Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας. Κι αυτός ο περήφανος, γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν, εγγράψαν υποθήκες πάνω του, πήραν δικαιώματα, αξιώνουν, μιλάνε για λογαριασμό του, του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα, τον ελεούν, τον ντύνουν μ’ άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα, του σφίγγουν μ’  ένα καραβόσκοινο τη μέση.

Εκείνος, μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα του ύπνου) σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, (μόνο τώρα βιός του) γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του. 

7. ΧΙ. 1968

Από την συλλογή Κιγκλίδωμα.Γιαννης Ρίτσος

πηγή

 Καί πότε σέ ἐτοῦτον τόν τόπο δέν διαβιούσαμε δύσκολα;
Πότε δέν σφίξαμε τά δόντια μέ καρτερικότητα;
Πότε δέν ἀντιμετωπίσαμε τά πάντα, ὅσο δύσκολα κι ἐάν ἦταν, μέ θᾶρρος καί ὑπομονή; 

Δὲν νικιόμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς νικήσουν. 
Αἰῶνες τώρα, ὅλα τὰ θεριὰ ῥίχνουν ἐπάνω μας ἀλλὰ ἐμεῖς πάντα ἐπιβιώνουμε…
Κι ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μείνῃ εἶναι ἡ μαγιά, εἶναι ὁ κτίστης. Εἶναι ἡ νέα ἀρχή.

Ναί, μᾶς ἔχουν ἀποδείξῃ πὼς θέλουν τὸν ἀφανισμό μας. 
Ἀλλὰ κι ἐμεῖς ἔχουμε ἀποδείξῃ πὼς αὐτὸς δὲν γίνεται νὰ ἔλθῃ διότι παραμένουμε ἀθάνατοι!
Ναί, ἀθάνατοι! 
Ναί, κι ἄς ξενίζονται κάποιοι!
Οἱ ἀξίες ποτὲ δὲν πεθαίνουν!
Καὶ οἱ Ἕλληνες, καθῶς καὶ ἡ Ἑλλάς, εἶναι ἀξίες, ἀρχές, δρόμος. 
Αὐτὰ δὲν καταρρίπτονται, ὅσες γενοκτονίες κι ἐὰν μᾶς εὕρουν. 

Φιλονόη. 

φωτογραφίες ἀπὸ ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ.