Πᾶμε ξανά…

Κτύπησες γεράκο μου….
Καὶ κάπου πῆρε τὸ μάτι σου στὴ δεύτερη σειρὰ τὸν υἱιό σου…
Κι ἔτσι ποὺ σέρνεις τὸ πονεμένο κορμί σου ἀναζητῶντας βοήθεια νὰ κρατηθῇς… σκέπτεσαι…

Πόσο πόνεσες νὰ τὸ μεγαλώσεις αὐτὸ τὸ παιδί…
Καὶ τί δὲ στερήθηκες…

Θυμᾶμαι μοῦ ἔλεγες σὲ μιὰ ἐκ βαθέων συζήτησί μας:
«ῥὲ Χάρη ἐγὼ γιὰ αὐτὸ παιδὶ οὔτε θέατρο δὲν ξέρω τί πάει νὰ πῇ…»

Καὶ τί δὲ στερήθηκες γεράκο μου…
Ἀκόμα καὶ τώρα …
Μὲ 900 καὶ 1000 € πῶς νὰ τὰ βγάλῃ πέρα τὸ παιδί σου…
Παντρεύτηκε …ἔκανε κι ἕνα παιδάκι… πῆρε κι ἕνα δάνειο γιὰ σπίτι…
Δυσκολεύεται πολύ…
Καὶ σὺ γιὰ αὐτὸ κατέβηκες στὸν πεζοδρόμιο…
Γιὰ τὸ παιδί σου…

Ἄλλη μιὰ φορά!…
Νὰ μὴ σοῦ κόψουν τὴν σύνταξη γιὰ νὰ ἔχῃς νὰ τοῦ τσοντάρῃς…
100; 100… κάτι εἶναι κι αὐτά …
Γιὰ τὸ ἐγγονάκι σου…
Ὅμως κῦττα τώρα…
Δὲν σὲ εἶδε καὶ μὲς τὴν ἀναμπουμπούλα τίς «ἔφαγες»…
Ὄχι ἀπὸ τὸ υἱό σου … ἀπὸ ἕνα συνάδελφο του…
Ὁ υἱὸς σοῦ ἐκτύπησε ἄλλον…
Τὸν πάτερα τοῦ συναδέλφου του…

Μπέρδεμα γεράκο μου….
Καὶ ἐκεῖ ποὺ προσπαθεῖς νὰ στηριχθῇς αἱματωμένος… φοβισμένος… πονεμένος… σκέπτεσαι…
«τί μοῦ φταίει τὸ παιδί… ἐγὼ ἔφερα τὴν κατάστασι ἔως ἐδῶ… μὲ τίς ἐπιλογές μου… μὲ τὴν ψῆφο μου… μὲ τὸ κόλλημά μου στὰ κόμματα… καὶ νὰ πῶ ὅτι ἐκέρδισα καὶ τίποτα… πάντα στὴν ἀπ’ ἔξω μὲ εἶχαν… ἐγὼ τὰ ἔκανα ὅλα!!!…»

Κι ἔτσι σκεπτικός …
Αἱματωμένος …
Πονεμένος…
Ταπεινωμένος…
…σιγὰ σθγὰ φθάνεις στὸ σπίτι…
περιποιεῖσαι λίγο τὰ τραύματα σου…
…σταμάτησαν νὰ ματώνουν…
ἐκεῖνο ποὺ δὲν λέει νὰ σταματήσῃ νὰ ματώνῃ εἶναι ἡ ψυχή σου…
καὶ κλαῖς…
καὶ σκέπτεσαι…
«ὄχι!… δὲν θὰ πῶ τίποτα στὸ υἱό μου… κι ἂν μὲ ρωτήσῃ γιὰ τὰ τραύματα μου θὰ τοῦ πῶ: ἔπεσα καὶ ἐκτύπησα… »

…ἔγκλημα καὶ τιμωρία σκέφτεσαι…
καὶ σιωπᾷς…

Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών!
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply