«Πατρίδα σάν τόν ἥλιο σου, ἥλιος ἀλλοῦ δέν λάμπει»

Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον θάνατο του ήρωα ποιητή του Λορέντζου Μαβίλη .

Ο Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε στην Ιθάκη από τον απόγονο ενός Ισπανού ευγενούς και από μια Ελληνίδα. Σπούδασε για ένα χρόνο φιλολογία στην Αθήνα αλλά το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε στην Βαυαρία όπου φοίτησε μελετώντας τους κλασσικούς της εποχής Niezsche, Kant,Schopenhauer. Παράλληλα με ιδιαίτερο ζήλο ασχολήθηκε με το σκάκι και κατάφερε να αναδειχθεί πρωταθλητής Βαυαρίας το 1890 την ίδια χρονιά που έγινε διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο.

Η φοιτητική του ζωή ήταν αυτό που περιγράφεται με την έκφραση: «otium cum digitate» και διήρκεσε 12 χρόνια.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα κάνει την εμφάνισή του στα σαλόνια του Παλαμά όπου κλέβει την καρδιά της υπέροχης κυρίας των Ελληνικών γραμμάτων και τεχνών, Μυρτιώτισσας. Παρά τη φιλία που τον συνέδεε με τον Παλαμά, όσο ζούσε δεν εξέδωσε καμμία ποιητική συλλογή, γιατί τα ποιήματά που έδινε στον μεγάλο μας ποιητή για αξιολόγηση, ήταν με την υποσημείωση “για το συρτάρι σου”, μετέφρασε όμως με ρομαντική διάθεση, Browning,Schiller, Goethe κ.λ.π.

Μαχητικός και υποστηρικτής του δικαίου όπως ήταν έλαβε μέρος σε όλους τους ξεσηκωμούς του έθνους,από την Κρήτη το 1896 έως την Ήπειρο το 1897. Μετά την αποτυχία και των δύο,απογοητευμένος ασχολήθηκε με τα κοινά και το 1910 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα των φιλελευθέρων. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του κατά την διάρκεια της συζήτησης για το γλωσσικό ζήτημα: «Δὲν ὑπάρχει χυδαία γλῶσσα, ὑπάρχουσι μόνον χυδαῖοι ἄνθρωποι».

Ο πολιτικός του βίος ήταν βραχύς καθώς η επαναστατική του φύση τον κάλεσε παρά το προχωρημένο της ηλικίας του να συνταχθεί με του ερυθροχίτωνες του Γαριβάλδη και να πολεμήσει κατά των Τούρκων .Στην μάχη του Δρίσκου (ύψωμα που βρίσκεται κοντά στα Ιωάννινα) τραυματίστηκε στο μάγουλο και μεταφερόμενος στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, ένα τουρκικό βόλι τον βρήκε στο στόμα.

Λέγεται πως οι τελευταίες του λέξεις ήταν: «Περίμενα πολλὲς τιμὲς σὲ αὐτὴντ ὴν μάχη, ὄχι ὅμως τὴν τιμὴ νὰ θυσιάσω τὴν ζωή μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα».

Ακόμα κι’ αν αυτά είναι λόγια ενός θρύλου γύρω από το όνομα του θα κλείσω με τη φράση που είπε για αυτόν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος: «Τὸ καλλίτερο ποιήμα που συνέθεσε ποτὲ ἦταν ἡ ἰδία του ἡ ζωή».

Ῥοδάνθη Ἀλεξανδράκη

Στὴν Πατρίδα

Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιο σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲ λάμπει. 
Πῶς εἰς τὸ φῶς του λαχταροῦν ἡ θάλασσα κι οἱ κάμποι, 
πῶς λουλουδίζουν τὰ βουνά, τὰ δάσ᾿, οἱ λαγκαδιὲς 
στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές! 
Ἀφρολογοῦν οἱ ρεματιὲς καὶ λαχταρίζ᾿ ἡ λίμνη, 
χίλιες πουλιῶν λαλιὲς ἠχοῦν, τῆς ὀμορφιᾶς του ὕμνοι, 
σ᾿ ἄπειρ᾿ ἀστράφτουν χρώματα παντοῦ λογῆς λογῆς 
τ᾿ ἀγέρα τὰ πετούμενα τὰ σερπετὰ τῆς γῆς. 
Κι αὐτὸς σηκώνει τ᾿ ἀλαφρὰ τῆς καταχνιᾶς μαγνάδι, 
κι ἡ κάθε στάλ᾿ ἀπὸ δροσιὰ γυαλίζει σὰν πετράδι, 
κάθε ἀχτίδα του σκορπᾶ μὲ τὴν ἀναλαμπὴ 
χαρά, ζωὴ καὶ δύναμη κι ἐλπίδα ὅπου κι ἂν μπεῖ.

Φαντάζεις σὰν τὸν ἥλιο σου κι ἐσύ, καλὴ πατρίδα, 
καὶ μάγια σὰν τά μάγια σου στὸν κόσμο ἀλλοῦ δὲν εἶδα. 
Ἡ γῆ σου εἶναι παράδεισος, κι αἰώνια γαλανὸς 
γύρω σου καθρεφτίζεται στὸ πέλαγ᾿ ὁ οὐρανός. 
Κι οἱ νύχτες σου μὲ τ᾿ ἄστρα τους, μὲ τὴ γαλάζια πάστρα, 
μὲ τ᾿ ἀηδονολαλήματα, τρεμάμενα σὰν τ᾿ ἄστρα, 
μὲ τὸ φεγγάρι ποὺ περνᾶ, σὰν τ᾿ ὄνειρο εὐτυχίας 
στὴ μέση τῆς ἀπέραντης οὐράνιας ἡσυχίας. 
Οἱ νύχτες σου δροσοβολοῦν χιλιόπλουμα λουλούδια 
καὶ στῶν παιδιῶν σου τὶς καρδιὲς ἀμάραντα τραγούδια, 
σταλάζουνε στὰ σπλάγχνα τους θεράπειο λησμονιᾶς, 
ἐλευτεριᾶς ἀγάλλιαση καὶ μίσος τυραννιᾶς.

Μάγεμ᾿ ἀσημούφαντο, φῶς μαργαριταρένιο, 
λιώνονται σ᾿ ἕνα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο. 
Γιομάτος μόσχους καὶ δροσιὲς ὁ Ζέφυρος τερπνᾶ 
μέσ᾿ ἀπ᾿ ἀγάπης φαντασιὲς τὰ πλάσματα ξυπνᾶ. 
Κι ἀνάμεσα στὰ χρώματ᾿ ἀπὸ χίλια οὐράνια τόξα, 
προβαίνει πάλ᾿ ὁ ἥλιος εἰς ὅλη του τὴ δόξα. 
Καί, σὰν τοῦ μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό, 
ἕως τὸ χρυσὸ βασίλεμα λάμπει στὸν οὐρανό. 
Ἑλλάς, τὸ μεγαλεῖο σου βασίλεμα δὲν ἔχει, 
καὶ δίχως γνέφια τοὺς καιροὺς ἡ δόξα σου διατρέχει. 
Ὅσες φορὲς ὁ ἥλιος σου νὰ σὲ φωτίσει ἐρθεῖ, 
θὲ νὰ σὲ βρεῖ πεντάμορφη, στεφανωμένη ὀρθή.

 

 

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply