Συνηθίζουμε σιγά σιγά. Ἀκόμα καί τήν πείνα καί τήν δίψα θά συνηθίσουμε, νά μοῦ τό θυμηθεῖτε. Σάν τόν γάιδαρο τοῦ χότζα.

Θά συνηθίσουμε στήν κατοχή, θά συνηθίσουμε τήν Θράκη νά τήν διεκδικοῦν οἱ Τοῦρκοι. Θά συνηθίσουμε νά μοιραζόμαστε τό Αἰγαῖο μέ τούς μογγόλους, θά συνηθίσουμε νά βιάζεται ἡ γλῶσσα μας, καθημερινῶς, θά συνηθίσουμε στήν ὀσφυοκαμψία τῶν πολιτικῶν μας (καί τήν δική μας, πού τήν πᾶτε;) καί ἔτσι θά ζοῦμε καλλίτερα, μέσα στήν δυστυχία τῆς δουλοπρέπειας καί τοῦ ὠχαδερφισμοῦ.

 Θά εἴμαστε ἡ μόνη γενιά Ἑλλήνων πού ἔζησε σέ τοῦτον ἐδῶ τόν τόπο, χωρίς νά προσφέρῃ τίποτα στήν παγκόσμιο κοινωνία καί τόν πολιτισμό. Ἡ γενιά πού ἐξαφανίζεται παίρνοντας μαζί της, τήν πατρίδα, τόν Ἑλληνισμό, τήν ἱστορία, τήν γλῶσσα τήν ἐλευθερία. Ὅλα ὅσα μέ ποταμούς αἴματος διεφύλαξαν καί μᾶς προσέφεραν οἱ πραγματικοί Ἕλληνες.

Ὅλα τά πράγματα μία συνήθεια εἶναι.

Μινώταυρος