Κάθε Ἑλληνὶς καὶ κάθε Ἕλλην φέρει ἀκέραιον τὸ βάρος τῆς εὐθύνης ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ, γιὰ αὐτὴν τὴν Πατρίδα, ποὺ παρέλαβε ἐλευθέρα καὶ ὑπερήφανο, χάρις στὶς θυσίες τῶν προγόνων μας.
Αὐτὰ τὰ χώματα τὰ ἱερὰ δὲν θὰ τὰ μιάνη κάποιος!
Ἡ Νέμεσις καραδοκεῖ καὶ θὰ ἐπέμβη!
Ἡ Νέμεσις θὰ τολμοῦσα νὰ ἰσχυρισθῶ, πὼς εἶναι ἤδη ἐδῶ… Ἁπλώνει ἤδη τὰ δίκτυα της παντοῦ…
Ἑτοιμάζει σὲ κάθε της βῆμα νὰ φέρῃ ὅλον ἐκεῖνον τὸν ὄλεθρο ποὺ ἀπαιτεῖται, πρὸ κειμένου νὰ ἐξαλειφθῇ ἡ Ὕβρις…
Μόνον ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε κάτι πολὺ σοβαρό…
Ἄν καὶ ἡ Ὕβρις, σὰν σαράκι κατέτρωγε σάρκες, μυαλά, σκέψεις, ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ἐτῶν, τῆς ὁποίας μόλις τώρα μποροῦμε νὰ ἀντικρύσουμε σχεδὸν τὸ Ὅλον, ἡ Νέμεσις δρᾶ τελείως διαφορετικῶς…
Περιμένει… Περιμένει… Ἔχει ὅλον τὸν χρόνο μαζύ της πλέον… Εἶναι σχεδὸν ὁ ἴδιος ὁ χρόνος…
Καὶ μετά, ξαφνικά, σαρώνει τὰ πάντα! Δὲν γλυτώνει τίποτα ἀπὸ τὴν ὀργή της!
Υ.Γ.1. Ἡ Νέμεσις ἔρχεται… Ἤ ὀρθότερα, ὅπως ἔγραψα παραπάνω, εἶναι ἤδη ἐδῶ… Μόνον ποὺ γιὰ νὰ ἐκδηλωθῇ μὲ ὅλη της τὴν μεγαλοπρέπεια, περιμένει κάτι πολὺ σπουδαῖο… Περιμένει νὰ ξαναγίνουμε ΟΛΟΙ μας Ἕλληνες… Καὶ θὰ ξαναγίνουμε… Μποροῦμε δὲν μποροῦμε, θέλουμε δὲν θέλουμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, θὰ ξαναγίνουμε!!! Γινόμαστε, ἀλλὰ τὸ κάνουμε κάπως ἀργά… Σὲ λίγο… Σὲ πολὺ λίγο…
Υ.Γ.2. Εὐτυχῶς… Αὐτὴν τὴν φορὰ οὔτε θεοί, ἀλλὰ οὔτε καὶ δαίμονες θὰ μᾶς σώσουν! Αὐτὴν τὴν φορὰ θὰ σωθοῦμε μόνοι μας! Ἐν τελῶς μόνοι μας… Μόνον ποὺ σύμμαχο θὰ ἔχουμε καὶ τὴν Φύσι ἀλλὰ καὶ τὴν Νέμεσι!