Ἐάν αύτό δέν εἶναι γενοκτονία τότε τί εἶναι;

Ἡ γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, καθῶς ἐπίσης καὶ ὅλων τῶν ἄλλων πληθυσμῶν ποὺ ἐνοχλοῦσαν τὴν Τουρκία στὸν τομέα τῆς συνοχῆς, εἶναι μία πραγματικότης ποὺ μόνον ἠλίθιοι θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ἀμφισβητήσουν. (Καλὴν ὥρα σὰν κάτι σούργελα ποὺ κυκλοφοροῦν μέσα στὸν βο(υ)λὴ τώρα τελευταῖα καὶ πίνουν καφεδάκι, ὑπὸ κατάστασιν …συνωστισμοῦ, στὴν Ἐκάλη)
Ἡ γενοκτονία σημαίνει ὥς ἔννοια τὴν συστηματικὴ χρήσιν ὅλων τῶν μέσων, πρὸ κειμένου νὰ ἀφανισθῇ ἕνα γένος ἤ μία φυλὴ ἤ ἕνα ἔθνος. Ὅ,τι δῆλα δὴ διέπραξαν πάρα πολλὲς φορές,  τὰ ὑβριδικὰ κατασκευάσματα, ποὺ κατοικοῦν σήμερα στὴν ἄλλην πλευρα τοῦ Αίγαίου, μέσα στὴν πορεία τῶν αἰώνων. 

Ἡ γενοκτονία δὲν ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένες, μεμονωμένες πράξεις, ἀλλὰ σὲ σύνολον συμπεριφορῶν.
Δὲν λέγεται γενοκτονία μία τοπικὴ σφαγή. Οὔτε ἔνας τοπικὸς βιασμός.
Γενοκτονία καλεῖται ἡ συνολικὴ στάσις τοῦ ὐβριδίου Κεμᾶλ, μὲ στόχον τὴν ἐξαφάνισιν κάθε πληθυσμοῦ ποὺ δὲν εἶναι ὑπάκουος.

Σήμερα θὰ σᾶς παρουσιάσω μία, κατὰ κάποιον τρόπο, βιογραφία. Ἕνα βιβλίο ποὺ καταγράφει γεγονότα ποὺ ἔζησαν ἀληθινοὶ ἄνθρωποι, πιεσμένοι ἀπὸ ἀληθινὴ βία, σὲ ἀληθινὸ χῶρο καὶ χρόνο.
Δὲν εἶναι διαφήμισις. Εἶναι μία συνέντευξις ἀπὸ καρδιᾶς καὶ δὲν ἀφιερώνεται στοὺς ἠλιθίους, παρὰ μόνον σὲ ὅσους πονοῦν ἀκόμη γιὰ τὸ τόσο αἷμα.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἀλήθεια, αὐτό τό σούργελο, παρέα μέ τά ἄλλα σούργελα, πού ἰσχυρίζονται πώς δέν εἴχαμε γενοκτονία κατά τῶν Ἐλλήνων, πῶς ἀκριβῶς χαρακτηρίζουν τήν γενοκτονία τῶν Ἀσσυρίων, τῶν Ἁρμενίων καί τῶν Περσῶν, καθῶς ἐπίσης καί ὅλων τῶν μικροτέρων πληθυσμιακῶν ὁμάδων πού διαβιοῦσαν ἐπί αἰῶνες στήν Μικρά Ἀσία;

Αν αυτό δεν είναι γενοκτονία, τότε τι είναι;

Συνέντευξη της Μαργαρίτας Μυλωνάκη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη*, με αφορμή το βιβλίο της  «Σωπάστε να ακούσω», εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.

Η Μαργαρίτα Μυλωνάκη γεννήθηκε στα Ανώγεια της Κρήτης από μητέρα Πόντια και πατέρα Ανωγειάνό. Εί.. Το Το”Σωπάστε ν’ ακούσω” είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Ζει στην Αθήνα. Το μυθιστόρημά της «Σωπάστε να ακούσω», εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος είναι ένα τρυφερό ανάγνωσμα γεμάτο από αγάπη που μας αφηγείται την ιστορία της γενοκτονίας των Ποντίων. Η ιστορία της γιαγιάς της είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.

Ερ: Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί το μυθιστόρημα «Σωπάστε να ακούσω», εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος;

Απ: Την αφορμή μου την έδωσε  η μάνα μου. Όλα μας τα χρόνια, μου διηγείται τις ίδιες ιστορίες από τον Πόντο, ακόμη και σήμερα. Οι διηγήσεις της ήταν πάντα δακρύβρεκτες, γιατί αφορούσαν την μάνα της την Ευσαία και την οικογένειά της, που οι τούρκοι τους στέρησαν τα δικαιώματά τους κι έζησαν την απόλυτη κόλαση της γενοκτονίας. Η μάνα μου λοιπόν ήταν η αφορμή και η αιτία και ότι άλλο συνεπάγεται κι έγραψα αυτό το βιβλίο.

Ερ: Από τον τίτλο και μόνο «Σωπάστε να ακούσω» ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι θέλετε να του διηγηθείτε μια ιστορία. Είναι ένα εύρημα ή μια τεχνική για να προσελκύσετε τον αναγνώστη;

 Απ: Ούτε το ένα είναι, ούτε το άλλο. Η γιαγιά μου η Ευσαία, μέχρι που πέθανε, έκλεινε με τις παλάμες της τ’ αυτιά της κι έλεγε «σωπάστε ν’ ακούσω» και το έκανε συχνά, για να ακούσει έλεγε το κλάμα του χαμένου παιδιού της και να πιστέψει πως ήταν ακόμη ζωντανό. ‘Ήξερα από την αρχή, πώς αυτός θα ήταν ο τίτλος του βιβλίου, πολλά χρόνια πριν ξεκινήσω να το γράφω. Πιστεύω πως είναι μοναδικός, γιατί είναι αληθινός.

Ερ: Γράφετε στο οπισθόφυλλο ότι το βιβλίο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Δεν φοβηθήκατε μήπως αντί για μυθιστόρημα γράψετε μια μαρτυρία;

Απ: Μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, βγαίνει η μαρτυρία που είχα ανάγκη να καταγγείλω, γιατί είναι μια αληθινή ιστορία που πονάει ακόμη κι εμάς, τις επόμενες γενιές. Το ίδιο το μεγαλείο του πόνου, ήταν αυτό που με έκανε να θέλω να το περιγράψω και ήθελα μαζί μ’ εμένα, να νοιώσουν όλοι όσοι διαβάσουν αυτό το βιβλίο, τα ίδια συναισθήματα που ένοιωθα γράφοντάς το. Συναισθήματα που όλοι γνωρίζουμε, μα αφήνουμε να ξεχαστούν στον χρόνο και δεν τα θυμόμαστε παρά μόνον όταν μας τα θυμίσουν άλλοι.

Ερ: Η Ευσαία αυτό το σπάνιο όνομα είναι μια γυναίκα ατσάλι που πέφτει επάνω της να σηκώσει το βάρος της οικογένειας . Υπάρχουν όμως σήμερα τέτοιες γυναίκες;

Απ: Η Ευσαία δεν ήταν μια γυναίκα από ατσάλι. Ήταν μια απλή καθημερινή γυναίκα που είχε μεγάλη καρδιά για να χωράνε όλοι. Οι συνθήκες την ανάγκασαν στην πορεία να φανεί δυνατή και ν’ αντέξει όλους τους καημούς που βίωσε. Οι συνθήκες  είναι αυτές που καθορίζουν τις αντοχές μας και μας αποκαλύπτουν  καινούργια πράγματα για τον εαυτό μας. Γυναίκες σαν την Ευσαία, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και ο πόνος που σου φυλάει ένα παιδί, είναι ο ίδιος για όλες τις μάνες.

Ερ: Ο Πόντος η καρδιά του ελληνισμού είναι μια υπόθεση πονεμένη. Οι Πόντιοι δολοφονήθηκαν , κυνηγήθηκαν και τους έδιωξαν από τα σπίτια τους. Ήταν λοιπόν άλλη μια γενοκτονία;

Απ: Με όλη τη σημασία της λέξης! Μια καθαρή γενοκτονία που έμεινε στα αζήτητα για πολλούς και διαφόρους λόγους. Υπέστησαν πολλά οι έλληνες του Πόντου αφού τους στέρησαν την αξιοπρέπεια, τους βασάνισαν, τους θανάτωσαν και τους στέρησαν το δικαίωμα να ζήσουν  στην πατρίδα τους τον Πόντο, μια πατρίδα 3000 χρόνων.  Αν αυτό δεν είναι  γενοκτονία, τότε τι είναι; Πόντιοι και μη, πρέπει να γνωρίζουμε την έννοια της γενοκτονίας κι αφού δεν την μαθαίνουμε στα σχολεία, καλό θα ήταν , εμείς οι ίδιοι οι γονείς να την διδάξουμε στα παιδιά μας, γιατί επιβάλλεται να κοιτάξεις πίσω σου, όταν θέλεις να κάνεις σταθερά βήματα μπροστά.

Ερ: Μέσα από το μυθιστόρημα πλάθετε εξαιρετικές μορφές ελλήνων. Τον Σταύραγα, τον Χρήστο. Παλικάρια με ντομπροσύνη και αλληλεγγύη  για τον συνάνθρωπο. Μήπως αυτά τα απλά πράγματα τους βοήθησαν για να αντέξουν τις συνθήκες κατατρεγμού και εξόντωσης;

Απ: Φυσικά και ήταν αυτές οι αξίες που τους βοήθησαν να ανταπεξέλθουν σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Αυτές οι αξίες καθορίζουν  το ποιόν του ανθρώπου, κι είναι αυτές οι αξίες που και σήμερα έχουμε ανάγκη όλοι μας, κι αν δεν τις έχουμε, τότε πρέπει να τις αποχτήσουμε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια. Όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε ανθρώπους δίπλα μας και στις χαρές για να τις μοιραστούμε, και στις λύπες, για να τις μοιραστούμε κι αυτές και να μη λυγίσουμε από το βάρος.

Ερ: Η κάθοδος των Ποντίων και η προσπάθειά τους να φτάσουν στο λιμάνι της Αμάσειας και να μπουν στο λιμάνι για να ταξιδέψουν προς την Ελλάδα μου θυμίζει την κάθοδο των μυρίων.  Τι φάνταζε η θάλασσα για τους Πόντιους;

Απ: Η θάλασσα για τους μύριους ήταν η σωτηρία, αφού θα επέστεφαν στα σπίτια τους, στην πατρίδα τους, ενώ για τους Πόντιους  η θάλασσα φάνταζε ξερίζωμα και ξενιτεμός, απόλυτος πόνος γιατί άφηναν πίσω τους πεθαμένους τους και όλα όσα γνώριζαν όλη τους τη ζωή. Άλλη υπόσταση υποθέτω πως είχε το όραμα και η σωτηρία για τους μύριους και άλλη για τους Πόντιους.

Ερ: Η οικογένεια του Σταύραγα αλλά και η τοπική κοινωνία είχε τρομερούς συνεκτικούς δεσμούς. Τηρούσαν  όλα τα έθιμα και τους κανόνες της θρησκευτικής ζωής. Δεν επηρεάστηκαν από τις αλλαγές και τις συνθήκες πίεσης που εξασκούσαν οι Τούρκοι;

Απ: Πιστεύω πως η θρησκεία πρώτη δεν άφησε ν’ αναμιχθούν παραπέρα οι έλληνες με τους τούρκους. Όλα τα έθιμα λίγο πολύ έχουν να κάνουν μ’ αυτή. Έμειναν αυστηρά  πιστοί στους δικούς τους κανόνες κι αυτούς διατήρησαν οι γενιές που έζησαν ανακατεμένοι με τους τούρκους. Υπήρξαν λιγοστές εξαιρέσεις που παραβίασαν τους κανόνες κι αυτούς τους παραβάτες τους τιμωρούσαν, αγνοώντας τους σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Ερ: Μου έκανε εντύπωση η φιλία της Ευσαίας και της Αισέ. Αυτό ήταν μια εξαίρεση ή οι Πόντιοι συνυπήρχαν αρμονικά με τους Τούρκους;

Απ: Από μαρτυρίες της γιαγιάς μου της Ευσαίας, οι έλληνες ζούσαν αρμονικά με τους τούρκους στο Τεκνετσούκ. Η φιλία της Ευσαίας με την τουρκάλα Αισέ, είναι ένα καλό παράδειγμα για να ξέρουμε πως υπήρξαν τέτοιες φιλίες δυνατές και αξεπέραστες. Αφού συνυπήρχαν σ’ ένα τόπο έλληνες και τούρκοι, δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Άλλωστε δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα, απλοί άνθρωποι ήσαν όλοι τους και κοίταζαν τη δουλειά τους, μέχρι που ξεκίνησε το κακό.

Ερ: Έχετε επισκεφτεί τα μέρη όπου έζησαν οι πρόγονοί σας;

Απ: Έχω ταξιδέψει στα μέρη των προγόνων μου νοερά, όταν έγραφα το βιβλίο. Δεν τα κατάφερα ακόμη να πάω, μα το θέλω πολύ και θα το κάνω αυτό το ταξίδι. Τώρα πια επιβάλλεται. Φαντάζομαι θα είναι μοναδική εμπειρία για κάποιον που έχει τις ρίζες του εκεί να ψάξει να τις βρει και να πατήσει τα χώματα που πατούσαν οι παππούδες του… θέλω να την ζήσω αυτή την εμπειρία.

Ερ: Τι είναι αυτό που κάνει και σήμερα τους Πόντιους να είναι περήφανοι αλλά και άξιοι  συνεχιστές των πατεράδων τους; Γιατί είναι μια γροθιά όλοι τους;

Απ: Τα βιώματά  οι γονείς, τα πέρασαν στα παιδιά τους, τις αξίες όπως πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια κι αυτό περνά από γενιά σε γενιά και  ακούς τις επόμενες γενιές να μιλούν με πάθος για τον Πόντο, γνωρίζουν τη ποντιακή γλώσσα και ξέρουν να χορεύουν τους χορούς τους. Μη ξεχνάμε πως και τα γονίδια έχουν μνήμη και θυμούνται.

*Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης κατάγεται από την Λέσβο και γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και στην Θεολογική Σχολή Αθηνών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μπέρμιχαμ και μετεκπαιδεύτηκε στο Μόναχο, όπου και εργάστηκε για μια πενταετία ως δάσκαλος στο Ευρωπαϊκό Σχολείο. Την τελευταία δεκαετία ζει στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας και εργάζεται ως Σχολικός Σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Άρτα.

 

 Ἑλληνικὴ γνώμη

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply