Μὲ ἔσκασες!
Θέλω νὰ σωθῶ μόνη μου!
Θέλω νὰ μπῶ μέσα στὸν βοῦρκο μὲ τὰ σκατά, νὰ λουσθῶ, νὰ βρωμισθῶ γιὰ νὰ καταλάβω πὼς ἐὰν εἶμαι σκατά, ἐκεῖ θὰ παραμείνω. Ἐὰν εἶμαι διαμάντι, θὰ ξεφύγω…
Θέλω ὅμως νὰ τὸ κάνω μόνη μου βρὲ παιδάκι μου… Ἐν τελῶς!
Ἄσε μὲ ἐμέναν…
Σῶσε τοὺς ἄλλους…
Τὸ ἔχουν περισσότερη ἀνάγκη…

Ἄ.. Καὶ ποῦ εἶσαι.
Μὴν τοὺς ῥωτήσῃς… Δὲν ξέρουν αὐτοί.
Ἐσὺ ξέρεις καλλίτερα.
Ξεκίνα… Καθυστέρησες. Προχῶρα!  Σὲ περιμένει ἡ σωτηρία μας… 

Φιλονόη.

Υ.Γ.1.  Στὸ μεταξὺ ἐμέναν νὰ μὲ ἀφήσῃς ἀπ’ ἔξω. Ἐν τάξει; Ἐγὼ εἶμαι χαμένη ὑπόθεσις. Ἐγώ, ἐὰν σωθῶ, θὰ τὸ κάνω μὲ τὸν τρόπο ποὺ ξέρω. Μὲ τὴν ἀλήθεια.

Υ.Γ.2. Ξέρεις, ἐσύ, ὁ ἄλλος, ὁ παρ’ ἄλλος… Σκέψου κι αὐτό: Ὅλοι οἱ ἄλλοι, αὐτοὶ ποὺ ἦλθαν γιὰ νὰ μᾶς σώσουν, ἔκαναν κάτι ποὺ σήμερα ὅλοι στιγματίζουμε. Οὐδέποτε εἶπαν τὴν ἀλήθεια. Ἐάν λοιπόν ξεκινήσῃς τώρα ἐσύ νά μᾶς σώσῃς, βασιζόμενος σέ ἕνα ψέμμα, σέ τί ἀλήθεια θά διαφέρῃς ἀπό τούς προηγουμένους;

Υ.Γ.3. Κι ἐάν ὁ δικός σου τρόπος σωτηρίας εἶναι χειρότερος ἀπό ὅλους αὐτούς πού οἱ ἄλλοι ἐχρησιμοποίησαν;  Θά μπορέσῃς νά ἐπανορθώσῃς; Θά ἔχῃς τόν χρόνο; Ἤ ὄχι;

Υ.Γ.4. Ψίτ, «φιλαράκι», ἐάν γιά κάποιον λόγο κάνῃς λάθος, θά ἀκούσῃς;  Θά σταθῇς γιά νά μάθῃς;  Ἤ ὄχι;

Υ.Γ.5 Ἡ περίπτωσις νά μή θέλουν νά σωθοῦν οἱ γύρω σου παίζει; Ἡ περίπτωσις τοῦ νά πρέπῃ νά τό «πιοῦμε ἐτοῦτο τό πικρόν ποτήριον» παίζει; Νά φθάσουμε ὅλοι στόν πᾶτο γιά νά ξεκινήσουμε τήν ἀνηφόρα ἀπό ἐκεῖ; Σέ ἀπασχολεῖ; Ἤ κι αὐτό εἶναι ἄλλου κεφαλαίου ὑπόθεσις;

Υ.Γ.6. Εἴπαμε… Θὰ σωθῶ μόνη μου. Ξέρω τὸν τρόπο. Κι ἐὰν δὲν ξέρω, ὀφείλω καὶ μοῦ πρέπει καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τὸν ἀνακαλύψω.
Ἐσὺ σῶσε τοὺς ἄλλους…. Ποὺ δὲν ξέρουν ἢ ποὺ δὲν θέλουν νὰ ξέρουν....

φωτογραφία