Διάβασα τὶς παρακάτω τοποθετήσεις ἀπὸ τὸν φίλο Ἡράκλειτο, κι ἀπεφάσισα νὰ τὶς μοιραστῶ μαζύ σας, διότι θεωρῶ πὼς ὅλους μας κατὰ βάθος μᾶς ἀπασχολεῖ τὸ ἐρώτημα.
Εἶμαι δέσμιος κάποιων παραγόντων; Ἔχω τό δικαίωμα τῆς ἐπιλογῆς στήν ζωή μου; Ἔχω τήν ἐλευθερία πού ἀπαιτεῖται, πρό κειμένου νά ἐπιλέγω ΕΓΩ τό ποῦ θά πορευθῶ;

Θυμᾶστε τό «ἀκόμη καὶ τὰ πουλιὰ εἶναι φυλακισμένα ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες τοῦ οὐρανοῦ»;  
Πόσο ἐλεύθεροι λοιπόν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι; Ποιούς βαθμούς ἐλευθερίας ἔχουμε, πρό κειμένου νά ἀποφασίζουμε, ἤ ὄχι, γιά τό μέλλον μας;

Αὐτὸ τὸ σῶμα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιῶ, εἶναι ἔτσι κατασκευασμένον, ποὺ νὰ  μὴ μοῦ ἐπιτρέπῃ νὰ ζήσω στὴν Σελήνη ἤ στὸν Ἄρη ἤ στὴν Ἀφροδίτη. Εἶναι κι αὐτὸ μία φυλακή, ἀπὸ κάποιαν ἄλλην σκοπιά.
Ἐὰν ὅμως εἶναι προεπιλεγμένα κάποια ζητήματα, τότε τί βαθμούς ἐλευθερίας ἔχω, πρό κειμένου νά χαράξω ἀνεπηρέαστη τό μέλλον μου;

Πρὸς σκέψιν καὶ προβληματισμὸ ὅλα…
Καὶ βλέπουμε…

Φιλονόη.

Το μέλλον

Όλους μας κάποια στιγμή, για λίγο ή για πολύ, μας έχει απασχολήσει το τι θα γίνει στο μέλλον, είτε βραχυπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού πιστεύει πως το μέλλον είναι προκαθορισμένο από μια ανώτερη αρχή, είτε το λένε Θεό, είτε Σύμπαν, ή όπως αλλοιώς θέλουν. Θεωρώ λοιπόν πως εκτός του ότι το σκεπτικό αυτό καταργεί την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, δημιουργεί επίσης μια παθητική και ηττοπαθή νοοτροπία, που σε οδηγεί στη μοιρολατρία, αφήνοντας τη ζωή σου να την ορίζουν άλλοι, μιας και έχεις πειστεί πλέον πως ότι είναι να γίνει, θα γίνει δίχως να σε ρωτήσει κανείς.

  Θεωρώ λοιπόν, πως το μέλλον ουσιαστικά δεν υφίσταται. Το παρελθόν είναι καταγεγραμμένο στις μνήμες και στα διάφορα βιβλία ιστορίας των ανθρώπων (το πρόσφατο παρελθόν στις μνήμες, το μακρινό στα βιβλία), το παρόν το ζούμε και το αντιλαμβανόμαστε κάθε στιγμή της ζωής μας, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει το βιώνουμε. Το μέλλον όμως, που έχει καταγραφεί; Πουθενά, εκτός από τη φαντασία μας, μέσα στο μυαλό μας και μόνο. Να τονίσω πως σε καμμία των περιπτώσεων δεν πιστεύω σε διάφορες αστρολόγους που προβλέπουν το μέλλον, χαρτορίχτρες και κάθε είδους προφητείες και μαντεία, εν τελώς παιδαριώδη όλα αυτά, που αποσκοπούν στην εκμετάλλευση των αφελών, των ασχέτων, των απελπισμένων και των αδυνάμων.

  Ζούμε σε ένα αιώνιο παρόν που εκτυλίσσεται επ’ άπειρον. Θα παραθέσω ένα παράδειγμα ώστε να αποτυπώσω τη σκέψη μου και να την καταστήσω πιο κατανοητή. Ας υποθέσουμε πως έχουμε μια λευκή κόλλα χαρτί. Παίρνουμε ένα μολύβι λοιπόν και αρχίζουμε να τραβάμε μια ευθεία γραμμή, η γραμμή αυτή είναι η ζωή μας και η πορεία μας, μέσα στο χρόνο. Αφού λοιπόν τραβήξουμε μια γραμμή ενός συγκεκριμένου μήκους που εμείς θέλουμε, σταματάμε, εκεί που έχουμε σταματήσει είναι το παρόν. Εύκολα διακρίνουμε λοιπόν, πως το παρελθόν έχει αποτυπωθεί στο χαρτί και είναι κάθε σημείο της γραμμής μας, εκτός από το σημείο στο οποίο ακουμπάει το μολύβι, το μοναδικό εκείνο σημείο, είναι το παρόν μας. Επίσης εύκολο λοιπόν, να δούμε ότι δεν υπάρχει γραμμή πέρα από το σημείο που σταμάτησε το χέρι μας, το μέλλον δεν υπάρχει καθώς φαίνεται. Στο μυαλό μας μπορεί να είναι ήδη προδιαγεγραμμένο, μιας και σκεφτόμαστε πως θα τραβήξουμε τη γραμμή ως ένα σημείο που εμείς θέλουμε, αλλά βλέπετε πως εξαρτάται καθαρά από τη βούληση μας (μιας και μπορεί να αποφασίσουμε να τραβήξουμε μια καμπύλη απ’ το σημείο και πέρα ή να κάνουμε κύκλο ή να μη συνεχίσουμε).

  Το παραπάνω παράδειγμα έχει μια υπόθεση, ότι δηλαδή η γραμμή που τραβάμε εξαρτάται καθαρά και μόνο από εμάς, πράγμα που δεν ισχύει μιας και είμαστε άνθρωποι που ζούμε μέσα σε κοινωνίες και αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους, που είτε λίγο, είτε πολύ επηρεάζουν τις αποφάσεις μας, αλλά αυτό δεν αναιρεί την αρχική υπόθεση, μιας και η ύπαρξη πολλών παραγόντων επιρροής, απλώς καθιστά το μέλλον ακόμα πιο αβέβαιο.

  Παρ’ όλα τα παραπάνω όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η δική μας γραμμή μέσα στο χώρο και το χρόνο, εξαρτάται καθαρά και μόνο από τη δική μας βούληση και την ισχύ αυτής. Πρέπει επί τέλους να γίνουμε κύριοι της μοίρας μας. Να περάσουμε από την κατάσταση του υπ-άρχειν στην κατάσταση του άρχειν του εαυτού μας. Σκεφτείτε καλά τη λέξη που χρησιμοποιούμε κάθημερινώς εν τελώς ασυνείδητα στις κουβέντες μας, αναφέρομαι στη λέξη ”υπάρχω”. Υπό τίνων άρχουμε και έως πότε;

Ὑπατία ἡ Ἀλεξανδρινή.