Θὰ προσέθετα καὶ κάτι ἄλλο στὸν τίτλο, ἀλλὰ μᾶλλον θὰ ἦταν κάπως ..φορτωμένος.
Δὲν θεωρῶ πὼς οἱ πολιτικοί μας, καθῶς ἐπίσης καὶ ὅλοι οἱ πολιτικοὶ παγκοσμίως, διαθέτουν καλλίτερον Λόγο ἀπὸ πολλούς, ποὺ δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν πολιτική.
Γιὰ παράδειγμα, ὁ δημαγωγὸς Ἀνδρέας Παπανδρέου, ἤλεγχε πράγματι τὶς συνειδήσεις αὐτῶν ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν. Ἀλλὰ τὶς ἤλεγχε μὲ ψεύδη καὶ παραπληροφορίες. Ὄχι μὲ Λόγο.
Αὐτὸ ποὺ οὐσιαστικῶς εἶναι ὁ μέγιστος τρόπος ἐλέγχου δὲν εἶναι πλέον ὁ Λόγος, διότι δὲν τὸν διαθέτουν, ἀλλὰ ὁ συναισθηματικὸς ἐκβιασμός.

Κατὰ τὰ ἄλλα συμφωνῶ μὲ τὸ κείμενον τοῦ Νικόλα. Ἁπλῶς προσέθεσα κάτι…

Φιλονόη.  

Τὰ λόγια μένουν ἴδια… οἱ ἠθοποιοὶ ἀλλάζουν. Αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπῃ νὰ ἐντοπίσῃ ἕνας ἐρευνητὴς ποὺ «τριγυρνᾶ» στὸ Παρασκήνιο δὲν εἶναι τὸ ΠΟΙΟΣ λέει κάτι… ἀλλὰ ΠΟΙΟΣ τὸ γράφει.
Ἂς κάνουμε μιὰ βόλτα στὴν σύγχρονο μαγικοπολιτική, συγγνώμη, πολιτικὴ σκηνὴ ἤθελα νὰ γράψω.

Γιῶργος Παπανδρέου
04 Ὀκτωβρίου 2009 (πρὶν τὶς ἐκλογές): «Πᾶμε μαζύ!»
27 Μαΐου 2011 (μετὰ τὶς ἐκλογές): «Προχωρῶ μόνος…»

Ἀντώνης Σαμαρᾶς
02 Ἀπριλίου 2012 (πρὶν τὶς ἐκλογές): «Ὅλοι μαζύ!
Δῶστε μας τὴν δύναμι ἑνὸς Ἔθνους γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν μάχη τῆς πατρίδος!»
24 Ὀκτωβρίου 2012 (μετὰ τὶς ἐκλογές): «Προχωρῶ μόνος…»

Ἂς μὴ μείνουμε στὴν ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΗ θεώρησι τῶν πραγμάτων ἀπὸ τοὺς «ἀνθρώπους» τῆς «Ἐξουσίας» (ἀμφότερα σὲ εἰσαγωγικά). Ἄλλα λὲν στὸν «ἀδελφὸ καὶ συναγωνιστὴ» πρίν, καὶ για νά, ἐκλεγοῦν καὶ ἄλλα στὸ «πόπολο» ἀφοῦ ἐκλεγοῦν.

Ὅπως εἶναι ὀφθαλμοφανέστατο, ὅπως ἄλλωστε γίνεται σὲ κάθε θεατρικὸ ἔργο, οἱ ἠθοποιοὶ λὲν τὰ λόγια ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ ῥόλος των.
Στὴν προκειμένη περίπτωσι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ ΤΙ λέει ἕνας πολιτικός, ἕνας δημαγωγὸς ἢ ἕνα ὁποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο ποὺ παίζει ἕναν ῥόλο. Μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ ΠΟΙΟΣ γράφει τὰ λόγια ποὺ ὅταν θὰ ἀφήσουν τὸ Ὁμηρικὸ «ἔρκος τῶν ὄδόντών» του ἐκφωνητοῦ, θὰ μετασχηματισθοῦν σὲ Προπαγάνδα ποὺ θὰ περάσῃι σὰν ἦχος ἀπὸ τὰ αὐτιὰ τοῦ ἀκροατοῦ καὶ θὰ ἀναλάβει τὸ «πηδάλιο» τῆς μέχρι τώρα, ἐλευθέρας βουλήσεώς του.

Οἱ «θεωρίες συνωμοσίας» λὲν ὅτι ΚΑΘΕ πολιτικὸς ἀποτελεῖ τὴν αἰχμὴ τοῦ δόρατος μιᾶς ὁλοκλήρου ὁμάδος ἀνθρώπων ποὺ τὸν ἐλέγχουν. Ποιός ξέρει… προσωπικὰ ἀποφεύγω νὰ πιστεύω σὲ θεωρίες συνωμοσίας.
Ἐκτὸς ἂν ὑπάρχουν στοιχεῖα …
Αὐτὸ ἄλλωστε δείχνει καὶ ἡ Ἱστορία, μὲ τοὺς πάμπολλους «ἀπαγχονισμοὺς» (κοινῶς “κρεμάλα”), μιὰ ἰδιαιτέρα τιμωρία γιὰ ὅσους μιλοῦν πολύ, ἢ προδίδουν μυστικὰ τῶν ἀφεντικῶν τους.
Τὸ σκοινὶ ποὺ τοὺς κρεμᾶ εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ «νῆμα ἐλέγχου» τους …

Οἱ ἠθοποιοὶ ἀλλάζουν… τὰ λόγια ἑνὸς ῥόλου μένουν τὰ ἴδια. Ὁπότε ἂν θέλουμε νὰ ἐντοπίσουμε τὸ Παρασκήνιο, θὰ πρέπῃ νὰ ἀνατρέξουμε ὄχι στοὺς ἐκφωνητὲς τῶν λόγων… ἀλλὰ στοὺς συγγραφεῖς τους.

Ὅπως ἄλλωστε σὲ ἕνα «Θέατρο Σκιῶν» (ὁ γνωστός, καὶ ταιριαστὸς «Καραγκιόζης»), μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ πόσο καλὸς εἶναι ὁ «Καραγκιοζοπαίκτης», ὁ χειριστὴς τῶν μαριονετῶν, καὶ ὄχι οἱ ἄβουλες μαριονέτες ποὺ κινοῦνται κατὰ τὸ δοκοῦν τοῦ χειριστοῦ των.

Γιατί οἱ μαριονέτες, ὅπως ἄλλωστε γνωρίζουν πολὺ καλὰ καὶ οἱ ἴδιες, γιὰ αὐτὸ καὶ βγάζουν ὅλα τὰ complex τους στὸν «λαουτζῖκο» ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν …

εἶναι στὸ Παιχνίδι τελείως ἀσήμαντες …

© 2012 Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος