Ἔλεγα να ξεκινήσω την συγγραφή του παρόντος βιβλίου από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας και να αποδείξω πως οι Ερεβαίοι είναι ουσιαστικά απόγονοι των αρχαίων Αρκάδων που εκδιώχθηκαν από τα κατερχόμενα ελληνικά φύλλα, βρέθηκαν στην Παλαιστίνη και εκεί αναμείχθηκαν με τσοπαναραίους, βεδουίνους και άλλες φυλές της ερήμου. Αυτό για μένα είναι απολύτως τεκμηριωμένο αλλά επειδή είναι ένα θέμα που…. «καίει», θεώρησα καλλίτερο να

ξεκινήσω από πολύ πιο μετά, δηλαδή από την εγκατάσταση αυτών των φυλών  εκεί.

Θα χρησιμοποιήσω σε όλες τις σελίδες για βοήθημά μου, το μοναδικό εργαλείο που μπορεί να δίνει λύσεις και να βάζει πάντα τα πράγματα στην σωστή τους θέση. Τον Ελληνικό ΟΡΘΟ ΛΟΓΟ, τον Ορθολογισμό.
1. Πως μπορεί κανείς να ενώσει ένα ασυνάρτητο και ετερόκλητο πλήθος γιδοβοσκών; Πώς μπορεί κανείς να τους κάνει να νιώθουν ότι είναι κάτι το ξεχωριστό; Πολύ απλά:

Δημιουργώντας έναν εθνικοθρησκευτικό μύθο. Μαζεύονται 5-6 απατεώνες, λίγο πιο ψαγμένοι και σκεπτόμενοι από τον μέσο τσοπάνο και δημιουργούν έναν τέτοιο μύθο όπως π.χ, “Είμαστε ο εκλεκτός λαός του θεού”, “χρέος μας είναι να κυριεύσουμε τη γη”, “πρέπει να διατηρήσουμε την ράτσα μας”, “είμαστε ανώτεροι και μοναδικοί” κλπ.

Αυτό συνέβη και εδώ με τους εθνικούς μύθους των παπάδων περί κρυφού σχολειού, περί διάσωσης της γλώσσας από την εκκλησία, περί συνέχισης των γονιδίων των αρχαίων Ελλήνων και λοιπές αρβανιτοβλάχικες χαζομάρες.

2. Το θέμα του “θεού” θέλει προσοχή. Το ιερατείο των λαμογιών πρέπει να κατασκευάσει κάτι που να γοητεύει τους τσοπάνηδες. Άρα λοιπόν θα πρέπει να είναι κάτι το διαφορετικό από τα τριγύρω θρησκεύματα και πεποιθήσεις. Αν λοιπόν οι γείτονες είναι πολυθεϊστές και λατρεύουν πολλούς θεούς, η υπό σύσταση νέα φυλή θα πρέπει να είναι κάτι το αντίθετο: Μονοθεϊστές, με έναν θεό.

Αν οι θεοί των γειτόνων λατρεύουν τον έρωτα και το ανθρώπινο σώμα, η νέα φυλή θα πρέπει τα μισεί. Αν οι γείτονες βλέπουν τους θεούς ως φίλους και τους αποδίδουν ακόμα και ελαττώματα, η νέα φυλή θα πρέπει να έχει κάτι ακριβώς το αντίθετο. Ένα θεό τιμωρό, μισογύνη, που σκορπά φόβο και τρόμο.

3. Αφού γαλουχηθούν αρκετές γενιές με αυτές τις πεποιθήσεις, περνάμε στο κομμάτι της σταδιακής ολοκλήρωσης που ας μην ξεχνάμε, δεν έχει σκοπό να ωφελήσει το νεοσύστατο λαό των τσοπάνηδων παρά μονάχα το “ιερατείο” που αποσκοπεί στο να αποκτήσει το μέγιστο της πολιτικής και οικονομικής ισχύος.

Μελετάμε τους γείτονές μας και τους προσφέρουμε αυτό που τους λείπει. Μεταναστεύομε στις χώρες τους και προσφέρουμε στους εκεί άρχοντες υπηρεσίες που τους είναι απαραίτητες. Γινόμαστε γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, τραπεζίτες για να μπορούμε να τους δανείζουμε και να τους έχουμε πάντα στο χέρι. Ας μην ξεχνάμε πως το μεσαίωνα όλοι οι ευγενείς και βασιλιάδες της Ευρώπης ήταν άξεστοι, αγράμματοι και επιρρεπείς στη χλιδή, την καλοπέραση και την κραιπάλη.

Χρειάζονταν τον σύμβουλό τους για θέμα εξωτερικής πολιτικής, τον γιατρό τους, τους νομοδιδασκάλους τους και πάνω απ’ όλα…. τους τραπεζίτες τους. Οι ερεβαίοι εύκολα κατέλαβαν αυτά τα πόστα, απλά, πολύ απλά γιατί όλοι οι άλλοι ήταν αγράμματοι.

4. Οι περιπλανώμενοι ερεβαίοι από την αρχή συνειδητοποίησαν 2 πράγματα: α) ότι πρέπει να είναι ενωμένοι και να αλληλο-υποστηρίζονται. Αυτό βοηθούσε καλύτερα τη διεισδυτικότητα τους  ανάμεσα σε άλλους πληθυσμούς. β) Για να μην καρφώνονται και προκαλούν την αγανάκτηση του κόσμου, πάντοτε απέφευγαν να καταλαμβάνουν εμφανείς θέσεις. Προτιμούσαν να είναι οι σύμβουλοι και οι δανειοδότες των κυβερνώντων παρά κυβερνώντες οι ίδιοι.

Βέβαια, ο πλούτος και ο βήχας δεν κρύβονται. Όπως και να έχει όμως, τα κατάφεραν μια χαρά. Δημιούργησαν έναν τεράστιο ζήλο για επαγγελματική εκπαίδευση (δημιουργία ενός ισχυρού οικονομικού κλαμπ) και κατέστησαν απαραίτητη την επαγγελματική κατάρτιση των απογόνων τους (όχι την παιδεία) ώστε όπου και αν πήγαιναν, ήταν πάντα απαραίτητοι.

Π.χ, την εποχή της χρυσοθηρίας στην Αμερική, δεν υπήρχαν ερεβαίοι χρυσοθήρες. Υπήρχαν όμως ερεβαίοι που πουλούσαν φτυάρια, αξίνες, κόσκινα και ειδικά παντελόνια (μπλουτζίν)  για να αντέχουν στην ταλαιπωρία. ( LEVI‘S STRAUSS )

5) Για να ποδηγετήσει κανείς μεγάλους πληθυσμούς, θα πρέπει να ποντάρει πάνω στην ανθρώπινη φύση τους, να διαγνώσει τις ανάγκες τους και όχι να τις θεραπεύσει αλλά να τις μεγεθύνει προσφέροντας αποσπασματική και μικρής διάρκειας ανακούφιση. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ελέγξει κανείς  την διασκέδαση και την πληροφόρηση.

Γνωρίζουμε καλά ποιος ελέγχει τα ΜΜΕ και το χώρο του θεάματος παγκοσμίως.

6) Όταν διαβλέπει κανείς επαναστατικές τάσεις από τις οποίες κινδυνεύουν τα προνόμιά του, έχει δύο λύσεις:

α) Να τις καταπνίξει (πράγμα επικίνδυνο γιατί ηρωοποιούνται άτομα και δημιουργείται ακόμα μεγαλύτερο ρεύμα)

β)  Να τις εκφυλίσει. 

Σίγουρη και αποτελεσματική λύση. Διείσδυση σε κάθε τέτοιο κίνημα, σταδιακός εκφυλισμός, διαίρει και βασίλευε (κομμουνισμός, κίνημα χίπηδων, Οικολόγοι, κλπ).  Χρηματοδοτούνται, φαιδροποιούνται, διχάζονται εκφυλίζονται, αυτοκαταπνίγονται. Ο κομμουνισμός όπως και άλλα “ιδεολογικά” κινήματα είναι «έξυπνα» «ερεβαϊκά» «δημιουργήματα».

7) Γνωρίζοντας το πάθος των πολιτικών για εξουσία (έστω και επίπλαστη), τους την προσφέρεις απλόχερα αλλά τους κρατάς στο οικονομικό κομμάτι. Ουσιαστικά λειτουργούν σαν εντολοδόχοι σου.

8) Αφού λοιπόν ελέγχεις και την πολιτική εξουσία, τη διασκέδαση, τον τρόπο ζωής κλπ φροντίζεις αυτός ο έλεγχος να είναι όσο πιο μόνιμος γίνεται. Δημιουργείς έτσι θρησκείες που είναι σάρκα από τη σάρκα σου, αποχαυνώνουν τα πλήθη όπως και εσύ έπραξες με τους τσοπάνηδες δημιουργώντας τους εθνικο-θρησκευτικούς σου μύθους.

Πρέπει όμως αυτές οι θρησκείες να είναι αρκετά διαφορετικές από την δική σου και να περιλαμβάνουν στοιχεία ταπείνωσης, ηττοπάθειας, ελπίδες για μιαν άλλη ζωή που να δημιουργούν επίπλαστη υπομονή, ανοχή, ενοχή, φόβο για μετά θάνατον τιμωρία, φόβο για ριζική επανάσταση και ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης κλπ. (χριστιανισμός, μωαμεθανισμός) Μάλιστα, επειδή δεν τους θέλεις τόσους πολλούς στη δική σου στάνη με τα δικά σου πρόβατα μήπως και διεκδικήσουν το μερίδιο της δικής σου εξουσίας και του δικού σου πλούτου, φροντίζεις να δημιουργήσουν τις δικές τους στάνες και μάλιστα να είναι……….. αντίπαλες με τη δική σου, ώστε να μην έχουν καμία διάθεση να σχετιστούν μαζί σου.  Διαίρει και βασίλευε ακόμα μία φορά. Έτσι δεν δημιουργήθηκε ο Χριστιανισμός; Μία απλή αίρεση των Εσσαίων ήταν. 

Όταν μεγάλωσε πολύ, κρίθηκε αναγκαίο να “κοπεί” σε αιρέσεις που να καυγαδίζουν για τη δική της “ιερότητα” η κάθε μία.

Όταν και αυτό δεν ήταν αρκετό, φτιάχτηκε ακόμα μία θρησκεία, ο μωαμεθανισμός, για να συνεχίζεται ο διχασμός και ο αποπροσανατολισμός του κόσμου. Δημιουργείς “αγίους” και “αγίες”, τελετές, θρησκευτικές γιορτές, μυθοπλασίες, κατασκευάζεις θαύματα, δημιουργείς ενοχικά σύνδρομα απέναντι στην ίδια τη φύση και λοβοτομείς πνευματικά τους πληθυσμούς της γης. Αν χρειαστεί, εκχριστιανίζεις ή εξισλαμίζεις με το ζόρι τους λαούς για να τους ποδηγετήσεις ακόμα περισσότερο. Όσο περισσότερο λατρεύει κανείς αγίους και αγίες, όσο περισσότερο θρησκεύεται από φόβο και άλγος για τη ζωή μετά τον θάνατο, τόσο ΛΙΓΟΤΕΡΟ φιλοσοφεί.

9) Αφού πλέον έχεις καταφέρει να ελέγξεις σχεδόν τα πάντα, προχωράς στο να ξαναγράψεις την ιστορία βιάζοντάς την. Αποκρύπτεις στοιχεία, κατασκευάζεις στοιχεία, δημιουργείς ένα είδος “οίκτου” για τη δική σου ταλαιπωρημένη τάχατις φυλή. Μάλιστα, δεν διστάζεις να ανεβάσεις και ανδρείκελα στην εξουσία που εμμέσως  χρηματοδοτείς για να σε πολεμήσουν (Χίτλερ) για να διαμορφώσεις ένα κλίμα συμπάθειας από τον κόσμο, το πλήθος, τους αγράμματους.

Δεν διστάζεις, να θυσιάσεις και μερικές χιλιάδες από τους δικούς σου τσοπάνηδες για να πετύχεις το στόχο σου. Οι μερικές χιλιάδες που θυσίασες, με έξυπνους τρόπους θα παρουσιαστούν σαν εκατομμύρια (ολοκαύτωμα) και όταν τα νούμερα δεν σου βγαίνουν, εσύ φροντίζεις να σου βγουν.

10) Επιμελώς κρύβεις τα δικά σου εγκλήματα (δουλεμπόριο – μαύροι από την Αφρική) και τα αποδίδεις έτσι γενικά και αόριστα στη “λευκή” φυλή. Νομοθετείς μιας και μπορείς κατά οποιουδήποτε σε αμφισβητεί κατηγορώντας τον για αντισημιτισμό και ρατσισμό. Λανσάρεις τον «αριστερισμό» σαν μόδα και όταν παλιώσει, φτιάχνεις εθνικο-πατριωτικά κινήματα υπερανόητων μπούφων, τα οποία επίσης ελέγχεις.

Μα γιατί τα κάνεις όλα αυτά; Θα ρώταγε κανείς έναν Ερεβαίο, Χριστιανό ή Μουσουλμάνο. Εύκολες οι απαντήσεις.

1. Δεν είσαι ιδιαίτερα φιλοσοφημένος. Σε ενδιαφέρει η εξουσία που σου στέρησαν. Κουβαλάς μίσος γι’ αυτούς που σε ξεσπίτωσαν και χλεύασαν τα αστεία δεισιδαιμονικά ήθη και έθιμά σου (Λυκάων, ανθρωποσθυσίες, βρεφοκτονίες, μελανόχλαινες ανθρωποφάγες θεότητες της αρχαίας Αρκαδίας κλπ).

Βελανηδοφάγος ήσουν. (Διόδωρος Σικελός) Μετά έγινες και μισάνθρωπος. Ζούσες ήρεμα στο Μαίναλον και ξαφνικά βρέθηκες στην Παλαιστίνη.

2. Κατάλαβες πως για να επιβιώσεις έπρεπε να γίνεις απαραίτητος. Έγινες. Γούσταρες όμως εκδίκηση. Εκδικείσαι τους “άλλους” εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν έμαθες να φιλοσοφείς, να χαίρεσαι την ομορφιά της ζωής. Κατασκεύασες έναν εξωσυμπαντικό θεό με ιδιαίτερες ανωμαλίες και κουσούρια κόντρα στην ίδια τη φύση.

3. Ουσιαστικά δεν έχεις ταυτότητα. Δεν είσαι τίποτα. Δεν ζεις κατά φύσιν αλλά παρά φύσιν.

4. Νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα αυτο-συντριβείς. Είσαι ότι είσαι, αλλά είσαι άνθρωπος και μάλιστα φοβικός. Παζαρεύεις για μια θέση σε έναν παράδεισο που εσύ κατασκεύασες με την αρρωστημένη σου φαντασία. Μπορεί να καταστρέψεις τον κόσμο όλο, αλλά και εσύ θα χαθείς.

5. Πως μπορείς να σωθείς; Πρώτα απ΄ όλα, γνωρίζοντας τον Επίκουρο.

Θα πρέπει να απαλείψεις το «καταραμένοι οι Απικορσίμ» (οι Επικούρειοι) από το Ταλμούδ σου.

Δες τους ψευδοπροφήτες σου Ερεβαίε και Χριστιανέ και Μουσουλμάνε. Βρωμάνε, σκυθρωποί, ρακένδυτοι, να τριγυρνούν στις ερήμους και να μισούν την ζωή. Αδύνατοι, ξερακιανοί, με βαθουλωτά μάτια, βρώμικα μαλλιά και ατημέλητα γένια. Σύγκρινέ τους μετά αρχαία Ελληνικά αγάλματα όπου το κάλος, η ομορφιά, το χαμόγελο και ο έρωτας (για τα πάντα) κυριαρχεί. Κάνε ακόμα μία σύγκριση:

Σύγκρινε κάποιον από τους “αγίους” σου με έναν ήρωα των αρχαίων Ελλήνων. Ο ένας στερήθηκε τον έρωτα, τη φύση, το σώμα του, την ίδια του τη ζωή και ο άλλος θυσιάστηκε για το τώρα, για το σήμερα, για την ελευθερία των συμπολιτών του, για να μπορούν οι συμπολίτες του να ζουν ελεύθεροι, να ερωτεύονται και να γεύονται την ζωή. 

Γιάννης Φραγκούλης

Ἀπό τό βιβλίο του πού θά κυκλοφορήσῃ σέ λίγο καιρό