Ἐξ οἰκείων τὰ βέλη.

 

Η ΜΕΤΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΥ ΘΕΣΗ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ,

Ο ΟΠΟΙΟΣ, ΤΑΣΣΟΜΕΝΟΣ ΑΝΟΙΚΤΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΥ,

«ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ» ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

 Ὁ Κώστας Πλεύρης ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια θεωρεῖται ὁ θεωρητικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ. Μὲ τὰ βιβλία του εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀφύπνισε πολλοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς ὡδήγησε στὸ νὰ ψάξουν τὶς ρίζες τους. Ὅμως πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἐφέτος προέβη σὲ ἕνα μέγιστο ἀτόπημα (σκόπιμη πράξη κατὰ τὸν ἴδιο), τὸ ὁποῖο κλονίζει, ἂν ὄχι γκρεμίζει, ὅλη τὴν προηγουμένη προσφορά του.

Εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ σηκωθοῦν οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς σας, ὅταν διαβάσετε αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ Κ. Πλεύρης, ὅμως εἶναι πέρα γιὰ πέρα πραγματικότητα. Κι ἐπειδὴ κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη «φίλος μὲν Πλάτων, φιλτέρα δὲ ἡ ἀλήθεια (Ἰωάννης Φιλόπονος, 144, 21.)», ἀποφασίσαμε νὰ ἀναδείξουμε τὸ θέμα, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ παραδεχθῆ, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ἐπανειλημένως ἰσχυρίζεται, ὅτι τὰ πράγματα «ἐνδέχεται ἄλλως ἔχειν», καὶ νὰ ἀλλάξη, ἔστω καὶ ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια, γνώμη προσχωρῶντας στὴν ἑλληνικὴ ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ ἐπιστημονικὴ ἄποψη, τὴν ὁποία πρεσβεύουμε ἐμεῖς.

Γράφει λοιπὸν ὁ Κ. Πλεύρης, στὴν ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΗ (!) ἐπανέκδοση τοῦ βιβλίου του «Ἡ κοσμοθεωρία τοῦ ἐθνικισμοῦ, ἐκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΟΝ, 2012, σελ. 11-12» τὰ ἑξῆς ἀπίστευτα!

«Στὴν ἐπανέκδοσι τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, ἐ­κρίθη σκόπιμον νὰ χρησιμοποιηθῆ ἡ μονο­τονικὴ γραφή. Ὡς γνωστὸν οἱ Ἀρχαῖοι Ἐλλη­νες δὲν μετεχειρίζοντο σημεῖα τονισμοῦ. Δὲν ἐχρειάζετο ὁ τόνος, ἀφοῦ πρῶτα ἔλεγαν τὴν λέξιν καὶ μετὰ τὴν ἔγραφαν. Ὁ τονισμὸς εἰ­σήχθη κατὰ τοὺς Ἑλληνιστικοὺς χρόνους, ὅ­ταν οἱ ὑπόδουλοι λαοὶ ὑπεχρεώθησαν νὰ μάθουν τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, διὰ νὰ προφέ­ρουν σωστὰ τάς λέξεις.

Ἡ καθιέρωσις τοῦ μο­νοτονικοῦ συστήματος γραφῆς δὲν ζημιώνει τὴν γλῶσσα μας, διότι οἱ τόνοι δὲν προῆλθαν ἐκ τῆς γλωσσικῆς ἀνάγκης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ πρὸς βοήθειαν τῶν ξένων. Καὶ γιὰ λεπτομέρειες γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ὁ κ. Κωνσταντῖνος Πλεύρης μᾶς παραπέμπει στὸ βιβλίο του «Ποιὰ γλῶσσα καὶ διατί;», ὅπου τὰ πράγματα ἐκεῖ εἶναι πολὺ χειρότερα. Στὸ κεφάλαιο μὲ τίτλο «Γιατὶ καθιερώθη ὁ τονισμός», στὴν σελίδα 16) τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου γράφει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Γιὰ τὸν τονισμὸ ὑπενθυμίζομεν ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν φωνητικὴν γλῶσσαν (ὅ,τι προφέρεται γράφεται) καὶ δὲν μετεχειρίζοντο σημεῖα τονισμοῦ. Δὲν ἐχρειάζετο ὁ τόνος, ἀφοῦ πρῶτα ἔλεγαν τὴν λέξιν καὶ μετὰ τὴν ἔγραφαν. Ἄρα ἐμάθαιναν τὸν τονισμόν της φωνητικῶς. Ὅταν στοὺς Ἑλληνιστικοὺς χρόνους οἱ ὑπόδουλοι λαοὶ ὑπεχρεώθησαν νὰ μάθουν τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, τότε γιὰ νὰ προφέρουν σωστὰ τάς λέξεις εἰσήχθη ὁ τονισμός, τὸν ὁποῖον ἐσυστηματοποίησαν oἱ Ἀλεξανδρινοὶ γραμματικοί. Σήμερα τὰ πνεύματα καὶ αἱ περισπωμέναι δὲν ἔχουν πρακτικὴν ἀξίαν, οὔτε γλωσσολογικὴν σημασίαν. Ἑπομένως ἡ καθιέρωσις τοῦ μονοτονικοῦ ἢ ἂν θέλετε ἀτονικοῦ συστήματος γραφῆς δὲν ζημιώνει τὴν γλῶσσαν μας, διότι οἱ τόνοι δὲν προῆλθαν ἐκ τῆς γλωσσικῆς ἀνάγκης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ πρὸς βοήθειαν τῶν ξένων.

Μᾶς ἔχει μάλιστα καὶ παραπομπή: «Περισσότερος ἐξηγήσεις μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στὸ βιβλίο τοῦ Δημοσθένους Δανιηλίδου: «Ἡ Νεοελληνικὴ Κοινωνία καὶ Οἰκονομία» (ἐκδ. Σαμαρόπουλος, Ἀθήνα 1934, σελ. 9)». Καὶ συνεχίζει:

«Ἂν διατηρῶ τώρα τὸν τονισμόν, αὐτὸ ὀφείλεται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὴν συνήθεια. Ἐμεῖς, ποὺ συνηθίσαμε στὰ σημεῖα τονισμοῦ, παραξενευόμεθα ὅταν βλέπωμεν λέξεις δίχως τόνους καὶ πνεύματα. Εἶναι θέμα χρόνου νὰ συνηθίσωμεν στὸ μονοτονικό, ὁπότε ἀκόπως θὰ γράφωμεν ὅλοι ἔτσι. Βάζοντες ἀκόμη τόνους δὲν διαπράττομε κανένα κακὸ εἰς βάρος τῆς γλώσσης. Εἶναι περιττοὶ βεβαίως, ἀλλὰ δὲν ζημιώνουν ἂν μποῦν». Καὶ καταλήγει:

«Βιβλία χωρὶς τόνους καὶ πνεύματα, ὅπως τὸ προανα­φερθέν, ἐκυκλοφόρουν ἐθνικισταὶ συγγραφεῖς προπολεμικῶς, ἑπομένως ἡ τελευταίως εἰσαχθεῖσα κατάργησις τῶν τόνων δὲν ἀποτελεῖ καινοτομίαν, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπισημοποίησιν ἀπὸ κρατικῆς πλευρᾶς ἑνὸς ὀρθοῦ μέτρου, ποὺ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχε ληφθῆ».

Αὐτὲς οἱ θέσεις ἀποτελοῦν ἕνα πρῶτο σόκ, ἀγαπητοὶ φίλοι! Εἶναι ἄσχημο καὶ λυπηρὸ νὰ διαπιστώνη ὁ κάθε συν – Ἕλληνας, ποὺ τόσα χρόνια ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ πολυτονικοῦ, ὅτι ἐξ οἰκείων προέρχονται τὰ βέλη! Ὁ Βιργίλιος στὴν Αἰνειάδα (ΙΙ 410-412), στὴν διήγηση τῆς ἁρπαγῆς τῆς Κασσάνδρας, αὐτὸ ἀκριβῶς γράφει: «Hic primum ex alto Culmine delubri obruimur = τότε, πρῶτα μᾶς καλύπτει ἡ στέγη τοῦ ναοῦ ἀπὸ τὰ βέλη τῶν δικῶν μας». Ὅμως ἡ παράθεση αὐτῶν τῶν ἀπόψεων ἀποτελοῦν καὶ ἕναν ἀπίστευτο ἀντιεπιστημονικὸ ἐξευτελισμὸ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει γράψει βιβλία γιὰ τὴν γλῶσσα, τὰ ἀρχαῖα καὶ τὴν διδασκαλία τους καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι χρησιμοποιεῖ πάντοτε τὴν ἐπιστήμη!

Ὁ Κ. Πλεύρης ξεκινᾶ μὲ τὴν φράση «ἐ­κρίθη σκόπιμον νὰ χρησιμοποιηθῆ ἡ μονο­τονικὴ γραφή». Πρός τὶ ὅμως ἡ σκοπιμότης; Θὰ ἐπανέλθουμε βεβαίως σὲ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἄς δοῦμε ὅμως πρὶν τὰ μεμπτὰ σημεῖα τῶν θέσεών του λίγο πιὸ ἀναλυτικά:

 

α) Γράφει ὁ Κ. Πλεύρης ὅτι «οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν φωνητικὴν γλῶσσαν (ὅ,τι προφέρεται γράφεται)». Τοῦτο δὲν εἶναιἀκριβές, διότι οἱ Ἕλληνες δὲν εἶχαν φωνητικὴ γλῶσσα (αὐτὸ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν οἱ σύγχρονοι «εἰδικοὶ» γλωσσολόγοι). Οἱ πρόγονοι μας εἶχαν γλῶσσα προσῳδιακή, τραγουδιστή. Ἔλεγαν π.χ. «κέεπος» καὶ ἔγραφαν «κῆπος». Ὁπότε ὁ ὅρος «φωνητικὴ γλῶσσα» εἶναι ἀδόκιμος ἀλλὰ ἔστω καὶ ἄθελά σας παραπέμπει στοὺς σύγχρονους «εἰδικοὺς γλωσσολόγους», οἱ ὁποῖοι ἀποβλέπουν στὴν φωνητικὴ γραφή!   

β) Γράφει στὴν συνέχεια: «ὡς γνωστὸν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλλη­νες δὲν μετεχειρίζοντο σημεῖα τονισμοῦ.» Ἐδῶ χρησιμοποιεῖται μία μέθοδος, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται στὸ βιβλίο τοῦ κ. Πλεύρη μὲ τίτλο «Προπαγάνδα». Εἶναι ἡ σοφιστικὴ μέθοδος τῆς μισῆς ἀλήθειας, ἢ ἄλλως μιᾶς ἐκδοχῆς μὲ ἀποκρύψεις ἢ ἀλλοιώσεις ἄλλων ἀληθειῶν! Στὴν συγκεκριμένη περίπτωση ἡ ἄποψή του εἶναι σωστὴ ἐν μέρει. Δὲν ὑπῆρχαν σημεῖα τονισμοῦ στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, διότι ἁπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στὶς ἴδιες τὶς λέξεις. Ἡ δασεῖα, γιὰ παράδειγμα, τότε ὑπῆρχε ὡς «Η» ἢ «Σ» στὴν ἀρχὴ μιᾶς λέξεως (σεπτὰ – ἑπτά) κ.ο.κ. Δὲν τονίζεται ὅμως ἀπὸ τὸν κ. Πλεύρη πὼς τοῦτο, ὅτι δηλαδὴ δὲν ἐχρησιμοποιοῦντο τονικὰ σημεῖα, συνέβαινε, ἐπειδὴ οἱ πρόγονοί μας τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς εἶχαν μόνο κεφαλαιογράμματη γραφή! Κι ἐμεῖς ἄλλωστε, σήμερα, δὲν βάζουμε τόνους στὰ κεφαλαῖα γράμματα, ὡς συνεχιστὲς τῶν ἀρχαίων.  Δὲν ὁμιλοῦμε ὅμως γιὰ τὰ κεφαλαῖα ἀλλὰ γιὰ τὰ μικρὰ γράμματα. 

γ) Προχωρῶντας ο κ. Πλεύρης γράφει ὅτι «ὁ τονισμὸς εἰσήχθη κατὰ τοὺς Ἑλληνιστικοὺς χρόνους, ὅ­ταν οἱ ὑπόδουλοι λαοὶ ὑπεχρεώθησαν νὰ μάθουν τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, διὰ νὰ προφέρουν σωστὰ τάς λέξεις.» Βεβαίως. Δὲν μᾶς λέει ὅμως γιὰ ποιοὺς λόγους ἔπρεπε νὰ μάθουν οἱ βάρβαροι τὴν ἑλληνική! Δὲν μᾶς λέει ὅτι ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς λόγους, καὶ πολὺ σημαντικός, ἦταν ὅτι οἱ Ἀλεξανδρινοὶ διέβλεπαν πὼς ἡ γλῶσσα, μετὰ ἀπὸ τὴν κατάκτηση τῆς Ἀσίας  κινδύνευε νὰ χαθῆ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἑκατομμυρίων βαρβάρων καὶ τῆς πολυπληθοῦς «γλωσσικῆς βαβυλωνίας» ποὺ προέκυπτε, γι’ αὐτὸ  καὶ οἱ Ἀλεξανδρινοὶ ἐργάσθηκαν, μὲ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὸν Ἕλληνα, προκειμένου νὰ διασωθοῦν ἕως τὶς ἡμέρες μας οἱ σωστὲς καὶ ὀρθὲς ἐκφορὲς τοῦ λόγου. Πρὸς τοῦτο ἐδημιουργήθη καὶ ὁ πολυτονισμός. Γιὰ νὰ μάθουν οἱ βάρβαροι σωστὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ νὰ μὴ καταστραφῆ αὐτὴ λόγῷ ὑπερπληθυσμοῦ τῶν ἀλλογλώσσων. Ἄν δὲν ἐλαμβάνετο ἡ ἀπόφαση τῆς ἐπιβολῆς τῆς μικρογράμματης γραφῆς καὶ τοῦ πολυτονικοῦ, οἱ 30.000 Μακεδόνες Ἕλληνες, ποὺ ὡμίλουν ἑλληνικά, θὰ εἶχαν ἐξαφανισθῆ γλωσσικῶς κάτω ἀπὸ τὴν ταφόπλακα τῶν ἑκατομμυρίων ἀλλογλώσσων βαρβάρων.

Ξεχνᾶ, ἐπίσης, ὁ κ. Πλεύρης ὅτι τὸ πολυτονικὸ χρησιμοποιεῖται συνεχῶς καὶ ἀνελιπῶς ἐδῶ καὶ 2300 χρόνια, πολὺ περισσότερα δηλαδὴ ἀπὸ ὅσα ἐχρησιμοποιεῖτο ἡ κεφαλαιογράμματη γραφή. Γιατὶ λοιπὸν λησμονεῖ νὰ ἀναφερθῆ στὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ λόγου ὑπάρξεως τοῦ πολυτονισμοῦ;  

δ) Λίγο παρακάτω γράφει ὅτι: «Σήμερα τὰ πνεύματα καὶ αἱ περισπωμέναι δὲν ἔχουν πρακτικὴν ἀξίαν, οὔτε γλωσσολογικὴν σημασίαν». Μέγα Λάθος! Σήμερα καὶ τὰ πνεύματα καὶ οἱ περισπωμένες ἔχουν καὶ γλωσσολογικὴ καὶ πρακτικὴ ἀξία. Γιὰ παράδειγμα, γλωσσολογικῶς ἄλλο εἶναι «Σῦρος» (μὲ περισπωμένη), ποὺ εἶναι τὸ ὁμώνυμο νησὶ καὶ ἄλλο «Σύρος» (μὲ ὀξεῖα), ποὺ εἶναι ὁ κάτοικος τῆς Συρίας. Ὅπως ἄλλο εἶναι ἡ «ὤρα μὲ ψιλὴ  (=φροντίδα)» καὶ ἄλλο ἡ ὥρα μὲ δασεῖα, ποὺ εἶναι ἡ ὥρα καὶ ἡ ἐποχή! Ἡ δασεῖα ἐπίσης καὶ σήμερα, ὅπως πάντοτε ἄλλωστε, ἔχει μεγίστη σημασία, διότι χωρὶς αὐτὴν δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε συνθέσεις λέξεων, (ὅπως π.χ. λόγῳ δασείας λέμε «ὑφυπουργὸς» καὶ ὄχι «ὑπυπουργός», «αὐθημερόν» καὶ ὄχι «αὐτημερόν», «ὑφαρπαγή» καὶ ὄχι «ὑπαρπαγή».) 

ε) Ὁ κ. Πλεύρης δικαιώνει ὅλους τοὺς κατὰ σειρὰν συγχρόνους καταστροφεῖς τῆς γλώσσης μας, ὅταν λέη ὅτι «ἡ καθιέρωσις τοῦ μονοτονικοῦ ἢ ἂν θέλετε ἀτονικοῦ συστήματος γραφῆς δὲν ζημιώνει τὴν γλῶσσαν μας». Τότε πῶς ἐξηγεῖ τὶς συνεχῶς μειούμενες γλωσσικὲς καὶ ὄχι μόνο ἐπιδόσεις τῶν μαθητῶν. Ὁ Ράλλης, ὁ Μπαμπινιώτης, ὁ Βερυβάκης, ὁ Κριαρᾶς καὶ μαζί τους ἡ Δραγώνα, ἡ Ρεπούση, ἡ Κουλούρη, ἡ Φραγκουδάκη, ὁ Ἡρακλείδης, ὁ Λιάκος ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ στρατιὰ τῶν συγχρόνων «εἰδικῶν» γλωσσολόγων, δικαιώνονται μέσα ἀπὸ τὰ λόγια ἑνὸς ἐθνικιστῆ, ὅπως ὁ Πλεύρης, διότι τὰ ἴδια ἔλεγαν ὅλοι αὐτοί, ὅταν καθιερώθηκε τὸ μονοτονικό. Αὐτὸ ἦταν τὸ βασικὸ ἐπιχείρημά τους. Ὅτι οἱ τόνοι εἶναι … «ἄχρηστα σημάδια»! Μὴ ξαναστραφῆτε λοιπὸν κατὰ τοῦ Μπαμπινιώτη κ. Πλεύρη. Κανεὶς πλέον δὲν θὰ σᾶς πιστεύση. 

στ) Ἐσεῖς ὁ ἐπιστήμων, κύριε Πλεύρη, ἀπορρίπτετε μὲ τὴν θέση σας τὴν ἐπιστημονικὴ ἑξαετῆ ἔρευνα τοῦ ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου, δηλαδὴ τοῦ ψυχιάτρου Γιάννη Τσέγκου καὶ τῆς ὁμάδος του, ἡ ὁποία ἀνεκοινώθη σὲ δύο ψυχιατρικὰ συνέδρια καὶ ἀπέδειξε ὅτι ὅποιος διδάσκεται τὸ πολυτονικὸ σύστημα γίνεται εὐφυέστερος ἀπὸ ὅποιον χρησιμοποιεῖ τὸ μονοτονικό καὶ ἐπὶ πλέον δὲν παρουσιάζει μαθησιακὲς δυσκολίες. Στὸ 18ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικὸ Συνέδριο τῆς Κῶ καὶ στὸ 19° Πανελλήνιο Ψυχιατρικὸ Συνέδριο τῶν Ἀθηνῶν, παρουσιάσθηκαν τὰ τελικὰ ἀποτελέσματα τῆς ἔρευνας γιὰ τὶς συνέπειες τοῦ μονοτονικοῦ στὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ, ὅπου διεπιστώθη ὅτι:

Στοὺς «πολυτονικούς» παρατηρήθηκε ἐκτὸς πολλῶν ἄλλων θετικῶν ἀνοδική, στατιστικῶς σημαντική, διαφορὰ καὶ σὲ μία ὑποδοκιμασία ποὺ ἀφορᾶ ΟΠΤΙΚΟΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ, οἱ ὁποῖες ὑποδηλώνουν ἀνάπτυξη ἱκανοτήτων, ὅπως ἡ Ὀπτικὴ Βραχύχρονη Μνήμη, ἡ Ἀκρίβεια Γραφῆς, ἡ Ταχύτητα Ἐπεξεργασίας Συμβόλων, ὁ Ὀπτικοκινητικὸς Συντονισμὸς καὶ ἐν γένει ἱκανότητα γιὰ μάθηση καὶ καλὴ προσαρμογὴ σὲ σχολικοῦ τύπου ἐργασία.

Ἀντιθέτως, οἱ «μονοτονικοί» κ. Πλεύρη, δὲν ἐμφάνισαν καμμία στατιστικῶς σημαντικὴ ἀνοδικὴ τάση, σὲ ὅλες τὶς ἱκανότητες καὶ λειτουργίες ποὺ διερευνήθηκαν μάλιστα παρατηρήθηκαν καθοδικὲς τάσεις σὲ ὡρισμένες Λεκτικὲς καὶ Ὀπτικοαντιληπτικὲς ἱκανότητες.

Ἠ ἔρευνα Τσέγκου ἀπέδειξε ἐπιστημονικῶς ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση γίνεται μὲ κείμενα, ποὺ ἐμπεριέχουν περισσό­τερα ὀπτικὰ σημεῖα, δηλαδὴ τόνους καὶ πνεύματα. Τὸ ὑποκείμενο οὐσιαστικὰ ἐξασκεῖται σ’ ἕνα πιὸ σύνθετο ὀπτικὸ ἐρέθισμα, τὸ ὁποῖο ἀπαιτεῖ ἑστίαση τῆς προσοχῆς, ὥστε νὰ τὸ ἀναπαραγάγη. Ἔτσι, φαίνεται νὰ ὡριμάζουν ταχύτερα:

α. οἱ ὀπτικὲς λειτουργίες (ὀφθαλμικὲς κινήσεις, διοφθαλμικὸς συντονισμός),

β. οἱ γνωστικὲς λειτουργίες, ὅπως ἡ Ἀντίληψη (Διακριτικὴ ἱκανότητα) καὶ ἡ Μνήμη (Μνημονικὴ συγκράτηση).

Ἡ ὡρίμανση τῶν Ὀπτικοαντιληπτικῶν καὶ Γνωστικῶν ἱκα­νοτήτων καὶ λειτουργιῶν, ποὺ ἐπιτελεῖται μὲ τὴν συστηματικὴ ἐξάσκηση καί, ὡς γνωστόν, συνδέεται μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς γραφῆς καὶ τῆς ἀνάγνωσης, συνεπάγεται τὴν περαιτέρω θετικὴ σχολικὴ ἐπίδοση.

Συνεπῶς, ἐφ’ ὅσον ἡ ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας (πολυτονικὸ) ἐπιταχύνει τὴν ἀνάπτυξη τῶν ὀπτικοαντιληπτικῶν ἱκανοτήτων καὶ λειτουργιῶν καθὼς καὶ τῶν γνωστικῶν, τῆς Ἀντίληψης καὶ τῆς Μνήμης, εἶναι εὔλογο νὰ συμπεράνη κανεὶς ὅτι ἡ ἐκμάθηση αυτὴ μπορεῖ νὰ ἐνεργήση προληπτικὰ στὴν ἐμφάνιση ὡρισμένων μαθησιακῶν δυσκολιῶν, ἀλλὰ καὶ θεραπευτικά, ὅταν οἱ δυσκολίες αὐτὲς ἔχουν ἤδη ἐμφανισθῆ.

Ἡ ἔρευνα αὐτὴ κ. Πλεύρη, ἡ ὁποία ἀνακοινώθηκε στὰ δύο ψυχιατρικὰ συνέδρια, ἔγινε στὴν «Ἑλληνικὴ Ἀγωγή»! Δὲν ρωτήσατε νὰ σᾶς ἐνημερώσουν, ὥστε νὰ μὴ πέσετε ξανὰ στὸ ἴδιο σφάλμα; Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἂν τὴν ἀγνοῆτε,  προμηθευθῆτε τὰ βιβλία τοῦ Γιάννη Τσέγκου καὶ τῆς ὁμάδος του (Θαλῆ Παπαδάκη, Δήμητρας Βεκιάρη, Δ. Τουρλίδου) μὲ τίτλους «Ἡ ἐκδίκηση τῶν τόνων, Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις» καὶ «Κατὰ Μονοτόνων καὶ Πνευματοκτόνων, Ἐκδόσεις τῶν Φίλων», γιὰ νὰ καταλάβετε γιατὶ δὲν πρέπει νὰ συμπεριλαμβάνεσθε σὲ αὐτούς, τοὺς Μονοτόνους καὶ Πνευματοκτόνους!

ζ) Γράφει στὴν συνέχεια ὁ κ. Πλεύρης ὅτι «εἶναι θέμα χρόνου νὰ συνηθίσωμεν στὸ μονοτονικό, ὁπότε ἀκόπως θὰ γράφωμεν ὅλοι ἔτσι». Δὲν γνωρίζω ἂν εἶναι εἰς γνῶσιν του πώς, παρ’ ὅτι πέρασε μία τριακονταετία, τὰ παιδιὰ συνήθισαν ὄχι στὸ μονοτονικὸ ἀλλὰ μόνο στὸ ἀτονικὸ καὶ στὰ greeklish.

η) Ἡ θέση τοῦ κ. Πλεύρη «περὶ ὀρθότητος τοῦ μονοτονικοῦ» μᾶς ἐκπλήσσει. Οὔτε ὁ κ. Μπαμπινιώτης δὲν τὸ ὑπερασπίζεται πλέον τόσο σθεναρῶς! Ἡ ρήση του ὅτι «ἡ τελευταίως εἰσαχθεῖσα (ἐνν. πρὸ 30 ἐτῶν) κατάργησις τῶν τόνων δὲν ἀποτελεῖ καινοτομίαν, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπισημοποίησιν ἀπὸ κρατικῆς πλευρᾶς ἑνὸς ὀρθοῦ μέτρου, ποὺ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχε ληφθῆ», εἶναι ἀξιοσημείωτη.

Ἂν αὐτὸ ἦταν ὀρθὸ μέτρο κ. Πλεύρη, τὰ ἑλληνόπουλα δὲν θὰ εὑρίσκοντο σὲ αὐτὴ τὴν γλωσσικὴ κατάπτωση! Ἂν δὲν ἀντιληφθήκατε ὅτι ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία, ἡ ὁποία κατεργήθη ἔχει ὡς βασικὸ πυλῶνα της τὸ πολυτονικό, τότε δὲν ἔχετε ἀντιληφθῆ τὸ σχέδιο τὸ ὁποῖο ὑπάρχει στὸ «περὶ γλώσσης» πρωτόκολλο τῆς προδοσίας, τὸ ὁποῖο ἀναπτύσσετε στὸ ὁμώνυμο βιβλίο σας!

θ) Ὅσο γιὰ τὸ ὅτι, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχή, «ἐ­κρίθη σκόπιμον νὰ χρησιμοποιηθῆ ἡ μονοτονικὴ γραφή», στὴν νέα ἔκδοση τοῦ βιβλίου του «ἡ κοσμοθεωρία τοῦ ἐθνικισμοῦ», μᾶς κάνει νὰ ἀποροῦμε γιὰ … τὴν σκοπιμότητα. Ἐφ’ ὅσον εἶναι ἐπιστημονικῶς βέβαιο ἀλλὰ καὶ γνωστὸ πλέον ὅτι πρόκειται γιὰ λάθος, τότε πρόκειται γιὰ «σκόπιμο λάθος»! Τὸ γεγονὸς δὲ ὅτι αὐτὸ γίνεται τώρα, τὴν στιγμὴ τῆς οἰκονομικῆς καταρρεύσης τῆς πατρίδος μας, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ οἱ «γλωσσολόγοι» προτείνουν τὴν «φωνητικὴ γραφή» μέσῳ τῶν νέων φθόγγων, μᾶς κάνει νὰ ἀποροῦμε πραγματικά! «Φωνητικὴ Γλῶσσα» ἰσχυρίζεται ὁ Κ. Πλεύρης ὅτι εἶχαν οἱ ἀρχαῖοι, «φωνητικὴ γραφή» οἱ «εἰδικοὶ γλωσσολόγοι»!

Ὅσο βεβαίως ἡ θέση τοῦ κ. Πλεύρη «περὶ μονοτονικοῦ» ἀποτελοῦσε προσωπική του ἄποψη, ἐκφραζομένη στὸ βιβλίο του «Ποιὰ γλῶσσα καὶ διατί;» καὶ ὅσο ὁ ἴδιος, ἔστω καὶ ἀπὸ συνήθεια, χρησιμοποιοῦσε τὸ πολυτονικό, αὐτὸ δὲν μᾶς ἐνοχλοῦσε. Γνωρίζαμε ὅτι εἶχε λανθασμένη γνώμη, ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἔγραφε, ἔστω καὶ ἀπὸ συνήθεια στὸ πολυτονικό. Ὅταν ὅμως, ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια, ἡ «περὶ μονοτονικοῦ» ἄποψή του ἔγινε πράξη καὶ μάλιστα σὲ βιβλίο «περὶ κοσμοθεωρίας τοῦ Ἐθνικισμοῦ», αὐτὸ μᾶς προξενεῖ κατάπληξη!

Διότι νὰ ξέρετε κ. Πλεύρη ὅτι τὰ ἑλληνόπουλα ποὺ πιστεύουν στὸν ἐθνικισμό, ἔχουν μάθει ὅτι τὸ μονοτονικὸ κατέστρεψε τὴν γλῶσσα στὴν πράξη καὶ ἐπιδιώκουν μὲ κάθε τρόπο νὰ μάθουν τὸ πολυτονικό, κι ἄς ἔχουν τελειώσει πολλὰ χρόνια τὸ μονοτονικὸ σχολεῖο! Μὲ τὴν πράξη σας λοιπὸν αὐτή, πρῶτα ἐκεῖνα τὰ ἑλληνόπουλα θὰ ὑποψιάσετε ἀρνητικά.

Ὅσο γιὰ τὸ ὅτι ὑπῆρχαν ἐθνικιστὲς ποὺ ἔγραφαν στὸ μονοτονικό, ποσῶς μᾶς ἐνδιαφέρει. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς νοιάζει εἶναι ὅτι ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία τῆς γλώσσης μας περιλαμβάνει ἐδῶ καὶ 2300 χρόνια τὸ πολυτονικό, ὅτι ἡ ἀξία αὐτοῦ δοκιμάσθηκε ἐπὶ χιλιάδες ἔτη, πιστοποιήθηκε δὲ στὶς ἡμέρες μας ἐπιστημονικῶς μὲ τὴν ἔρευνα Τσέγκου, ὅτι ἡ λυσσαλέα ἐπίθεση τῶν γλωσσολόγων κατ’ αὐτοῦ πιστοποιεῖ τὴν ἀξία του, καθὼς καὶ ὅτι ὅσοι Ἕλληνες πιστεύουν πραγματικὰ στὴν Ἑλλάδα, καὶ μόνον αὐτοί, μάχονται ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ.

Διαβάστε, κ. Πλεύρη, τι εἶπαν ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ οἱ νομπελίστες ποιητές μας Ἐλύτης καὶ Σεφέρης ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι κι ὕστερα ἐλᾶτε νὰ μᾶς πῆτε ἂν ἐξακολουθῆτε νὰ ἔχετε τὴν ἴδια γνώμη. Πιστοποιουμένη βεβαίως ὄχι μὲ τὰ σαθρὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ἐπικαλεσθήκατε ἀλλὰ τὰ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα ποὺ μόλις σᾶς ἀναπτύξαμε! Καὶ μὴ μᾶς ἀναφέρετε τάχα ὡς ἐπιχείρημα «ἐθνικιστὲς» ὑπὲρ τοῦ μονοτονικοῦ, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι ἐπιχείρημα. Ἀπὸ πότε ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴν σωτηρία τῆς γλώσσης ἀποτελεῖ ἀντικείμενο ἐπιχειρηματολογίας ἐθνικιστῶν ἤ ἀριστερῶν. Ὅπως ἀναφέρατε ἐσεῖς ὅτι ὑπάρχουν «ἐθνικιστὲς» ὑπὲρ τοῦ μονοτονικοῦ, θὰ σᾶς ἀναφέρω κι ἐγὼ σειρὰ «κομμουνιστῶν» ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ. Σᾶς θυμίζω ἁπλῶς ὅτι ὁ Ἀκαδημαϊκὸς Νικηφόρος Βρεττᾶκος, ἀριστερός, σημειωτέον, κ. Πλεύρη, εἶχε δηλώσει ὅτι «παραγνωρίσθηκαν  οἱ λόγοι ποὺ ἐπέβαλαν στοὺς Ἀλεξανδρινοὺς χρόνους, τὴν καθιέρωση τῶν τόνων, οἱ ὁποῖοι ἰσχύουν καὶ σήμερα. Πολλὲς φορές, τὰ γραπτά μου, εἶπε ὁ Βρεττᾶκος, δὲν διαβάζονται σωστὰ ὅταν τυπώνωνται στὸ μονοτονικό.»

Ὁ δὲ Κορνήλιος Καστοριάδης, ὁ σπουδαῖος νεοέλληνας φιλόσοφος, ἀριστερὸς κι αὐτὸς κ. Πλεύρη, εἶχε δηλώσει… «…Ἂν δὲν θέλετε, κύριοι τοῦ ὑπουργείου, νὰ κάνετε φωνητικὴ ὀρθογραφία, τότε πρέπει νὰ ἀφήσετε τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, γιατὶ αὐτοὶ ποὺ τοὺς βάλανε ξέρανε τί κάνανε. Δὲν ὑπῆρχαν στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, γιατὶ ἁπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στὶς ἴδιες τὶς λέξεις. Αὐτοί, ὁ Κριαρᾶς καὶ οἱ ἄλλοι, τὰ κτήνη τὰ τετράποδα ποὺ ἔκαναν αὐτὲς τὶς μεταρρυθμίσεις – αὐτὸ παρακαλῶ νὰ γραφῆ στὶς ἐφημερίδες – δὲν ξέρουν τί εἶναι γλῶσσα. … Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, ποὺ εἶναι τελικὰ ἡ κατάργηση τῆς συνέχειας. Ἤδη, τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Δηλαδή, πᾶμε νὰ καταστρέψουμε ὅ,τι κτίσαμε. Αὐτὴ εἶναι ἡ δραματικὴ μοῖρα τοῦ σύγχρονου ἑλληνισμοῦ.» 

Καὶ ἐπειδὴ πιστεύουμε, κ. Πλεύρη, ὅτι δὲν σᾶς λείπει τὸ ἑλληνικὸ θάρρος, ὁμολογήσατε ὅτι ἡ φράση, «τὰ πράγματα ἐνδέχεται ἄλλως ἔχειν», τὴν ὁποία συνεχῶς ἐπικαλεῖσθε, βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος σὲ ἐσᾶς στὴν συγκεκριμένη περίπτωση καὶ ταχθῆτε κι ἐσεῖς στὸ πλευρό μας, ὅπως ὅλοι οἱ Ἕλληνες! Μὴ τάσσεσθε, ἔστω καὶ ἄθελά σας μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἑλλάδος. Μὴ γίνετε, ἔστω καὶ ἄθελά σας, ἕνα ὅπλο στὴν φαρέτρα τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρίδος μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ χρησιμοποιήσουν τὰ «ἐπιχειρήματα» ἑνὸς ἐθνικιστῆ γιὰ νὰ ποῦν σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, ποὺ πονᾶμε τὴν γλῶσσα μας καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ μὴ χαθῆ, ὅτι κάνουμε λάθος νὰ ὑποστηρίζουμε τὸ πολυτονικό!

Ἀντώνης Ἀντωνάκος.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

4 thoughts on “Ἐξ οἰκείων τὰ βέλη.

Leave a Reply