Θυμᾶσαι ἀδελφέ τότε πού ζητοῦσες ἀπό τά καρντάσια νά σέ στηρίξουν;

Φᾶε τώρα στήριξιν. 

Φᾶε καὶ κάρβουνο!
Φᾶε καὶ μπόλικη στάκτη…

Ξέρεις κάτι ἀδελφέ;
Κι ἐγὼ Χιώτισσα εἶμαι! Ἐν τελῶς ὅμως!
Καί ξέρεις κάτι ἀκόμη;
Πρὸ μερικῶν μηνῶν κάτι ἄλλοι Χιῶτες γελοῦσαν καὶ γλεντοῦσαν μὲ ἕνα τραγούδι ποὺ ἔλεγε περίπου αὐτά:
«ὅλα νὰ καοῦν!! Μόνον τὸ χωριό τους νὰ μείνῃ ὄρθιο!!!»
Ξέρεις τί ἔπαθα ἀδελφέ τότε;
Μὲ ἔπιασε πανικός!
Δὲν κατάλαβα κανένα ἀστεῖο…
Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω ἀστεῖο σὲ κάτι τέτοιο…
Ἀκόμη κι ὅταν μὲ πληροφόρησαν πὼς εἶναι τραγούδι, πάλι δὲν γέλασα… Πικράθηκα…
Ξέρεις ἀδελφέ μου γιατί πικράθηκα;
Γιατὶ κι ὁ ἄλλος τόπος, κι ὁ παρ’ ἄλλος, καθῶς καὶ κάθε τόπος, εἶναι καὶ δικός μου καὶ τοῦ παιδιοῦ μου καὶ τοῦ δικοῦ σου παιδιοῦ…
Δὲν ἀντέχω νὰ τὸν βλέπω νὰ καίγεται ἀδελφέ…. Δὲν ἀντέχω! 

Τώρα τρέχεις καὶ κλαῖς.
Κλαίω κι ἐγὼ μαζύ σου…
Ἁλλὰ ἐγὼ δὲν κλαίω μόνον γιὰ τὴν φωτιά, ἤ μόνον γιὰ τὰ παιδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου ποὺ θὰ ἀναπνέουν κάρβουνο…
Οὔτε κλαίω μόνον γιὰ τὰ  καψαλισμένα ζωάκια ποὺ καραδοκοῦσαν οἱ ἀνεγκέφαλοι κυνηγοὶ νὰ τὰ κτυπήσουν…
Κλαίω γιατὶ πονάω ἀδελφέ…
Τελείωνουμε!
Καὶ τὸ τέλος σημαίνει θάνατο ἀδελφέ!
Κι ὁ θάνατος φέρνει αἷμα ἀδελφέ… Πολὺ αἷμα…
Φέρνει καὶ κάθαρσιν τὸ αἷμα ἀδελφέ… Ἀλλὰ τὶ νὰ σοῦ ἐξηγῶ τώρα…. 

Ξέρεις τί ἄλλο θυμήθηκα ἀδελφέ;
Θυμήθηκα τότε ποὺ στράφηκες στὰ καρντάσια γιὰ νὰ σὲ στηρίξουν οἰκονομικῶς. Ἐπιχειρήσεις… Ἑλληνοτουρκικὲς φιλίες καὶ πράσινα ἄλογα… Κατέβασες ἀδελφὲ καὶ τὸν πίνακα ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς Χίου, ποὺ φιλοξενοῦσες στὸ Μουσεῖον σου, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλῇ τὰ καρντάσια…. 
Ἐν τάξει…
Ἕχεις ἕνα δίκαιον βουνό, ἀπὸ τὴν δική σου πάντα σκοπιά…
Σὲ πούλησε τὸ Ἑλλαδοκαφριστάν…
Ἀλλὰ ὑπάρχουν κι ὅρια ἀδελφέ…
Ὑπάρχουν κι ἀρχές…
Ὑπάρχουν καὶ ἀξίες… Καὶ μνήμη… Καὶ ποτάμια αἵματος… Καὶ τὸ τώρα…
Κατάλαβες τώρα ἀδελφέ γιατί πονάω διπλά καί τριπλά καί δεκαπλά;

Ἐγὼ δὲν ἔχασα μόνον τὸ δᾶσος…
Οὔτε ἔχασα μόνον τὸ ὀξυγόνο…
Οὔτε ἔχασα μόνον τὴν πανίδα τοῦ τόπου μου…
Οὔτε ἔχασα τὴν ἀσφάλειά μου μόνον…. 
Οὔτε ἔχασα τὴν ἀνάσα μου καὶ τὸ δικαίωμα νὰ ἁπλώνω μὲ λαχτάρα τὸ βλέμμα στὸν ὀρίζοντα…
Οὔτε ἔχασα μόνον τὴν ἐπιχείρισίν μου ἤ τὰ σπαρτά μου ἤ τὰ δέντρα μου…
Ἐγὼ ἀδελφὲ ἔχασα  καὶ κάτι ἀκόμη… Κάτι ποὺ ξέχασες… Κάτι ποὺ δὲν σὲ ἔνοιαξε ὅταν χανόταν….
Κάτι ποὺ δὲν νοιάστηκες νὰ μάθῃς ἀπὸ τὴν ἀρχή…

Ἐγὼ ἀδελφέ, ἐκτὸς ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ σοῦ ἔγραψα ἔχασα καὶ τὸν ἄνθρωπο…
Καὶ δίχως ἀνθρώπους ἀδελφὲ Ἑλλάδα δὲν ξαναφτιάχνουμε…
Κι ἐσὺ μοῦ ἀπέδειξες πὼς δὲν μπορεῖς.

Καὶ πονάω ἀκόμη περισσότερο.

Διότι ἐγὼ εἶμαι Χιώτισσα. Καὶ Μυτιληνιά… Καὶ Ζακυνθινή… Καὶ Σαμιώτισσα… Καὶ Κρητικιά… Καὶ Ῥοδίτισσα…
Ἐγὼ ἀκόμη ἀδελφὲ θέλω νὰ εἶμαι πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα Ἑλληνίδα!

Καὶ πρὸς τοῦτο ἀδελφὲ νὰ ξέρῃς ἕνα πρᾶγμα…
Πατρίδα, ἐλευθερία καὶ ψωμὶ ταὐτίζονται!
Προσπάθησε… Ἴσως τώρα, μέσα ἀπὸ τὸν τόσο σου πόνο, νὰ μπορέσῃς νὰ καταλάβῃς.

Λυπᾶμαι καὶ πονάω μαζύ σου…
Πολύ…
Πάρα πολύ…

Ἀλλὰ ξέρω ἐπίσης πὼς ὅλα κάποτε πληρώνονται.
Κι ἐμεῖς ἐπὶ τέλους φθάσαμε στὸ ταμεῖον.  

Φιλονόη.  

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply