσθήρ 2.5.
12) «Ως λέγεται υπό Περσέων» (Ηρόδ.7.6). Όπως ο ίδιος δηλώνει, τα περί των νυκτερινών θεϊκών εντολών (ονείρων), τα αντέγραψε από αφηγήσεις Περσών και δεν είναι κατ ανάγκην προϊόν φαντασίας, ή «χάριν δραματοποίησης», όπως πολλοί ισχυρίζονται.
13) Την πρώτη αυτή φορά, στο κείμενο δεν αναφέρεται καν τη λέξη όνειρο, αλλά: «κατύπνωσε (ο Ξέρξης) και εν τη νυκτί είδε όψιν». Ηροδ.7.12.5. από καθαρό λάθος κάποιες μεταφράσεις αντί της λέξης «όψιν» γράφουν «όφιν», μόνο επειδή οι δύο λέξεις γραμμένες φαίνονται σχεδόν ίδιες!
14) «Την νύχτα και εν ύπνω (Μας.: κατ’ όναρ) ήλθεν (άγγελος) και είπε προς τον (βασιλέα) Αβιμέλεχ, ιδού εσύ αποθνήσκεις εξαιτίας (Σάρρας) της γυναικός την οποίαν έλαβες». Γεν.20.3,
15) «Τρίτη όψις (εμφάνιση) εν τω ύπνω εγένετο». Ηροδ. 7.19.2.
16) Ηρόδοτος. 1.107 //2.139 //2.141 //3.30 //3.124 //3.149 //5.55 //6.107 //6.118 //6.131.
17) Κυριολεξία: «το κατά γράμμα εννοούμενον… Κατά την ακριβή ή βασική σημασία των λέξεων». Κυριολεκτικώς: «κατ’ ακριβολογίαν νοηθέν και όχι μεταφορικώς».
18) Ιστορικά η άλωση αυτή, της Αιγύπτου, τοποθετείται: «την άνοιξη του 484 π.Χ.». Βλέπε Ηρόδοτος 7.7. (ΠΟΛΥΜΝΙΑ). παραπομπή 18. Εκδόσεις Γκοβόστη.
19) Αυτές οι διορθωτικές επεμβάσεις άλλωστε, είναι και η μοναδική εξήγηση που στο ‘κατακρεουργημένο’ βιβλίο της Εσθήρ, η μορφή του Μαρδοχαίου εισάγεται δύο φορές, ακριβώς με τα ίδια λόγια! Βλ: Ο΄Εσθήρ1.1a. και Εσθήρ 2.5.  (Ἐπανελληνισμός)

Πρώτη δημοσίευσις 6 Δεκεμβρίου 2011

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

15 thoughts on “Ὁ Ξέρξης, ἡ Ἐσθήρ καὶ ὁ Μαρδοχαῖος.

  1. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ (ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ) ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ, ΕΒΡΑΙΟΥΣ.
    ΤΩΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΘΗΚΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.
    ΕΥΓΕ ΦΙΛΟΝΟΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

  2. Εξαιρετική ανάλυση και πολλά συγχαρητήρια για την ανάρτηση.Η μόνη διαφορά με σήμερα είναι ότι δεν χρειάζονται ενύπνια για να κάνουν τη δουλειά τους.Έχουν την τηλεόραση.Κεμείς δεν έχουμε πλέον κανένα Λεωνίδα , Θεμιστοκλή ή Παυσανία ή έστω έναν δίκαιο Αριστείδη.«πολλοί μεν άνθρωποι, άνδρες δε ολίγοι».

    • Χρυσόστομε, μὴν φοβᾶσαι! Τὸ πρόβλημα πλέον τὸ ἔχουν αὐτοί!
      Κύττα γύρω σου.
      Δύο πυλῶνες, δύο τάσεις, δύο στάσεις.
      Τῶν ἡττημένων καὶ τῶν νικητῶν.
      Σοῦ δίδω τὸν λόγο μου, τὸν ὁποῖον πάντα κρατῶ, πὼς οἱ νικητὲς θὰ εἶναι μόνον οἱ Ἕλληνες!!!

  3. Ἀπίστευτα πράγματα!! Ὅλη αὐτὴ ἡ λογοδιάρροια διὰ νὰ ἀποδείξωμεν πόσον σπουδαῖοι καὶ πόσον ἱκανοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ Ἑβραῖοι. Τότε, καὶ ἐγὼ μαζί τους!
    Ἄς σοβαρευθοῦμ,ε ὅμως . Ἡ οὐσία τοῦ πράγματος εἶναι ὅτι πράγματι ὁ Ξέρξης ἐσύρθη ἀνοήτως ὑπὸ μελῶν τοῦ ἀνακτοβουλίου του ὅπως ἐκστρατεύσῃ κατὰ τῆς Ἑλλάδος, τὸ ἔπραξε, ἔσπασε τὰ μοῦτρα του καὶ ἐπέστρεψε κατισχημένος εἰς τὰ Σοῦσα. Ὅμως πρὸς τιμήν του ἔβαλε μυαλό καὶ ἀνεδείχθη εἰς σπουδαῖον ἡγεμόνα ἀφιερώσας τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του εἰς ἔργα ἀνασυγκροτήσεως τοῦ κράτους του καὶ τὴν καλλιτέρευσιν τῆς ζωῆς τῶν ὑπηκόων του.
    Ἔχομεν ἐκτροχιασθεῖ, Φιλονόη, καὶ ἐρωτῶ: Ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ κατεβατὸν τὶ ἡθικὸν δίδαγμα ἀπεκομίσαμε; Τὶ μᾶς ἔμεινε τἐός πάντων; ἡ ἀνύπαρκτος “μαγγιὰ” τῶν Ἑβραίων; Ὡς ἀποτοξίνωσιν λοιπὸν προτείνω Φιλονόη, ὅπως ἀναρτήσῃς ὅ,τι μεγαλειοδέστερον ἔγραψε γραφὶς ἀνθρώπου, μίαν μεγάλη κατάθεσις ψυχῆς ἀλλὰ καὶ ἱστορικῆς ἀληθείας. Ἀνάρτησε λοιπὸν ὁλόκληρον τὸ Ἔργον τοῦ Αἰσχύλου “Πέρσαι”. Ἔργον τὸ ὁποῖον ὅταν ἐδιδάχθη καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς παραστάσεως οἱ θεαταὶ ἐξεχύθησαν εἰς τὸ Ἄστυ κραυγάζοντες: “Πάτρης, Πάτρης” Ἀλλὰ πρόσεξε. Εἰς τὸ προτότυπον κείμενον, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἔγραψε ὁ μέγιστος τῶν θρησκευτικῶν ποιητῶν τῆς Ἀνθρωπότητος, Ὁ Αἰσχύλος.
    Ἐπιτέλους βρὲς παιδιὰ εἴμεθα Ἕλληνες καὶ ἄς συμπεριφερόμεθα καὶ σκεπτόμεθα ὡς Ἕλληνες καὶ ἄς παύσωμεν νὰ βλέπωμεν παντοῦ ἐχθροὺς, λάμιες, τελώνια καὶ κακοὺς δράκους. Ὁ μόνοςε κακὸς δρᾶκος εἶναι ὁ ἑαυτός μας καὶ ὡς ἄλλοι Καραϊσκάκηδες ἄς τὸν παλαίψουμε καὶ ἄς τὸν νικήσωμεν.

    • Δῆλα δή κατ’ ἐσὲ Νικόλαε κι αὐτό τό κείμενον εἶναι ψευδές;

      Υ.Γ. Καλὴ ἡ ἰδέα γιὰ τοὺς Πέρσες. Θὰ τὸ κυττάξω. Ἀλλὰ αὐτὸ θὰ ἀφορᾷ σὲ ἄλλην ἀνάρτησι.

      • Ὄχι, καὶ ἤμουν σαφής. Θὰ ἦτο ἕν ἀξιόλογον κείμενον διότι ἐρευνᾶ εἰς βάθος κάποιας ἱστορικὰς λεπτομερείας πλὴν ὅμως αἱ παθολογικαὶ πλέον ἐμμοναὶ περὶ κάποιων κακῶν τεράτων ἐτοίμων ἀνὰ πᾶασν στιγμὴν νὰ μᾶς κατασπαράξουν, κατστρέφει πᾶσαν ἀξιοπιστίαν, οὐσιαστικῶς τὸ καθιστᾶ ἄχρηστον καὶ τοῦτο εἶναι λυπηρόν. Καὶ νὰ ἐπαναλάβω τὸ ἐρώτημα: Μὰ τόσον ἱκανοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ Ἑβραῖοι; Ἐὰν ναὶ, τότε ὅλοι μαζί τους!!
        Ἐν τέλει, τὸ συναγόμενον οὐσιαστικὸν καὶ ἠθικὸν δίδαγμα ἀπὸ ὅλην αὐτὴν ἱστορίαν τῶν Μηδικῶν εἶναι ὁ ἡρωϊκὸς ἀγὼν τῶν Ἑλλήνων ὑπὲρ τῆς ὑψίστης τῶν ἀρετῶν, τῆς Ἐλευθερίας, ὡς καὶ ἡ εἰλικρινὴς μεταμέλεια τοῦ Ξέρξου διὰ τῆς ὁποίας ἀνεδείχθη εἰς ἕνα ἄριστον ἡγεμόνα διὰ τὸν λαόν του. Αύτὰ ἀξίζουν, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα περὶ Μαρδοχαίων, Ἐσθήρ καὶ λοιπῶν ἀσημάντων τῆς ἱστορίας εἶναι μποῦρδες! . Ὅσον διὰ τοὺς “Πέρσας”, Φιλονόη, μὲ τὴν ἡσυχίαν σου. Δὲν ὑπάρχουν βιασύναι!

  4. Δεν φοβάμαι Φιλονόη.Η αλλαγή πάντα προέρχεται από εμάς.Δικός μας ο κόσμος μας δικιά μας και η αλλαγή.Σε διαβάζω αρκετά συχνά και θάθελα να πω απλά Keep Walking.Η λογική πάντα ήταν δημιούργημά μας και το εξασκείς στη σωστή του διάσταση,και δεν αποτελεί κολακεία αλλά απλή παρατήρηση.Τον δυϊσμό πρώτοι τον διδάξαμε εμείς μέσω της απλής κλίσης ο Ζεύς ,του Διός.
    Όταν σένα κείμενο αισθάνεσαι να ζείς 2000 και κάτι πριν, όταν συνειδητοποιείς πόσο ακόμα και ένας Ηρόδοτος ήταν αφελής, απλά σιωπάς.

    • Εὐχαριστῶ.
      (Μία παρατήρησις μόνον, τὴν ὁποίαν συζητᾶμε ἐκτὸς κάποιαν στιγμή. Δίας, Διός. Ζεύς, Ζηνός. Μπορῶ νὰ τὸ ἀναλύσω ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ ἐδῶ.)

  5. http://www.tetraktys.org/greg/mid%20gefyraioi27.htm

    Ποίοι όμως ήσαν οι Γεφυραίοι του Ηροδότου;
    Ευτυχώς διεσώθησαν ολίγα τινα σπαράγματα από την αρχαιοελληνική γραμματεία τα οποία μας διαφωτίζουν ώστε να διαπιστώσουμε τα περί καταγωγής των Γεφυραίων.
    Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος(1), ιστορικός-χρονικογράφος, είναι η αρχαιότερη σωζόμενη ιστορική πηγή στην οποία βασιζόμαστε για αρχή της διερευνήσεως.. Ο γεωγράφος Στέφανος Βυζάντιος αντλεί πληροφορίες από τον Εκαταίο τον Μιλήσιο (0538 frag 002) και μας πληροφορεί ότι η “ΓΕΦΥΡΑ: πόλις Βοιωτίας, τινές δε τους αυτούς είναι και Ταναγραίους φασίν, ως Στράβων ΙΧ 2, 10 και Εκαταίος. Αφ ού και Γεφυραία η Δηώ”.. ..
    Ο δε Στράβων αναφέρει ότι: “και ΓΡΑΙΑ δ’ εστ’ τόπος Ωρωπού πλησίον και το ιερόν του Αμφιαράου και του Ναρκίσσου.. … τινές δε τη Τανάγρα την αυτή φασιν, Ποιμανδρίς δ’ εστιν η αυτή τη Ταναγρική, καλούνται δε και Γεφυραίοι οι Ταναγραίοι..” (Βιβλίο ΙΧ, 2 10). Στην συνέχεια ο Στράβων συνεχίζει αναφέροντας ότι η Τανάγρα έχει σύνορα με την Αττική.
    Τα ίδια ισχυρίζεται και ο Ηρωδιανός(2) στην “Ρητορική-Καθολική Προσωδία” του όπου “τινές δε αυτούς (τους Γεφυραίους) είναι Ταναγραίους.. ..”
    Συνοψίζοντας τις θέσεις των παραπάνω αντιλαμβανόμεθα ότι υπήρχε μία παναρχαία Βοιωτική πόλις η ΓΡΑΙΑ η οποία μετωνομάσθη σε Γέφυρα κάποια εποχή και τελικώς σε Τανάγρα. Η Τανάγρα-Γέφυρα ωνομάζετο και Ποιμανδρίς, είχε σύνορα με την Αττική και κάποιοι Ταναγραίοι-Γεφυραίοι μετενάστευσαν για διαφόρους λόγους στην γειτονική Αττική.
    Πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στις αιτίες των Γεφυραϊκών μεταναστεύσεων. Για τους λόγους των δύο βασικών μεταναστεύσεων μας πληροφορεί ο Μυσός Πούβλιος Αίλιος Αριστίδης(3) : “οι υπό των Δωριέων εξελασθέντες Πελοποννήσιοι εις Τανάγραν πόλιν της Βοιωτίας ελθόντες εξείλον αυτήν. Ταναγραίων ούν τινες εις Αθήνας κατέφυγον. Τανάγρα, πόλις Βοιωτία.. ..ούτοι, μή υπακούοντες Θηβαίοις, υπ’ αυτών εξεβλήθησαν, όν ένιοι εις Αθήνας ελθόντες ώκησαν. Μέμνηται δε της ιστορίας Ηρόδοτος, Γεφυραίους τους Ταναγραίους καλείν.. ..”. Άσχημη μοίρα για τους Ταναγραίους-Γεφυραίους οι οποίοι υπέφεραν και πιέσθηκαν ώστε πολλοί να μεταναστεύσουν τόσο υπό την πίεση των Θηβαίων όσο παλαιότερα υπό την πίεση των Πελοποννησίων οι οποίοι είχαν εκδιωχθή από τους Δωριείς.
    Ας προχωρήσουμε όμως στην ουσία του πράγματος δηλαδή στον λόγο για τον οποίο οι Γραίοι ωνομάζοντο αρχικώς Γεφυραίοι κρατώντας υπ’ όψιν ότι οι Έλληνες έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε ονομασίες ώστε το όνομα να εμπεριέχη και να σημαίνη την ιδιότητα του αντικειμένου.
    Ο Αίλιος Αριστείδης μας ενημερώνει και για τον λόγο για τον οποίο οι Ταναγραίοι ωνομάζοντο Γεφυραίοι(4).. ..”το Παλλάδιον.. ..το από Τροίας.. ..λέγειν δε αν και περί άλλων πολλών Παλλαδίων. Τού τε κατ’ Αλαλκομενόν τον αυτόχθονα ΚΑΙ παρα Αθηναίοις Γεφυραίων καλουμένων, ως Φερεκύδης (3 F 179) και Αντίοχος (VI) ιστορούσι”. Προκύπτει ότι οι Γεφυραίοι ήσαν πανάρχαιοι Ιερείς κάποιου Παλλαδίου και πολλοί αρχαίοι αναφέρθηκαν σ’ αυτό το ζήτημα.
    Αναζητώντας την αρχαιοτάτη τοποθεσία του αρχαιοτάτου Παλλαδίου των Γεφυραίων καταλήγουμε στην απάντηση του ιστορικός Ιωάννου Λαυρεντίου του Λυδού(5) : “Ότι ΠΟΝΤΙΦΙΚΕΣ οι αρχιερείς παρά ρωμαίοις ελέγοντο, καθάπερ εν Αθήναις το πάλαι. ΓΕΦΥΡΑΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΤΑΙ διοικηταί των όλων-..ωνομάζοντο δια το επί της ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΟΥ ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ Ιερατεύειν τω Παλλαδίω. Πόντην γαρ οι ρωμαίοι την γέφυραν καλούσι και ποντίλια τα γεφυραία ξύλα. Όθεν και και πραξιεργίαι δήθεν εκαλούντο ωσανεί τελεσταί. Τούτο γαρ σημαίνει το ποντίφιξ από το δυνατόν εν έργοις”. Δηλαδή, οι αρχαίοι Αθηναίοι ωνόμαζαν Γεφυραίους τους αρχιερείς τους σε πανάρχαιες εποχές ενώ οι αρχαίοι Γραίοι-Γεφυραίοι είχαν εγκαταστήσει Ιερόν Παλλάδιον στην γέφυρα του Σπερχειού άρα στην είσοδο του Στενού των Θερμοπυλών και πιθανώς αυτό συνέβαινε σε πολλές γέφυρες οπότε οι διερχόμενοι ίσως αισθανόντουσαν υποχρεωμένοι ή υπεχρεούντο “ν’ ανάβουν ένα κεράκι” και αυτό να μην έκανε ιδιαίτερα συμπαθή την τάξη των Γεφυραίων-Ιερέων. Από την άλλη μεριά, οι Γεφυραίοι Ιερείς είχαν προφανώς αναλάβει την συντήρηση των γεφυρών κι από ‘κει ίσως προήρχετο η δύναμίς των. Αν επί παραδείγματι απεκόπτετο η Γέφυρα του Σπερχειού όποια εποχή πλήν θέρους, απεκόπτετο ουσιαστικώς η Νότιος Ελλάς. Μεγαλή λοιπόν η δύναμις των γεφυροφυλάκων Γεφυραίων και εξ αυτών οι Ρωμαίοι μετέφρασαν την λέξη γέφυρα=πόντη και οι αρχιερείς ποντι-φικες!!! Ιδού πως προέκυψε η ονομασία στους Καθολικούς του Ποντίφικος.. ..
    Ιδιαίτερη σημασία οφείλουμε να αποδώσουμε στην φράση του Λαυρεντίου του Λυδού ότι το πάλαι ΓΕΦΥΡΑΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΤΑΙ. Δηλαδή, σε χαμένες στον Μύθο εποχές, ΟΛΟΙ οι Ιερείς των Ελλήνων Θεών ελέγοντο Γεφυραίοι.. .. Πιθανώς λόγω της στρατηγικής επιλογής περασμάτων για κτίσιμο ιερών για ευνοήτους ηθιοπλαστικούς λόγους.
    Η ιερατική στολή των Γραίων-Γεφυραίων πάλι από τον Λυδό(6) απετελείτο από “Εχρήτο δε στολή επ’ ειρήνης, οία ποντίφεξ, αντί του Αρχιερεύς ΓΕΦΥΡΑΙΟΣ, πορφυρά, ποδήρει, ιερατική, χρυσώ λελογχωμένη, αμφιβλήματι δε ομοίως πορφυρώ, εις χρυσούς αύλακας τελευτώντι, την τε κεφαλήν έσκεπε δι’ ας εν τη γραφείση μοι Περί Μηνών πραγματεία αποδέδωκα αιτίας.. ..” κλπ.
    Το ότι οι Ρωμαίοι ωνόμασαν τους ιερείς των με όνομα μεταφρασμένο απ’ ευθείας από μία Βοιωτική Ιερατική τάξη αποδεικνύει πολλά.
    Από τις λίγες πηγές προκύπτει ότι σε παμπάλαια εποχή η Γραία-Γέφυρα-Τανάγρα ήταν κραταιοτάτη και εξουσίαζε περιοχή περίπου από νοτιοδυτικά του Ευρίπου, περιελάμβανε την Μυκαλησσό και το Βοιωτικόν Άρμα, έως τα υψώματα προς τον Αττικό Δήμο Φυλής ενώ εντελώς Νότια του κράτους της Τανάγρας ήτο η Ελευσίς. (τα όρια κατά Στράβωνα ΙΧ, 2 10). Κατοικούσαν σ’ αυτή οι ΓΡΑΙΟΙ και είναι γνωστό ότι κάποιοι ελληνικοί λαοί τα πανάρχαια χρόνια μετανάστευσαν κοντά στην Ρώμη και οι οποίοι αυτοπροσδιορίζοντο ως ΓΡΑΙΟΙ ή Γραικοί και εξ αυτών οι Ρωμαίοι καλούσαν τους Έλληνες υποτιμητικά Γραικύλους. Φυσικά Γραίοι ή Γραικοί υπήρχαν σε όλον τον Ελλαδικό χώρο. Είναι γνωστό ότι οι Ρωμαίοι εχρησιμοποίησαν κάποιο χαλκιδαϊκό αλφάβητο πράγμα που αποδεικνύει μεταναστευτικό ρεύμα από Εύριπο-Χαλκίδα-Γέφυρα προς Ρώμη. Οι Γραίοι-Γεφυραίοι μετέφεραν την σπουδαιότερη λατρεία τους, την Παλλάδειο, στις νέες Ρωμαϊκές εστίες τους. Περίπου τότε ή και παλαιότερα, Αρκάδες άποικοι στην Ρώμη έφεραν το δικό τους Παλλάδιο εκεί στον Παλλαδινό λόφο. Τα Παλλάδια Άρκάδων και Γραικών έδωσαν την εντύπωση στους Ρωμαίους ότι η λατρεία αυτή ήτο η σπουδαιοτέρα άρα οι Ρωμαίοι ετίμησαν τους σπουδαιοτέρους Θεούς των Γραικών και ασπάσθηκαν τον Παλλάδειο τίτλο των Γραικών ιερέων οπότε οι Ρωμαίοι ιερείς απεκλήθησαν Ποντίφηκες δηλ. Γεφυραίοι.
    Και η προσπάθεια ετυμολογήσεως της Τανάγρας μπορεί να αποδωθή στο τελικό -ΓΡΑ=-ΓΡΑΙΑ ενώ το αρχικό -ΤΑ προκύπτει από ωραιοποίηση χάριν ευφωνίας του -ΔΑ ή δασύ -ΔΑ με προφορά -ΝΤΑ όπου τελικά το -ΝΤΑ = -ΤΑ. Οπότε το -ΤΑ και το ΓΡΑΙΑ να συνιστούν την καλλιεργήσιμη γη=γα=δα της Γραίας δηλ την Δαν της Γραίας ΤΑΝΓΡΑΝ=ΤΑΝΑΓΡΑΝ.
    Το πόσο αρχαίοι ήσαν οι Γραίοι φαίνεται από το απόσπασμα του Εκαταίου του Μιλησίου ο οποίος έγραψε “αφ ου και Γεφυραία ή Δηώ”. Δηώ7 είναι η παλαιά ονομασία της Θεάς Δήμητρος και αναφέρεται στον Ορφικό πρός Δήμητρα Ύμνο. Το όνομα προκύπτει από την τροπή του αρχαίου -Α σε -Η από τους Ίωνες και ο Εκαταίος ήτο Ίων. Άρα Δηώ=Δαώ όπου Δα η Γη δωριστί.
    Από μόνη της αυτή πληροφορία προσδίδει στους Γραίους-Γεφυραίους-Ταναγραίους την πρωτοκαθεδρία στην οργανωμένη Γεωργία αφού η Δήμητρα=καλλιέργεια Σίτου-δημητριακών πρωτοενεφανίσθη εκεί. Πόσο παλαιά παράδοση πρέπει να είναι αυτή αλλά και τι σπουδαία δυναμική προβάλλει! Από την Τανάγρα μέσω Ερυθρών δρασκελίζει κανείς την σημερινή Κάζα και βρίσκεται μέσω Μάντρας στην …Ελευσίνα. Η Δήμητρα-Δηώ είχε να κάνη ένα πάρα πολύ μικρό ταξείδι για να βρεθή από τους Γεφυραίους στούς Ελευσινίους και να τους ευνοήση με την καλλιέργεια σίτου στο Ράριον Πεδίον (αρχικώς και έπειτα στο Θριάσιο). Δηλαδή εκεί που τελειώνει το μονοπάτι από Τανάγρα προς Ελευσίνα και αρχίζει ο δρόμος προς Μέγαρα και Πελοπόννησο.
    Το φυσικότερο μέρος για αποικισμό ή μετοικεσία Ταναγραίων, εμπείρων στην Γεωργία, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από την ευρισκομένη ακριβώς νοτίως, Ελευσίνα όπως ορίζει και η Μυθολογία. Πράγμα που έγινε πολλές φορές και η τελευταία φορά μόνο εξιστορείτα από τον ανόητο Ηρόδοτο με τους γνωστούς Αρμόδιο-Αριστογείτονα περί το 507 π.0. Αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι ανά τους αιώνες Γεφυραϊκοί αποικισμοί εδημιούργησαν Ταναγραϊκές-Γεφυραϊκές συνοικίες από τις εκβολές περίπου του Κηφισσού κατά Στράβωνα(8) όπου “ποταμοί δ’ εισίν ο μέν Κηφισσός εκ Τρινεμέων τας αρχάς έχων ρέων δε δια του πεδίου εφ’ ο και η ΓΕΦΥΡΑ και οι ΓΕΦΥΡΙΣΜΟΙ.. ..” έως την Ελευσίνα. Η επιλογή της τοποθεσίας φυσικά δεν ήταν τυχαία διότι οι Γεφυραίοι έψαχναν να εγκατασταθούν κοντά σε .. ..γέφυρα.. .. όπου κατά την πανάρχαια παράδοσή τους υπεχρέωναν τους περαστικούς προφανώς “ν’ ανάβουν κεράκι” σε κάποιο προσκήνυμα της Ιεράς Οδού. Επειδή όμως είχαν όλοι οι ευσεβείς Αθηναίοι γνώση της καταγωγής της Δηούς-Δήμητρος, οι Ταναγραίοι-Γεφυραίοι επέβαλαν διόδια στις πομπές προς Ελευσίνα κατά τα Μυστήρια και βέβαια οι Αθηναίοι το εδέχθησαν ως φυσιολογικό και δίκαιο γεγονός και καθόλου δεν αντέδρασαν σεβόμενοι τους Γεφυραίους αφ’ ενός ώς πρώτους ιερείς της πολιούχου της Πόλεώς των Παλλάδος και αφ’ ετέρου την Γεφυραϊκή προέλευση της Δήμητρος. Την πανάρχαια λατρεία της Δηούς-Δήμητρος ελάτρευον με τον δικό τους πανάρχαιο τρόπο σε δικά τους Ιερά οι πανάρχαιοι Γεφυραίοι-Ταναγραίοι και αυτό ο ανόητος Ηρόδοτος το παρουσιάζει εμμέσως ως .. ..μη ελληνική λατρεία. Οι Αθηναίοι περνώντες εκ των διοδίων όχι μόνον επλήρωναν διόδια εις τους Γεφυραίους αλλά αντήλλασσον σκωπτικές και ίσως υβριστικές εκφράσεις. Από αυτό το γεγονός είχει δημιουργηθεί η έκφρασις “γεφυρισμός” που εσήμαινε την ανταλλαγή πειραγμάτων. Ο λεξικογράφος Ησύχιος κατέγραψε ότι “ΓΕΦΥΡΙΣΤΑΙ: οι σκώπται^ επεί εν Ελευσίνι επί της γεφύρας τοις μυστηρίοις καθεζόμενοι έσκωπτον τοις παριόντας”. Εξ άλλου κατά την πολιορκίαν των Αθηνών από τον Σύλλα, οι Αθηναίοι εξώργισαν τον Ρωμαίο στρατηγό διότι γεφυρίζοντες τον λοιδωρούσαν από τα τείχη για την μεμπτή ηθική της συζύγου του Μετέλλας. (Πλουτάρχου Βιογραφίες – Σύλλας).
    Όπως φαίνεται, με την πάροδο των ετών και την πλήρη πλέον κατάρρευση στα κλασσικά χρόνια των Ιερών Παραδόσεων, ο αθηναϊκός όχλος δεν επιθυμούσε να πληρώνη σε ξένους-Βοιωτούς (και μάλιστα σε απογόνους των δεδηλωμένων εχθρών τους Βοιωτών-Θηβαίων) βάσει μίας ήδη θεωρουμένης ως απαξιωμένη μυθολογίας όντας ό ίδιος στην αρχή της φρικτής παρακμής του κι έτσι έφθασε να διαβάζουμε στο λεξικό Σούδα ή Σουίδα ότι “Γεφυρίς: ξένη και επείσακτος. Οι γαρ Γεφυραίοι ξένοι και επήλυτοι όντες Αθήνησιν ώκησα. Ούτως Ηρόδοτος”. Ξένος όμως καθ’ όλου δεν εσήμαινε τον μη Έλληνα. Δηλαδή τελικά μέχρι να το πη ο Ηρόδοτος για Φοίνικες ουδείς το είχε διανοηθεί!!!
    Η διερεύνησις όλων των αρχαίων πηγών σε σχέσι με την καταγωγή των Βοιωτών ΔΕΝ αφήνει περιθώρια σε κανέναν να αμβισβητήση την αυτοχθονία τους. Εκτός του Ηροδότου ο οποίος με γλωσσικά τεχνάσματα και παραμυθολογίες, εκμεταλλευόμενος το παραδοσιακό μίσος Αθηναίων-Βοιωτών, δημιουργεί την πρώτη ιστορική αμφισβήτηση η οποία καταλήγη όλως παραδόξως σε .. ..ιστορικό δόγμα καθ’ ότι εξυπηρετεί ανθελληνικά συμφέροντα.

    • Ἀκριβῶς ὅπως τὰ γράφεις ἔχουν τὰ πράγματα Χρυσόστομε. Ἔτι δὲ περαιτέρω ὁ Ἡρόδοτος γράφει καὶ ἄλλα ἀνυπόστατα πράγματα τὰ ὁποῖα ἐδημιούργησαν τὴν ἐντύπωσιν περὶ τῆς Φοινικικῆς καταγωγῆς τοῦ ἀλφαβήτου. Γράφει σχετικῶς ὅτι ” «Οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σὺν Κάδμῳ ἀπικόμενοι τῶν ἦσαν οἱ Γεφυραῖοι ἄλλα τε πολλὰ οἰκήσαντες ταύτην τὴν χώρην εἰσήγαγον διδασκάλια εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ δή καὶ ΓΡΑΜΜΑΤΑ οὐκ ἐόντα πρὶν Ἕλλησιν ὡς ἐμοὶ δοκέειν. Πρῶτα μὲ τοῖσι καὶ ἅπαντας χρέωνται Φοἰνικες μετὰ δὲ χρόνου προβαίνοντος ἅμα τῇ φωνῇ μετέβαλον καὶ τὸν ρυθμὸν τῶν γραμμάτων. Περιοίκεον δὲ φφέας τὰ πολλὰ τῶν χώρων τούτων τὸν χρόνον Ἑλλήνων Ἴωνες οἱ παραλαβόντες διδαχῇ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΦΙΝΙΚΩΝ τὰ γράμματα μεταρυθμίσαντές σφεων ὀλίγα ἐχρέοντο….» (5, 58,1). Αὐτὰ ἔλεγε τότε ἀνοήτως ὁ Ἡρόδοτος καὶ ἀντι ἐμεῖς ἐν προκειμένῳ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ αὐτὰ τὰ σοβαρὰ πράγματα φληναφολογοῦμε ἐπίσης ἀνοήτως διὰ τὸ πῶς μὰς «καπελώνουν» ἐπὶ 25 αἰῶνας – ἄν εἶναι δυνατὸν Θεέ μου – οἱ….. Ἑβραῖοι! Προσδίδοντες εἰς αὐτοὺς ἀξίαν τὴν ὁποίαν δὲν ἔχουν!!!

      • Ἐπεὶ δὴ ΠΑΝΤΑ τὴν ἱστορία γράφει ὁ νικητής, κι ἐπεὶ δὴ δὲν ἔχω πρόθεσι νὰ σᾶς πείσω, μία κι ἔχετε τὴν γνώμη σας, κι ἐπεὶ δή ἐγὼ θεωρῶ ἑαυτὸν σκλᾶβο ἐδῶ καὶ πάρα πολλοὺς αἰῶνες, ὄχι μόνον 20 ἢ 25, σᾶς δηλώνω πὼς τὰ πράγματα εἶναι πολὺ πιὸ πολύπλοκα, ἀπὸ ὅσο μὲ τὴν πρώτη ἐκτίμησι κάποιος ἀντιλαμβάνεται.
        Ἡ ἱστορία μας καταγράφεται μέσα στὸν Ἡσίοδο, στὸν Ἀπολλώδορο, στὸν Αἰσχύλο… Δυνατότης συνθέσεως κι ἀναλύσεως ἀπαιτεῖται, ὄχι ξερὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀντιλήψεις καὶ συμπεράσματα ἄλλων.

        Καλὲς λοιπὸν οἱ καταγραφές, (Χρυσόστομε καὶ Νικόλαε ἀπαντῶ καὶ στοὺς δύο) ἀλλὰ δὲν γίνεται κάποιος ἐδῶ νὰ τὰ λέῃ καλὰ καὶ ἀλλοῦ στραβά. Ἤ ὅλα του εἶναι ψευδῆ ἢ ὅλα ἀληθῆ.
        Κι ἐπεὶ δὴ πράγματι ὑπάρχει ἐξήγησις, περὶ τῆς «πατρότητος» τοῦ ἀλφαβήτου ἐκ τῶν Φοινίκων, οἱ ὁποῖοι οὐδόλως Γεφυραῖοι ἦταν ὅταν ἔλαβαν τὸ ὄνομά τους, κι ἐπεὶ δή κάποιοι καπηλευτὲς ἔκλεψαν τὰ πάντα ἀπὸ τοὺς Φοίνικες, ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα, κι ἐπεὶ δὴ οἱ πραγματικοὶ Φοίνικες ἦταν Κρῆτες κι ὄχι Ἑβραῖοι, θὰ σᾶς ἔγραφα πάρα πολλά, ἀλλὰ δὲν νομίζω πὼς ἔχει νόημα. Ἔχετε ἤδη ἀποφασίσει πὼς δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ πληροφορία ποὺ σᾶς μετέφερα. Συνεπῶς, γιὰ ἐσᾶς, καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους, δὲν τυγχάνει ἐρεύνης ἀλλὰ ἀποπομπῆς.

        Ὅταν σὲ μίαν συζήτησι μπαίνῃς γιὰ νὰ τὴν σταματήσῃς, δὲν εἶναι συζήτησις ἀλλὰ ἄρνησις. Δῆλα δή, ἀδυναμία προβληματισμοῦ.
        Ξέρετε κάτι; (Ὅλοι οἱ σχολιαστές.)

        Τὰ ἐρεθίσματα γιὰ σκέψεις καὶ προβληματισμό, δὲν δίδονται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε, ἐὰν δὲν ἔχουμε δομήσει τὸν ἐγκέφαλό μας νὰ τὰ ἀναδομῇ, νὰ τὰ ἀναλύῃ καὶ νὰ τὰ «κατηγοριοποιῇ» ἢ νὰ τὰ συνθέτῃ.
        Ὅταν γιὰ παράδειγμα λέμε πὼς «διάβασα ἢ μελέτησα» Ὅμηρο, αὐτὸ ἀπὸ μόνον του δὲν λέει κάτι. Τόσοι καὶ τόσοι τὸ ἔχουν κάνει.
        Ὅταν ὅμως «μπῇ» κάποιος μέσα στὸ μυαλὸ τοῦ Ὁμήρου, γίνῃ ἕνα μὲ τὴν σκέψι του, ταξειδέψει μαζύ μὲ τοὺς ἥρωές του, τότε ἴσως, λέω ἴσως διότι ὅλο αὐτὸ κρύβει μεγάλες παγίδες, καταφέρῃ νὰ ἀκούσῃ τὰ ἔπη. Ὄχι νὰ τὰ κατανοήσῃ, νὰ τὰ ἀκούσῃ.

        Αὐτὰ γιὰ τὴν ὥρα.
        Ἔς αὔριον τὰ σπουδαῖα.

  6. Η ανάρτηση που έκανα , προφανώς δεν ήταν προϊόν δικιάς μου προσπάθειας.Όταν τίθεται μια δήλωση πάντα προσπαθώ να βρώ και την αντίθετη άποψη.Περί των γεφυραίων δεν είμαι και ο πιο ειδικός και αυτό που συνήθως κάνω είναι η αναζήτηση πληροφοριών.Το άρθρο της τετρακτύος το ανέβασα για βάσανο και όχι να κλείσω μία συζήτηση.Όταν ο Πλούταρχος γράφει ” περί της Ηροδότου κακοηθείας ”
    http://remacle.org/bloodwolf/historiens/Plutarque/malignherogr.htm
    κάτι παραπάνω θαξερε μιας και αυτός απείχε σχεδον 4 αιώνες μετά και εμείς απέχουμε 25.Συνεχίζοντας περι των γεφυραίων , η σύγχρονή τους εκδοχή είναι οι λεγόμενοι Ρωμανιώτες.Η παλαιότερη σωζόμενη επιγραφή βρέθηκε στον Ωρωπό που μιλάει για έναν Μόσχο “The earliest reference to a Greek Jew is an inscription dated c. 300-250 BCE, found in Oropos, a small coastal town between Athens and Boeotia, which refers to “Moschos, son of Moschion the Jew”, who may have been a slave.” Αρκετά κοντά στην εποχή του Ηρόδοτου για την πιστοποίηση επι των Γεφυραίων.
    Αντιγραφή από http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/vjw/Greece.html
    Jewish Greece

    Contact between Greeks and Jews outside of Greece began after the Babylonian exile of 586-539 B.C.E. When the Persian king Cyrus allowed Jews to return to their homeland after the Babylonian exile, they met Greeks for the first time. The prophet Ezekiel wrote of the Greek traders of “Javan,” Ionia, who traded in slaves and worked with bronze. The Greek historian Herodotus knew of the Jews, whom he called Palestinian Syrians, and included them in his list of those serving in the Persian king Xerxes’ navy when Xerxes invaded Greece in 480 B.C.E.

    There may have been isolated Jews living in Greek cities as far back as the Babylonian exile, but the first organized Jewish communities in Greece were established in approximately 400 B.C.E. The communities flourished during the reign of Alexander the Great and the subsequent Hellenistic period in around 300 B.C.E. Jewish immigrants flooded Hellenist cities along the Aegean Coast and the Greek mainland. The Greeks were polytheistic and maintained a glamorous lifestyle. While most Jews retained their monotheism, many wealthy Jews were attracted to Greek culture and created a class of assimilated, pro-Greek Jews.
    Throne of Moses in the Synagogue of Delos from 1st Century

    Greek was the language of commerce, administration and secular law in the Hellenistic kingdoms and, slowly, Jewish communities began to forget Hebrew. In around 260 B.C.E., certain books of the Bible began appearing in Alexandria in Greek translation. In approximately 250 B.C.E., the Macedonian-Egyptian king Ptolemy ordered the translation of the entire bible into Greek by 70 scholars. This translation became known as the Septuagint.

    The most famous confrontation between Greeks and Jews was the Maccabean Revolt of 167-164 B.C.E. The Seleucid king Antiochus IV imposed Greek religious customs on the Jews and tried to convert the Jewish temple in Jerusalem into a temple to the Greek god, Zeus. The Jewish revolt, led by the Hasmonean Judas Maccabee, defeated the Seleucid armies and recaptured the temple. After the revolt, many Hellenized Jews left Judea and moved to Hellenistic commercial centers such as Alexandria and Antioch.
    Εδώ ήμαστε στην περίφημη Χανουκά που οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν τη σημασία της.(Όπως και αρκετοί από τους εβραίους)

    Σαυτό που συμφωνούνε απόλυτα είναι ότι ο παλαιός δικός τρόπος σκέψης νικήθηκε από τον Ελληνικό τρόπο σκέψης.Ενώ εμείς εκφραζόμασταν με ιδέες , αυτοί εκφράζονταν με τις αισθήσεις.

    Στον παρακάτω σύνδεσμο είναι ένας απολαυστικός φανταστικός διάλογος (γραμμένο από εβραίο) που τονίζει ακριβώς τη διαφορά της φιλοσοφίας μεταξύ των δύο λαών.

    Όσο για το αν ο Ηρόδοτος ή οποιοσδήποτε Ηρόδοτος είναι αντικειμενικός ,δεν ξέρω και καμμία Ιστορία νάναι αντικειμενική.Όλοι εκφράζουν τις απόψεις τους ανάλογα με το κίνητρο τους.
    Όσο περί των αναλύσεων θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.Η διαφορά είναι ότι κομμάτια ενός παζλ βλέπουμε και μάλιστα χωρίς νάχουμε όλα τα κομμάτια.(Τουλάχιστον εγώ).
    Ἔς αὔριον τὰ σπουδαῖα. (Έχουμε και τα 27 παιδιά που συζητούν τι να κάνουν για πράγματα που δεν ξέρουν)

    • Ὡς πρὸς τὸ ἄν ὑπάρχει ἤ ὄχι ἀντικειμενικὴ ἱστορία Χρυσόστομε θὰ συμφωνήσω μὲ ἐσὲ ὡς καὶ μὲ τὴν Φιλονόην διότι αὐτὸ τὸ ὁποῖον καλοῦμε ἱστορία δὲν εἶναι παρὰ ζὐμη τὴν ὁποίαν ὁ κάθε ἰσχυρὸς τὴν πλάθει κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ συμφέρον. Ὅμως δύνανται ὡς ἔνα σημεῖον νὰ ἐξαχθοῦν ἀσφαλῆ συμπεράσματα ὅταν πρῶτον, παραμένομεν ἀδογμάτιστοι καὶ δεύτερον λαμβάνομεν ὑπ’ὄψιν ἐκτὸς τῶν ἱστορικῶν (συγγραφέων) καὶ ἄλλους παράγοντας ὅπως ἡ προφορικὴ παράδοσις, ἡ λαογραφία, τὰ δημοτικὰ τραγούδια, καὶ ἄλλα τοιαῦτα “ἐργαλεῖα”, διότι εἶναι φυσικὸν καὶ ὁ πλέον καλόπιστος ἱστορικὸς νὰ περιπέσῃ εἰς σφάλματα, καὶ ἀλλοῦ νὰ λέγῃ τ’ ἀληθῆ καὶ ἀλλοῦ τὰ ψευδὴ. Ἀνθρώπινον τοῦτο καὶ οὐδόλως κατακριτέον ἐὰν βεβαίως δὲν ὑπάρχει ΠΡΟΘΕΣΙΣ. Παράδειγμα κραυγαλέον καὶ ἁπλοῦν (χωρὶς νὰ ἀναφερθῶ εἰς ὀνόματα ἱστορικῶν): Μανθάνομεν ὅτι ὁ Κυναίγειρος, εἰς τὴν Μάχην τοῦ Μαραθῶνος ἤρπασε ἕν περσικὸν πλοῖον (ἄλλοι λέγουν ὅτι ἦτο τὸ πλοῖον τοῦ Δάτιδος, ἄλλοι τὸ παραβλέπουν) μὲ τὴν μίαν χείρα τὴν ὁποίαν οἱ ἐπιβαίνοντες ἀπέκοψαν καὶ τὸ πλοῖον ἠλευθερώθη. Ἄλλοι ὅμως λέγουν ὅτι ὁ Κυναίγειρος ἐσυνέχισε ἁρπάζων τὸ πλοῖον καὶ μὲ τὴν ἄλλην χείρα τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὴν ἀπέκοψαν. Ἄλλοι λέγουν ὅτι μετὰ ταῦτα ὁ ἥρως ἤρπασε τὸ πλοῖον μὲ τοὺς ὀδόντας ὁπότε τοῦ ἀπέκοψαν καὶ τὴν κεφαλήν καὶ τότε τὸ πλοῖον ἠλευθερώθη. Ποῖα εἶναι ἡ ἀλήθεια; Εὐτυχῶς μανθάνομεν ὅτι ἀργότερον ὅταν ὁ Αἰσχύλος ἐδίδαξε τὸν “Προμηθέα” καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς παραστάσεως τὸ πλῆθος μαινόμενον ὥρμησε κατὰ τοῦ ποιητοῦ, τότε ὁ ἀδελφός του Κυναίγειρος παρενέβη, ἐστάθη πρὸ τοῦ Αἰσχύλου καὶ παραμερίσας τὸν χιτῶνα ἐξέθεσε τὴν κομμένην χεῖρα του εἰς τὸ μανόμενον πλῆθος τὸ ὁποῖον εἰς ἔνδειξιν σεβασμοῦ πρὸς τὸν ἥρωα, πάραυτα ἠρέμησε. Ἡ σύνθεσις ἄρα ὅλων αὐτῶν μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ πρώτη περίπτωσις, ὅτι δῆλα δὴ ὁ Κυναίγειρος ἀπώλεσε μόνον τὸ ἕνα χέρι του εἰς τὸν Μαραθῶνα, εἶναι μᾶλλον ἡ ὀρθή. Οὐδαμοῦ ὅμως ἀμφισβητεῖται ἡ ὑπέρμετρος ἡρωϊκὴ πρᾶξις τοῦ ἥρωος ὅπως μόνος νὰ προσπαθήσῃ νὰ αἰχμαλωτίσῃ ἕν ὁλόκληρον πλοῖον!!
      Αὐτὰ τὰ ὀλίγα καὶ πολὺ ἁπλᾶ περὶ συνθέσεως καὶ ἀναλύσεως, τέλοςδὲ μακρὰν οἱ δογματισμοὶ καὶ ἡ παντογνωσία τῆς αὐθεντίας, ἤγουν τὸ “ΑΥΤΟΣ ΕΦΑ”.

Leave a Reply