Πολιτικοί πειραματισμοί στήν Ἑλληνική κοινωνία;

Το ύστατο επιχείρημα για την κοινωνικοποίηση, κατά τα σοσιαλιστικά μοντέλα, είναι το γεγονός (θεωρητικά) ότι τα άτομα θα έχουν τη δυνατότητα να απέχουν από ακριβές και αυστηρές εργασιακές ρουτίνες, ώστε οι κοινωνικές τους επιθυμίες να βρουν μέσω της εργασίας τους αυτοπραγμάτωση.

Σαφέστατα όμως η Ελληνική πραγματικότητα, σχετικά με την κοινωνική αναγνώριση και την αυτοπραγμάτωση, φέρει διαφορετικά μέτρα και σταθμά, καθώς η ατομική επιθυμία για προβολή και μόνο, έχει γίνει αυτοσκοπός. Κατά συνέπεια η κοινωνική καταξίωση και αναγνώριση, παρακάμπτεται και δίνει τη θέση της στην κοινωνική αναγνωρισιμότητα, χωρίς όμως τα εχέγγυα της αναγνώρισης.

Και φυσικά η διαφορά είναι ιδιαίτερα διακριτή μιας και η αναγνώριση δεν χρειάζεται κάποιο ατομικό πόνημα ή κοινωνική προσφορά, αλλά απλώς δημοσιότητα με όποιο τρόπο και αν προκληθεί. Η διαφοροποίηση αυτή, αν και αρχικά φαίνεται όχι ιδιαίτερα σημαντική, διακατέχει αρκετή δυναμική ώστε να αλλάξει την εφαρμογή μιας κυρίαρχης (κατά το παρελθόν) πολιτικής ιδεολογίας.

Στα ίδια πλαίσια, ο J. Hobson (1858 – 1940), Φιλελεύθερος στη σκέψη και εμπνευστής του Lenin σε πολλά θέματα, προσπάθησε να εμφυσήσει στο Φιλελευθερισμό αρκετές από τις αρχές της Σοσιαλιστικής σκέψης. Πιστεύοντας, λοιπόν, στην αρχή της ιδιοκτησίας ως μορφή ηθικής αυτοπραγμάτωσης του ατόμου, θεωρούσε την δημόσια περιουσία ότι αποτελεί την ιδιωτική περιουσία της κοινωνίας. Παράλληλα θεώρησε ότι κακή διανομή του πλούτου αποτελεί την πηγή όλων των κοινωνικών «κακών».. όπως έλεγε ο ίδιος.. «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνάμεις του, προς τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Επίσης πίστευε ότι η φορολογία του οικονομικού πλεονάσματος της παραγωγής, σε συνδυασμό με την υψηλή φορολογία στις εργατικές τάξεις (σε συμφωνία με τους εργοδότες, ή με νομοθετική ρύθμιση) αποτελούν τις βασικές μεθόδους για την αντιμετώπιση της κακής διανομής του πλούτου. Αυτό μπορούσε να πραγματοποιηθεί, σύμφωνα με τον Hobson, με τη φορολογία του «μη αποκτηθέντος εισοδήματος» το οποίο προέκυπτε από τη ιδιοκτησία μη ενεργών πόρων (όπως γη) παρά την άμεση συμμετοχή στη παραγωγή.

Αυτή η πολιτική «πλατφόρμα» παρουσιάστηκε σε (πρόσφατο) παρελθόντα χρόνο από τη παρούσα συγκυβέρνηση ως Κοινωνικός-Φιλελευθερισμός, ως μια σύγχρονη απόπειρα διατήρησης του Κοινωνικού (σοσιαλιστικού) χαρακτήρα της πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι το μοντέλο αυτό, από την αρχική απόπειρα εφαρμογής του Σοσιαλισμού στη χώρα μας, έχει ήδη χρεωκοπήσει από τη δεκαετία ’80, εκτοξεύοντας παράλληλα τα χρέη και το δανεισμό σε επίπεδα εξωφρενικά ακόμα και για τις επόμενες γενιές. Μάλιστα, παρόμοιο μοντέλο του Κοινωνικού- Φιλελευθερισμού αναφέρει ότι εφαρμόζει και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Β. Obama, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για Κορπορατισμό (παρέχει δηλαδή εύνοια σε ομάδες συμφερόντων αντί να προωθεί το ελεύθερο εμπόριο, σύμφωνα με τις αρχές του Φιλελευθερισμού).Η απάντηση στην αποτυχία των μοντέλων αυτών, έρχεται πάλι από τον ίδιο τον Hobson, ο οποίος αναφέρεται ξεκάθαρα για το ρόλο των εθνικών ομάδων συμφερόντων (παρακράτος) οι οποίες δημιουργούν εθνικές ελίτ. Μάλιστα θεώρησε ότι στο παρελθόν, για να διατηρήσουν (οι ομάδες αυτές) τις κοινωνικές δομές, άρα και τη θέση τους, κατέφευγαν σε ιμπεριαλιστικές μεθόδους, οι οποίες σήμερα απαντώνται σε μορφές οικονομικής εξωστρέφειας και επενδύσεων στο εξωτερικό. Πίστευε μάλιστα, ότι οι ομάδες αυτές δε θα δίσταζαν να «κατασκευάσουν» αφορμές-λόγους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, ακόμα και με τη χειραφέτηση της κοινής γνώμης.

Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο, όπως αποτυπώνεται από μια λαμπρή προσωπικότητα του προηγούμενο αιώνα, ότι το πρόβλημα της χώρας μας τοποθετείται σε λιμνάζουσες πολιτικές, και παρακμάζουσες ελίτ (ομάδες συμφερόντων), οι οποίες αρνούνται κατηγορηματικά να εγκαταλείψουν τους θώκους τους, οδηγώντας σε κατάρρευση το πολιτικό σύστημα και την οικονομία της χώρας. Επίσης, είναι σαφές ότι η επανίδρυση της πολιτικής στην Ελλάδα, από τις λίγες εναπομείναντες υγιείς δυνάμεις, θα πρέπει να καλύψει τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης που έχουν δημιουργηθεί, εκτελώντας χρέη λειτουργού και όχι μεσίτη. Όσο το γρηγορότερο κατανοήσουμε ότι τελικά, η επανίδρυση του Ελληνικού κράτους είναι θέμα ΟΛΩΝ εμάς, τόσο το καλύτερο.

Πέτρος Βιολάκης

Υποψήφιος Διδάκτορας Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες Πανεπιστήμιο Exeter

πηγή

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply