Η προηγούμενη κυβέρνηση μας έκανε μια και μόνο μεγάλη χάρη. Άφησε το θέατρο σκιών να πάει από κει πού ‘ρθε. Και μαζί εξοστρακίστηκαν και -επί χρόνια επιβεβλημένοι- «Έλληνες» ήρωες, όπως ο Καραγκιόζης, οι οποίοι δίδασκαν το δικό τους προσωπικό ύφος και ήθος. Αυτό μεταφράζεται σε μόνιμο φόβο που αιτίαζε σκύψιμο της κεφαλής στους αγάδες, πονηριά ως μέσο επιβίωσης και άνευ όρων αποδοχή της κακής στραβής κι ανάποδης Μοίρας.
Ωστόσο, όπως είναι εύκολα κατανοητό, όσα δίδασκε τόσα χρόνια, ο από το σκύψιμο καμπουριασμένος ήρωας, θα ζουν και θα βασιλεύουν για αρκετά χρόνια ακόμη. Και δεν είναι όσοι παρεξηγήθηκαν από την απώλεια του ταλαίπωρου Καραγκιόζη αυτοί που θα τον διατηρήσουν στην επικαιρότητα. Είναι οι ίδιες οι μπολιασμένες από το ήθος που παρήγαγε ο ήρωας γενιές αυτές που δε θα θελήσουν εύκολα να πετάξουν την καμπούρα του από πάνω τους. Και περήφανα θα κρατούν ψηλά τις σημαίες των αξιών που δίδαξε.

ξύστρα

Διότι πράγματι, ὁ Καραγκιόζης, ἄν καὶ ἐλάχιστα ἔχῃ μείνει κάτι τέτοιο στὶς μνῆμες μας, ἐδίδαξε κι ἀξίες.
Βέβαια, τὸ τὶ σημαίνει ἀξίες γιὰ τὸν καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι κάτι ἐν τελῶς διαφορετικό, διότι ὁ καθεῖς ἀπὸ ἐμὰς διαφορετικῶς ἐρμηνεύει αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν γύρω του.

Πάντως κατὰ βάσιν δὲν θέλω τὸν Καραγκιόζη μέσα στὰ πρότυπά μας. 
Ἔχουμε τόσους καὶ τόσους νὰ θαυμάσουμε.
Ὁ Καραγκιόζης ἦταν ἕνα μόρφωμα προσκημένου. Ἕνα κατάντημα. Ἕνα ὑπόλειμμα. 
Δὲν διατηροῦσε τίποτα ἀπὸ τὸ αὐθεντικό, ἀπὸ τὸ πρωτότυπο, ἀπὸ τὸ ἀληθές. 
Κάτι λίγες πληροφορίες, μεγάλη ἀμορφωσιά, ἀσιατικὲς συνήθειες, πείνα, κακομοιριά, αὐτολύπησις….
Δὲν τὸ θέλω. 
Δὲν πρέπει νὰ τὸ θέλουμε αὐτό.
Καιρὸς νὰ δομήσουμε νέα πρότυπα μέσα μας…
Πρότυπα ποὺ βασίζονται σὲ …ἄπιαστα ὄνειρα.
Κάθε φορὰ ποὺ πήγαμε νὰ σώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ λιγοστά, ἀπὸ τὰ περισσεύματα, καταλήξαμε νὰ χάσουμε καὶ τὰ περισσεύματα σιγὰ σιγά. 
Μήπως νά ἀρχίσουμε πλέον νά ἀποζητοῦμε τό ἀπόλυτον; Μήπως τό ὄνειρο, μαζύ μέ τήν θέλησι καί τήν ἀνάγκη ἐπί τέλους θά μᾶς ὁδηγήσουνε ἐκεῖ πού πράγματι ἀξίζουμε νά εἴμαστε;

Φιλονόη.