‎«Μὴν εἶσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, ἄσε τοὺς Ῥωμιοὺς νὰ σκοτώνουνται ἀναμεταξύ τους. Δὲν ἔχει ξοφλημό, ἀνάθεμά την γιὰ ῥάτσα!
Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, δὲν πολεμοῦμε νὰ τὴν ξεκάνουμε;

Τί καταφέραμε;
Τὸν κακό μας τὸν καιρό!
Ἕναν ξεῤῥιζώνεις, δέκα φυτρώνουν… Ἂν δὲν σκοτωθοῦν, σοῦ λέω, ἀναμεταξύ τους, σκοτωμὸ δὲν ἔχουν. Τούς ἀφήνω, τὸ λοιπόν, καὶ σκοτώνουνται.
Κι ἅμα βγάλουν καλὰ καλὰ τὰ μάτια τους, καβαλικεύω τὴ φοράδα μου καὶ πάω καὶ βάνω τάξη. Κατάλαβες;
Σοῦ τὰ λέω ἂν ἀξιωθῇς καὶ γίνῃς κι ἐσὺ καμνιὰ φορὰ Ἀγᾶς σὲ ῥωμαίικο χωριό, νὰ ξέρῃς μωρέ, πῶς νὰ φέρνεσαι μὲ τοὺς Ῥωμιούς

Νίκος Καζαντζάκης

φωτογραφία