Μπαμπινιώτης, ὁ ἀκαδημαϊκός διδάσκαλος

Ὅταν ὁ Ἕλλην Λόγος βιάζεται ὑπὸ αὐτῶν τούτων τῶν Ἑλλήνων εἴτε συνειδητῶς εἴτε ἀσυνειδήτως, εἰς τὰ πλαίσια, ἐπὶ παραδείγματι, τῆς διαμάχης καθαρευούσης, οὔσης προϊὸν τῶν λογίων τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Ἑλλάδος, καὶ δημοτικῆς, οὔσης προϊὸν τῆς ἐλλείψεως παιδείας συνεπείᾳ τῆς καταργήσεως τῶν ἀκαδημιῶν καὶ ἀπαγορεύσεως τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἕλληνος Λόγου ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου μέχρι σήμερον, τότε τὸ ἀποτέλεσμα, διὰ τὴν Ἑλλάδαν, εἶναι αὐτὸ ποὺ ὀνειρεύθη ὁ ἀμερικανοεβραῖος Κίσσινγκερ. Ἰδοῦ ἡ δήλωσις τοῦ προνοητικοῦ ἀνθέλληνος.

«Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι δυσκολοκυβέρνητος καὶ διὰ τοῦτο πρέπει νά τόν πλήξουμε βαθιὰ εἰς τὰς πολιτισμικὰς ῥίζας του. Ἴσως, τότε, συνετισθεῖ. Τοὐτέστιν ἐννοῶ νὰ πλήξωμεν τὴν γλῶσσαν, τὴν θρησκείαν, τὰ πνευματικὰ καὶ ἱστορικάτου ἀποθέματα, οὕτως ὥστε νὰ ἐξουδετερώσωμεν κάθε δυνατότητάν του νὰ ἀναπτυχθῇ, νὰ διακριθῇ, νὰ ἐπικρατήσῃ, διὰ νὰ μὴν μᾶς παρενοχλεῖ εἰς τὰ Βαλκάνια, νὰ μὴν μᾶς παρενοχλεῖ εἰς τὴν ἀνατολικὴν Μεσόγειον, εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολὴν, εἰς ὅλην τὴν νευραλγικὴν περιοχὴν μεγάλης στρατηγικῆς σημασίας δι’ ἠμᾶς, διὰ τὴν πολιτικὴν τῶν Η.Π.Α.»

Σημείωσις:

«…δι’ ἡμᾶς…»καὶ «…διὰ τὴν πολιτικὴν τῶν Η.Π.Α…».

Πρὸς τὶ δύο ἐκφράσεις διὰ τὸ αὐτὸ ὑποκείμενον; ἤ μήπως τὸ «…δι’ ἡμᾶς…» ἀναφέρεται εἰς ἀρχὴν καὶ συμφέροντα διάφορα ἐκείνων τῶν Η.Π.Α. καὶ ποία εἶναι αὐτὰ;

Βεβαίως ἡ ἐγγυρότης τῆς ἀνωτέρω δηλώσεως ἀμφισβητεῖται. Ἱκανὸς ἀριθμὸς ἱστοσελίδων ἐπιχειροῦν νὰ παρουσιάσουν στοιχεῖα ἀποδεικνύοντα τὸ ψευδὲς τῆς ἀνωτέρω δηλώσεως, πλὴν αἱ αὐταὶ ἱστοσελίδες:

• μνημονεύουν καὶ τὴνδήλωσιν τοῦ ἀνθέλληνος εἲς τὸπεριοδικὸν  «TheHarvardInternationalJournalofPressPolitics» («ToΒήμα», 21/9/97), ὅπου παραδέχεται ὅτι ὡς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ὑπῆρξεν συστηματικὸς ψευδολόγος.
• Ἀναφέρουν ἐπίσης ὅτι εἰς τὸ βιβλίοον του «Διπλωματία» ἑλληνικὴ μετάφρασις Λιβάνη, μνημονεύει θέσεις συναδούσας προς τὸ περιεχόμενον τῆς προαναφερθείσης δηλώσεως.

Ὁ δεδηλωμένος, ὄθεν, ψεύστης καὶ ἀνθέλλην Κίσσινγκερ, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τὸ τεθὲν ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος παράδοξον περὶ τοῦ ἀληθοῦς ἤ ψευδοῦς τῆς προτάσεως: «λέγω ψέμματα».

• Ἐὰν λέγω ψέμματα τότε ἡ πρότασις «λέγω ψέμματα» εἶναι  ψευδὴς καὶ ἄρα λέγω τὴν ἀλήθειαν.
• Ἐὰν λέγω τὴν ἀλήθειαν τότε ἡ πρότασις «λέγω ψέμματα» εἶναι ἀληθὴς καὶ ἄρα ψεύδομαι.

Διερωτᾶται τις συνεπῶς  εἰς ποίαν περίπτωσιν ὁ ψευδολόγος λέγει τὴν ἀλήθειαν, ὅταν ψεύδεται ἤ ὅταν δὲν ψεύδεται καὶ ποῖος  δύναται νὰ βεβαιώσῃ πότε συμβαίνει  τὸ πρῶτον ἤ τὸ ὕστερον; Προσωπικῶς καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς καταστροφικῆς, διὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν Κύπρον, ψευδολόγου συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθέλληνος, πιστεύω,ὅτι ψεύδεται διαψεύδων τὴν ἀκρίβειαν τῆς δηλώσεως. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ ἀνθέλλην, διὰ τῶν ψευδῶν ὑποσχέσεών του, ὁδήγησεν τὸν  ἠλίθιον δικτάτορα Ἰωάννίδη, τὴν γνωστὴν «ἀρσακειάδα» τοῦ ἀπωλέσαντος τὴν ἐξουσίαν δικτάτορος Παπαδοπούλου, εἰς τὸ πραξικόπημα κατὰ τοῦ Μακαρίου μὲ τὰ γνωστὰ καταστρεπτικὰ, διὰ τοὺς ἀδελφοὺς Κυπρίους, ἀποτελέσματα. Εἰλικρινῶς δὲν ἀντιλαμβάνομαι διατὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θὰ πρέπει νὰ ἔχωμεν εὐαισθησίας ἔναντι τοῦ σφαγέως μας; Διερωτόμαι διὰ τὰ κίνητρα τῶν κοπτομένων ὑπέρ τῶν δικαίων τοῦ σφαγέως τῆς φυλῆς μας. Αὐτοὶ δύνανται νὰ ἀμφισβητοῦν. Ἐξ ἄλλου ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ χώρα τῶν ἠρώων ἀλλὰ καὶ τῶν προδοτῶν.

Καιρὸς νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὸν διδάσκαλον Babinioti. Ἀναγνώσατε, κρίνατε, συμπεράνατε…

Περιπλανόμενος εἰς τό διαδίκτυον, συνήντησα τὴν ἱστοσελίδαν τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ διδασκάλου Μπαμπινιώτη. Παρατήρησα τὴν ἐπιλογὴ «ἐπικοινωνία», μέσῳ τῆς ὁποίας τοῦ ἔστειλα τὸ ἀκόλουθο μήνυμα, εἰς μίαν προσπάθειαν νὰ μοῦ ἐπιλυθοῦν, ἐπὶ τέλους, δύο τουλάχιστον ἀπορίαι δημιουργηθεῖσαι κατά τὴν ἀνάγνωσιν, εἰς τὸ λεξικὸν τοῦ διδασκάλου, τῆς ἐτυμολογικῆς ἑρμηνείας τῶν λέξεων «στάβλος» καί «αλγόριθμος» ἔναντι τῶν ὀρθῶν «σταῦλος» καί «αλγόρυθμος».

Ἰδοῦ  τό ἀποσταλλέν κείμενο.

κ. Καθηγητά,

Ἡ λέξις «στάβλος» δὲν γράφεται μὲ «β» ἄλλά μέ «υ», ὡς «σταῦλος» καί δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ stabulum ἀλλά ἀπὸ τὴν ἔκφρασιν «ἐς τὴν αὐλήν» ὅπου ἐσταύλιζον τά ζωντανὰ πρὸς προστασίαν ἐκ τῶν λύκων καί λοιπῶν ζώων. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἐκ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς τῶν παλαιῶν οἰκειῶν. «Ἰστανμποὺλ = ἐς τὴν πόλιν», καί, «Ἰζμίρ =Ἰσμίρ = ἐς τήν Σμύρνην».

Ἡ λέξις «αλγόριθμος» δέν γράφεται μέ «ι» ἀλλὰ μὲ «υ» καί, ὣς μέ έδίδαξαν οἱ καθηγηταὶ μου εἰς τά πανεπιστήμια τῶν ΗΠΑ, ὅπου ἐσπούδασα ἠλεκτρονικούς ὑπολιγιστὰς, πρόκειται περὶ συνθέτου λέξεως «ἄλγος» + «ῥυθμὸς» = «ἀλγόρυθμος». Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται καί ἐκ τῆς οὐσίας τῆς ἐννοίας τοῦ ἀλγορύθμου, ἤτοι, ἀπαιτεῖται ΑΛΓΟΣ προκειμένου νὰ ὁρισθῇ ὁ ΡΥΘΜΟΣ λειτουργίας τοῦ προγράμματος, τὸ ὁποῖον ἐκτελεῖται ἐπαναλαμβάνοντας, ῥυθμικῶς, τὰ αὐτὰ βήματα. Τέλος, μέ ἐδίδαξαν, καὶ διδάσκεται πάντοτε, ὅτι ὁ πρῶτος, ποτέ, ἀλγόρυθμος ἐγράφη ὑπὸ τοῦ ΕΥΚΛΕΙΔΟΥ. Ποῦ βρήκατε ἐσεῖς τὴν ἀπόδοσιν τιμῶν εἰς τὸν ἄραβα μαθηματικὸν ALGORE, ἤ ὅπως ἀλλοιῶς ὀνομάζεται; Ὅποιος δὲν εὐλογεῖ τὸ σπίτι του, πέφτει καὶ τὸν πλακώνει. Μέ 1000 ἀπορίες γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τοῦ λεξικοῦ σας, θά θεωροῦσα ἰδιαιτέρα τιμὴ νὰ μοῦ ἀπαντήσετε.

Ἰδοῦ  καὶ ἡ ἀπάντησις τοῦ διδασκάλου

‘Οσα αναφέρετε είναι παρετυμολογίες. Δίνετε την εντύπωση ότι μπορεί κανείς να προχειρολογεί σ’ έναν πολύ δύσκολο επιστημονικό χώρο που είναι η ετυμολόγηση των λέξεων.

Η επιφανειακή αντιμετώπιση των πραγμάτων που ακολουθείτε θα σάς οδηγούσε -αν δεν το έχετε κάνει ήδη- να ετυμολογήσετε λ.χ. το επώνυμό σας από το αρχαίο κάρα “κεφαλή” + Δημητρόπουλος = η κεφαλή τού Δημητρόπουλου ! και όχι από το τουρκ. kara- “μαύρος” (πβ. καραγκιόζης = μαυρομάτης) που έχει δώσει όλα τα συναφή επώνυμα.

Γ. Μπαμπινιώτης

Γενικαὶ ἐπισημάνσεις

Ὁμολογουμένως, τὸ ἀποστελὲν, εἰς τὸν διδάσκαλον, μήνυμα δὲν  ἦτο τὸ εὐγενέστερον δυνατὸν καὶ συνεπῶς ὁ διδάσκαλος εἶχεν κάθε λόγον νά θυμώσῃ. Πρὸς τοῦτον ὅμως διεκδικεῖ καὶ τὰ πρωτία εἰς τὴν γνῶσιν τοῦ Ἕλληνος Λόγου, ὅστις δὲν περιορίζεται εἰς τὴν διδαχὴν τῆς ἐτυμολογίας τῶν λέξεων ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν διδαχὴν ἤθους. Ὁ γράφων, ὄθεν, ἔδειξεν ὅτι, μᾶλλον, δὲν ἔχει φθάσει, παρὰ τὰ 63 ἔτη τῆς ἡλικίας του, εἰς τὸ ἐνδεδειγμένον ἐπίπεδον ἤθους. Ὁ διδάσκαλος, ὅμως, ἔδειξεν ὅτι εὑρίσκεται εἰς ἔτι χαμηλώτερον έπίπεδον καί πλήρης γνώστης ἐκφορᾶς ὕβρεων καὶ χαρακτηρισμῶν. Κατακριτέος ὁ γράφων καί δικαίως. Ὁ διδάσκαλος ὅμως; Τὸ συμπέρασμα ἐναπόκειται εἰς τόν ἀναγνώστην.

Ἐπισημάνσεις ἐπὶ τῆς ἀπαντὴσεως τοῦ διδασκάλου

Ὁ διδάσκαλος, δεδομένου ὅτι δὲν ἀποδέχεται τὴν όρθότητα τῶν ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐκφρασθέντων, εἶχεν ὑποχρέωσιν, ὡς ἐπιστήμων καὶ πρωτίστως ὡς διδάσκαλος, νὰ άποῤῥίψῃ τὰ προταθέντα λέγοντας, ἐπὶ παραδείγματι, ἡ ἐτυμολόγησις τοῦ «σταῦλος» μὲ «υ» εἶναι λανθασμένη διότι… καὶ νὰ παραθέσῃ τοὺς λόγους, ὡς καὶ ἡ ἀποψις τῶν καθηγητῶν σας περί τῆς έτυμολογήσεως τοῦ «ἀλγορύθμου» εἶναι λανθασμένη διότι ὁ ἄραβας μαθηματικὸς ἔκανε τὸ Α καὶ τὸ Β καὶ τὸ τάδε συνέδριον ἀπεφάσισεν τὴν χρῆσιν τοῦ ὀνόματός του εἰς ἀπόδοσιν τιμής κλπ.

Ἀντὶ τῆς ἐπιστημονικῆς  δεοντολογίας, ὁ διδάσκαλος ἐπέλεξεν τὴν ἀπόδοσιν χαρακτηρισμῶν ὡς:

• παρετυμολογίες: ναὶ, ἀλλὰ διατὶ;
• προχειρολογεί: ναὶ, ἀλλὰ διατὶ;
• επιφανειακή αντιμετώπιση: ναὶ, ἀλλὰ διατὶ;
• να ετυμολογήσετε λ.χ. το επώνυμό σας από το αρχαίο κάρα «κεφαλή» + Δημητρόπουλος = η κεφαλή τού Δημητρόπουλου! Πῶς τὸ κατάλαβε ὁ διδάσκαλος;

Καλή ἡ κριτικὴ διδάσκαλε, ἀλλὰ, ὅταν καὶ μόνον ὅταν αἰτιολογεῖται. Ὁ διδάσκαλος ἀποδίδει χαρακτηρισμοὺς, καὶ ἐν τέλει μὲ χαρακτηρίζει ὡς καραγκιόζη, κάτι ποὺ ὄχι μόνον δὲν μὲ θὶγει, ἀλλὰ καὶ μὲ τιμᾶ ἰδιαιτέρως. Μακάρι νά εἶχα τὴν θετικὴν ἀπήχησιν τοῦ Καραγιόζη ἐπὶ τοῦ ἔθνους, καὶ δὴ τῶν παιδικῶν ψυχῶν, ἀκόμη καὶ μὲ καραγκιοζιλίκια. Ἀτυχῶς, ἀπέχω τὰ μᾶλλα.

Ἡ ἀπόδοσις, ὅμως, χαρακτηρισμῶν  ἀπὸ ἕναν ταγὸ τῆς γλώσσης ὑποδεικνύει, ἐὰν δὲν ἀποδεικνύει, ἀδυναμία ἀποῤῥίψεως τῆς προταθείσης ἐτυμολογίας. Ἔτσι, μὲ τὴν ἰσχὺν τῆς θέσεως, ὁ διδάσκαλος ὑβρίζει καὶ χαρακτηρίζει, ὡς ἐπιθυμεῖ, τὸν τολμήσαντα νὰ ἐναντιωθῇ εἰς τὰς ἰνδοευρωπαϊκάς θέσεις του.. Καί λίγη εἰρωνία, διά τόν τρόπον πού σκέπτεται ὁ τολμήσας νὰ ἐκφράσῃ  μίαν ἄλλην ἄποψιν, εἶναι άναγκαία. Παγία τακτικὴ τῶν Ἑλλὴνων διδασκάλων νὰ σχολιάζουν ὡς «βλακώδης» τὰς ἐρωτήσεις τῶν μαθητῶν, εἰς τὰς ὁποίας ἀδυνατοῦν νὰ ἀπαντήσουν. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μου αλλά καὶ σήμερον, οἱ διάσκαλοι χουντοφέρονται διὰ νὰ ἐπιβληθοῦν ἐπὶ τῶν μαθητῶν.

Εἰς τὰς Η.Π.Α., ὅπου ἐσπούδασα ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστὰς, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν συνήθη θέσιν τῶν καθηγητῶν τῶν γυμνασίων καὶ λυκείων τῆς Ἑλλάδος, ἐξέφρασα μίαν ἐρώτησιν πρὸς τὸν τεξανὸν καθηγητὴν μου, λέγοντας: «θὰ ἤθελα νὰ ὑποβάλλω μίαν ἐρώτησιν ποὺ ἴσως νὰ εἶναι βλακώδης…». Δὲν πρόφθασα νὰ τελειώσω τὴν φράσιν… Ὁ καθηγητὴς μέ διέκοψε λέγοντας: «δὲν ὑπάρχουν βλακώδεις ἐρωτήσεις, ἀλλὰ βλακώδεις άπαντήσεις. Ἐάν ἐσεῖς ἔχετε ἐρωτήσεις ὑπεύθυνος εἶμαι ἐγὼ (ὁ καθηγητής). Ἄν εἶχα ἐξηγήσει ἐπαρκῶς τά θέματα ποὺ ἐπαρουσίασα, δὲν θὰ εἴχατε ἐρωτήσεις…-καὶ συνέχισε- …καὶ τώρα ἀκούω τὴν ἐρώτησίν σου». Ἄλλαι χῶραι, ἄλλα ἤθη, ἄλλαι ἀρχαὶ, ἄλλαι ἐπιδόσεις τῶν λαῶν. Ἐδῶ εἶναι Βαλκάνια καὶ δὴ Ἑλλαδιστὰν… «…κάτσε κάτω βλάκα…», «…ὅλο βλακείες ρωτᾶς…»

Ὡς διαφαίνεται, ὁ διδάσκαλος συμβαδίζει πρὸς τὸ πνεῦμα ὅλων ὅσων ἀποδέχονται τὰ πάντα, ΑΡΚΕΙ νὰ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ἤτοι νὰ μὴν ἔχουν τὰς ῥίζας εἰς τὸν Ἕλληνα Λόγον.  Ἄς ἐνθυμηθῶμεν καὶ τὴν πρώτην ἔκδοσιν τοῦ λεξικοῦ τοῦ διδασκάλου, ὅπου ἀνενδιάστως ἀπέδωσεν ὡς συνώνυμα τὰ ΠΑΟΚΤΣΗΣ ἐκ τοῦ ΠΑΟΚ μὲ τὸ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ, τὴν συνὴθην ὕβριν, ἐκστομιζομένην ὑπὸ τῶν φανατικῶν ἀδαῶν ὁπαδῶν τοῦ λεκανοπαιδίου εἰς βάρος τῶν ὁπαδῶν τῆς ποδοσφαιρικῆς ὁμάδος τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς κρατούσης τὰς ῥιζας της εἰς τοὺς πρόσφυγας ἐκ Κωνσταντινουπόλεως. Ἄς ἐνθυμηθῶμεν ἐπίσης καὶ τὰς αἰτιολογίας τοῦ διδασκάλου πρὸς δικαιολόγησιν τῆς θέσεώς του. Βεβαίως, ὁ θυμόσοφος λαὸς ἀποδίδει τὴν τοιαύτην συμπεριφοράν τῶν ταγῶν τοῦ ἔθνους διὰ τῆς παροιμίας: ὅταν ἔχῃς τέτοιους φίλους, τὶ τοὺς θέλεις τοὺς έχθροὺς. Ὁ διδάσκαλος, φανατικὀς ὁπαδός τῆς ἀτεκμηριώτου ἰνδοευρωπαϊκής θεωρίας, ἐτυμολογεί είς τὸ λεξικὀν του σχεδόν ἀπάσας τὰς λέξεις παρουσιάζοντας τὸ ἰνδοευρωπαϊκό δημιούργημα τῆς φαντασίας του ὡς ῥίζαν τῆς λέξεως. Οὐδαμοῦ, ὅμως, ούδέποτε έπαρουσίασεν τὰς πηγὰς ἐκ τῶν ὁποίων ἤντλησεν τὰς ἰνδοευρωπαϊὰς πληροφορίας.

Ἀντιγράφοντας τὸ πνεῦμα τοῦ διδασκάλου, ἀπήντησα μὲ τὴν ἀκόλουθον ἐπιστολὴν.

Ἡ ἀπάντησις πρὸς τὸν διδάσκαλον

Σᾶς εὐχαριστῶ διὰ τὸν χρόνον σας.

Παρατηρῶ ὅτι χρησιμοποιεῖτε εὐχερῶς χαρακτηρισμοὺς ὡς «παρετυμολογίες“, «προχειρολογεί», «επιφανειακή αντιμετώπιση». Δὲν αἰτιολογεῖτε ὅμως τὸ πῶς συμπεράνατε ὅτι ὅλα αὐτὰ συνυπάρχουν εἰς τὸ κείμενον ποὺ σᾶς ἀπέστειλα. Βγάζετε εὐχερῶς καὶ ἀβιάστως συμπεράσματα. Μὲ ποῖον, ἄραγε, διακαίωμα; Αὐτὸ τοῦ καθηγητοῦ ἤ τῶν τίτλων σας; Ἐὰν σᾶς εὐχαριστῇ νὰ ὑποτιμᾶτε τοὺς συνομιλητὰς σας, οἱ χαρακτηρισμοὶ εἶναι καλοδεχούμενοι. Τὸ ἐπίπεδό σας ὅμως, ὄχι τὸ πραγματικὸν, ἀλλὰ αὐτὸ εἰς τὸ ὁποῖον ἡ πολιτεία σᾶς ἔχει ἐντάξει, δὲν δικαιολογεῖ ἀπόδοσιν χαρακτηρισμῶν ἄνευ αἰτιολογήσεως, ἐκτὸς ἐὰν, ὡς διδάσκαλος, «ὅλα τα σφάζετε, ὅλα τὰ μαχαιρώνετε» καὶ «φοῦρνος νὰ μὴν καπνίσῃ». Συνήθης τακτικὴ τῶν Ἑλλήνων διδασκάλων. Τονίζεται, κ. Bαbινιώτη, ὅτι οἱ μεγάλοι δάσκαλοι τῆς Ἑλλάδος δὲν ἀπεφοίτησαν ἀπὸ σχολάς, ἀλλὰ, ἐδημιούργησαν σχολὰς, ἀποδεκτὰς καὶ σεβαστὰς εἰς τὴν αἰωνιότηταν.

Ἰδοῦ ἡ ἐτυμολογία τοῦ ὀνόματός μου.

• Καρα+δημητρό+πουλος = ὁ μαῦρος (καρά) υἱὸς (ποῦλος) τοῦ Δημήτρη (Δημητρό).
• Ποῦλος = χαϊδευτικὸ διὰ τὰ μικρὰ ἀγόρια ἐκ τοῦ πουλαριοῦ = μικρὸ ἄλογο, ἀλλὰ καὶ ὑποκοριστικὸ τοῦ Βασίλειος, ἰδιωματικὸν εἰς τὸν νομὸν Μεσσηνίας.

Ὅ,τι, ὅμως, καὶ ὅπως καὶ ἐὰν μὲ χαρακτηρίσετε, ἡ πραγματικότης δὲν ἀλλάζει. Σᾶς παραπέμπω εἰς τὸ λεξικὸ τοῦ Δημητράκου καὶ τὸ ῥῆμα «σταυλίζω» ὡς καὶ εἰς τὰς λέξεις “σταυλάρχης» καὶ «σταυλίτης». Τὰ λεξικὰ τῶν Liddel & Scott καὶ τοῦ ΣΟΥΙΔΑ οὐδεμίαν ἀναφορὰν ἔχουν εἰς τὰς λέξεις «στάβλος» καὶ «σταῦλος». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ λέξις ἐδημιουργήθη καὶ ἐχρησιμοποιήθη εἰς νεωτέρους χρόνους. Ἀντιθέτως ἀναφέρουν τὴν λέξιν «αὐλὴ» καὶ ὄχι «ἀβλὴ». Πρὸς τὴν λέξιν «αὐλὴν» συνάδει καὶ τὸ νόημα τῆς λέξεως «σταῦλος», ὡς έκ τῆς χρήσεώς του.

Τῷ ὄντι κ. καθηγητὰ! Σᾶς άνταποδίδω ὅλους τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ μοῦ ἀποδώσατε διότι «προχειρολογεῖτε» καὶ «ἐξετάζετε τὰς λέξεις ἐπιφανειακῶς». Ἡ ἐτυμολογία τῶν λέξεων δὲν δύναται νὰ ἔχῃ τὴν φύσιν «χουντικοῦ διατάγματος» τῆς μορφῆς «ἀποφασίζω καὶ διατάσσω ἡ λέξις σταῦλος νὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ stabulum», τὰδε ἔφη Μπαμπινιώτης καὶ ἔτσι εἶναι καὶ δὲν ἐπιδέχονται ἀμφισβητήσεως. Ἀμαρτάνετε, κ. καθηγητὰ, καὶ ὅσον τὰ ἀμαρτήματά σας δὲν μεταδίδονται εἰς τοὺς Ἑλληνόπαιδας, παραμένομεν ἀδιάφοροι.

Θὰ γνωρίζετε ἐπίσης ὅτι εἰς τὴν Ἑλληνικὴν τῶν προγόνων δὲν ὑπάρχουν λέξεις ἀρχίζουσαι ἀπὸ «μπ» τὸ ὁποῖον εἶναι ξενόφερτο.

Ἀποδέχομαι τοὺς ἀναιτιολογήτους χαρακτηρισμοὺς σας καὶ παρακαλῶ δεχθεῖτε καὶ ἐσεῖς τὸν ἰδικὸν μου. Ἡ ἐτυμολογία τῶν λέξεων δὲν ἐπιδέχεται μπαμπινοποίησιν, τοὐτέστιν, ἀναιτιολόγητον ἑρμηνείαν, κάτι ποὺ κατὰ κόρον κάνετε στὰ συγγράμματά σας.

Πῶς ἄραγε ἐτυμολογεῖτε τὴν γραφὴν τῆς ὑποτακτικῆς μὲ «ει» καὶ τὶ λέτε διὰ τὸν βιασμὸν τῆς προσῳδίας τοῦ Ἕλληνος Λόγου.

Ἔχετε ἀξιώματα. Καλὸν εἶναι νὰ ἔχετε καὶ ἀξίαν πηγαίαν καὶ ὄχι συναρτήσει τῶν ἀξιωμάτων ποὺ γνωρίζωμεν πῶς δίδει καὶ χορηγεῖ ἡ Ἑλλάς.

Ἰωάννης Καραδημητρόπουλος

ἐρασιτέχνης ἐραστὴς  τοῦ Ἕλληνος Λόγου

ΥΓ: Εἰς τὰ πανεπιστημιακὰ μου βιβλία, οἱ Ἀμερικανοὶ συγγραφεὶς ἔγραφον τὸν ἀλγόρυθμον ὡς: ALGORYTHM. Οἱ Ἕλληνες ταγοὶ τῆς γλώσσης, διὰ τοῦ πείσματος καὶ τῆς ἐπιμονῆς των νὰ πεὶσουν ὅτι ἡ ἑλληνικοτάτη ἑλληνικὴ λέξις ΑΛΓΟΡΥΘΜΟΣ δὲν ἔχει προέλευσιν ἑλληνικήν, ἐπέβαλον τὴν γραφὴν τῆς λέξεως μὲ «ι» καὶ, κατ᾽ ἐπέκτασιν, οἱ λατινοφωνοι γράφουν, πλέον τὴν λέξιν ὡς: ALGORITHM. Ἔτσι, καταφέραμε μία ἀκόμη ἑλληνικὴ λέξιν νὰ τὴν καταντήσωμεν ἀραβικὴν… ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

Κατωτέρω δίδεται ὁ  πρῶτος, ποτὲ, συνταχθεὶς ἀλγόρυθμος τοῦ Εὐκλείδου (ὁ Εὐκλείδης  ἐδημιούργησεν, ὁ Algore, κατὰ Μπαμπινιώτην, ἐδοξάσθη). Εὐκλείδης ὁ Ἀλεξανδρεὺς (325 π.χ. ~ 265 π.χ.), πατὴρ τῆς Γεωμετρίας.

Θεωρῶ δεδομένον, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς προσωπικῆς μου ἐμπειρίας, ὅτι οἱ μὴ διατρίψαντες ἐνδελεχῶς  εἰς τὰ μαθηματικὰ εἴτε δυσχεραίνονται εἴτε ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν  τὸν τρόπον λειτουργίας τοῦ ἀλγορύθμου, δι᾽ὅ καὶ παρατίθενται ἀριθμητικὰ παραδείγματα:

Σήμερον, τὰ καταφέραμε νὰ ἀποδίδεται ἡ λέξις εἴτε, κατὰ Babinioti, εἰς τὸν ἄραβα μαθηματικὸν Algore εἴτε,κατὰ πλῆθος λατινοφώνων συγγραφέων, εἰς τὸν Πέρσην μαθηματικὸν Abu Ja ’far Mohammad ibn Musa al-Khowarizmi εἰς ἐφαρμογὴν τῆς παροιμίας:  «ἄλλοι σπέρνουν καὶ θερίζουν, ἄλλοι τρῶν καὶ μακαρίζουν». Ἕλληνες δημιουργοῦν καὶ ἰνδοευρωπαῖοι δοξάζουν ἀλλοδαποὺς. Ὧ «Οὐρανὲ» τὰ τέκνα σου ἐγκλείων εἰς τὰ τάρταρα. Ὧ Κρόνε τὰ τέκνα σου ἐσθίοντα, Ὧ διδάσκαλε τὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος παραμορφόνοντα

Ἐν κατακλείδι:

Ἡ προαναφερθεῖσα ἱστορὶα μοῦ θυμίζει τὸν χλευασμὸν ποὺ ἐπεφύλαξεν ἡ διεθνὴς ἐπιστημονικὴ κοινότης εἰς τὸν μὴ γλωσσολόγον, μὴ ἀρχαιολόγον, μὴ ἐξειδικευμὲνον εἰς «τὸν πολύ δύσκολο ἐπιστημονικό χώρο ποὺ είναι η ετυμολόγηση των λέξεων», ὡς λέγει ὁ διδάσκαλος Μπαμπινιώτης. Ὁ ἐρευνητὴς ἐκεῖνος, κατ᾽ ἐπέκτασιν τῶν ὅσων προσῆψεν εἰς τὸν γράφοντα ὁ διδάσκαλος Μπαμπινιώτης, ἐνεργὼν «μὲ παρετυμολογίεςκαὶ μὲ τὴν επιφανειακή αντιμετώπιση των πραγμάτων που ακολούθησε», ἐπέτυχε νὰ ἀποκωδικοποιήσῃ τὴν Μινωικὴν γραφὴν, γνωστὴν ὡς ΓΡΑΜΜΙΚΗΝ Β. Πρόκειται διὰ τὸν, ἀρχιτέκτονα εἰς τὸ ἐπάγγελμα, πλὴν ἐραστὴν τοῦ Ἕλληνος Λόγου, Μιχαὴλ Βέντρις. Ὁ Μέγας οὗτος ἐπιστήμων, ὅστις ἀπέδειξεν τὴν ἑλληνικὴν καταγωγὴν τοῦ Μινωικοῦ πολιτισμοῦ, τὸν ὁποῖον σύσσωμος ὁ, τότε, ἐπιστημονικός κόσμος ἤθελε νὰ ἔχῃ οἱανδήποτε καταγωγὴν, ὡς Σημιτικὴν, Φοινικικὴν, Ἐτρουσκικὴν, Ἀσσυριακὴν, Αἰγυπτιακὴν, Βαβυλωνιακὴν, Σουμεριακήν, …ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ…, ἐδέχθη ἀπειρία χλευασμών καί ὕβρεων. Τὸν μέγιστον τῶν χλευασμῶν ἐδέχθη ὑπὸ αὐτοῦ τούτου τοῦ καθηγητοῦ του εἰς τὸ μάθημα τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ὅστις τοῦ ἔγραψεν: «αὐτὰ ποὺ μεταφράζεις δὲν εἶναι ἑλληνικὰ». Εἰς τὴν χλεύην ταύτην ὁ παραετυμολόγος, προχειρολόγος, ἐπιφανειακῶς έξετάζων τὴν δύσκολον ἐπιστήμην τῆς ἐτυμολογίας, Μέγιστος Μιχαὴλ Βέντρις ἀπήντησεν: «ὁμολογῶ ὅτι δὲν εἶναι τὰ ἑλληνικὰ ποὺ ἐσεῖς μὲ διδάξατε. Λυποῦμαι». Τουταὐτὸν ἀπαντᾶ, ἐν κατακλείδι, καὶ ὁ γράφων εἰς τὸν διδάσκαλον Μπαμπινιώτην: «ὁμολογῶ ὅτι αἱ προταθεῖσαι ἐτυμολογήσεις δὲν βασίζονται εἰς τὴν ἀνύπαρκτον ἰνδοευρωπαϊκὴν φαντασίωσίν σας, ἀλλὰ εἰς τὸν Ἕλληνα Λόγον. Λυποῦμαι».

 

Ἰωάννης Καραδημητρόπουλος