«…καὶ διατὶ δυο φυσικοὶ ἀφένταις εἶναι εἰς τὸν κόσμον, ὁ ἔνας κοσμικὸς καὶ ὁ ἄλλος πνευματικός, τοὺς εἴχεν τὸ νησάκιν τοῦτον, τὸν βασιλέαν τῆς Κωνσταντινόπολης καὶ τὸν πατριάρχην τῆς μεγάλης Ἀντιοχείας, πρὶν τὴν πάρουν οἱ λατῖνοι, διὰ τοῦτον ἦτον χρῆσι να ξεύρωμεν ῥωμαϊκὰ καθολικά, διὰ να πέψουν γραφαῖς τὸν βασιλέως, καὶ συριάνικα σωστά, καὶ ὄντως ἐμαθητεύγαν τὰ παιδιὰ τοὺς, καὶ τὸ συνκριτὸν οὔτως ἐδιάβαινεν μὲ τὰ συριάνικα καὶ ῥωμαϊκά, ὥς που καὶ ἐπῆραν τὸν τόπον οἱ Λαζανιάδες, καὶ ἀπὸ τότες ἀρκέψαν νὰ μαθάνουν φράγκικα, καὶ βαρβάρισαν τὰ ῥωμαϊκά, ὡς γίον καὶ σήμερον, καὶ γράφομεν φράγκικα καὶ ῥωμαϊκά, ὅτι εἰς τὸν κόσμον δεν ἠξεύρουν ἴντα συντυχάνομεν…»[1].
Ἡ πρόσφατος πρότασις ἀπὸ βήματος τῆς Βουλὴς τοῦ βουλευτοῦ τῆς συμπολιτεύσεως κ. Βύρωνος Πολύδωρα ὅπως τὰ δημόσια ἔγγραφα γράφονται εἰς τὴν ὀρθὴν (πολυτονικήν) γραφὴν ἔτυχεν φαιδρᾶς ὑποδοχὴς ἐκ μέρους τῶν τῶν Μ.Μ.Ε.
Ἐλοιδωρήθη καὶ ἐχλευάσθη ἡ πρότασις, τινὲς δὲ σχολιάζοντες ἔλεγον «δεν φτάνουν τὰ προβλήματα ποὺ ἔχει ἡ χώρα, αὐτὸ μας ἐλλειπε τώρα….» χωρὶς βεβαίως να αἰσθάνωνται ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπροκάλεσεν ὅλα τὰ προβλήματα. Ὅπως ὁ Ἀνταῖος ἐλάμβανε δυνάμεις ἀπὸ τὴν γῆν ὅσον πατοῦσε ἐπ’ αὐτῆς, οὔτω καὶ ὁ Ἕλλην λαμβάνει δυνάμεις ἐφ’ ὅσον εὑρίσκεται εἰς συνεχῆ ἐπαφὴν μὲ τὴν γλῶσσαν του, τὸ ἀψευδῶς τελειότερον δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς.
Δεν εἶναι μόνον ἁπλοῦν μέσον συνενοήσεως ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ καὶ ὄργανον σκέψεως. Ὁ Ἕλλην κατεσκεύασε ἐν πρώτοις τὸ ἀπόλυτον ἐργαλεῖον διὰ τοῦ ὁποίου ὤξυνε τὸν νοῦν του, μετουσίωσε τὰ ἁπλᾶ συναισθήματα εἰς ΛΟΓΟΝ καὶ ἐκαλλιέργησε, δημιουργήσας πρῶτος αὐτός, τὴν ἐπιστημονικὴν σκέψιν. Λεπτή, εὐχάριστος εἰς τὴν ἀκοήν, εὔχαρις, περιεκτική, εὐπλαστος καὶ πολυυφὴς ὑπῆρξεν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ὄχι μόνον τὸ καύχημα καὶ τὸ στήριγμα τῶν Ἑλλήνων εἰς καιροὺς χαλεποὺς καὶ μή, ἀλλὰ καὶ κύριον συστατικὸν τῆς φυλετικῆς τῶν ὑποστάσεως, ὥστε ἡ σημερινὴ περιφρόνησις καὶ ἀπαξίωσις τῆς ἀπὸ τοὺς πάσης φύσεως καὶ χρωματισμοὺ «Χατζηαβάτας» τῆς ‘πληροφορήσεως’ να εἶναι αντιστρόφως ἀνάλογος τοῦ σεβασμοὺ ὅν ἔτρεφον πρὸς αὐτὴν οἱ μέχρι καὶ πρὸ ὀλίγων δεκαετιῶν παλαιότεροι Ἐλληνες. Ὅταν κατὰ τοὺς Περσικοὺς Πολέμους οἱ Πέρσαι ἀπεσταλμένοι τοῦ Ξέρξου περιεφέροντο ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα αἰτούμενοι γῆν καὶ ὕδωρ ὡς δεῖγμα ὑποταγῆς, φθάσαντες εἰς τάς Ἀθήνας ὁ Θεμιστοκλῆς συνέλαβε τὸν ἐρμηνέα καὶ διὰ ψηφίσματος τὸν κατεδίκασε εἰς θάνατον μὲ τὸ αἰτιολογικὸν ὅτι ἐχρησιμοποίησε τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν να μεταφέρῃ προστάγματα βαρβάρων.
«ἐρμηνέα γὰρ ὄντα συλλαβὼν διὰ ψηφίσματος ἀπέκτεινεν, ὅτι φωνὴν Ἑλληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι»[2].
Καὶ ἡ Ἄννα Κομνηνὴ ὡσαύτως, αἰῶνας ἀργότερον ἐκαυχᾶτο διὰ τάς ἐπιδόσεις της εἰς τὴν Ἑλληνικήν:
«Ταῦτα δὲ διεγνωκυῖα ἑγὼ Ἄννα, θυγάτηρ μὲν τῶν βασιλέων Ἀλεξίου καὶ Εἰρήνης, πορφύρας τιθήνημά τε καὶ γέννημα, οὐ γραμμάτων οὐκ ἄμοιρος, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἑλληνίζειν ἐς ἄκρον ἐσπουδακυῖα καὶ ῥητορικῆς οὐκ ἀμελετητως…..»[3].
Ἀλλὰ ὅπως μας πληροφορεὶ καὶ ὁ Ποντιακὸς στίχος τῆς Τραπεζοῦντος, ὁ βασιλεὺς διεγείρει τοὺς Ἕλληνας στρατιῶτας εἰς τὸν κατὰ τῶν Τούρκων ἀγῶνα ἐν ὀνόματι τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς
«Δράκοι μ’ ἀκούγω ‘ναν λαλίαν, Ἑλλενικὸν λαλίαν»
‘Ἂν καὶ εἶναι ἡ μόνη, ἴσως, γλῶσσα εἰς τὸν κόσμον ἀδιαλείπτως ἡ αὐτὴ ὁμιλούμενη ἐξ ἀπώτατης ἀρχαιότητος καὶ ἡ ὁποία ἀπὸ καταβολῆς της ἐχώρισε τὸν κόσμον εἰς δύο μέρη, τοὺς Ἕλληνας καὶ τοὺς βαρβάρους – τοῦτο διότι οἱ Ἕλληνες ἀκούοντες τοὺς ἄλλους ὁμιλοῦντας, εἰς τὰ ὦτα τῶν ἔφθανε κάτι ὡς ἕνα διαρκὲς βαρ, βαρ, βαρ (Τὸ αὐτὸ ἐξ ἅλλου συμβαίνει καὶ σήμερον εἰς ὅσους δεν ἔχουν μολύνει τὰ ὦτα τῶν μὲ ξένα ἀκούσματα ὅπως ἐπὶ παραδείγματι οἱ θιασῶται τῶν τουρκικῶν τηλεοπτικῶν σειρῶν) – ἔχει ἐν τούτοις κατὰ τάς τελευταίας δεκαετίας ἐκπέσει εἰς σημεῖον ὥστε ἀφ’ ἑνὸς ἐλάχιστοι πλέον να τὴν γνωρίζουν εἰς βάθος, τείνει δὲ ἀφ’ ἑτέρου νὰ καθίσταται ἔνα διαρκῶς ἐκβαρβαριζόμενον πτωχὸν γλωσσικὸν δεῖγμα δίκην μειονοτικὴς διαλλέκτου εἰς τὸ σημερινὸν παγκοσμιοποιημένον γίγνεσθαι, μία ἀγνωριστος σκιὰ τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ τῆς.
Ἡ γλωσσικὴ αὐτὴ ἔκπτωσις εἶναι ἡ λοβοτομὴ τὴν ὁποίαν ὑπέστη ὁ Ἕλλην ἄνθρωπος καὶ κατ’ ἀκολουθίαν ἡ Ἑλλὰς (καθ’ ἅπασαν τὴν γεωγραφικήν, διαχρονικὴν καὶ ἐννοιολογικὴν αὐτῆς ἐκτασιν) διὰ να παύσῃ μόνη αὐτὴ ἀψευδῶς να ἀνθρωπογονῇ «φυτὸν οὐράνιον καὶ βλάστημα θεῖον ἠκριβωμένον, λογισμὸν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμην»[4] ὥστε να εἶναι ἀκίνδυνος διὰ τοὺς ἐξουσιαστάς, ὡς ὁ Χένρυ Κίσσιγκερ κυνικῶς διετύπωσε λέγων ὅτι «ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι δυσκολοκυβέρνητος καὶ ὡς ἐκ τούτου πρέπει να τὸν ἀποκόψωμεν ἀπὸ τάς πολιτιστικάς του ῥίζας» χωρὶς ὡστόσο ἡ πατρότης τῆς σκέψεως ἐκ τῆς ὁποίας παρήχθη ἡ ὡς ἄνω φρᾶσις νὰ ἀνήκῃ εἰς τὸν Βεληγκέκαν τοῦτον τῆς διεθνοῦς ἀλητείας.
Αἱ ῥίζαι τοῦ κακοῦ εἶναι παλαιότεραι… Ἀμέσως μετὰ τὴν πρώτην ἅλωσιν τὸ 1204, ὅταν ἡ Φραγκικὴ ἀκρὶς ἐπέπεσεν ὡς λαῖλαψ ἐπὶ τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου κατατρώγουσα, ἁρπάζουσα καὶ καταστρέφουσα τὰ πάντα, ἡ θρησκευτικὴ φανατικὴ μανία τῶν ξυπολύτων καὶ ἀπλύτων αὐτῶν στιφών[5] ἐξέσπασε κατὰ τῶν «αἱρετικῶν», κατ’ αὐτούς, Ἐλλήνων μὲ κύριον στόχον τὴν γλωσσικὴν φθορὰν διότι κατὰ τὴν ἀντίληψίν των μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν θὰ ἀπεμάκρυναν τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴν καὶ τὴν θύραθεν αὐτῶν παιδείαν. Καὶ ἐπειδὴ Ἑλληνισμὸς καὶ προδοσία τυγχάνουσι ἔννοιαι ὁμογάλακτοί τε καὶ ἀδιαχώριστοι ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, συντόμως ηὗρον εἰς τὸ ἔργον των συμπαραστάτας ἐκ τοῦ ἐντοπίου πληθυσμοῦ. Εἷς ἐξ αὐτῶν ἧτο καὶ κάποιος ἱερομόναχος Ἰωαννίκιος Καρτᾶνος, πρωτοσύγγελος Κερκυραίων, ὅστις τὸ 1536 ἐξέδωσεν σύγγραμμα ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἄνθος τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης», ἀρκούντως συμμορφούμενον πρὸς τάς ἀπαιτἠσεις τῶν Λατίνων. Ὁ Σάθας σχολιάζων τὸ ὡς ἄνω σύγγραμμα, δίδει σαφεστάτην εἰκόνα περὶ τοῦ πράγματος ὥστε πᾶς σχολιασμὸς περιττεύει. «Ὁ γινώσκων τὴν ἱστορίαν τῶν τότε χρόνων εὑρίσκει εὐλογωτάτην τὴν δυσπιστίαν τῆς ἐκκλησίας περὶ τῆς εἰλικρινείας τῶν προθέσεων τοῦ Καρτάνου· παλαιοὶ καὶ βάσιμοι ὑπόνοιαι ἠνάγκασαν αὐτὴν ἵνα προσεκτικῶς ἐπιβλέπῃ τὰ ἐν Ἰταλίᾳ ἐκδιδόμενα ἐκκλησιαστικὰ βιβλία καὶ πρὸ πάντων τάς πρὸς μόρφωσιν τῆς κοινῆς γλώσσης ξενικὰς ἀποπείρας· ἡ ἑλληνικὴ ἐκκλησία εἶχεν ἀφορμὰς εὐλόγους ὅπως πιστεύσῃ ὅτι ἐν τῷ ζητήματι τῆς κροινῆς γλώσσης ὑπελάνθανεν ὁ δάκτυλος τῆς Ῥώμης, ἀείποτε θεωρησάσης τὴν ἐκβαρβάρωσιν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ὡς τὸ πρῶτον βῆμα τῆς διαζεύξεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τῶν παναρχαίων αὐτοῦ ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων. Ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος ἔνθα κατὰ τοὺς μέσους αἰῶνας ἐδέσποσαν οἱ λατῖνοι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα κατεστράφη διαδεχθεῖσα ὑπὸ τῶν ἐγχωρίων ἰδιωμάτων, τὰ ὁποῖα σὺν τῷ χρόνῳ τοσοῦτον ἐξεβαρβαρώθησαν ὥστε ὀλίγον ἔτι ὑπελείφθη ὅπως ὑπαχθῶσιν εἰς τὴν οἰκογένειαν τῶν νεολατινικὼν διαλέκτων· ἡ δὲ τοιαύτη γλωσσικὴ διαφθορὰ καὶ ἡ διὰ λατινικῶν γραμμάτων ἀντικατάστασις τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου οὐδὲν ἐπῆλθον τυχαίως ἀφοῦ τοσούτον καλῶς γνωρίζομεν ὅτι πρῶτον ἔργον τῶν μὲν σταυροφόρων ἦν ἡ ἀπαγόρευσις διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, τῆς δὲ ἐν Ῥώμῃ ὕστερον ἱδρυθείσης προπαγάνδας ἡ δι’ ἐξωμοτῶν Ἐλλήνων μόρφωσις τὸν χυδαίου ἐκείνου ἰδιώματος, τὸ ὁποῖον ἐκβαρβαρωθὲν μέχρι γελοιότητος μετὰ τοσαύτης πεισμονῆς διατηροῦσιν οἱ ἀπὸ τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἀπεσχισμένοι Ἕλληνες οἱ Φραγκορωμηοὺς καὶ Λεβαντίνους ἑαυτοὺς προσαγορεύοντες».
Πέραν δ’ ὅλων αὐτῶν τῶν ὡραίων καὶ θαυμαστῶν, καὶ ἐνῶ ὁ Ἕλλην ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῆς ἁλώσεως τοῦ πνεύματος τὸ 1204 ἀνθίστατο σθεναρῶς κατὰ πάσης ἐπιβουλῆς, μεγίστην ὡσαύτως φθοράν, ὅσην δεν ἐπροκάλεσαν ποτὲ χίλιοι Φαλμεράϋερ καὶ ἀρίφνητα πλήθη ἀθλίων φανατικῶν φραγκολατίνων ὡς καὶ Γότθων, ‘Οστρογότθων, Πετσενέγων, Βανδάλων, Τούρκων καὶ λοιπῶν περιττωμάτων τῆς ἱστορίας ὁμοῦ, ἐπέφερε μία καὶ μόνη λέξις, εἰσαγομένη καὶ αὐτή, τεθεῖσα εἰς χρῆσιν περὶ τὸ πρῶτον τέταρτον τοῦ 19ου αἰῶνος.
Πρόκειται περὶ τῆς λέξεως «Ἀρχαῖα-οι». «Ἀρχαῖα Ἑλληνικά», «Ἀρχαῖοι “Ἕλληνες», «Ἀρχαῖα Ἑλλάς», ὅροι ἕωλοι καὶ ἀνόητοι τοὺς ὁποίους δυστυχῶς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες παπαγαλίζουν ἀφελῶς μὴ σκεπτόμενοι τὴν φθοροποιὸν των δύναμιν. Δροῦν ὑπούλως αἱ φαινομινικὼς ἀθῷαι αὐταὶ λέξεις διότι δίδουν ποιοτικὴν καὶ ὄχι χρονικὴν ἀξίωσιν εἰς τοὺς ὅρους «Ἕλλην» καὶ «Ἑλληνικά», συντελοῦσαι οὕτω εἷς τὴν ἀποκοπὴν τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τάς φυλετικὸς καὶ πολιτιστικὰς τῶν ῥίζας. Εἰσήχθησαν δὲ ὑπὸ τῶν διανοητῶν τῆς Δύσεως οἵτινες οὐδένα εἶχον ἐπ’ αὐτοῦ ἐνδοιασμὸν ἐφ’ ὅσον οὔτε ἱστορίαν ἀρχαίαν εἶχον, ἀλλὰ καὶ αἱ γλῶσσαι αὐτῶν δεν εἶναι παρὰ κακοποιημέναι ὑποδιάλεκτοι τῆς Ἐλληνικής. Ἢ γλωσσική, ἐξ ἅλλου, καὶ πολιτιστικὴ ἀπογύμνωσις τῶν Ἐλλήνων τοὺς συνέφερε ἀρκούντως.
Πῶς ὅμως σύ, Ἕλλην, ἀποκαλεῖς τὸν παποῦν σου «Ἀρχαῖον Ἐλληνα»; Ἕκτος ἂν δεν τὸν ἀναγνωρίζης ὡς πρόγονόν σου… Διότι λέγοντες «ἀρχαῖοι Ἕλληνες» καὶ «ἀρχαῖα Ἑλληνικά» ἐννοοῦμεν κάποιους ζήσαντας κάποτε εἰς κάποιαν «ἀρχαίαν Ἑλλάδα» προσδιοριζομένην κάπου εἰς τὸν ἑλλαδικὸν χῶρον πρὸς τοὺς ὁποίους οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες οὐδεμίαν ἔχουν φυλετικὴν σχέσιν, ὁμιλοῦντες γλῶσσαν ἄσχετον, τὴν σημερινὴν «Νέαν Ἑλληνικήν», πρὸς δόξαν καὶ τέρψιν τῶν ἀείποτε καὶ ἁπανταχοῦ Κίσσιγκερ καὶ Φαλμεράϋερ.
Ἀλλὰ πόσον ἀρχαῖα εἶναι τὰ «ἀρχαῖα Ἑλληνικά» καὶ πόσον «νέα» τὰ «νέα»; Μήπως συμβαίνει τὸ ἀντίθετον καὶ τὰ λεγόμενα «Νέα Ἐλληνικά» εἶναι παλαιότερα ἀπ’ ὅ,τι νομίζεται; Ἂν καὶ τοῦτο θὰ ἀποτελέσῃ ἀντικείμενον ἰδιαιτέρας μελέτης, θὰ παραθέσωμεν κατωτέρω δύο παραδείγματα.
«Μετηλλαχότος τὸν πατρός μου τὸν βίον, ἐμὲ μένοντα ἐν τῷ δηλουμένῳ ἱερῷ,ἄλλα δὲ ἀδέλφια μου τρία ἐν τῇ προειρημένη κώμῃ… Τούτων δὲ διασειομένων ὑπὸ τῶν ἐν τῇ κώμῃ ἀρχόντων, καθότι προσπίπτει μοι, δέομαι ὑμῶν μεθ’ ἱκετείας, θεοὶ σωτῆρες εὐεργέται, ἐμβλέψαντες εἴς τε ἑμέ, ὅτι οὐ δύναμαι εἰσελθὼν ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἀντιλαβέσθαι αὐτῶν, καὶ εἰς τὴν ἐκείνων ὀρφάνειαν, προστάξαι γράψαι Κυδία τῷ στρατηγῷ προνοηθήναι ὡς εἰς τὸ λοιπὸν οὐθεὶς οὔτε διασείσῃ οὔτε περισπάσῃ αὐτοὺς τῶν πρὸς ταῖς πραγματείαις, διὰ τὸ ἐκείνους ἑμοὶ πορίζοντας τοὺς ἄρτους ἐμὲ διατρέφειν». [6]
Πόσον ἀπέχει τὸ γλωσσικὸν αὐτὸ ὕφος τῆς ἁπλῆς καθαρευούσης τῶν ἐφημερίδων τῶν περασμένων δεκαετιῶν;
Ἰδοὺ καὶ ἕτερον κείμενον, τὴν φορὰν αὐτὴν ἀπὸ τάς ἑλληνικὸς ἐπιγραφὰς τῆς Αἰθιοπίας κατὰ τὴν Ἑλληνιστικὴν περίοδον.
«Ἐγὼ Σιλκὼ βασιλίσκος Νουβαδὼν καὶ ὅλων τῶν Αἰθιόπων ἦλθον εἰς Τάλμιν καὶ Τάφιν ἅπαξ δύο· ἐπολέμησα μετὰ τῶν Βλεμύων, καὶ ὁ Θεὸς ἔδωκέν μοι τὸ νίκημα μετὰ τῶν τριῶν ἅπαξ· ἐνίκησα πάλιν καὶ ἐκράτησα τάς πόλεις αὐτῶν· ἐκαθέσθην μετὰ τῶν ὄχλων μου· τὸ μὲν πρῶτον ἅπαξ ἐνίκησα αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ ἠξίωσάν με, ἐποίησα εἰρήνην μετ’ αὐτῶν καὶ ὤμοσάν μοι τὰ εἴδωλα αὐτῶν, καὶ ἐπίστευσα τὸν ὅρκον αὐτῶν ὡς καλοί εἰσὶν ἄνθρωποι, ἀναχωρήθην εἰς τὰ ἄνῳ μέρη μου. Ὅτε ἐγεγονέμην βασιλίσκος οὐκί. Ἀπῆλθον ὅλως ὀπίσω τῶν ἄλλων βασιλέων, ἀλλὰ ἀκμὴν ἔμπροσθεν αὐτών· οἱ γὰρ φιλονεικοῦσιν μετ’ ἐμοῦ οὐκ ἀφῶ αὐτοὺς καθεζόμενοι εἰς χώραν αὐτῶν, εἰ μὴ καταξίωσαν μὲ καὶ παρακαλοῦσιν. Ἐγὼ γὰρ εἰς κάτω μέρη λέων εἰμὶ καὶ εἰς ἄνω μέρη ἀρξ·[7] εἰμί. Ἐπολεμηοα μετὰ τῶν Βλεμύων ἀπὸ Πρίεμος ἕως Τέλμεως ἐν ἅπαξ, καὶ οἱ ἄλλοι Νουβαδὼν ἀνωτέρω, ἐπόρθησα τάς χώρας αὐτῶν, ἐπειδὴ ἐφιλονεικήσουσιν μετ’ ἐμοῦ. Οἱ δεσπόται τῶν ἄλλων ἐθνῶν οἱ φιλονεικοῦσιν μετ’ ἐμοῦ οὐκ ἀφῶ αὐτούς· καθεσθῆναι εἰς τὴν σκιάν, εἰ μὴ ὑποκλίνουσί μοι, καὶ οὐκ ἔπωκαν νηρὸν ἔσω εἰς τὴν οἰκίαν αὐτῶν· οἱ γὰρ φιλόνεικοί μου ἁρπάζω τῶν γυναικῶν καὶ τὰ παιδία αὐτῶν».[8]
Πολὺ εὐστόχως ὁ Σάθας σχολιάζων τὸ ὡς ἄνω κείμενον παρατηρεὶ ὅτι «ἂν ἡ ἐπιγραφὴ αὕτη ἀνεκαλύπτετο ἐν Ἀκαρνανία, οὐδεὶς ἤθελε διστάσει θεωρῶν αὐτὴν ὡς ἀρματωλικὸν μνημεῖον τῆς τουρκοκρατίας· τοσούτον ἡ σύνταξις καὶ αἱ φράσεις προσεγγίζουσι πρὸς τὴν καθωμιλουμένην γλῶσσαν» καὶ συνεχίζει παρατηρὼν ὅτι «οἱ ἐν τοῖς παπύροις τούτοις ἀπαντῶντες ἰωτακισμοὶ καὶ ἄλλαι ἀνορθογραφίαι ἀποδεικνύουσιν ὅτι οἱ τότε ἐπρόφερον ὡς οἱ νῦν Ἕλληνες»
Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὀλίγον μετὰ τὴν δευτέραν ἅλωσιν ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν τὸ 1453 καὶ ἀφοῦ ὁ Ἕλλην συνῆλθεν ἀπὸ τὴν ἀρχικὴν ὀδύνην, μὲ κύριον στήριγμα καὶ ὁδηγὸν τὴν γλῶσσαν του καὶ διερχόμενος ἐν μέσῳ θυελλῶν καὶ συμπληγάδων, ἤρχισεν ἀνασυντασσόμενος να βαδίζῃ πρὸς νέα πεπρωμένα. Εἶναι ἀπίστευτον τό τι κατώρθωσεν ἐν μέσῳ τουρκοκρατίας. Ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821 δεν ἧτο γεγονὸς τῆς στιγμῆς ἀλλὰ προϊὸν μακροχρονίου καὶ συστηματικῆς διεργασίας εἰς πολεμικὸν καὶ πολιτιστικὸν ἐπίπεδον. Ἀπὸ τὸ 1453 μέχρι καὶ τὸ 1821 χιλιάδες ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων καὶ τῶν ἐπιστημῶν, ἄξιοι διδάσκαλοι τοῦ γένους, ἵδρυον συνεχῶς καὶ εἰς τὰ πλέον ἀπίθανα σημεῖα τοῦ μείζονος Ἑλληνικοῦ χώρου σχολὰς καὶ ἀκαδημίας, τὰ λεγόμενα Ἑλληνομουσεῖα, ἐνῶ πολλοὶ ἐξ’ αὐτῶν ἐλάμβανον ἀξιώματα ὄχι μόνον ἐντὸς τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλα Εὐρωπαϊκὰ κράτη τῆς ἐποχὴς μὲ κοινὸν πόθον καὶ ὅραμα ἔνα νέον Ἑλληνικὸν πολιτισμόν.
Ἄλλα φεῦ!
Μετὰ τὴν δημιουργίαν τοῦ Ἑλλαδικοῦ κρατιδίου, τὸ ὁποῖον ἐξ ἀρχῆς δεν ἔδειξε καὶ πολλὰς τάσεις συμπαθείας πρὸς τὴν Ἑλληνικοτητα, οἱ Ἕλληνες ἤρχισαν καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρὰν των να χάνουν ὁσημέραι τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν κλασσικὴν των παιδείαν. Ἂν καὶ προνομιοῦχος ὁ Ἕλλην να ἔχῃ λόγῳ γλωσσικῆς συνεχείας ἄμεσον ἐπαφὴν μὲ τὰ κλασσικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα, ἀπεμπόλησεν ἐν τούτοις τὸ προνόμιον τοῦτο μὲ συνέπειαν τὴν ἀπώλειαν τῆς γλωσσικῆς καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἐθνικῆς του συνειδήσεως. Ἐνωρὶς ἤδη διάφοροι ἀπόγονοι Καρτάνων ἐξύφαινον περίεργα γλωσσικὰ ἰδιώματα, τὰ ὁποῖα ἐβάπτιζαν «δημοτικήν» φιλοδοξοῦντες να τὰ ἐπιβάλλουν «μὲ τὸ ἔτσι θέλω» εἰς τοὺς Ἕλληνας, θρασυτάτως αὐτοπροσδιωριζόμενοι ὡς ἀκραιφνεῖς δημοκράται.
Ἐν τέλει, τὸ 1978 ἐπὶ κυβερνησεως Ῥάλλη ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐξεπαραθυρώθη καὶ τὴν θέσιν της κατέλαβε γλωσσικὸν ἐξάμβλωμα ἐλαχίστων λέξεων, ἀσαφοῦς γραμματικῆς καὶ ἀνυπάρκτου συντακτικοὺ, ὀλίγην ἔχον σχέσιν πρὸς τὴν πραγματικὴν πλουσίαν καὶ γλαφυρὰν δημοτικήν, ἀκολούθως δὲ τὸ 1982 τὸ ἔγκλημα ἐνομιμοποιήθη διὰ τῆς ἀποβολῆς τῶν τόνων καὶ καθιερώσεως τῆς μονοτονίας.
Ἔτσι ἁπλῶς καὶ ὅλως αἰφνιδίως, ψῆφος εὐαρίθμων νυσταλέων βουλευτῶν ἀργὰ μετὰ τὸ μεσονύκτιον ἀνέκοψε τὴν πορείαν τῆς ἀρχαιοτέρας γλώσσης, τοῦ τελειότερου δημιουργήματος τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς.
Καὶ μὴ νομίζετε ὅτι ἡ μονοτονία εἶναι ὀπώρα (φροῦτον) καινοφανής. Παλαιόθεν ἐξυφαίνετο καὶ αὐτὴ ἀπὸ πιστοὺς τοῦ Κισσινγκερίου δόγματος. Ἤδη τὸ 1947 ὁ Πᾶνος Κερασσώτης ἐξέδωσε βιβλίον εἰς τὴν μονοτονίαν ὑπὸ τὸν τίτλον «Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ». Προλογίζων τὸ ὡς ἄνω ἔργον ὁ Κερασσώτης ἐμφανίζεται λαλίστατος. Παραθέτομεν μέρος τοῦ προλόγου τούτου ἄνευ σχολίων, ἡ δὲ ὑπογράμμισις ὅπου ὑπάρχει εἶναι δικὴ μας.
«ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ τῆς ἁπλοποιήσεως τοῦ τονικοῦ συστήματος, τῆς ἀντικαταστάσεώς του δηλαδὴ μὲ τὸ μονοτονικό, ἀπασχόλησε καὶ στο μακρυνὸ καὶ στο πρόσφατο παρελθόν, ἀλλὰ καὶ στο παρόν, ἐπιστήμονες καὶ λογοτέχνες καὶ γενικὰ ἀνθρώπους φωτισμένους, ποὺ ἐνιωσαν καὶ νιώθουν βαθιὰ τὴν ἐκπαιδευτικὴ ἀλλὰ καὶ τὴ γενικώτερή του σημασία [9] ἔτσι εἴδανε τὸ φῶς ἀρκετὰ βιβλία μὲ τὸ σύστημα αὐτό, μὲ μίαν ὀξεῖα δηλαδὴ πάνω στην τονιζόμενη συλλαβή, βιβλία που τὰ ἔγραφαν ὄχι τυχαίοι ἐπιστήμονες καὶ λογοτέχνες. Οἱ προσπάθειες φυσικὰ αὐτές, ἀξιόλογες ἀπὸ κάθε πλευρά, ἔμειναν μέσα στα πλαίσια μιᾶς ἀτομικῆς προσπαθείας δίχως συνέχεια καὶ δίχως εὐρύτερη ἀπήχηση, γιατὶ πολὺ λίγοι εἶναι στον τόπο μας κεῖνοι που θὰ ἤθελαν να χάσουν τὴν μακάρια ἡσυχία τους για κάτι τέτοια ἐγχειρήματα.
Ἐπίσημη ἀνακίνησῃ τοῦ ζητήματος ἔχω ὑπ’ ὄψη μου αὐτήν που ἐγινε στα 1929, ἀπὸ μίαν ἐπιτροπὴ τῆς Ἀκαδημίας που μέλος της ἦταν ὁ ἀείμνηστος γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις. Ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ ἐπρότεινε τὴν καθιέρωση τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος μὲ μιὰ κοκκίδα ἀντὶ τόνου πάνω στὴν τονιζόμενη συλλαβή. Φυσικὰ καὶ ἡ πρόταση αὐτὴ ἔμεινε στα χαρτιὰ καὶ δὲν μπόρεσε να βγῆ ἔξω ἀπό τις κολῶνες τῆς Ἀκαδημίας, ἀπὸ ἔλλειψη ἐπιστημονικοῦ καὶ ἠθικοῦ σθένους, τῆς ἀρρώστειας δηλαδὴ ποὺ κρατεῖ μαραζωμένο τὸν τόπο μας στον πνευματικὸ καὶ ἐκπαιδευτικὸ τομέα, πον κατάντησε σὰν ἕνα περιχαρακωμένο στρατόπεδο, μὲ κλεισμένους ὁρίζοντες.[10]
Ἄλλη, δεύτερη αὐτὴ ἐπίσημη – ἀνεπίσημη ἀνακινήσῃ τοῦ ζητήματος, ἔχω ὑπ’ ὄψη μου αὐτήν που ἔγινε μὲ τὸ πολυθρύλητο ζήτημα Κακριδῆ, ποὺ κι αὐτὴ τελείωσε μ’ ἕνα μεσαιωνικὸ καὶ ἀναχρονιστικὸ «ἀνάθεμα» γινόμενο ἀπὸ ἀνεξέλικτους καὶ παθιασμένους γλωσοαμύντορες, ἐκλεκτοὺς λάτρες τῶν περιχαρακωμένων πνευματικῶν στρατοπέδων.
Βλέποντας λοιπὸν κι ἡ ταπεινότητά μου πὼς τὰ μόνα σχεδὸν λουλούδια ποὺ φυτρώνουν καὶ μεγαλώνουν στον τόπο μας «ὑπὸ τάς κοινὰς εὐλογίας πάντων καὶ πασῶν» εἶναι ὁ μαυραγοριτισμὸς καὶ ἡ κερδοσκοπία, βάλθηκα σὲ τούτη τὴν ἐποχὴ — ἐποχὴ τῆς πιὸ στυγνῆς πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς νοθείας — να ἐφαρμόσω στην «Κλωστοϋφαντουργικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια» καὶ στα βιβλία μου ὅ,τι ὄφειλε να κάμῃ ἡ Ἀκαδημία τῶν Ἀθηνῶν, τῆς πολιτείας ποὺ τὸ διάδημά της ἐκόσμησε ἡ Ἱστορία μὲ τὰ λαμπρότερα πετράδιά που βγῆκαν ἀπ’ τὴ γῆ της: μὲ τὸ πλατὺ κι ἐλεύθερο πνεῦμα, μὲ τὶς πιὸ τολμηρὲς καὶ ἄφθαρτες τοῦ νοῦ καὶ τῆς ψυχῆς πρωτοβουλίες.
Ἔτσι μιὰ ποὺ πῆρε τὴ μεγάλη της ἀπόφαση ἡ «Κλωστοϋφαντουργικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια» παράγγειλε τὶς σχετικὲς μήτρες τῶν γραμμάτων στὰ Χυτήρια Καρπαθάκη καὶ Σία καὶ ἔχυσε τὰ πρῶτα «κοκκιδοφόρα» στοιχεῖα, τὰ στοιχεῖα ποὺ εἶναι πεπρωμένο νὰ ἐξοστρακίσουνε μιὰ γιὰ πάντα τὰ διακοσμητικὰ σημάδια τῶν τόνων, τὴ βαριὰ κληρονομιὰ τῶν ἀλεξαντρινῶν, ποὺ τόσο ἀκριβὰ τὴν πληρῶσαν οἱ προηγούμενες γενεές».
Ἐν κατακλεῖδι:
«Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι τὸ αἷμα ποὺ κυλᾶ στὸ σῶμα τοῦ πολιτισμοῦ, Μεταφέρει ὅλα τὰ θρεπτικὰ συστατικὰ καὶ ἀποβάλλει ὅλα τὰ ἄχρηστα, Τὸ Ἑλληνικό, ὅμως, δεν εἶναι ἔνα ὁποιοδήποτε αἷμα, ἀλλὰ αὐτὸ τῆς τετάρτης πνευματικῆς ὁμάδος. Αὐτῆς, ποὺ δίνει πνευματικὸ αἷμα σὲ ὄλες τις ἄλλες ἀλλὰ δέχεται μόνο ἀπὸ τὴν ἴδια».
(Ἀντώνιος Ἀντωνᾶκος, «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ Γλώσσης»)
Νικόλαος
[1] Λεοντίου Μαχαιρέως ‘Χρονικὸν Κύπρου’
[2] Πλουτάρχου ‘Θεμιστικλῆς’, 6,4,1
[3] Ἄννης Κομνηνῆς ‘Ἀλεξιάς’, 1,2,1
[4] Εὐσεβίου ‘Εὐαγγελικὴ προπαρασκευὴ’, βιβλ. 8, 14 καὶ Ἀντωνίου Ἀντωνάκου ‘Εἷς οἱωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ γλώσσης’ ἐκδ. Νέα Θέσις, σελ.263.
[5] Φημολογεῖται ὅτι ὅταν οἱ Φράγκοι εἰσῆλθον εἰς τὴν Βασιλεύουσαν καὶ εἶδον τὰ λουτρά ἐνόμισαν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ποτιστρῶν διὰ τοὺς ἵππους!! Μέχρι σήμερον δὲν ἔχουν ἀλλάξει καὶ πολύ!….
[6] Κωνσταντίνου Σάθα ‘Μεσαιωνικὴ βιβλιοθήκη’, τ. στ΄σελ. θ΄
[7] Κατὰ τὸ ἀρκὸς ἤ ἄρκτος, δηκαδὴ ἀρκοῦδα
[8] Κωνσταντίνου Σάθα ‘Μεσαιωνικὴ βιβλιοθήκη’, τ. στ΄σελ. ιβ΄
[9] Πρὸς Θεοῦ, δὲν ἐννοοῦμε τοὺς δημοτικιστὰς ἐκείνους κολοσσοὺς τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων ἤ πάντας ἐν γένει τοὺς ἀληθεῖς δημοτικιστάς. Ἡ πραγματικὴ ἐξ ἄλλου δημοτικὴ καὶ πλοῦτον διαθέτει καὶ κάλος καὶ ἐπάρκειαν. Ἐννοοῦμε τοὺς ἐκάστοτε παρὰ φύσιν βιαστὰς τῆς Ἑλλνικῆς, Ψυχάρηδες, Γληνούς, κ.ἄ.
[10] Ἐδῶ πρόκειται περὶ θράσους ἀπυθμένου!!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.