Ὑπάρχουν καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Αὐτοί πού ζοῦν ἀθόρυβα. Πού δέν κάνουν «θόρυβο», γιατί δέν μποροῦν νά ἐκβιάσουν οὔτε τήν κυβέρνησι, οὔτε τούς συμπολίτες τους. 

Αὐτοί πού ἔρχονται καί φεύγουν ἀπό τοῦτον ἐδῶ τόν κόσμο χωρίς νά μιλήσῃ κανείς γι΄αὐτούς. Πού περνοῦν ἀπαρατήρητοι ἀλλά θά εἶχαν πολύ περισσότερα νά ποῦν ἄν τούς ἐδίδετο βῆμα. Οἱ περισσότεροι ἀπ΄αὐτούς βοήθησαν τήν Ἑλλάδα νά φθάσῃ ἐκεῖ πού ἦταν κάποτε.

Μινώταυρος

Τον ηθελε κοντα Του

Πριν απο τη χρεωκοπια, ειχε μαγαζι στου Γκυζη. Παπουτσαδικο. Τα χασε ολα. και μετα οι φορομπηχτες τον κυνηγουσανε για χρεη.
Μονον το βιολι του κατορθωσε να διασωσει….

Στεκοτανε συνηθως, μπροστα απο την Εθνικη τραπεζα ή στο εμπα της λαϊκης – καμια φορα και στον σταθμο του μετρο, αναμεσα στις τοσες εγνοιες και στα τοσα παθη των ανθρωπων  και γλυκαινε τις ψυχες τους με τη μουσικη, ετσι οπως τις περιεφεραν αγριεμμενες    
  
Το αγαπημενο του κομματι, ηταν το “Δοξα τω Θεω”, του Μικη Θεοδωρακη
Οσοι τον ηξεραν, του εριχναν δεκαρες – ισως τον κερναγαν καμια τυροπιττα, ενα κουτακι λεμοναδα και απ’οτι ελεγαν, ζουσε σ ενα υπογειο, δεν ειχε ρευμα και τα παπουτσια του, πεντακαθαρα, πλην ομως λιωμενα…
Ωστοσο ανοιγε καθε ημερα τη θηκη του βιολιου, να πεφτουν μεσα οι δεκαρες και χαμογελαγε σε δαιμονες και σε αγγελους.  
  
Οσα εμεις μεσα στον Μεγα τρομο μας, θα ψιθυριζαμε ως προσευχη, αυτος τα εκαμε τραγουδι. 
“Για μια μπουκια κι ενα ποτηρι και Δοξα τω Θεω…”

Σημερα ειδα το αγγελτηριο του θαναστου του.
Λενε πως επασχε καιρο απο την καρδια του αλλα ενεκα που ηταν ανασφαλιστος*, δεν ειχε τροπο να καμει κατι, να κερδισει λιγο χρονο ακομα απ’ τον ηλιο.
Δεν οργιστηκα και δεν τα εβανα με κανεναν.
Ισως εδω να υφισταται μια αλλη δικαιοσυνη – μια προστασια του Καλου, περα απο καθε ανθρωπινη λεηλασια.
Γι αυτο και δεν τον αφησε σαν ολους εμας που ριχναμε δεκαρες, να φυγει αθλιος, τρυπημενος απο συριγγες, με σωληνακια, σε ενα ραντζο, σε καποιους διαδρομους.
Πεθανε ηρεμα λενε – στον δρομο, με το βιολι στο στηθος του, στο μερος της καρδιας κι ενα χαμογελο στα χειλη, οπως η μουσικη του.

Τον ηθελε κοντα Του…  

* Φυσικα δεν το πολυγνωριζει ο κοσμος, ωστοσο οι ανθρωποι που ειχαν δικα τους μαγαζια και τα  κλεισαν, πετιουνται κυριολεκτικα στον δρομο.
Διοτι ολοι τους σχεδον τελειωνουνε με χρεη και δεν μπορουν να βγανουνε χαρτι πως ειναι αποροι. Οι εφοριες δεν τους χορηγουν φορολογικη ενημεροτητα, που ειναι απαραιτητη λεει για να σε δεχτουν στα νοσοκομεια ως απορον και να σε περιθαλψουν!
Σαν τα σκυλια!
Δοξα τω Θεω, που δεν υπαρχει μονον η ανθρωπινη αθλιοτητα επι της Γης… 

(πηγή)