Τὸν 4ο π.Χ. αἰῶνα, ὁ Παλλαδᾶς ὁ Ἀλεξανδρεὺς θρηνεῖ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἑλληνισμοῦ (!!!) μὲ ἐτοῦτα τὰ λόγια:
«Ἄρα μὴ θανόντες τὼ δοκεῖν ζῶμεν μόνον; Ἕλληνες ἄνδρες, συμφορὰ πεπτωκότες ὄνειρον εἰκάζοντες εἶναι τὸν βίον; ἢ ζῶμεν ἡμεῖς, τοῦ βίου τεθνηκότος;»
(ἀπόδοσις: Μήπως ἐνῶ ἔχουμε πεθάνει ζοῦμε μόνο κατὰ φαντασίαν, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ποὺ ἔχουμε περιπέσει σὲ συμφορὰ νομίζοντας ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ὄνειρο; Ἤ ζοῦμε ἐμεῖς καὶ ἔχει πεθάνει ἡ ζωή;)
Διαβάζοντας τὸμ συλλογισμὸ τοῦ Παλλαδᾶ, δὲν μποροῦμε παρὰ ν’ ἀναρωτηθοῦμε: «αὐτὴ ἡ αὐτοκαταστροφική μας μανία, πότε ἄρα γέ θά σταματήσῃ;»