Μάστιγα. Ἀλλὰ τὰ ζῶα εἶναι ἁπλῶς ἡ εἰκόνα αὐτοῦ ποὺ ἐμεῖς εἴμαστε.
Ξέρετε, δὲν πιστεύω πὼς εἶναι ἡ κρίσις ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἐγκαταλείπουν τὰ ζῶα τους στοὺς δρόμους..
Πρῶτα εἶναι ὁ φόβος, ποὺ τοὺς καταλαμβάνει, ἀλλὰ τὸ σημαντικότερον ὅλων εἶναι τὸ ὅ,τι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἤδη πρὸ πολλοῦ …νεκροί. 
Τὸ μεγαλύτερον πρόβλημα εἶναι πὼς τὰ συναισθήματα, ἡ ἀνθρωπιά, ὁ λόγος ὑπάρξεώς μας σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη ἔχει ἐκλείψῃ…
Λυπᾶμαι… Ἀλλὰ ἔτσι γίναμε…
Ὁ φόβος μας καὶ ἡ ἀνικανότης μας νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ζωή…

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Ὁ τίτλος αὐτὸς εἶναι λᾶθος. Δὲν εἶναι ἀδέσποτοι οἱ ἄνθρωποι. Δεσποζόμενοι εἶναι. Δεσποζόμενοι ἀπὸ τὰ πάθη τους, τὶς ἀδυναμίες τους καὶ τὴν ἀπανθρωπιά τους. 

Με την οικονομική «Κρίση»   γέμισαν οι δρόμοι αδέσποτα ζώα…
Γιατί οι άνθρωποι έμαθαν να είναι «ιδιοκτήτες» που τα ταΐζουν και όχι σύντροφοι που μοιράζονται ένα πιάτο φαΐ.
Με τη συνειδησιακή «Κρίση» γέμισε ο τόπος δυστυχισμένους ανθρώπους.
Γιατί οι «άνθρωποι» έμαθαν όλη τους τη ζωή στο «όλα για πάρτη μου» και όχι στο «τα πάντα για σένα» …

Πετώντας ένας άνθρωπος στον δρόμο τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πιστό και άδολο φίλο που μπορεί να έχει, τον σκύλο «του», απαρνιέται ένα κομμάτι της ίδιας του της Συναισθηματικής ύπαρξης … ένα κομμάτι της ίδιας του της ψυχής. Και αποδεικνύει πως είναι ανίκανος να προσφέρει αυτό που ο σκύλος του ΑΛΗΘΙΝΑ ζητάει από αυτόν … ένα χάδι. Φαγητό βρίσκει και στα σκουπίδια αν θέλει, ίσα για να επιβιώσει. Μα το Χάδι το έχει ανάγκη για να ΖΗΣΕΙ …

Άνθρωποι χωρίς Συναίσθημα, είναι άνθρωποι χωρίς ψυχή, είναι άνθρωποι ουσιαστικά νεκροί. Για αυτό και γύρω μας σέρνουν τα άδεια, καλοντυμένα και μυρωδάτα κουφάρια τους πολλοί ζωντανοί-νεκροί, βγαίνουν αξιοθρήνητοι από τα πανάκριβα τετράτροχα φέρετρά τους … ανασαίνουν μα ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΝ. Πρόσωπα αγέλαστα, παγωμένα, υποταγμένα, δυστυχισμένα …

Έχετε αλήθεια προσέξει πως τα περισσότερα ζευγαράκια στους δρόμους δεν περπατούν χέρι-χέρι ή αγκαλιά, μα απασχολούν τα χέρια τους κρατώντας τα κινητά τους τηλέφωνα;
Βάζουν τα χέρια στις τσέπες για να τα προφυλάξουν από το πρόσκαιρο κρύο του καιρού.
Και δεν τα βάζουν στα χέρια του άλλου για να τα προφυλάξουν από την μόνιμη παγωνιά της Ψυχής …

Πόσο ανόητοι είμαστε Θεέ μου…

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

φωτογραφία