Γειά σου καὶ πάλι ἑλληνάκο… Ξέρω πὼς δὲ σοῦ ἔλειψα. Ξέρω πὼς θὰ ἔκανες τὰ πάντα γιὰ νὰ μ’ ἀποφύγῃς. Ἦλθα πάλι σὰν τὴν τσουκνίδα νὰ σὲ τσούξω. Ἴσως νά ‘ναι κι ἡ τελευταία φορά. Γι’ αὐτὸ θὰ σὲ τσούξω λίγο παραπάνω. 

Ἄκου ἑλληνάκο… σὲ βλέπω νὰ κλαίγεσαι ὅλη τὴν ἡμέρα κι ὅλη νύκτα. Σ’ ἀκούω νὰ λὲς πὼς δὲν ἔχεις στὸν ἥλιο μοῖρα. Χειρότερα ἀκόμη, σ’ ἀκούω νὰ λὲς «ἡ Ἑλλάδα τρώει τὰ παιδιά της»… Ἄκου ἑλληνάκο, δὲν εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ τρώει τὰ παιδιά της. Εἶσαι ΕΣΥ ποὺ τρῶς την Ἑλλάδα. Τόσα χρόνια ἑλληνάκο, σοῦ ἔδωσαν τὴ «δημοκρατία» τους καὶ πίστεψες ὅτι εἶσαι «κυρίαρχος λαός». Παραμυθιάστηκες ὅτι μπορεῖς ν’ ἀνεβοκατεβάζῃς κυβερνήσεις. Σὲ ἔψησαν ὅτι ἡ ψῆφος σου ἔχει δύναμη. Καὶ βολεύθηκες ἑλληνάκο. Κι ὄχι μόνο ἐβολεύθης, ἀλλὰ ἐβόλεψες κι ὅσους σοῦ ἔταξαν. Δὲν ἐψήφιζες ἀπὸ ἰδεολογία ἑλληνάκο. Ἀπὸ βόλεμα ἐψήφιζες. Καὶ σὲ ἐβόλεψαν. Καὶ σὲ δουλειὲς ἔβαλαν ἐσένα καὶ τὴν οἰκογένειά σου, καὶ δάνεια σοῦ ἔδωσαν, καὶ πλαστικὸ χρῆμα σου ἔδωσαν, καὶ ἔκαναν τὰ «στραβὰ μάτια» στὶς παρανομίες σου, καὶ ἐγχειρήσεις ἔκανες δίνοντας «φακελλάκι» γιὰ νὰ σὲ προσέξουν καλλίτερα… Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ σ’ εὐχαριστήσουν. Κι ἤσουν ὄντως εὐχαριστημένος. Ἤσουν εὐτυχισμένα βολεμένος. Δὲ σοῦ εἶπε ὅμως κάποιος ὅτι ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ ἔχῃς γιὰ πάντα ἑλληνάκο. Δανεικὰ σοῦ  τὰ ἔδωσαν καὶ μέσα στὸ βόλεμα σου, ἐξέχασες νὰ ῥωτήσῃς το γιὰ πόσο θὰ τὰ ἔχῃς. Μέσα στὸ βόλεμα σου, ἀδιαφόρησες γιὰ τὸ τί προκαλεῖς στὴν οἰκονομία τῆς χώρας σου.

Καὶ τώρα γκρινιάζεις ἑλληνάκο. Κλαίγεσαι… Ζητᾶς νὰ ἔλθῇ κάποιος σωτῆρας νὰ σὲ σώσῃ. Νὰ σὲ βοηθήσῃ νὰ βγῇς ἀπὸ τὸ λάκκο ποὺ μόνος σου ἔσκαψες γιὰ τὸν ἑαυτό σου ἑλληνάκο. Ἐκεῖ ποὺ χέζεις, μάθε νὰ μὴ κολυμπᾷς ἑλληνάκο. Τόσο καιρὸ στὸν δικό σου βόθρο κολυμπᾶς. Ἁπλά, τώρα ἐπέρασε τὸ μεθύσι καὶ σὲ πῆρε ἡ μυρωδιά. Καὶ δὲν σ’ ἀρέσει… Κρῖμα, γιατί ἐφίλησες πολλὲς κατουρημένες ποδιὲς γιὰ νὰ καταφέρῃς νὰ κολυμπήσῃς στὰ σκατά σου. Τώρα λὲς πὼς τὸ κράτος εἶναι διεφθαρμένο. Ξεχνᾶς φαίνεται ἑλληνάκο ὅτι ὁ κάθε λαὸς ἔχει τὴν κυβέρνησι ποὺ τοῦ ἀξίζει. ΕΣΥ τὸ ἔκανες διεφθαρμένο ἑλληνάκο, γιατί ἔτσι σὲ ἐβόλευε. Τώρα κατανοεῖς τί θηρίο ἐτάϊζες τόσα χρόνια καὶ δὲν σ’ ἀρέσει. Ἔτσι εἶσαι ἑλληνάκο. Θὲς μόνο νὰ παίρνῃς. Νομίζεις πὼς ὅλοι ὑπάρχουν γιὰ νὰ σὲ ὑπηρετοῦν. Ἀπόλαυσε τὸν ἑαυτό σου τώρα ἑλληνάκο… ΕΣΥ ἐπέλεξες νὰ εἶσαι ἔτσι. Κι ὅμως, ἀναζητᾷς κάποιον νὰ σὲ σώσῃ. Δὲν εἶσαι εὐχαριστημένος μὲ τὸ παιδὶ ποὺ ἐμεγάλωνες τόσα χρόνια καὶ θὲς νὰ τὸ ξεφορτωθῇς. 

Ἔρχεται αὐτὸς ὁ «κάποιος» νὰ σὲ σώσῃ ἑλληνάκο… Ὄχι γιατί σὲ λυπᾶται, ἀλλὰ γιατί πονᾶ τὸ αἷμα ποὺ ἐχύθη γιὰ νὰ εἶσαι ἐσὺ βολεμενα ἀναίσθητος. Ἔρχεται γιατί λυπᾶται τὰ παιδιά σου ἑλληνάκο… Ἐσένα, οὔτε νὰ σὲ φτύσῃ. Ἔρχεται… Θὰ τὸν δοξάσῃς στὴν ἀρχή. Κι ὅταν σὲ ξανακάνῃ νοικοκύρη, θὰ θελήσῃς νὰ τὸν διώξῃς γιὰ νὰ ξαναφέρῃς τὸν βόθρο σου. Γιατί ἔχεις ἐθιστεῖ στὰ σκατὰ ἑλληνάκο… Κι ἐκεῖνος τὸ ξέρει… Ἀλλὰ σοῦ εἶπα ἑλληνάκο: δὲν τὸ κάνει γιὰ ἐσένα… 

Καλὸ ξεσκάτωμα ἑλληνάκο… Καὶ φρόντισε νὰ βγάλῃς καὶ τὰ σκατὰ ποὺ ἔχεις στὸ κεφάλι σου ἀντί γιὰ μυαλό…

Γεώργιος Μεταξᾶς.

Σημείωσις. 
Παιδεύτηκα ἀρκετὲς ἡμέρες γιὰ νὰ ἀποφασίσω, ἤ ὄχι, τὴν παραπάνω δημοσίευσι.
Τελικῶς τὴν βλέπετε…
Δὲν ἔχω ἐνστάσεις σὲ αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ Γιῶργος. 
Διαφωνῶ στὸ «Ἑλληνάκος». 
Ἐγὼ θέλω καὶ πιστεύω πὼς θὰ ξαναγίνουμε Ἕλληνες…. Ὅσοι…

Φιλονόη. 

φωτογραφία