Ὁ ἐθισμὸς τοῦ αἵματος!

Τὸ παρακάτω κείμενον προέκυψε ἀπὸ μίαν συζήτησιν ποὺ εἶχα μὲ τὴν Σεμέλη πρὸ ἡμερῶν.

Θυμᾶστε τό Κολοσσαῖον;
Θυμᾶστε πῶς ἀκριβῶς συμπεριφέρονταν οἱ θεατές στούς νικημένους μονομάχους;
Ἔ λοιπὸν κι ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε καταντήσει σὰν κι αὐτὰ τὰ κτήνη, ποὺ τότε οὔρλιαζαν «ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ»!!!!
Διότι ὅσο περισσότερον θάνατον, ὅσο περισσότερο αἷμα, ὅσο περισσοτέρα βία δοῦμε, τόσο περισσότερο θὰ χορτάσουμε!
Εἶναι κάτι ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἀδυνατοῦμε πλέον νὰ ξεφύγουμε!
Ἡ βία εἶναι ἡ καθημερινότης μας!

Παρατηρῶ, ἀκόμη καὶ στὸν ἑαυτόν μου, κάποιες φορές, στοὺς πηγαίους τίτλους τῶν ἐφημερίδων, τῶν ἱστολογίων καὶ τῶν εἰδησεογραφικῶν  σελίδων, νὰ στέκῃ τὸ βλέμμα μου, μερικὲς στιγμές…
«Σφαγή….»…. κι ἀναφέρεται σὲ κάποιον καβγὰ μοντέλου καὶ μοντέλας…
«Πόλεμος…» κι ἀναφέρεται στὸν ἀνταγωνισμὸ δύο ἐπιχειρήσεων ἤ δύο ὑπουργῶν!
«Αἷμα….» κι ἀναφέρεται σὲ ἕνα ἄσχετον γεγονός, ποὺ συνέβῃ πρὸ 600 ἐτῶν!
Ὅσο πιὸ φρικτὸς ὁ τίτλος, τόσο περισσότερο θὰ πουλήσῃ τὸ θέμα!
Ὅσο πιὸ πολὺ αἷμα, τόσο μεγαλυτέρα ἡ ἀναγνωσιμότης!!!

Νὰ ξεκαθαρίσω κάτι, ἀγαπητοὶ φίλοι. Σαφῶς κι ἐγὼ ἔχω ὑποπέσει στὴν παγίδα τῆς κοινοποιήσεως μίας εἰδήσεως, ἰδίως ἐὰν αὐτὴ ἡ εἴδησις μὲ ἔχει ταράξει. Ἀλλὰ πασχίζω νὰ μὴν βλέπω, νὰ μὴν ἀκούω, νὰ μὴν ἐθίζομαι στὴν βία. Δὲν μοῦ ἀρέσει! Δὲν τὴν ἀντέχω! Ἐπιλέγω συνειδητῶς, τὶς περισσότερες φορές, νὰ μὴν γίνω θεατής της. 
Γνωρίζω γιὰ παράδειγμα πὼς οἱ γυναῖκες τῶν ἰσλαμιστῶν βιάζονται, δολοφονοῦνται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες καὶ γενικότερα χρησιμοποιοῦνται ὥς ἀντικείμενα καὶ οὐδέποτε ὥς ἄνθρωποι!  Εἶδα μίαν φωτογραφία, εἶδα μίαν σφαγή, διάβασα γιὰ ἕναν βιασμό… Σώνει! Ἀρκεῖ! (Δὲν ἀναφέρομαι στὶς προσωπικές μου ἐμπειρίες.)
Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα δὲν ἀντέχω νὰ ξαναδῶ κάτι ἄλλο!
Ἔχω ἤδη πονέσει ἀρκετὰ ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ θέαμα. Δὲν μοῦ χρειάζεται κάτι περισσότερο!

Ὁ ἐθισμὸς στὴν βία ὁδηγεῖ στὴν ἀναισθησία. Στὴν ἀπάθεια. Στὴν ἀνικανότητα νὰ νοιώθῃ κάποιος τὸν ἀνθρώπινον πόνο! (Μήπως καί στόν μιθριδατισμό τελικῶς;)
Γνωρίζω ἕνα φρικτὸ γεγονός. Γνωριζω πὼς ἐπαναλαμβάνεται σὲ διάφορες χρονικὲς στιγμές, σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ πλανήτου, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ! Δὲν ἀντέχω νὰ τὸ βλέπω! Κι αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς κλείνω τὰ μάτια!
Τὸ νὰ τὸ γνωρίζω, σημαίνει πὼς μπορῶ νὰ ἔχω συνείδησιν τῆς βίας ποὺ ἀσκεῖται. Τὸ νὰ πασχίζω κάθε φορὰ νὰ βλέπω ἀπὸ ὅσο τὸ δυνατὸν πλησιέστερα τὴν βία ὅμως, εἶναι πρόβλημα δικό μου! Ὄχι σίγουρα ἠθικῆς…

Ἀλήθεια, σέ τί διέφεραν οἱ  Ῥωμαῖοι ἀπό τούς σημερινούς  θεατές τῶν ταινιῶν φρίκης, τῶν εἰδήσεων πού παρουσιάζονται στά τσοντοκάναλα καί τῶν εἰκόνων βίας; Σέ τί διαφέρουμε ἐμεῖς; (Κάποτε, περὶ τὰ 18 μου, ἤμουν λάτρης τῶν ταινιῶν θρίλερ!!! Ἐθισμός! Φρικτός!)

Ὅταν πρὸ μερικῶν μηνῶν ἀγαπημένος φίλος μοῦ ἔστειλε τὸ ταινιάκι μὲ τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ χριστιανοῦ, τρομοκρατήθηκα. Ἀρνήθηκα νὰ τὸ δῶ, ὅταν συνειδητοποίησα τὸ τὶ θὰ ἔβλεπα. Τὸ αὐτὸ συνέβῃ μὲ πάρα πολλὰ ἄλλα, ὅμοιά του καὶ φρικιαστικότερα ἴσως. Δὲν τὰ εἶδα. Δὲν τὸ ἀντέχω. (Ὄχι ἐκείνην τὴν στιγμή. Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, εὑρισκομένη σὲ σπίτι φίλων, τὸ εἶδα ἀναγκαστικῶς!)

Ὅταν ὁ Γεώργιος Μεταξᾶς δημοσίευσε τὴν εἴδησιν γιὰ τὴν δολοφονία χριστιανῆς στὴν Αἴγυπτο, ἔπαθα τέτοιον πανικό, ποὺ αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ τὸ μοιρασθῶ μὲ ἄλλους!
Τελικῶς τὸ μετάνοιωσα, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ ἀποσύρω τὴν ἀνάρτησιν. Ἄλλως τὲ εἶχε γίνει τέτοιος σάλος στὸ διαδίκτυον, ποὺ ἐὰν τὴν ἀπέσυρα θὰ ἦταν σὰν νὰ τὴν διέψευδα.
Τὸ πρόβλημα μου ὅμως ξεκίνησε ἀκριβῶς ἀπὸ ἐκείνην τὴν περίοδο! Φοβήθηκα τὸ νὰ γίνεται πραγματικότης μας ἡ βία καὶ σταδιακῶς, ὅσο κυλοῦν τὰ χρόνια, τόσο λιγότερο ἐπιτρέπω στὸν ἑαυτόν μου νὰ γίνεται κοινωνός της καὶ θεατής της.
Ναί, δὲν μπορῶ νὰ δῶ ἄλλην βία.
Τὴν γνωρίζω, τὴν διακρίνω στὸ βλέμμα πολλῶν γύρω μου, ἀντιλαμβάνομαι πὼς θὰ μποροῦσε νὰ κρύβεται ἀκόμη καὶ μέσα μου, ἀλλὰ μοῦ ἀρκεῖ ἡ ὑπάρχουσα! Δὲν θέλω νὰ συμβάλλω, νὰ ἐνισχύσω ἤ νὰ βοηθήσω στὴν ἐξάπλωσίν της, ποὺ τελικῶς ὁδηγεῖ στὸν δικό μας ἐθισμό!

Ἀλλὰ γιὰ σκεφθεῖτε…
Σέ τί διαφέρει ὁ ἐθισμός τοῦ αἵματος ἀπό τόν ἐθισμό στά θρίλερ ἤ στά τουρκοσήριαλ ἤ στά τσοντοπαιχνίδια;
Δέν μᾶς ὁδηγεῖ οὔτως ἤ ἄλλως στήν ἐξάρτησιν καί στήν ἀνάγκη νά θέλουμε νά δοῦμε κάτι ἀκόμη πιό σκληρό; Κάτι πού θά περιέχῃ περισσότερο πορνό ἤ περισσότερο πόνο ἤ περισσότερο αἷμα; Καί σέ τί διαφέρουμε ἀπό τούς ‘Ρωμαίους τοῦ Κολοσσαίου τελικῶς;

Κάποτε, δὲν θυμᾶμαι πόσα χρόνια πρίν, σὲ μίαν ταινία ἐπιστημονικῆς φαντασίας τοῦ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ, εἶδα μίαν σκηνή, στὴν ὁποῖα οἱ «κακοί» ἥρωες περνοῦσαν σὲ μίαν εἰκονικὴ πραγματικότητα, ποὺ ὅμως δὲν ἦταν διόλου εἰκονική.
Αὐτὰ τὰ πρόσωπα ἦταν ἐγκληματίες τοῦ τότε καθεστῶτος. Φουκαρᾶδες κατ’  ἀνάγκην φοροφυγάδες, ἀντιρρησίες συνειδήσεως, ἄνθρωποι μὲ ἄποψιν…. Γενικῶς  ἦταν ἤ φτωχοὶ ἤ μικροκομπιναδόροι ἤ σκεπτόμενοι.
Ἀν τὶ λοιπὸν νὰ τοὺς ἔχουν σὲ μίαν φυλακή, τοὺς ἔῤῥιχναν σὲ ἕνα τηλεοπτικὸ παιχνίδι ἐπιβιώσεως, ἀπὸ τὸ ὁποῖον κατάφερνε νὰ ἐπιζήσῃ ὁ πλέον κτηνώδης. Αἷμα, αἶμα, αἷμα… Ὅσο περισσότερο ἔῤῥεε τὸ αἷμα, τόσο περισσότεροι ἀλαλαγμοὶ συγκινήσεων ξέφευγαν ἀπὸ τὸ μαινόμενον πλῆθος-θεατές!!!
Εἶχα ἀναστατωθεῖ τόσο πολύ, ποὺ γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες ἔβλεπα ἐφιάλτες. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἀρκετὰ χρόνια δὲν  ἔφευγε ἀπὸ τὴν σκέψιν μου ἡ βία ἐκείνης τῆς ταινίας. Δὲν τὴν ἄντεξα….
Ἀπὸ τότε καὶ μετὰ ἔπαψα νὰ βλέπω ταινίες φρίκης καὶ βίας. Ἐπέλεγα ἀπλᾷ, ἀπλούστατα, κατανοητὰ ἔργα τοῦ Ἑλληνικοῦ κινηματογράφου. Ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ τὰ ἔκοψα κι αὐτά, μαζὺ μὲ τὴν τηλεόρασιν.  

Σήμερα λοιπὸν σταματῶ λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἔφθανα ἀλαλάζοντας «ἀφῆστε τὸ αἷμα νὰ ῥέῃ»….
Πανικόβλητη σχεδόν, κάποιες στιγμές, συνειδητοποιῶ πὼς ἔχουμε ἐθιστεῖ στὰ πάντα, τόσο πολύ, πού ἀρνούμαστε πλέον νὰ ζήσουμε μίαν φυσιολογικὴ ζωή. 

Ἡ βία, τὸ αἷμα, ὁ πόνος μᾶς ἔχουν τόσο πολὺ ποτίσει ὥς γεγονότα, ποὺ τώρα πιὰ μᾶς ἀφήνουν ἀδιαφόρους! 
Κουνᾶμε τὸ κεφάλι, στρέφουμε τὸ βλέμμα ἤ, ἀκόμη χειρότερα, τὶς περισσότερες φορὲς ἀναζητοῦμε μεγαλυτέραν ἔντασιν στὶς εἰκόνες ποὺ θὰ δοῦμε. Μήπως σέ λίγο θά οὐρλιάζουμε «ἀφῆστε τό αἷμα νά ῥέῃ»; 

Δὲν θέλω νὰ γίνω ἔτσι. 
Ἡ χώρα μας ἔχει γίνει μία κόλασις γιὰ τοὺς ζωντανούς!
Ἡ βία ὑφίσταται! Τὸ ἀναγνωρίζουν ἀκόμη καὶ οἱ πλέον δύσπιστοι!
Μήπως ὅμως ἀναζητῶντας διαρκῶς ὅλο καί πιό ἄγριες σκηνές, πορευόμαστε στό νά γίνουμε σάν τούς Ῥωμαίους; 

Ἄλλο νὰ συνειδητοποιοῦμε τὴν κατάστασιν ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας κι ἄλλο, ἐφ’  ὅσον χορτάσουμε τὸ βλέμμα μας μὲ αἷμα, νὰ ἀναζητοῦμε τρόπους πρὸ κειμένου νὰ τὸ ξαναδοῦμε νὰ ῥέῃ!
Σέ τί θά διαφέρουμε ἀπό τά κτήνη τότε;

Φιλονόη.  

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply