Τό τελευταῖο; Καί μετά τί; Παγκόσμιος διακυβέρνησις, παγκόσμιο νόμισμα κλπ;

Καμμία αὐτοκρατορία στήν πορεία τῆς παγκοσμίου ἱστορίας δέν κατόρθωσε νά ἰσχυροποιηθῇ στόν πλανήτη. Νά μείνῃ αἰώνια ἑνωμένη. Ὅσο μεγαλώνει ἡ ἐπιρρροή, τόσο περισσότερα προβλήματα δημιουργοῦνται, μέχρι νά ἔρθῃ τό τέλος.

Τό τέλος τό δικό τους, ἡ ἀρχή , ξανά, τῆς ἀνθρωπότητος καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Μινώταυρος

……………….

Ο κυριότερος ίσως παράγοντας της δυνατότητας διατήρησης των βασικών επιτοκίων σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα, από τις κεντρικές τράπεζες της Δύσης, προς όφελος κυρίως των εμπορικών τραπεζών και των αγορών εν γένει, είναι η συνεχής αύξηση των αποταμιεύσεων τα τελευταία χρόνια – μεταξύ άλλων λόγω της κρίσης χρέους. 
Ειδικότερα, ο συνεχής περιορισμός του κοινωνικού κράτους, σε συνδυασμό με την έκρηξη της ανεργίας, οδηγεί τους εργαζόμενους στην αύξηση των αποταμιεύσεων τους, παράλληλα με τη μείωση της κατανάλωσης – τους ανέργους επίσης στη μείωση της κατανάλωσης.

Αποτέλεσμα και των δύο παραπάνω παραγόντων είναι να μην δημιουργούνται εκείνες οι πληθωριστικές πιέσεις, οι οποίες θα ανάγκαζαν τις κεντρικές τράπεζες να αυξήσουν τα βασικά τους επιτόκια. 

Για να μπορεί να συνεχιστεί τώρα αυτή η κατάσταση (χαμηλά βασικά επιτόκια), θα πρέπει να μειώνεται συνεχώς το κοινωνικό κράτος και να αυξάνεται διαρκώς η ανεργία – προοπτικές όχι και τόσο ευοίωνες για την πλειοψηφία των πολιτών, αν και ιδανικές για την ελίτ. 

Από την άλλη πλευρά οι αποταμιεύσεις αυτές τοποθετούνται με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια, επίσης λόγω της κρίσης χρέους – οπότε επωφελούνται οι ισχυρότερες επιχειρήσεις και τα ισχυρότερα κράτη, αφού παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια, εις βάρος των εκάστοτε ασθενέστερων. 

Έτσι, το επιτόκιο δανεισμού της Γερμανίας (δεκαετές), των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας διαμορφώνεται στο 1,5% ενώ Ιαπωνίας στο 0,8% – αντίθετα, της Ιταλίας και της Ισπανίας ξεπερνάει το 6,5%. 

Η κατάσταση αυτή δημιουργεί όλο και μεγαλύτερα προβλήματα στα ασθενή κράτη (ανάλογα στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά), οδηγώντας στην “εξαγορά” τους από τα ισχυρότερα – εάν δεν αντιδράσουν φυσικά και υποταχθούν στην, προσχεδιασμένη από τους κυρίαρχους του παιχνιδιού, μοίρα τους. 

Επωάζονται λοιπόν οι ιδανικές συνθήκες μίας δεύτερης αποικιοκρατίας, όσον αφορά τα κράτη – μονοπώλια στον τομέα των επιχειρήσεων και έκρηξη των εισοδηματικών διαφορών στα νοικοκυριά. Για πολλούς, πρόκειται για το τελευταίο εξελικτικό στάδιο του καπιταλισμού, κατά το οποίο πιθανότατα θα εδραιωθεί η απολυταρχική ηγεμονία της ελίτ στις μάζες (παγκόσμια διακυβέρνηση με παγκόσμιο νόμισμα κλπ.).

ἀπό τήν σελίδα τοῦ Βασίλη Βιλιάρδου στό facebook