Ἡ πολιτικὴ μόλυνσις καὶ ἡ αὐτοκτονία τῶν ἡγετῶν.

Σήμερα λοιπὸν ἔχω μίαν πολὺ καλὴ διάθεσι καὶ δὲν θὰ γράψω πολλὰ καὶ βαρειὰ γιὰ τὴν δημοκρατία. Θὰ παραμείνω μόνον σὲ ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἀναπτήρας, προσθέτοντας ἴσως μίαν πληροφορία ποὺ μᾶς διαφεύγει. Ἡ πραγματικὴ δημοκρατία ἐμπεριέχει τὴν ἐκλογὴ διὰ τοῦ κλήρου. Δῆλα δὴ ἡ πραγματικὴ δημοκρατία συνιστᾷ τὴν ἀνάθεσιν τῆς ἐπιλύσεως τῶν σοβαρῶν προβλημάτων μίας πόλεως ἤ μίας χώρας, στὸν παράγοντα τύχη. Σὲ ὅ,τι φέρῃ ὁ τροχός, ἡ γκιλοτίνα, ἡ σβούρα… Ἤ ἀκόμη κι ὁ «πάρτα ὅλα»…
Ἐμεῖς κάπως ἀλλοιῶς τὴν ἔχουμε ἀντιληφθῇ τὴν δημοκρατία. Κάπως ἀλλοιῶς θὰ θέλαμε νὰ εἶναι, ἀλλὰ οὐδέποτε θὰ γίνῃ, διότι δημοκρατία, μὲ τὴν ὀρθὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, δὲν σημαίνει μαζικότητες ἀλλὰ κληρωτίδες. 

Σὲ κάθε περίπτωσιν εἶμαι ἐν τελῶς κατὰ τῆς δημοκρατίας διότι δὲν πιστεύω στὴν κατὰ τύχην ἀνάδειξιν ἡγετικῶν μορφῶν, ἱκανῶν νὰ ἐπιλύσουν προβλήματα. Πιστεύω στὴν ἄσκησιν ἐξουσίας ἐκ τῶν ἀρίστων, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἀκόμη ἀργοῦν νὰ βγοῦν ἐμπρός. Ἴσως νὰ ἔχουν σοβαροὺς λόγους… Ἴσως καὶ νὰ μὴν ἔχουν λόγους ὑπάρξεως σὲ μίαν κοινωνία ποὺ καταρρέει.

Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ σήμερα, οὔτε σὲ αὐτὴν τὴν διὰ ἀντιπροσώπων, ἐκτρωματικὴ ἔκφρασιν δημοκρατίας πιστεύω. Αὐτὴ ἀκριβῶς ποὺ διαθέτουμε βασίζεται μόνον στὴν φήμη, τὴν ὁποίαν ὅμως διαμορφώνουν τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαθλιώσεως, παρέα μὲ τὰ ξένα κέντρα ἐλέγχου τῶν πολιτειακῶν μας θεμάτων.
Θά φθάσουμε λοιπόν κάποτε σέ ὁμόνοια καί σέ συνεννόησιν μεταξύ μας, πρό κειμένου νά ἀποφύγουμε συγκρούσεις καί αἱματοχυσίες;
Χμμμ… Δὲν ξέρω… Καὶ δὲν μπορῶ πλέον νὰ θεωρήσω πὼς εἶναι καλὸ ἤ κακὸ τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο σενάριο. 
Τὸ μόνον ποὺ βλέπω εἶναι πὼς γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ἐπίπεδον τῶν κρισίμων μαζῶν ἔχουμε ἀκόμη ἀρκετὸν δρόμο καὶ σίγουρα, κάποτε, ὄχι ἀκόμη, θὰ κυττᾶμε πίσω καὶ θὰ αἰσθανόμαστε σοφότεροι. 

Φιλονόη. 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ

Η ελληνική γλώσσα έχει σπείρει τον πλούτο της σε διάφορες γλώσσες του κόσμου. Μια από αυτές είναι η τουρκική. Από εκεί επέστρεψε και χρησιμοποιήθηκε αρκετά από το Νεοέλληνα το αντιδάνειο “Αγάς”. Προέρχεται φυσικά από το άγω. Κι εδώ αρχίζουν οι σκέψεις…

Αν το κοινο-βούλιο έπρεπε να είναι κοινοβούλιο με την έννοια της λέξης, τότε τις εποχές που ο λαός ήταν αμόρφωτος, η βουλή των Ελλήνων θα ήταν αμόρφωτη. Και οι αποφάσεις της το ίδιο. Και ο λαός δε μορφώθηκε ποτέ. Δεν εκπροσωπήθηκε και ποτέ ώστε το κοινοβούλιο να εκφράζει τη βουλή του κοινού αλλά αυτό είναι άλλο θέμα κι έχει να κάνει με την ατιμωρησία της ασυνέχειας υποσχέσεων και πράξεων των πολιτικών.

Η κοινή βουλή λοιπόν, προκειμένου να δρα υπέρ του κοινού καλού, απαιτεί υψηλή μόρφωση όλων των ψηφοφόρων. Και βαθιά γνώση των ζητουμένων. Γιατί το πρόσκαιρο, το εφήμερο κέρδος, μπορεί μακροπρόθεσμα να είναι ζημιογόνο. Τις περισσότερες φορές, ένας γνώστης μπορεί και το γνωρίζει. Ο απλός ψηφοφόρος όμως δέχεται συνεχώς επιθέσεις αρπαχτικών της ψήφου του, με λόγια που προσπαθούν να τον πείσουν για το πόσα θα κερδίσει την επομένη των εκλογών. Άρα, όσο δεν είναι εφικτή η υψηλή και ενδελεχής γνώση επί παντός επιστητού, η δημοκρατία δε μπορεί και δεν πρέπει να είναι κοινο-βουλευτική με την έννοια της λέξης.

Επομένως, χρειάζονται αγάδες και όχι κοινοβούλια. Γνώστες επιμέρους θεμάτων, οι οποίοι θα καθοδηγούνται από έναν ηγέτη, αν και η ύπαρξη ηγέτη δεν είναι υποχρεωτική. Τα υπόλοιπα είναι ουτοπίες. Τέτοιες οδήγησαν στην αποτυχία πολλά συστήματα διακυβέρνησης, όπως για παράδειγμα του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Αυτός, ηττήθηκε κατά κράτος πριν καν περάσουν δυόμισι γενιές από τον ίδιο τον ούμαν-άνθρωπο. Το ίδιο ον που ουτοπικά εξυμνούσαν οι πνευματικοί και φυσικοί αρχιτέκτονές του.

Αυτό δεν το γνώριζαν όσοι εμπνεύστηκαν τα κοινοβούλια; Ας μην είμαστε αγαθοί. Το γνώριζαν πολύ καλά. Οι καιροί κάποτε απαίτησαν αλλαγές. Η εξουσία, αυτός ο ιστορικός χαμαιλέων, άλλαξε τα ρούχα της, προκειμένου στη θέα τους ο απλός λαός να υπνωτίζεται και να έχει ψευδαισθήσεις δημοκρατίας. Έτσι, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ο απλός λαός, ο πάντα ημιμαθής, αν και εργάζεται όσο οι δούλοι της αρχαίας Ελλάδας ή ακόμη και όσο οι μαύροι σκλάβοι των Αμερικανών, νομίζει πως είναι ελεύθερος πολίτης.

Υπάρχει κι άλλο θεματάκι. Τα “μαζί τα φάγαμε” του Πάγκαλου ο οποίος έχει δηλώσει επίσης πως “ασκείς πολιτική όταν γίνονται είδηση οι δηλώσεις σου”, είναι πέρα για πέρα παραπλανητικό. Όπως και οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου περί διαφθαρμένων.  Οι αιτίες βρίσκονται στα προηγούμενα λόγια και δε θα επεκταθούμε.

Κι όποιος πιστεύει πως ευθύνονται οι ψηφοφόροι για τους πολιτικούς που τους εκπροσώπησαν ας το σκεφτεί ξανά. Δείξε μου τους πολίτες σου να σου πω τι πολιτικούς έχεις, ή μήπως δείξε μου τους πολιτικούς σου να σου πω τι λαό έχεις; Η απάντηση είναι εύκολη. Ακόμη και οι κατηγορίες ενάντια στον μανιοδημοσιοθεσίτη πολίτη είναι άδικες. Όπως κηδεμονεύεσαι, έτσι σκέφτεσαι. Και ότι διδάσκεσαι θα πράξεις. Και διδάχτηκες ακόμη και το φυσιολογικό των δώρων προς τον εαυτό σου από τους ίδιους τους πολιτικούς κηδεμόνες σου. Σαν αυτούς που άναβες κεράκια φωνάζοντας ανάσταση, το πρωί εκείνο που ξεκινούσε το “με χρυσά κουτάλια” φαγοπότι.

Ας εξετάσουμε και λίγο τις ρομαντικές, ουτοπικές σκέψεις όσων πιστεύουν πως η αλλαγή ξεκινά από τον καθένα μας ξεχωριστά. Αυτή η άποψη, εξυπηρετεί μόνο όσους βολεύονται από την αιώνια αναμονή μιας αλλαγής προς το καλύτερο. Γιατί αν περιμένεις από το λαό να αλλάξει χωρίς κανείς να τον πάρει από το χεράκι, θα περιμένεις για πάντα. Σε αυτό το τελευταίο αντίλογος υπάρχει. Και είναι αυτό που ονομάζουμε κρίσιμη μάζα. Αφορά την έκρηξη δημοτικότητας που μπορεί να ακολουθήσει η συγκέντρωση κοινού τρόπου σκέψης σε ένα ποσοστό του λαού. Την έκρηξη συνοδεύει η ανάδειξη ηγετών μέσα από τα κινήματα. Και το ποσοστό που απαιτείται ώστε να συγκεντρωθεί η κρίσιμη μάζα έχει ιστορικά αποδειχτεί πως δεν είναι και τόσο υψηλό. Σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων όπως η Ελλάδα, περιορίζεται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες. Να λοιπόν γιατί η αρχαία ιστορία είναι γεμάτη ηγετικές προσωπικότητες. Γιατί σε ένα μεγάλο κράτος όπως αυτό των Αθηνών, η κρίσιμη μάζα συγκεντρωνόταν με μόνο μερικούς εκατοντάδες πολίτες. Το γεγονός αυτό ωστόσο επέδρασε και ενάντια στο κράτος, όταν ο Περικλής κόντρα στον σοφό αρχικό νομοθέτη κατέλαβε την εξουσία για δεκαετίες, οδηγώντας την Αθήνα στην καταστροφή. Αλλά με τα σύγχρονα δεδομένα τι είναι ουτοπικότερο όταν μιλάμε για Έλληνες και πάντα σύμφωνα με τα ιστορικά χαρακτηριστικά αυτού του λαού;

-Να μείνει αδιάσπαστη η όποια αυθόρμητη κοινή σκέψη και δράση χιλιάδων Ελλήνων μέχρι τη συγκέντρωση της κρίσιμης μάζας;
-Ή να βρεθεί ένας ηγέτης που θα αναλάβει την πνευματική ανατροφή και τον πολλαπλασιασμό των πρώτων υπερβατικών πληθυσμών;

Δυστυχώς τίποτε από τα δύο δε μοιάζει πιθανό. Η διάσπαση είναι ιστορικά αποδεδειγμένα βέβαιη, ενώ οι τελευταίοι Έλληνες ηγέτες έδρασαν πολλές δεκαετίες πριν. Κι αυτό οδηγεί στη σκέψη πως ίσως η παρατεταμένη πολιτική μόλυνση αυτοκτονεί τις διαθέσεις των όντως ηγετών. Με μια ενδόμυχη έκτρωση των πρώτων σκέψεων λίγο μετά τη σύλληψή τους.

Ἀναπτήρας ἀπὸ ξύστρα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

4 thoughts on “Ἡ πολιτικὴ μόλυνσις καὶ ἡ αὐτοκτονία τῶν ἡγετῶν.

  1. Πάλι κάμεις τὸ ἴδιον λάθος Φιλονόη λέγουσα ὅτι δὲν θὰ γάψῃς πολλὰ καὶ βαρειὰ γιὰ τὴν δημοκρατία. Καὶ τοῦτο – νὰ τὸ ἐπαναλάβω – διότι τὸ πολίτευμά μας ΔΕΝ εἶναι δημικρατία. Εἶναι κοινοβουλευτισμός (ἤ παρλιαμενταρισμὸς ἄν προτιμᾶς), παρεκτροπὴ τῆς δημοκρατίας ἀλλὰ πάντως ΟΧΙ δημοκρατία. Οἱ ἐξουσιασταὶ μετέβαλον τὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως ‘κοινοβουλευτισμὸς’ διὰ τὴν δικαίωσιν τῶν ἔργων των ὅπως μᾶς πληροφορεῖ καὶ ὁ Θουκιδίδης” καὶ τὴν ειἰωθυίαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων εἰς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῆ δικαιώσει”, καὶ ἐμεῖς ἄθελά μας παίζουμε τὸ παιγνίδι τους.
    Κατὰ τὰ ἄλλα βεβαίως οὐδόλως διαφωνῶ..

Leave a Reply